dinsdag 31 december 2013

Tijd voor wensen!

In 2012 beschouwde ik 2013 als een veelbelovend jaar. Beetje logisch, als dat het jaar is waarin je je eerste kindje verwacht. En ik heb het wel voor het getal 13, ik ben zelf op een 13de geboren (dus ik moet wel).

Nu ik terugblik, kan ik bevestigen dat 2013 inderdaad de moeite was. Hoewel de verwachtingen helemaal anders werden ingevuld dan ik had gedacht, was het een jaar dat zal bijblijven.

Huis kopen, afscheid van een grootouder, kindje kopen, opnieuw afscheid van een grootouder, 30 worden, verhuizen en ondertussen leren mama zijn met vallen en opstaan.

Eerlijk gezegd was dat een beetje veel op 1 jaar tijd. Emotionele hoogtes en laagtes à volonté, ik ben er nog steeds van aan het bekomen. Maar het was dus inderdaad een jaar om niet te vergeten!
Ook in onze nabije omgeving stond het leven niet stil: de laatste trouwerijen passeerden de revue en we zitten uiteraard volop in een babyboom.

Gek, hoe anders ons leven is dan pakweg 5 jaar geleden. En fascinerend, hoe gemakkelijk een mens zich aanpast!

Nu 2014 voor de deur staat, heb ik opnieuw het gevoel dat dit jaar veel in petto heeft voor ons. Benieuwd hoe dat deze keer zal ingevuld worden!

En komen we nu bij mijn beste wensen.

TIJD

Dat wens ik jullie allen toe in 2014.

Tijd om stil te staan, tijd om samen te delen, tijd om te doen wat je graag doet met wie je graag ziet, tijd om bij te leren, tijd om angsten te overwinnen en dromen te realizeren, tijd om na te denken, tijd om hard te werken om je doel te bereiken, tijd om te ontspannen, tijd voor jezelf en tijd voor anderen, tijd om te genieten van het leven.

Want ik denk dat iedereen dat wel kan gebruiken, wat extra tijd, voor all of the above en zoveel meer.

En een goede gezondheid, natuurlijk. Want daar staat of valt alles mee.

Happy 2014 iedereen, hopelijk beleven jullie de TIJD van jullie leven!


zondag 29 december 2013

Ontdekkingsreizigers #2

Eindelijk!
Eindelijk is het gelukt om nog eens een uitje in eigen streek te doen in het kader van onze ontdekkingsreizen. Dat lukt voorlopig blijkbaar alleen in een lang weekend of tijdens een vakantie, dus als we zo voortdoen zijn we binnen 3 jaar nog bezig. Daar moet verandering in komen, een mooi voornemen voor 2014 ;-)

Vandaag ging de trip naar Oudenaarde, gezien het alwetende internet mij wist te vertellen dat daar vandaag de winkels open waren en er een ijspiste met kerstmarkt was. Kwestie van wat in de wintersfeer te blijven (want oh, wat een gruwelwinter hebben wij hé zeg).

Timing-gewijs hadden we het wel beter kunnen aanpakken. Wij waren rond 13u ter plaatse en het was er verdacht stil. Zowel de winkels als de kerstmarkt gingen uiteraard pas open om 14u, daar hadden we even niet bij stilgestaan. Maar niet getreurd, van de "extra" tijd maakten we gebruik om gewoon wat rond te wandelen. Heerlijk met dat zonnetje.

De wandeling bracht ons eerst naar de Schelde, waar we aan de overkant een mooi statig gebouw zagen, "dat moet zeker iets historisch of zo zijn". Toen we het bordje "strafinrichting" zagen, maakten we maar snel rechtsomkeer, want zo toeristisch wandelen langs het gevang is maar wat raar, op z'n zachtst gezegd.

We zochten dus betere oorden op om met een 9-maander te gaan kuieren. We kwamen langs het Liedtspark, een mooi stukje groen in de stad. Gezien de naam Liedts nog wel meer de revue passeerde op de wandeling, heb ik toch even wat opzoekwerk gedaan. Wikipedia vertelt mij dat Charles Auguste Liedts (Oudenaarde, 1 dec 1802 - Brussel, 21 maart 1878) een niet onbelangrijk Belgisch jurist en politicus was. Alweer bijgeleerd!

Maar het park dus. Best wel mooi, met een vijver, een fontein, een obligaat kasteelachtig gebouw en wandelpaadjes. 1 van de voorbije stormen had er wel lelijk huisgehouden, getuige de foto hieronder. Klein omwegje gemaakt dus.
Hoewel volgens de vele bordjes in het park de dierenartsen het sterk afraden om de dieren eten te geven, leken de eenden toch redelijk getraind. Op de foto hieronder is duidelijk te zien hoe ze stevig koers zetten richting Michiel op het platform, waarna een kwetterconcert volgde gezien wij braaf luisteren naar de dierenartsen. 1 eend leek zelfs echt kwaad. Tssss.



We zetten onze tocht verder, de laatste eindspurt naar ons doel, iets drinken op de kerstmarkt (want daarvoor doen we het toch!). Tussendoor nog even wat CD's gescoord in uitverkoop, mooi meegenomen. Op de markt aangekomen, bleek er al heel wat volk op de ijspiste te zijn. De kerstmarkt was eerder kalm (understatement!), de helft van de stalletjes was nog toe, maar we hebben toch kunnen genieten van een cava en een hasseltse koffie. In het zonnetje, naast het mooie stadhuis, met zicht op de ijspiste en vrolijke kerstmuziek op de achtergrond. Dat kan slechter...

Al bij al dus een leuke zondagse uitstap, en weer een Vlaamse Ardennen-gemeente geschrapt van ons lijstje. 2 down, 15 to go. Allez ja, 14, Zwalm kennen we al, dus dat telt niet meer als ontdekkingsreis.

Ik kijk al uit naar trip nummer 3!
Maar eerst maar eens 2013 uitwuiven zeker? Feestdagen part 2, met uiteindelijk 11 volwassenen en 4 kindjes bij ons thuis. Verslag volgt...

donderdag 26 december 2013

Part 1

Feestdagen part 1 zit erop. Oef.

Begrijp mij niet verkeerd, feestdagen zijn dolletjes, sfeer gegarandeerd. Maar dit jaar toch iets specialer (lees: vermoeiender) dan anders, omdat de 2 feestavonden allebei bij ons thuis worden gevierd. En omdat uitslapen niet in Joanna haar woordenboek staat. En omdat ik net nu met megaverkoudheid nummer 2 van deze winter opgescheept zit. Klassiek bij mij in de winter, vakantie gaat in en lichaam geeft het op. In maart gaan we skiën, dat zal ook proper zijn :-)

Kerstavond hebben we dus al gehad. Gek toch, hoe je weken van tevoren toeleeft naar zo'n avond en dan plots is het alweer voorbij. Weer een jaartje tot de volgende...

Het was in elk geval een zeer geslaagde avond, hier bij ons. Beide families samen rond de tafel, het heeft wel iets. Veel verbroedering, gebabbel, gelach, kortom feestgedruis.
Joanna heeft het allemaal niet geweten, zij lag om 8u al in dromenland (of eerder in snotland, maar soit, you get the picture). Ze is eerst wel rotverwend geweest met allerhande prachtige cadeaus. Ach ja, wat wil je, baby's first christmas - en dan nog het eerste kleinkind. Dat moet toch een beetje verwend worden, niet?

 

 

Een zeer drukke Kerstavond, met als gevolg een zeer kalme Kerstdag zonder plannen of verplichtingen. Best wel aangenaam. We zijn "op den bots" gaan uitwaaien aan zee, goed tegen het snot. Het was redelijk kalm in Knokke en het deed deugd een frisse neus te halen.

En nu zit ik hier thuis te genieten van de rust. Want hoe graag ik ons klein mormeltje ook zie, wat is het fijn om een dagje vakantie te hebben terwijl zij wordt overgelaten aan de goede zorgen van Nadine, onze onthaalmoeder.
Ik heb tot half twaalf geslapen. *Grijns*
En zometeen ga ik wat winkelen in Gent. Gewoon me, myself and I, op mijn gemakje. Ik kan mij zelfs niet meer herinneren wanneer ik dat nog eens gedaan heb...

Ik neem dus even wat adempauze vooraleer Feestdagen part 2 zich aandient. Nu ja, adempauze is eigenlijk relatief, want er staat voor de rest van de vakantie elke dag iets op de planning. Vakantie zou geen vakantie zijn zonder een drukke agenda ;-)


zondag 22 december 2013

Dikkele - Gent - Dikkele

Ik ben een pendelaar geworden. Zowel voor mijn werk, als voor een groot deel van mijn privéleven, dat zich logischerwijs nog steeds in Gent afspeelt.
Zo'n 6 keer per week doe ik Dikkele - Gent - Dikkele, soms zelfs nog meer. Met de wagen, want de combo Joanna - gebrek aan vlotte verbinding met openbaar vervoer, maakt dat laatste gewoon niet haalbaar. Zeker niet met buggy en verzorgingstas bovenop...

