maandag 30 mei 2016

Het antwoord op mijn draag-vraag

Manduca!




Selfie-sessie op de markt in Zottegem, terwijl we wachtten op onze pasfoto's. Die van de kindjes kan je trouwens bewonderen op mijn instagram want pasfoto's van kindjes vind ik persoonlijk altijd erg grappig :-) 

Intussen is de draagzak een 2-tal weken in gebruik en ik ben erg tevreden.
Geen last van nek, schouders of rug (waw!), héél gemakkelijk en snel aan en uit te doen (mét baby uiteraard :-)) en Ellie lijkt het ook wel te smaken. Voorlopig draag ik haar nog op mijn buik en dat vindt ze prima. Dat ik haar niet kan dragen met het gezicht naar voren (iets wat ik eerst wel wilde), lijkt geen van ons 2 te storen.

Bedankt voor de tips via facebook, instagram en hier!

donderdag 26 mei 2016

Duizend miljoen hartjes voor grootouders

Het zal de aandachtige lezer niet ontgaan zijn: wij zitten hier thuis nogal eens met zieke kindjes.
Daarmee bedoel ik: de voorbije 4 maanden waren beide kinderen quasi non-stop elk om beurt ziek, en zelfs ook een keer tegelijk. En dat is echt niet overdreven, het woord quasi duidt op die 2 luttele weekjes tussen februari en nu dat iedereen gezond was.
Ik moet u niet vertellen dat ik mij daar als mama soms serieus zorgen over maak. Dat ik met mijn handen in het haar zit als de koortsthermometer weer in het rood gaat en het hele liedje opnieuw begint. Dat wij het zelf bijna niet meer geloven dat, telkens wanneer we denken dat het einde in zicht is, 1 van de 2 opnieuw ziek valt. Laat staan dat onze collega's het nog geloven. Dat ik er bijna bijgelovig van zou worden want gisterenavond zeiden we nog tegen elkaar "Haar hoest is precies toch iets beter hé, stel je voor dat ze deze keer NIET ziek wordt. Hout vasthouden!" en Michiel hield hout vast maar ik niet en een paar uren later zaten we de rest van de nacht op met een ellendig hoopje koortskind...



De wetenschap dat het in principe (hout vasthouden!) binnen een jaar of 2 - 3 echt definitief beter moet zijn (hoewel ik vermoed dat onze meisjes wel altijd tere zieltjes zullen blijven), helpt, maar dat neemt niet weg dat wij vaak moe en soms (steeds vaker) moedeloos zijn.
WHY??? WHYYYYY I ASK YOU?!?!
is hier wel op z'n plaats.

En dan, wanneer we rond zijn met ons zelfbeklag, gaan we over naar de orde van de dag. Want we gaan door, uiteraard, we hebben geen keuze.

En dan zijn er de grootouders.

Die mensen waarvan wij zeggen "Wat zouden wij in godsnaam doen moesten onze ouders niet in pensioen zijn?" en daar voorlopig alleen het woord "loopbaanonderbreking" kunnen op antwoorden.

Onze ouders, de grootouders van onze dochters, die zijn geen goud waard.
Die zijn duizend miljoen kilo goud bezaaid met diamanten waard.

Een voorbeeldje om mijn uitspraak te staven.
Ik breng deze ochtend Joanna naar school, ga aansluitend met Ellie op doktersbezoek en bel vervolgens mijn mama. Of Ellie de rest van de dag daar terecht kan, want ik werk vandaag toevallig wel thuis maar ik kan dat echt niet in combinatie met een ziek kind. Geen probleem, ik mag direct komen. Ik krijg, daar aangekomen, spontaan het aanbod om haar daar te laten slapen, want morgen stond sowieso gepland dat ze daar een dagje zou spenderen. Ik wimpel af want ik vind dat ik dat mijn ouders niet kan aandoen, een ziek kind dat mogelijks gans de nacht kot houdt. Op de terugweg naar huis voel ik hoe uitgeput ik ben en bedenk ik mij; ik bel mijn mama om toch in te gaan op haar aanbod. Dat ze niet de juiste speentjes voor de papfles in huis heeft, is geen probleem, die gaat ze wel kopen in de dichtstbijzijnde babywinkel. Ik hang op en het besef dringt door dat wij vannacht allicht gewoon een ganse nacht gaan kunnen doorslapen (Joanna is voorlopig terug gezond, HOUT VASTHOUDEN!). Ik word daar bijna euforisch van. Champagne!! Verse lakens!! Maffen!!


En ik besef dat wij nooit of te nimmer onze dankbaarheid ten opzichte van onze ouders zullen kunnen uitdrukken. In geen honderd jaar. Want serieus: wat zouden wij in godsnaam doen zonder hen?! Ik durf daar zelfs niet aan te denken.