Dikkele - Gent - Dikkele kan op vele manieren, want alle wegen leiden (uiteraard) naar Gent. Maar de kortste weg van punt A naar punt B is een rechte, dat weten we allemaal. In ons geval is het de Hundelgemsesteenweg die die rechte het meest benadert, om via Merelbeke Gent binnen te rijden.
9 keren op 10 krijg ik van mensen de opmerking "zo'n vervelende baan". Wel, niets is minder waar. En ik kan het weten intussen.

De enige bottleneck is Merelbeke-city, waar je aanschuiven makkelijk kan vermijden via verschillende "vluchtroutes": niet meer de kortste weg, wel de snelste. Ik sta zelden of nooit aan te schuiven. Eens Merelbeke voorbij is het ongeveer 10 km Hundelgemsesteenweg, alvorens de landwegeltjes op te rijden richting ons huis. Tenzij ik achter een traktor of ander zwaar vervoer terechtkom, worden die 10 km zeer vlot afgelegd. En sowieso, hoe meer je dezelfde route aflegt, hoe sneller dat lijkt te gaan.
Vrijdag timede ik - uit nieuwsgierigheid - de tijd tussen vertrek in Gent aan de vrijdagmarkt en het oprijden van ons erf. Om half 12 's nachts weliswaar, dus niet echt last van ander verkeer. Ik deed er 22 minuten over.

Bottom-line: ja, wij moeten veel over en weer. Ja, dat steekt soms eens tegen, want wat was het gemakkelijk toen we in Gent woonden en met de fiets op 5 minuutjes thuis waren. Maar, it's part of the deal. Dat weet je op voorhand, als je kiest voor het platteland. So we deal with that part of the deal. Alleen valt het mij op dat het qua mobiliteit in Gent echt niet de goede weg opgaat...

Gent is een aantrekkelijke stad, doet haar best om dat te promoten, met als resultaat dat ze steeds meer mensen aantrekt: studenten, toeristen of permanente inwijkelingen. Allemaal leuk, maar helaas is de infrastructuur niet mee geëvolueerd. 2 grote pijnpunten zijn dus woongelegenheid en mobiliteit en dat lijkt de laatste jaren alleen maar erger te worden. Dat is jammer, want Gent heeft inderdaad veel te bieden. Maar in de stad wonen wordt langzamerhand onbetaalbaar en je in de stad verplaatsen (laat staan parkeren!) is goed om een zenuwinzinking te krijgen, tenzij je dit te voet of met de fiets kan doen. Met andere woorden, als zowel werk als privé zich grotendeels binnen Gent afspeelt en het merendeel van je verplaatsingen haalbaar is zonder auto, is het zalig om in het hartje van de stad te wonen met alles aan en bij. Zoniet, wordt het snel frustrerend, toch voor iemand als ik die niet echt gezegend is met veel geduld...

Weet je, elke medaille heeft 2 kanten, het is kwestie van die kant te bekijken die vanuit jouw standpunt het mooist blinkt.
Voor wie in een mooie stad als Gent woont, denk ik bijvoorbeeld aan de volgende beschouwing:
I am one lucky bastard en de verkeersproblemen neem ik er dan maar bij.
Ik bekijk mijn medaille als heb ik "best of both worlds". We genieten in Dikkele van de rust en het groen en alles wat we dagdagelijks nodig hebben is hier vlot bereikbaar. Geen wachtlijsten bij artsen, crèches of scholen. Niet te veel mensen op een te kleine oppervlakte. Goed voor de onderlinge verstandhoudingen ;-) En willen we naar Gent, onze hometown, dan doen we dat gewoon. Mits een korte mentale voorbereiding qua verkeer en parkeren. Want dat hoort er nu eenmaal bij. En dan genieten we ten volle van alles wat de stad te bieden heeft.

Ik heb sinds kort dus eigenlijk 2 "thuizen". In welke richting ik ook rijd, ik heb altijd het gevoel dat ik naar huis ga, en dat is een verdraaid goed gevoel. Ik weet dat dat altijd zo zal blijven, want hoe lang we hier ook wonen (en dus steeds meer zullen integreren), Gent is en blijft de stad waar onze roots liggen. Dus ik ben maar wat blij met die Hundelgemsesteenweg, traktors of niet!

Intussen bereid ik mij voor op de combinatie kanjer van een verkoudheid - kerstavond bij ons thuis met 13 personen. Slik.
Onze tuin is alvast klaar voor ontvangst!


vrijdag 20 december 2013

Too fast too furious

Nee, ik ga het niet hebben over Paul Walker. Poor guy.
En ook niet over waanzinnige streetraces hier op de boerenbuiten. Want hoewel dat in theorie zou kunnen, wij houden het veilig!
Ik heb het over Joanna Vermassen, die vandaag 9 maanden oud is.

She's too fast too furious! 

Terwijl zij door het leven raast, wil ik er even bij stilstaan en dit vastleggen. Voor later.

Ze klapt in haar handjes, te pas en te onpas. Vooral als wij "bravoooo" zeggen. 
Ze zwaait, absoluut niet te pas en te onpas. Ze is er zeer zuinig mee.
Ze zegt "mama" en "papa". Volgens ons toch :-)
Ze schudt "nee" met haar hoofdje, maar bedoelt daar niet nee mee (denk ik...). Ze vindt dat gewoon leuk, zeker als wij dat dan ook doen. "Ja" kan ze nog niet. Hopelijk is dat geen voorbode... :-)
Ze geeft high five.
Ze knuffelt. Voornamelijk met haar hoofdje, het zijn dus eerder kopstootjes. Maar wel uit pure affectie.
Ze kruipt elke dag wat sneller. Je hoort haar van ver komen, "pets pets" met de handjes, want ook kruipen doet ze met volle overtuiging, net zoals alle andere ondernemingen in haar jonge leventje.
Ze trekt zich elke dag nog vlotter recht. Terug gaan zitten heeft ze ook al goed onder de knie.
Ze stapt haar park rond en staat af en toe eens zonder steun, zo per ongeluk zo. 
Ze eet zelf een boterhammetje, meestal terwijl ze er tegen babbelt.
Ze begrijpt het als ik "Neeeeee Joanna, maaaaaag niet!" zeg, maar trekt er zich daarom niet noodzakelijk iets van aan.
Ze doet van krokodillentranen, met de nodige geluidjes en vooral de nodige mimiek erbij. De sloeber!
Ze heeft een overdreven gevoel voor humor, zowat alles wat je doet is grappig. En ze heeft een zeer aanstekelijke lach, plezier gegarandeerd.

Ik kan zo nog wel eventjes doorgaan...

Byebye baby!
Dag peutertje van mij!
Dag deugnietje, lachebekje, babbelaartje van mij!
Dag doorzettertje, ongeduldig sloebertje, sociaal beestje!
Dag grote mond klein hartje, net als de mama!

Ik film en fotografeer alsof mijn leven ervan af hangt. Alsof ik op die manier de tijd eventjes kan stilzetten.





En elke dag zeg ik haar hoe trots ik ben op haar. Valt het op, dat ik trots ben?

Van elk moment met haar geniet ik ten volle, want de tijd glipt als zand door onze vingers en we krijgen er geen vat op.
Nihil novi sub sole, maar als je je eigen kindje ziet opgroeien, wordt dit wel pijnlijk duidelijk! 

Benieuwd wat voor nieuws ze morgen weer zal kunnen...

woensdag 18 december 2013

Kittekat

Woensdag = kuisdag bij ons.
Ja, ik werk voltijds en nee, ik kuis uiteraard niet 's avonds, zo zot ben ik niet.
Met andere woorden, lang leve de dienstencheques!

Heerlijk vind ik het, thuiskomen in een proper huis. Vaatwas geleegd, afwas gedaan, strijk gedaan, alles netjes. Klaar om opnieuw vuil te maken. En dat laatste gaat gewoonlijk zeer vlotjes.

Om te beginnen is er Joanna. Ik moet daar verder geen uitleg bij geven.

Maar daarnaast hebben wij ook 2 katten. Niet echt ideaal als je een proper huis zo wil houden, maar wel entertainment gegarandeerd.

Dolly hebben we in huis gehaald toen ze 8 weken oud was, via "Kat zoekt thuis". Ik zocht een knuffelkat, eentje die graag schootjezit, en ze vonden Dolly wel geschikt omdat ze aanhankelijk leek.
Amai, die kat is gewoon een grote slettenbak als het op knuffels en strelen en schootjezitten aankomt. Echt, dat is nauwelijks katwaardig te noemen (naast het feit dat ze te pas en te onpas ergens af valt). Ze krult in alle mogelijk richtingen van contentement als je nog maar naar haar kijkt. En als ze dan schootje mag zitten, als we eindelijk tijd hebben voor haar, spint ze voor gans de buurt en lijkt dat wel uren vol te kunnen houden, door haar slaap heen.
Eigenlijk is ze dus een schoothondje in kattenvacht, likjes geven inclusief.

Knuffelsletje!

Kat nummer 2 is Meneerke, ook een geval apart. Meneerke hebben we in huis gehaald nadat hij dagen en nachten aan ons achterdeur zat te janken. De aanhouder wint, moet hij gedacht hebben. Hij was een dikke, lome kat, duidelijk ergens vetgemest en veel binnen gezeten. De eerste dagen bij ons thuis heeft hij geslapen. En gegeten. En nog geslapen. Het beest moest bekomen van zijn avonturen buiten. En dan moest hij ook nog wennen aan Dolly, met al haar jong geweld, ocharme.
Meneerke is een verwend nest en dat gaat er niet meer uitgroeien, helaas. Hij permitteert zich veel te veel, denkt dat hij baas is en leeft om te eten. In tegenstelling tot Dolly, die leeft voor knuffels en zeer zeker dood zou gaan zonder. Maar stiekem is Meneerke toch ook een schootjeszitter, op zijn eigen manier. Hij komt stilletjes tot bij ons geslopen om zich dan zo onopvallend mogelijk te installeren op onze schoot, alsof we hem niet zouden zien. En dan ook toch maar een beetje spinnen, want hij vindt het eigenlijk wel heel leuk op dat schootje.

Anywayzzzzz, de 2 katten zijn uiteraard mee verhuisd van het rijhuis met tuintje in Gent naar het huis met grote tuin in Dikkele.

Avontuur! Stress!

De rit naar hier was duidelijk al afzien, ik denk dat Meneerke last had van wagenziekte. Het bleef gelukkig bij kattengejank, letterlijk dus.
Het huis verkennen en eraan wennen ging bij Meneerke vlotjes ("als ik mijn eten krijg, ben ik content"). Bij Dolly was dat iets moeilijker. Zij liep de eerste weken in huis rond met een "schui gat" (zoek dat maar eens op) en schrok zich quasi dood telkens Joanna nog maar een scheet liet (bij wijze van spreken, uiteraard).

Na 2 weken binnen, konden we ze echt niet meer tegenhouden om ook buiten de sfeer te gaan opsnuiven. Voor katten is dat hier een paradijs. Muizen en vogels in overvloed (buiten hé, niet binnen!), andere katten om te bekampen, weidse velden om te ontdekken.
Nu ja, ik heb zo de indruk dat ons 2 avonturiers zich niet al te ver wagen en zeker in de winter is "rap een toerke rond den hof" meer dan voldoende.

Al bij al hebben ze het goed verteerd, de grote oversteek. Alleen is het hun onderlinge relatie precies niet ten goede gekomen, Meneerke gedraagt zich sinds we hier wonen als een echte brompot tegenover Dolly (en een beetje tegenover ons ook, eigenlijk). Wat daar de reden voor is, is mij een raadsel, misschien is het gewoon de ouderdom ;-)

Het is in elk geval wel een gezellige boel hier in huis. Joanna vindt de katten fantastisch, bij voorkeur om in te nijpen en de haren uit te trekken. Dolly laat dat gewoon doen en krult er nog een beetje bij ook. Meneerke laat haar wijselijk zo dicht niet komen...



En wij vinden het wel leuk, dat extra leven in de brouwerij. Al vloeken we af en toe eens op "die katten" als ze weer eens op tafel springen, weer eens iets omstoten (Dolly!) of ons weer eens voor de voeten lopen als ze honger hebben (Meneerke!), we zouden ze niet meer kunnen missen!

Ooooh schoon hé, konden ze nu maar lezen ;-)

zondag 15 december 2013

Oh Christmas Tree...

Kerst is in het land, of toch wat ons betreft.
Om een of andere reden ben ik er dit jaar wat laat mee, met het kerstgevoel. Binnen 10 dagen is het al zover en binnen 20 dagen is het allemaal alweer voorbij. Dus het is nu of nooit, die kerstsfeer. Ik ga er 100% voor!

Dat is dit weekend alvast aardig gelukt.
Om te beginnen hebben we een prachtige kerstboom gescoord! Daar hing een prijs aan vast, maar kerstbomen zijn gewoon zwaar overpriced, punt.
De boom vervolgens versieren, met kerstmuziek op de achtergrond, bracht de kerstsfeer echt in huis. Joanna keek vanuit haar loopstoeltje en zag dat het goed was. En wij zijn ook best tevreden met het resultaat!



Huis versieren, check!
Next: tuin versieren. Die zware taak viel op de schouders van tuinman van dienst, Michiel. Maar daarover krijgen jullie volgende week alles te lezen, gezien wij vandaag constateerden dat we niet alle benodigdheden in huis hadden. Uitstel is geen afstel, dus volgend weekend poging 2. En onverwacht wat extra luieren op zondag was eigenlijk wel aangenaam!

Kerst in huis, maar ook daarbuiten! Zoals aangekondigd, stonden 2 "kerstmarkten" op de planning dit weekend.
Zaterdagavond passeerden we even op de kersthappening in Merelbeke. Niet echt veel volk, maar wel gezellig. Joanna was naar goede gewoonte helemaal in haar nopjes tussen het volk, inclusief schaterlachen. Heerlijk is dat toch.
Tussen haakjes, nog een interessante ontdekking gedaan: Merelbeke heeft een zeer propere ondergrondse parking, jawel, waar je 3 uur gratis kan parkeren. Straf!

Zondag was dan Dikkele aan de beurt. Dat konden we niet missen, kwestie van af en toe wat werk te maken van onze inburgering.
Wel, niets dan lof. Kleinschalig, uiteraard, maar een dikke 10 voor sfeer en gezelligheid. De kraampjes zelf stonden IN de kerk, dat noem ik nog eens origineel. Op het kerkplein(tje) stond een grote tent en kon je iets drinken of eten (oesters zelfs!). Er speelde een 2-koppig bandje allerlei meezingers en we konden ons warmen aan de vele houtvuurtjes.


Echt een leuke afsluiter van het weekend, laat kindeke Jezus nu maar komen!


woensdag 11 december 2013

Vooruitblik

Ik blik graag eens vooruit, zeker als de (in dit geval nabije) toekomst er veelbelovend uitziet. Niet alleen kijk ik uit naar de welverdiende kerstvakantie (yi-ha!) maar ook alvast naar het aankomende weekend. Ik kan het al een beetje ruiken: de kerstboom, de gluhwein, de open haard, mijn kopje thee,...

Dit weekend dompelen we ons voor de eerste keer dit jaar volledig onder in de kerstsfeer.

In de eerste plaats thuis. Kerstversiering wordt bovengehaald en na 2 jaar kleine valse kerstboompjes, halen we dit jaar een grote echte in huis. Nieuwe decoratie kochten we eerder al en ligt in onze kelder te wachten op het eerste gebruik, al veel te lang als je het mij vraagt!

Ook de tuin ontsnapt er niet aan.
Ik steek het niet weg, ik ben echt een sucker voor verlichte huizen en tuinen tijdens deze periode. Ik word er gewoon instant vrolijk van, handjes klappen van plezier en al! Op onze buiten wonen er precies meer zo'n enthousiastelingen, want elke dag zie ik wat meer lichtjes op de weg naar huis. Wij doen dus uiteraard lekker mee!

Alsof dat nog niet genoeg kerstsfeer is, staan er ook nog 2 kerstmarkten op het programma. Nee, niet in Gent, hoewel die naar het schijnt wel spectaculair is dit jaar. Maar die staat er nog even en daar geraken we nog wel.
Nee, we gaan kerstmarkten bij ons, want op den buiten zijn zo'n evenementen kort maar krachtig, dus het is nu of nooit. Enkel dit weekend dus.

Zaterdag gaan we naar de "Kersthappening" in Merelbeke, geen idee wat ervan te verwachten maar zolang we er wat sfeer en gezelligheid kunnen opsnuiven, ben ik content.
Vervolgens gaan we zondag ons eigenste dorp nog eens onveilig maken. Jawel, zelfs Dikkele organiseert een kerstmarkt en dat mogen (en willen!) we toch echt niet missen.

Veel vrolijke anticipatie bij mij dus deze week. Ik probeer er met volle teugen van te genieten, want voor je het weet is de gezellige eindejaarsperiode achter de rug en moet je nog 2 maanden wachten op de eerste echte lentezon. Hoewel ik zo het gevoel heb dat dat in 2014 wel eens draaglijker zou kunnen zijn dan de voorbije jaren, zo met ons Joanna in ons Dikkele. Alleen al hierom...

Zonsopgang in Dikkele

zondag 8 december 2013

Instuiven

We hebben er instuif 7 op zitten. Alweer een gezellige boel, maar op 2 maanden tijd 7 maal volk ontvangen thuis, begint in onze kleren te kruipen. Vandaag was daarom een lazy sunday, waarvan hieronder het bewijs. Stond er geen gepland familiebezoek op de agenda, ik zat wellicht nog in mijn pyjama...



Al die drukte is wel een beetje ons eigen schuld.

De voorbije 2 jaar woonden we in een huis dat het niet toeliet om meer dan 4 man uit te nodigen, dus we deden dat ook niet. Ik keek hoe langer hoe meer naar uit om eindelijk ook eens gastvrouw te kunnen zijn, in plaats van altijd op een ander te gaan. Ik had bijgevolg aan zowat al mijn (en zijn) vrienden beloofd hen snel bij ons uit te nodigen na de verhuis. Geen instuif met iedereen tesaam, dat zagen we eerlijk gezegd niet zitten, maar elke vriendenkring apart eens vragen. Gewoon "op 't gemakske".
Als er 14 volwassenen en 5 kinderen tussen 0 en 2 jaar oud in uw huis zitten, dan is dat niet "op 't gemakske". Ook niet als er 11 volwassenen en 8 kinderen tussen 0 en 5 jaar oud in uw huis zitten. En ook niet als er 3 75-plussers in uw huis zitten :-)

Begrijp mij niet verkeerd, het was telkens echt gezellig en plezant en ik vond het leuk om eindelijk ook eens mensen te kunnen ontvangen en ze onze nieuwe thuis op "onzen buiten" te tonen. Maar we raken zo langzamerhand verzadigd.
Er staat nog 1 officiële familie-instuif op het programma, bij wijze van nieuwjaarsdrink, in januari. Daarna is het eventjes goed geweest. Dan is het tijd voor wat weekendjes "rust", avondjes met ons 2tjes.
Of zelf nog eens bij anderen over de vloer gaan, op ons lui gat gaan zitten, voetjes onder tafel. Eigenlijk ook niet slecht ;-)

O ja, in al onze overmoed nog voor de verhuis, vonden we het ook een gigantisch goed idee om zowel kerstavond (met 14) als oudejaarsavond (met 8 maar, oef!) bij ons thuis te vieren...
We zien het nog altijd volledig zitten, ons gigantisch goed idee, zeker omdat de "kooktaken" verdeeld worden en het sowieso 2 maal een gezellige boel wordt. En we niet moeten rijden (!) en Joanna gewoon op haar uurtje lekker in haar eigen bedje kan gaan slapen (wat ze tegenwoordig fantastisch goed doet, ganse nachten door!).
Bovendien zijn Michiel en ik intussen een geoliede machine als het aankomt op gastheer en -vrouw spelen. Taken worden verdeeld zonder veel woorden, alles verloopt vlot en "den opkuis" is altijd sneller gedaan dan eerst gedacht.

Dus hoewel ik stiekem een beetje blij ga zijn als het achter de rug is, kijk ik er ook wel erg naar uit, naar de feestdagen bij ons thuis. Voorbereidingen starten volgend weekend met het creëren van kerstsfeer in huis. Can't wait!

Ho-ho-ho y'all!!

vrijdag 6 december 2013

Zie ginds komt...

Ten eerste, de stoomboot!
Het eerste Sinterklaasbezoek voor Joanna is een feit, ze is dus braaf geweest. Ze snapt er natuurlijk nog geen snars van, maar vindt het wel altijd leuk, nieuw speelgoed.
Vooral mama en papa vinden het leuk natuurlijk. Al die "eerste keren" met je eigen kindje, dan loopt je hart toch over van liefde. Ik ben trouwens zeer blij dat we al in Dikkele wonen, zodat de Sint een echte schouw had om door te komen. Hoewel hij misschien zijn poep een beetje zal verbrand hebben...




Ten tweede, de harde realiteit...
Een jonge mama die, ten einde raad, haar baby het zwijgen oplegt. Een vreselijk drama voor alle betrokkenen, in de eerste plaats voor die arme mama. Daar waar ik soms niet weet wanneer mijn mond te houden, word ik hier stil van. Hier heb ik geen woorden voor.
Anderen gelukkig wel, en wat voor woorden. Lilith van Tales from the crib, bijvoorbeeld. Haar woorden, die intussen ook in de mainstream media verschenen, lees je hier.
Goed dat dit ook eens gezegd wordt, dat het taboe wordt aangekaart. Vreselijk dat zo'n drama daarvoor de aanleiding moet zijn...

Ten derde, om toch wat vrolijker te eindigen, The Boss (alweer)!
Lees dit maar eens, bewijst dat ik niet overdreef met deze blogpost ;-)

Nu Sinterklaas gepasseerd is, letterlijk en figuurlijk, zijn wij helemaal klaar voor Kerst!
Wij hebben eindelijk plaats voor een grote kerstboom en kijken vol verwachting uit naar een witte Kerst, voor hopelijk nog meer van dit moois!


Fijn weekend!

dinsdag 3 december 2013

Hello Goodnight

Uitslapen op zondag is een zeldzaamheid geworden. Maar als je dit in de plaats krijgt, vind je dat niet erg.


Hello Dikkele!



En dit winters tafereel, waar gezelligheid en veiligheid hand in hand gaan, is dan weer ideaal om de dag mee af te sluiten.


Goodnight!

zondag 1 december 2013

Single mom

Mijn allereerste weekend als single mom zit erop! En we hebben het overleefd! Meer nog, we hebben volop genoten. Ik had het dan ook wel slim aangepakt, al zeg ik het zelf...
Vrijdag heb ik een dagje verlof genomen en alle voorbereidingen getroffen voor een weekend met véél tijd voor ons dochter. Vrijdag was dus kook-, was- en plasdag en meer van dat nuttigs. Tegen dat ik Joanna ging halen bij haar mammie (mijn schoonmoeder), waar ze het zoals altijd super leuk had gehad, was mijn spaghettisaus voor die avond al klaar (plus 3 potten om in te vriezen, uiteraard), de was gedaan, het huis opgeruimd en waren de boodschappen gedaan, inclusief kant-en-klaar maaltijden voor dit weekend.
Yep, luiewijvenkost.
Dat bespaart mij veel tijd, werk en afwas en daarenboven vind ik er echt niets aan om te koken voor me, myself and I. In alle eerlijkheid, ik ben gewoon niet echt een keukenprinses. Ik kan best wel iets lekkers maken, maar ik vind dat helemaal niet zo geweldig en ontspannend als de rest van de wereld dat tegenwoordig lijkt te vinden. Dit heeft voornamelijk te maken met het feit dat ik, terwijl ik achter het fornuis sta, vaak het gevoel heb dat ik wel beters te doen heb gezien de avonden al zo kort zijn. Ik probéér dan ook altijd dat koken te combineren met dat beters doen, waardoor er al eens iets overkookt/aanbrandt en ik mij alleen nog meer opjaag. Als ik dan wél eens het gevoel heb dat ik tijd heb om te koken (zoals de spaghettisaus vrijdag), vind ik het meestal wel leuk. Het is dus gewoon - zoals zoveel zaken - een kwestie van tijdstekort. Een ziekte van deze moderne tijd, helaas...
Maar ik anticipeerde deze keer dus op dat mogelijk tijdstekort en begon, na de mannen te hebben uitgezwaaid, perfect voorbereid en mentaal helemaal "zen" aan het moeder-dochter weekend.

Joanna was duidelijk ook zen, ze heeft de eerste nacht de klok rond geslapen. Tot 8u, hoera, uitslaapfeest! Ware het niet dat ik om 6u wakker werd van een horror-nachtmerrie (Hollywood kon er nog wat van leren) en zo alleen in het grote bed kon ik de slaap niet echt meer vatten...
Zaterdag stond er niet echt iets op het programma, gewoon puur moeder-dochter tijd. Heerlijk.
Ondanks het triestig weertje, zijn we er in de namiddag toch even op uit getrokken, want een ganse dag binnen zitten is zo niet ons ding. Gezien we het verkennen van de streek liever met ons 3tjes doen, maar ik ook geen zin had in een zaterdagnamiddag Gent met de buggy (om overduidelijke redenen), ging ik voor de gulden middenweg: een tochtje door Merelbeke :-)

Dit leverde mij een Sinterklaascadeautje voor Joanna, een kerstcadeau voor mijn liefste en een eerste toevallige ontmoeting met de Sint (en veel ZWARTE pieten!) op. Geen massa volk, geen dranghekkens, geen onvriendelijke mensen en zeurende kinderen omdat ze al zo lang wachten of de sint niet gezien hebben. Nee, de goede man deed gewoon een wandeling door het dorp, zijn pieten deelden snoepjes en koekjes uit aan iedereen die passeerde (ook de autobestuurders, wat dan natuurlijk wel file opleverde in Merelbeke-city) en de kindjes konden gemakkelijk tot bij hem.


Alle punten voor Merelbeke dus,waar ik zeker nog meer zal over schrijven, gezien het bruisende dorpsleven (zo lijkt het voorlopig toch als buitenstaander) en de vele evenementen die er georganiseerd worden. We moeten alleen nog tijd vinden om eraan deel te nemen...

Zondag begon de dag wat vroeger, om 7u, maar ik mag echt niet klagen want beide nachten waren ononderbroken! Opnieuw stond in de voormiddag quality time op het programma. Joanna wordt elke dag wat meer peuter, merk ik plots. Zo is ze nu bijvoorbeeld zeer goed in krokodillentranen. Als ik de kamer uitga, of gewoon, als iets niet helemaal haar zin is. Ze is duidelijk aan het testen tot waar ze kan gaan met het trekken van mama's aandacht.


In de namiddag stond deze keer een gepland Sint-bezoek op de agenda. Meer nog, de Sint kwam aan huis bij een vriendin, als dat geen service is!
De eerste ontmoeting met de Sint en 2 zwarte pieten van nabij, was niet meteen een succes. Lichte paniek maakte zich duidelijk meester van ons dochter. Gelukkig was ze ook erg nieuwsgierig, waardoor een echte huilbui werd vermeden. Op de schoot was geen optie, ernaast was meer dan genoeg...


En nu staat ze hier naast mij (ja, ze staat, zoveel als ze kan) deugniet te wezen, zo vrolijk als wat. De laatste energieboost voor een welverdiende nachtrust. Morgen kan ze een dagje afkicken van mama bij haar grootouders, een fantastisch alternatief.

Ik heb echt genoten van onze tijd samen. Maar nu kijk ik toch erg uit naar de thuiskomst van mijn lief.  
Want met ons 3tjes, dat is toch nog altijd het beste!


zaterdag 30 november 2013

Born to run

Je moet weten, er is 1 man met wie je me altijd moet delen, en dat is Bruce Springsteen.
The Boss.
Hij heeft zijn bijnaam niet gestolen.
3 maal heb ik hem al live gezien en ik kan er niet genoeg van krijgen. 3 noten moet ik horen, van om het even welk Springsteen nummer, en meteen gaat de radio harder. Zelfs als ik op dat moment met iets helemaal anders bezig ben, in een druk gesprek verwikkeld bijvoorbeeld, hoor ik het nog. Het is sterker dan mezelf.
Ik zou hier de langste blogpost ooit kunnen neerpennen over deze levende legende, maar dat zou ons te ver brengen. Ik wou gewoon even een topmoment van dit weekend beschrijven, tot nu toe dan toch, want we zijn nog maar halfweg.

Ik rijd door de velden, op weg naar huis, met een slapende Joanna op de achterbank. Het schemert, het is bijna donker zelfs. In de verte zie ik de laatste zonnestralen die de horizon strelen en een prachtig kleurentafereel werpen op de bewolkte lucht.
En dan hoor ik de eerste tonen van "Born to run", dat een topnummer is en blijft. Niet alleen is Springsteen een muzikaal genie, het is ook een ware poëet. Dit nummer vraagt erom meegezongen te worden, van begin tot einde. Muziek en woord vullen elkaar perfect aan, zijn 1 eigenlijk en maken het lied tot wat het is. Wat het voor mij helemaal af maakt, is als ik het hoor terwijl ik rustig achter het stuur zit, rijdend door het platteland, terwijl mijn gedachten even afdwalen. Want zijn we niet allemaal een beetje born to run?

Deze wilde ik jullie dus niet onthouden.
Hier, geniet ervan, de roadtrip taferelen (gaan voor mij hand in hand met The Boss) moet je er zelf bij verzinnen.



woensdag 27 november 2013

Inspiratie en confrontatie

Voor het eerst deze week heb ik wat tijd om ongestoord te schrijven. Er is echter sprake van een licht gebrek aan inspiratie. Het gezinsleven gaat hier meestal ook gewoon zijn gangetje, net zoals elders.
Het spannende deel van de week moet wel nog komen. Ik ben dit weekend single mom voor 3 dagen en 2 nachten. No big deal, dat weet ik, maar wel de eerste keer, dus toch een beetje benieuwd wat dat gaat geven.
Manlief gaat met andere mannen naar Budapest, de gelukzak. Staat op mijn to-do lijstje van citytrips, maar is er nog niet van gekomen. Maar ik gun het hem van harte, kan hij alvast op verkenning voor wanneer wij samen ook eens gaan :-)
Daarenboven levert het komende weekend ongetwijfeld interessant blogvoer op!

Verder heb ik eigenlijk niet veel noemenswaardig te vertellen, toch niet platteland-gerelateerd. Na een topweekend verloopt de week tot nu toe heel gewoontjes. Werken, eten, slapen (ononderbroken! woehoew!) en tussendoor volop van Joanna genieten.
Zij is namelijk punten aan het scoren bij mama en papa deze week. Flink slapen, flink eten, flink spelen en zo verschrikkelijk schattig. Een geboren verleidster. Ik vind het vooral heerlijk hoe communicatief ze nu wordt. Ze vertelt verhalen dat het een lieve lust is, tegen al wie (of wat) het wil horen. Of tegen al wie (of wat) ze tegenkomt op haar weg, nu ze sinds enkele weken kan kruipen en elke dag wat aan snelheid wint. Niets is nog veilig en we hebben ogen te kort, maar wat is het fantastisch om haar de wereld te zien ontdekken.


En tegelijk levert al dat groot worden ook soms een confronterend momentje op. Afscheid van de maxi-cosi bijvoorbeeld. Hoewel het een onding is waar ik mij een breuk aan hief, deed het toch wat raar toen die vanmorgen thuis leeg achterbleef.
Reality-check!
Joanna hoor ik niet klagen, die zit gezellig op haar troon op de achterbank, blij dat ze eindelijk naar buiten kan kijken zonder haar nek te verrekken of haar buikspieren te overbelasten. Om vervolgens binnen de 5 minuten in slaap te sukkelen natuurlijk.


Nog zoiets confronterend: de kleertjes waar ze nu toch écht niet meer in kan in dozen moeten steken. Het klinkt misschien raar, maar met die eerste babypakjes had ik geen moeite. Ze was er zo snel uitgegroeid dat ik geen tijd heb gehad om er echt aan gehecht te geraken en er zaten ook niet echt topstuks bij, wat intussen wel al het geval is. Onlangs heb ik een bloesje/hemdje van Fred en Ginger met pijn in het hart in een unisex-doos gestopt (yep, er zijn unisex-dozen en girls-only-dozen, ik ben extréém voorzienend). Niet dat ik zo'n merkmadam ben, absoluut niet, maar het was zo'n leuk stuk én ik had het voor 4 euro of zo op de kop getikt op een rommelmarkt. Met zoiets ben je toch extra blij! En nu ligt het dus voor onbepaalde tijd in een doos, ze heeft het hooguit 5 keer gedragen. Ze zag er wel elke keer schitterend uit ;-)

Maar looking on the bride side, nu is er plaats voor wat nieuwe aanwinsten. Daar maak ik zéér binnenkort werk van...

Ziezo, er is uiteindelijk toch nog wat uit mijn pen gevloeid, ook al had het weinig te zien met het leven op den buiten. Het is in elk geval wel het leven zoals het is: niet altijd inspiratie en soms wat confrontatie.
Ook goed hé!

zondag 24 november 2013

Project integratie #2

Zondag Blogdag. Dat is intussen wel duidelijk. Het is dan ook 1 van de weinige "vaste" (dat is een relatief begrip) rustmomenten in de week voor mij. Bovendien een goed vertelmoment, zo op het einde van het weekend. Fijn om even stil te staan en terug te blikken op de voorbije 2 dagen, die zoals altijd veel te snel voorbij vliegen.

We maken langzaam maar zeker werk van onze integratie, wanneer we een gaatje hebben in onze drukke agenda's (ja, meervoud, onze agenda's zijn lang niet altijd identiek!). 
Deze keer op zowel vrijdag, zaterdag als zondag en dat op 3 verschillende manieren. We willen het vooral spannend en avontuurlijk houden ;-)

Vrijdagavond gingen we eten in (houd u vast) kroeg-brasserie-grill-feestzaal "De Klokke" in hartje Beerlegem, zo'n 2 (of misschien wel 3?) km van bij ons. We passeren daar quasi elke dag, dus het werd hoog tijd er ook eens binnen te stappen.
We kregen de typische brasserie-menukaart in onze handen gestoken, klassieker krijg je het niet. Ik keek wat op van de prijzen want ik had het goedkoper verwacht dan in Gent (naïef?), wat het niet was. 22,5 euro voor een steak met pepersaus, salade en kroketjes: niet heel duur maar zeker ook niet goedkoop. Ik geef het eerlijk toe, ik was wat sceptisch.
Maar hetgeen ik kreeg voorgeschoteld, overtrof al mijn verwachtingen. Je moet weten, de specialiteit daar is steengrill (zijnde letterlijk een rooster boven steenkool, in de eetzaal zelf) en deze wordt bediend door de man des huizes/uitbater en dus ook deels kok. Die had dat duidelijk nog gedaan. De steak was per-fect, lang geleden dat ik hem zo lekker heb gegeten (9 kansen op 10 neem ik steak met pepersaus als dit in een brasserie op de menukaart staat, ik wil die overal testen...)
Goed begin van het weekend dus, en alweer een vinkje op het lijstje "te bezoeken restaurants in de streek".

Zaterdag zijn we (onder andere, want de dag zat weer goed gevuld) 's avonds gaan aperitieven in "De Casino" in Dikkele zelf. Die bewuste vrijdagavondse after-work drink, dat is er nog niet van gekomen, en staat dus nog op het to-do lijstje. Maar op zaterdag verzamelt daar toch blijkbaar ook veel lokaal volk. Zo ongeveer iedereen die er binnen kwam, kende elkaar. Behalve wij dus, we werken eraan :-) Joanna was uiteraard weer mee (dankbaar om nieuwe mensen te leren kennen, zo'n schattig kind meenemen, je wordt gewoon veel sneller aangesproken) en gedroeg zich, naar goede gewoonte als ze op café mag, voorbeeldig. De cava kost er 4 euro, is lekker en wordt in een mooi glas geserveerd. Goedgekeurd! Dit moeten we gewoon op regelmatige basis blijven doen, niet alleen om onze buren te leren kennen maar ook omdat het leuk en gezellig is. En handig: 5 minuutjes stappen, Joanna dragen we gewoon op de arm en we kunnen snel naar huis als dat zou moeten (baby-emergencies, altijd rekening mee houden).

Zondag tenslotte, hebben we voor het eerst een echte wandeling gedaan in de streek, dankzij initiatief van vrienden die zin hadden om een frisse neus te halen (en wij zijn daarvoor tegenwoordig het gezelschap bij uitstek, wonende op den buiten).
Nu ja, die wandeling was op kindermaat, gezien het gezelschap bestond uit 4 volwassenen, 1 bijna 3-jarige dappere avonturier en 2 kleine madammekes van minder dan een jaar. Dus ook 2 buggy's en een loopfietsje.
We hebben een toerke gedaan door de velden hier vlakbij, pakweg een kilometer of 2, met als belangrijkste bezienswaardigheden schapen, ezels, paarden, iets dat op een kruising tussen deze 2 laatste leek, een kever (het beest, niet de auto), bieten als veevoeder (of als speelgoed voor de mannen) en een grote traktor die langsreed (topmoment voor de dappere avonturier in het gezelschap). Maar ondanks de kleinschaligheid van de onderneming, heb ik er echt van genoten. Mooie vergezichten over de velden, een frisse wind waar je een rode neus van krijgt (snufsnuf) en het besef dat dit is waar wij wonen. Heerlijk.
Joanna vond het ook heerlijk, vooral dan het bijhorende dutje. Halverwege het parcours vielen de oogjes toe en na thuiskomst heeft ze nog een uur verder geslapen in de buggy in de garage (modderwielen!), lekker warm ingeduffeld en gelukzalig in dromenland.

Al bij al een topweekend voor ons project. En dan heb ik het nog niet gehad over onze uitstapjes naar Gent, want uiteraard kunnen en willen wij onze stad ook niet te lang missen. Zaterdag kocht ik moois voor mezelf (de huiszwaluw-bon, remember) en zondag voor Joanna (Petit Bazaar beurs in ICC, kwijlkwijl).

1 van de vondsten bij De Huiszwaluw

De combo oker-bruin kan ik moeilijk weerstaan. En die "open rug"!

Al bij al dus een topweekend tout-court. 
Dat er zo nog veel mogen volgen!

vrijdag 22 november 2013

Logeerpartijtjes

Joanna is uit logeren bij 2 van haar grootste aanbidders, pepé en oma (voor mij zijn dat papa en mama). Ik mis haar al een beetje. Zo gaat dat, als ik meer dan 24u van haar gescheiden ben. Dat is altijd heel dubbel.

Enerzijds
Freedom! Uitslapen! Ons goesting doen! Voortwerken zonder onderbreking aan wat dan ook! Efficiënt shoppen! Uit eten! 

Anderzijds
De werkvloer niet met een huppelpasje verlaten omdat je het kleine monster mag gaan oppikken en knuffelen. Geen babygiechel of -schaterlach in huis. Niet ontdekken wat ze nu weer kan. Haar afwezigheid laat gewoon altijd een beetje een leegte.

Dan is er gelukkig de smartphone, fototoestel bij uitstek (voor mij toch) om te pas en te onpas kiekjes te maken. Vooral van haar, uiteraard. En filmpjes, heerlijk voor later!
Dus dan scroll ik snel eens door mijn foto's en zit ik als een dwaas te glimlachen naar dat schermpje. Ziet er allicht niet uit, maar ik voel mij instant beter.

Veel pret!

Andere mensen verleiden

Klassiek: al spelend in slaap vallen

Maar ook al mis ik haar dan telkens, dat uit logeren is verdraaid handig! Zeker nu we net verhuisd zijn en nog een lange to-do lijst hebben af te werken. Dat moet niet rap-rap, maar het moet toch een béétje vooruit gaan. En alle liefde ten spijt, gaat dat gewoon vlotter zonder baby erbij.
Logeerpartijtjes zijn dan de ideale oplossing: wij doen ons ding, de grootouders zijn in de wolken en Joanna wordt verwend. Mooi toch?
Ik vind ze nu nog een beetje te klein voor een "externe" babysitter, maar ik heb toch alvast wat opzoekwerk gedaan. Gezien wij niet meer zo dicht bij ons fantastisch opvangnet (dat wij eeuwig dankbaar zijn!) wonen, zal een babysit uit de buurt op termijn de handigste oplossing worden.
En ja, ook in het landelijke Zwalm met al z'n kleine deelgemeentjes, is er keuze genoeg. Via de gezinsbond, of via sloebersit, waar je op de website een babysit in je buurt kan zoeken. Wij deden alvast een pre-screening op basis van de profielen van de jonge vrijwilligers in de omgeving van Dikkele.
Wie mij kent, weet dat ik graag voorbereid ben ;-)

Deze keer profiteren we van onze extra vrijheid met wat ontspanning (wij verkennen restaurants in onze streek, daar lees je later ongetwijfeld nog eens over) maar vooral veel to-do's. Eentje waar ik echt naar uitkijk, is samen met Michiel iets uitkiezen om ein-de-lijk mijn geschenkbon van De Huiszwaluw aan te spenderen, want die staat op het punt om te vervallen. 
Daarvoor moeten wij pal in het centrum van Gent zijn, op een zaterdag.
Ik moet er geen tekeningetje bij maken: wij staan aan die deur op het openingsuur, zijnde 10u30, ook wel gekend als Joanna's vroege-lunch-moment. Je snapt waar ik naartoe wil, zo'n dingen zijn niet onmogelijk maar wel heel moeilijk met haar erbij. Bovendien kan haar buggy niet in die winkel binnen en los daarvan is Gent in het algemeen gewoon zeer buggy-onvriendelijk. Ik heb zelf vaak gevloekt op de ene buggy na de andere die op zaterdag van een tochtje door de stad een waar hindernissenparcours maakte. Nu ik zelf mama ben, probeer ik dat dus te vermijden in de mate van het mogelijke...
In elk geval, Joanna + huiszwaluw is een no-go en die bon moet op!

"Zeg mama, past het dat Joanna vrijdag blijft slapen? 
We komen haar dan zaterdag tegen de middag halen." 

Dat culinair uitje op vrijdagavond en de garantie op een nachtje doorslapen is mooi meegenomen ;-)

En toch zal ik zaterdag, op weg naar mijn ouders, enorm uitkijken naar het weerzien. Ik weet dat ze in zeer goede handen is en maak mij dus geen zorgen, maar het liefst van al heb ik haar dicht bij mij en mijn peperkoeken mama-hartje.

In de Kerstvakantie willen wij er eens op uit met ons tweetjes, 3 dagen - 2 nachten. Dat wordt een laaaaaaaaang afscheid...

woensdag 20 november 2013

Welkom

We zijn alledrie min of meer genezen. Driewerf hoera dus! Hoewel het lijkt alsof we onze portie snot voor deze winter al gehad hebben, vrees ik dat het niet de laatste keer zal geweest zijn. Joanna strooit haar microben namelijk zonder gêne lustig in het rond, zoals elk klein kind waarschijnlijk.

Dat ziek zijn heeft achteraf bekeken ook z'n voordelen gehad. De zoektocht naar kinderarts en huisarts in de buurt raakte in een stroomversnelling, dus dat is bij dezen alvast geregeld. De plaatselijke apothekeres kent ons ook al en dankzij mijn instabiel bekken geldt dat ook voor de osteopaat.
Wat mij hierbij vooral opviel, is hoe vriendelijk de mensen hier zijn. Dat geldt niet alleen voor de zorgverstrekkers, maar voor zowat elke lokale handelaar of dienstverlener die wij hier al zijn tegengekomen. Het verschil met Gent is opvallend groot. Ik vermoed dat dat te maken heeft met de drukte van de stad en de gejaagdheid van de mensen. Het stressniveau ligt hier gewoon lager, dat voel je.
Misschien heeft het ook wat te maken met het "wij-gevoel" dat hier heerst. Enerzijds wonen hier "locals", mensen die hier geboren en getogen zijn. Anderzijds wonen hier ook "inwijkelingen" zoals wij, veel zelfs. Vaak jonge mensen die ook aangetrokken werden door de rust en het groen. Maar eender wie wij tegen komen, wanneer we laten vallen dat we net naar hier verhuisd zijn, heten ze ons stuk voor stuk welkom in de streek. Trots dat alweer jong volk voor "hun" streek heeft gekozen, of blij dat er nog mensen zijn die bewust kiezen om nieuwe horizonten te verkennen. Ik vind dat fantastisch. Van zo'n kleine dingen word ik instant vrolijk.

Ik werd dus ook instant vrolijk van onze nieuwe kinderarts. Via het ziekenhuis van Zottegem werd ik door een zeer vriendelijke receptioniste, die ruim de tijd nam om te luisteren naar mij, doorverwezen naar een koppel kinderartsen verbonden aan het ziekenhuis, maar met een thuispraktijk in Balegem, zo'n 10 minuutjes rijden van bij ons. Vervolgens nam ook de kinderarts zelf (we zijn bij de vrouwelijke wederhelft beland) ruim de tijd voor ons nadat ik diezelfde dag vlot een afspraak had gemaakt. Zeer ruim zelfs. Bijna een uur heeft ze voor ons uitgerokken, om zowel mij als Joanna te leren kennen en naar ons verhaal te luisteren (ze heeft al een deftige medische historiek, ons dochter). Nu, 3 weken later, ben ik er nog steeds laaiend enthousiast over, dat zegt al genoeg denk ik.
Dit is maar 1 voorbeeldje, maar dat "welkom in de streek en bedankt voor je bezoekje, kom zeker nog eens terug"-gevoel, vind ik hier zowat overal terug. Dat heeft mij aangenaam verrast, een blogberichtje waard dus.

Nog kort even over iets helemaal anders, het onvermijdelijke onderwerp, ons dochter. Die is vandaag 8 maanden jong en een grote sloeber aan het worden. Ze begint echt te communiceren, met woord (allez ja, brabbel) en daad. Ze doet van poepezit alsof ze nooit anders gedaan heeft, gaat al kruipend op avontuur en trekt zich recht aan haar park tot haar beentjes haar niet meer kunnen dragen. Ze stapt aan 2 handjes, nog zeer wiebelachtig, maar de stapbeweging heeft ze duidelijk al onder de knie. Ze is veel te ongeduldig (geen idee van wie ze dat heeft!) en dus snel boos als iets niet lukt. En het is een ongelooflijk showbeest (wel een idee van wie ze dat heeft, meterkes!). Hierbij het bewijs daarvan, intussen wel al van een maand geleden.


Wie begint te denken, is het daar nu echt allemaal rozengeur en maneschijn, op het platteland? Nee, uiteraard niet. Aan elke medaille is een keerzijde. Maar dat lezen jullie wel op tijd en stond. Voorlopig zijn wij nog te blij met onze keuze om al te beginnen zagen. Hopelijk blijft dat nog even zo!

zondag 17 november 2013

Lucky us

*Zetelplof*

Eindelijk! Een moment van rust: het lief is gaan sporten en de dochter ligt al in dromenland. En ik bedenk: waar is de tijd dat ik tijdens het weekend echt kon uitrusten? Dat lijkt eeuwen geleden. Ik had toen wel geen lief en geen dochter en ik zou dus niet meer terug willen. En dat de weekends even vermoeiend (of zelfs vermoeiender?) zijn dan de werkweek, dat is een beetje ons eigen schuld, gezien we die gewoonlijk zelf helemaal vol plannen. Sinds we verhuisd zijn, is dat alleen nog erger geworden.

Enerzijds houden we uiteraard ons sociaal leven in stand tijdens het weekend. Is altijd zo geweest, zal altijd zo blijven. Onze vrienden en familie kunnen we niet missen. Nu we wat verder van Gent wonen, neemt dat dus ook wat meer tijd in beslag, maar dat hebben we er graag voor over.
Anderzijds hebben we nu een eigen huis dat we moeten onderhouden, en daar bovenop een eigen tuin. We hebben er bewust voor gekozen, voor een grote tuin, wetende dat dit veel onderhoud zou vragen. Wil je dat tuinonderhoud goed doen, dan vraagt dat niet alleen zeer veel tijd, maar dan moet je ook goed "gerief" hebben. Zoals daar zijn (ik heb al bijgeleerd!): een grasmachine (in ons geval een zitmaaier, pret!), een kettingzaag, een kliefbijl, een "cicateur" gelijk wij zeggen (in het mooi Nederlands heet dit een snoeischaar of takkenschaar), een stevige ladder, een kruiwagen, een bladblazer, een hakselaar, en ga zo maar verder. En een "remorque", ook wel aanhangwagen, voor de ongetwijfeld talloze uitstapjes naar het containerpark die nog zullen volgen.
Dit weekend was hoofdzakelijk gewijd aan "project remorque", wat Michiel betreft dan toch. Wij kopen dit - zoals zoveel zaken - tweedehands, deze keer ergens in het Antwerpse. Kader, as en wielen in prima staat, de rest aan vernieuwing toe. Dus nieuwe houten wanden, bedrading voor lichten vernieuwen, eens deftig kuisen met de hogedrukreiniger (die we ook ergens moesten gaan lenen),... Er kruipt dus best wel wat tijd in alvorens het ding werkelijk in gebruik kan genomen worden.
Ik heb daar op zich weinig aan bijgedragen, aan het project zelf. Maar onrechtstreeks ben ik natuurlijk wel betrokken. Joanna valt op dat moment helemaal onder mijn hoede, net zoals het hele huishouden, en zoals bij zovelen (denk ik toch) gebeurt de was en de plas hier in hoofdzaak tijdens het weekend.

Maar daar bleef het natuurlijk niet bij. Ik kom terug op wat ik eerder aanhaalde, ons fameus sociaal leven. Dit weekend schetst mooi wat dat over het algemeen ongeveer inhoudt.
Vrijdagavond hadden we 10 man over de vloer. Super gezellig, volop genoten (raclette dus zelf rustig mee aan tafel kunnen zitten), maar brengt uiteraard de nodige voorbereiding en opkuis met zich mee.
Zaterdag dan, gezien manlief over en weer moest naar ergens in Antwerpen om de bewuste remorque, last-minute beslist om zelf met dochterlief ook buiten te komen: social call met zus bij - in chronologische volgorde - oma, vriendin en ouders (allen in hetzelfde dorp, handig!). Gezellig en ontspannend, maar uiteindelijk bijna de ganse dag van huis geweest en dus bij thuiskomst in de vroege avond nog wat inhaalwerk qua was en plas én mij ook opmaken voor een avondje uit met Michiel (met dank aan meter Sara als superbabysitter), waar ik ook graag eens mijn tijd voor neem (dames, geef toe, de voorbereiding voor een avondje uit is bijna net zo leuk als het uitje zelf, niet?).
Dus hup, weer naar Gent, kort maar krachtig (wij zijn moe!) genoten van een gin-tonic met klasse in "Baar". Weetje: ik ben echt zot van gin-tonic, altijd al geweest. Ik vind de huidige hype daarrond dus best wel leuk, alleen jammer van de timing. Ik denk dat de trend opkwam toen ik zwanger was en dat het echt helemaal hip werd ergens gedurende mijn eerste maanden moederschap. Ik heb het dus zo'n beetje gemist en probeer nu wat bij te benen. De eerste hipperds zijn in elk geval binnen en goed bevonden: spring gin en death's door. Smaakt naar meer!




Vandaag gingen we dan, na het verderzetten van project remorque voor de één en de was, plas, en entertainment van "vandaag doe ik geen dutjes"-Joanna voor de ander,  een derde maal over en weer naar Gent. Deze keer voor een wijnproeverij van een vriend die in Italiaanse wijnen handelt. De perfecte zondagnamiddagse tijdsbesteding: wijntje drinken, bijkletsen met vrienden en vriendinnen en wijnkelder aanvullen.  Joanna was zoals gewoonlijk weer mee op trot  en na wat acclimatiseren extréém in haar nopjes.

En daarnet dus die langverwachte zetelplof. Bij dat ploffen realiseerde ik mij dat dit voortaan onze weekends zullen zijn. Nog voller dan ze vroeger al waren en dus nog vermoeiender. Maar ik realiseer mij ook dat ik dat helemaal niet erg vind. Want dat wil zeggen dat wij een dochter, een thuis, een familie en een vriendenkring hebben om te koesteren.

Lucky us!


donderdag 14 november 2013

Liever lui dan moe

Het leven zoals het is op den buiten is op bepaalde vlakken ook gewoon hetzelfde als voorheen in Gent. We worden ook ziek, gezonde buitenlucht of niet, en van slapeloze nachten worden we ook moe.

Het startte nochtans veelbelovend, Joanna sliep hier de eerste weken als een roosje. Netjes het klokje rond zonder te piepen, 's morgens vaak met een ander tutje in de mond dan waarmee de nacht werd ingezet. Zo flink! Plots weet je weer wat het is, niet te moeten opstaan 's nachts. En raar maar waar, op dat moment sloeg de vermoeidheid bij mij extra hard toe. Alsof mijn lichaam wist dat ik ervan moest profiteren en maar wou blijven slapen. Ik heb er wel deugd van gehad. Maar mooie liedjes duren niet lang. Want toen waren er tandjes en snotjes. Zo ongeveer gelijktijdig.
Joanna blijft een vrolijk kind, dat wel. Ze is een echt lachebekje, (hyper)actief, ongeduldig als altijd (en dus snel gefrustreerd als iets niet lukt maar ook zeer gemotiveerd om iets te kunnen) en een ongelooflijk showbeest. Het dramaqueen-gehalte ligt zelfs vrij hoog, dat merk ik nu al. Ik ben en blijf dolverliefd op haar, met of zonder tandjes en snotjes. Maar die maken het ons sinds een 2-tal weken wel lastig.

Dat de nachten opnieuw onderbroken zijn, is vermoeiend maar manageable. Maar de snotjes hebben ons alledrie in hun macht. En mama en papa hadden er nog veel erger van, echt gene sjieke toebak meer waard, zoals ze bij ons zeggen. En als je dan niet veel slaapt, dan sukkel je van de regen in de drop (met een omwegje langs een echte storm). Ik begin er eindelijk een beetje door te komen en probeer nu ook opnieuw werk te maken van onze nachtrust. Vannacht worden alle antisnottips voor baby's tegelijk toegepast, benieuwd wat het zal geven...

Daarom dus, omdat ik moe ben en bijgevolg ook wat lui, produceer ik vandaag niet meer schrijfsel dan dit. Ook al heb ik tijd. En dat al bij mijn vierde bericht, shame on me!

Wel nog de fut om af te sluiten met een kiekje. Gewoon omdat ik zo trots ben :-)



Hier is ze 7,5 maanden jong en staat ze netjes te spelen met kastanjes (om toch een beetje binnen het blogthema te blijven). Yep, ze staat. En sinds vandaag, ze is bijna 8 maanden, trekt ze zichzelf zonder enige moeite recht. Met mijn eigen verbaasde ogen mogen aanschouwen bij de onthaalmoeder. Proud mommy ;-)

Genoeg gezeverd, ik beloof dat de luiheid tijdelijk is. Slaapwel!

woensdag 13 november 2013

Van bio tot groen

Nu we tussen de boeren wonen, vonden we het zelf ook tijd om wat "groener" te worden. Want geef toe, dat is tegenwoordig echt geen overbodigheid, als je het zo hoort (foei België, slechte leerling!). Dat gaat echter niet zomaar van de ene dag op de andere, dus we beginnen met babysteps.

Stap 1: wekelijks een biopakket bestellen bij de bioboerderij rechtover ons.

Echt een meevaller! Altijd verse groenten in huis, die je een beetje verplicht bent op te eten want o zo zonde om ze te laten slecht worden in de frigo. En wat voor groenten! Van sommigen wisten we nauwelijks het bestaan af. Met als gevolg dat ik ook wat nieuwe recepten in huis haal, leuk ter afwisseling want wij vervallen nogal gemakkelijk in het patatje-groentje-vleesje/visje concept, voornamelijk uit gemakzucht. En het voelt ook gewoon gezond. De groentjes (en het fruit dat er ook soms bij zit!) zien er zo écht uit, lokaal geteeld en geoogst. Kleine schattige witloofjes en spruitjes met de restjes aarde er nog aan. Af te halen in zo'n authentieke groentenbak in 1 van de afhaalpunten, in ons geval bij een vrijwillige Dikkelaar onder zijn/haar carport, elke woensdag vanaf 13u. Je kan de grootte van het pakket én de samenstelling zelf kiezen, je kan zelf kiezen welke week je wel en niet deelneemt en je betaalt gewoon wekelijks voor wat je koopt. Topservice! Deze week kregen we onder andere savooi, aardpeer en rammenas. De keukenprinses in mij (kuchkuch) staat voor een paar uitdagingen ;-)



De bioboerderij heet trouwens Ourobouros en hier vind je hun website. 

Stap 2: composteren.

Zoiets simpel. Voorheen hadden we ook een tuin, met een composthoop achteraan (of toch iets dat daarop leek), maar toch ging ons groenafval gewoon bij de rest. Waarom we het nu wel doen, dat wijt ik aan de goede invloed van "den buiten". Het past in ons nieuwe plaatje. 
We hebben zelfs 2 composthopen, we menen het dus. Een grote voor tuinafval, voornamelijk gras, helemaal achteraan in de tuin en eentje dichter bij huis voor het gras dichter bij huis (nee, echt?) en voor "patattenschellen" en consorten uit de keuken. Netjes afgebakend met een omheining, door Michiel zelf gemaakt met snoeiafval. Groen hé van ons!

Stap 3: vuile luiers apart sorteren.

Herbruikbare luiers gaan ons een brug te ver (vergt veel geld en veel tijd, wat we niet hebben), maar dit is echt wel haalbaar. Gemeente zwalm voorziet speciale zakken voor luiers, te kopen bij de lokale handelaar, die je dan in het containerpark kan dumpen. Of dit echt zoveel beter is voor het milieu, daarover zijn de meningen alsnog verdeeld, maar het kan in elk geval geen kwaad. Daarenboven betalen wij voor de afvalophaling een bijdrage gebaseerd op het aantal kg huishoudelijk afval dat 2-wekelijks wordt opgehaald. Denk de pampers weg, en we besparen heel wat!

Zoals je ziet, babysteps. We hebben nog meer groene plannen voor de toekomst, maar zonder veel haast. Dat is fijn, op die manier hebben we altijd wel een "projectje" lopen en zo hebben we het graag.

Over babysteps gesproken, daar doet Joanna niet aan mee. Die evolueert in reuzensprongen, op alle vlakken. Momenteel: tandjes. De 2 onderste zijn er nog maar net door en de volgende lading komt er blijkbaar alweer aan. Ocharme het kind, ocharme wij. Onze nachtrust sparen we voorlopig dus op voor later. Het zal dan nog zoveel deugd doen na een dag noeste arbeid in onze moestuin!


maandag 11 november 2013

Ontdekkingsreizigers #1

Heerlijk toch, zo van die gestolen dagen. 11/11 is er zo eentje, zeker als die netjes volgt op een weekend. Zondag nummer 2, maar dan zonder de klassieke zondagse verplichtingen, want die vonden al plaats op nummer 1. Op zo'n dagen heb je eindelijk wél eens wat je anders zo vaak te kort hebt:

Tijd!

Hier werd die tijd vandaag zeer nuttig besteed: wat broodnodige klusjes in huis en tuin, die kort na de middag al waren afgerond mede dankzij de groene vingers van een bevriende vrijwilliger. Resultaat: nog een halve dag TIJD, vrij van plannen of verplichtingen. Tijd om te doen waar wij op dat moment goesting in hadden. En daarenboven mooi (= droog) weer! Het uitgelezen moment voor een uitstapje dus. Ben ik altijd voor te vinden, meer nog, ik ben gewoonlijk de gangtrekker, want ik trek er nu eenmaal graag op uit.

Onmiddellijk broedde het plan om de komende maanden, bij gelegenheid, onze nieuwe streek wat beter te leren kennen. Vlaamse Ardennen, u weze gewaarschuwd! Eerste op het lijstje, puur willekeurig: Ronse. Ooit wel al eens geweest, maar ons eigenlijk onbekend. Dus wij op pad.

Voor mij is zo'n uitstapje volop genieten. Ik voel mij dan een beetje als een klein kind in een snoepwinkel. Het enthousiasme laait al op zodra we de straat uitrijden. Alleen al een "nieuwe route" verkennen, vind ik kicken. Dat klinkt dan een beetje als volgt.

"Hier ben ik nog nooit geweest". 
"Mooi hé". 
"Oh kijk, hier dit en daar dat". 
"Hier is het toch echt gelijk de Ardennen". 
"Amai we zijn er nog snel hé".

Niet te stoppen. En Michiel maar lachen en knikken; hij laat mij rustig mijn ding doen en geniet zelf meer in stilte.

Eens in Ronse is de eerste bestemming direct Grote Markt, want het is bijna fruitpaptijd en daar is waarschijnlijk wel een café te vinden. Dus na een kleine omweg via één of andere kerk, waar ik snel eens de toeristische info lees (want ik wil toch een beetje het gevoel hebben dat we het goed doen), zitten we na een halfuurtje al lekker warm in "Brasserie Harmonie": ruim, gezellig en duidelijk met historische waarde. Op de hoge muren staan jachttaferelen afgebeeld, het gebouw straalt echt een authentieke sfeer uit. Tijd dus voor thee, koffie en fruitpap.
Joanna vindt het allemaal fantastisch. Ze eet met veel smaak, steelt de show met haar gebrabbel, zit ongegeneerd vreemde mensen te verleiden (lachen en lonken, hoofdje scheef, één en al enthousiasme uitstralen, onweerstaanbaar gewoon) en wordt zo mogelijk nog vrolijker als er nog meer kindjes binnenstappen. Hier een sfeerbeeldje. 


Nu zou je denken, na die pitstop begint de uitstap pas echt, want ze hebben eigenlijk nog niets bezocht. Niets is minder waar.

Confession: wij genieten minstens zoveel van het idéé dat we een uitstap hebben gedaan, als van de uitstap werkelijk te doen zoals het eigenlijk hoort. 

Wij zijn gewoon snel content: we zijn buiten geweest, hebben de sfeer van de bestemming opgesnoven, hebben iets gedronken (een must), dus we kunnen naar huis. We hebben uiteraard nog een "klein toerke" gedaan - anders was het wel heel triest - maar ik denk dat we al bij al anderhalf uur in Ronse zijn geweest. Let wel, de terugweg was ook nog één en al plezier, want we namen uiteraard een andere route dan in het gaan. Logisch toch?

De eerste verkenning van de streek was dus een succes. We hebben een positief beeld van Ronse, het was een leuke gezinsuitstap en we hebben volop kunnen genieten van Joanna die op haar best was. Het kind is een uitvijzerke, dat is nu al duidelijk.
Staan nog op het lijstje: Brakel, Gavere, Geraardsbergen, Horebeke, Herzele, Kluisbergen, Kruishoutem, Lierde, Maarkedal, Oosterzele, Oudenaarde, Sint-Lievens-Houtem, Wortegem-Petegem, Zingem en Zottegem. Dat zijn namelijk (volgens wikipedia toch) de overige gemeenten en steden van de Vlaamse Ardennen. Buiten Zwalm dan, want dat zijn we natuurlijk al volop aan het ontdekken. Blogvoer genoeg!