Wij doen vaak beroep op hen en soms lijkt het bijna vanzelfsprekend, dat ze onze kindjes altijd met veel enthousiasme opvangen. Voor zover hun eigen leven het toelaat, staan ze altijd klaar voor ons. Ze passen last-minute hun plannen aan indien mogelijk om ons uit de nood te helpen. Ze verzorgen onze zieke kindjes als de beste. Ze zitten op hun knieën duplo kastelen te maken, gaan in het bos kabouters zoeken, spuiten in neusjes en geven siroopjes, zingen liedjes en kijken Disney films, tekenen en knutselen en lezen, geven flesjes en staan 's nachts op om onze kindjes te troosten en te knuffelen zodat wij toch eventjes wat slaap kunnen inhalen.
Ze omringen hen met warmte en liefde en met dat typische grootouder-geduld dat je als ouder soms echt niet kan opbrengen.
Ik vind dat niet vanzelfsprekend, ik vind dat fan-tas-tisch.

Joanna is dol op haar grootouders en dat zal bij Ellie niet anders zijn.
En ik weet zeker dat er heel veel kindjes zijn die net zo dol zijn op hun grootouders, en dat hun ouders net zo dankbaar zijn als wij.

Dus daarom, speciaal voor alle grootouders en in het bijzonder voor die van Joanna en Ellie: een welgemeende DANK U!

Dank u, dank u, dank u.

maandag 23 mei 2016

Schoolmeisje

Een goeie 6 maanden geleden startte Joanna haar schoolcarrière.
Dat ging niet van een leien dakje: ze sliep toen nog dagelijks dutjes van 2 - 3 uren, waardoor ze na 2 weken volle dagen naar school gaan TO-TAAL kapot was. Daarenboven moet je weten dat Joanna ook een redelijk timide kindje was dat het liefst de kat uit de boom keek en zich niet gemakkelijk tussen spelende kindjes begaf. Het liefst stond ze op een afstandje te kijken.

Ik gebruik de verleden tijd, want wat is ons meisje veranderd intussen!






Ze gaat met heel veel plezier naar school. Haar Juf Tanja is haar held, heel aandoenlijk. Ze kent ook alle andere juffen en vliegt hen soms in de armen. Omgekeerd geldt dat trouwens ook: alle juffen kennen haar naam en zorgen goed voor haar. Het is heel fijn te weten en te zien dat je kindje met warmte en liefde wordt opgevangen op school. We kozen bewust voor een kleine school (ca. 150 leerlingen, 1 klasje per leerjaar) en ik ben daar enorm blij om want het is echt wat Joanna nodig had. Zelf ging ik (met veel plezier trouwens) naar een grote basisschool (kleuter en lager onderwijs) met 800 leerlingen en voelde mij als kind toch soms wat verloren in die massa, vooral in nieuwe of onbekende situaties. Joanna zou het op zo'n grote school veel moeilijker gehad hebben om te aarden, daar ben ik zeker van.
Op haar schooltje kennen niet alleen alle juffen haar, maar zowat alle kindjes ook. Of zo lijkt het toch. Elke dag wanneer ik haar breng en ga halen, roepen er kindjes naar haar ("Daaaag Joannaaaa!"), openen hun armen om een knuffel, spelen en babbelen met haar, helpen haar met de praktische dingen,... Kinderen die mij helemaal vreemd zijn weten zelfs dat haar zusje Ellie noemt ("Kijk, dat is Ellie! Zo schattig!").


De school hanteert ook een peter- & metersysteem: kindjes uit het vijfde en zesde leerjaar worden peter of meter van de kleinste kleutertjes en trekken zich hun lot wat aan. Joanna is zot van haar "Meter Laure" en terecht, want het meisje is als een grote zus voor Joanna en kwijt zich heel trouw en duidelijk met veel plezier van haar taak.
U leest het, niets dan lof over ons schooltje. Daar waar ik 6 maanden geleden Joanna met een bang hartje naar school bracht en twijfels had over hoe ze het zou redden op school, toen en later, drop ik haar nu gezwind aan de schoolpoort en kan met een gerust hart gaan werken. Heerlijk!



Maar ook buiten de schoolpoort is Joanna enorm geëvolueerd. Haar zelfvertrouwen kreeg duidelijk een boost en haar sociale vaardigheden ontwikkelden zich in sneltempo. Wanneer we nu bij andere kindjes gaan spelen, duurt het 5 minuten om los te komen en is het uren later miserie omdat we naar huis gaan (ter vergelijking: vroeger kwam ze los tegen dat we naar huis gingen...). Maar nog straffer vind ik dat ze bijvoorbeeld op een speeltuin zelf contact zoekt met wildvreemde kindjes, die dan bombardeert tot tijdelijk speelkameraadje en de tijd van haar leven beleeft. De eerste keer dat ze dat deed, stond ik er met open mond naar te kijken. Mama heeft ze dan niet meer nodig en ik moet zelfs opletten dat ze niet gewoon van puur enthousiasme met het nieuwe kameraadje mee naar huis zou gaan (bij wijze van spreken natuurlijk).



Ook haar spraak geraakte door het schoolgaan duidelijk in een stroomversnelling. Van een nieuwbakken kleutertje dat zichzelf verstaanbaar kon maken, tot een eigenwijze en zelfverzekerde flinke kleuter wiens kwebbeltje niet meer stilstaat. Ze spreekt nu erg goed en iedereen zal dat geweten hebben. Ook wildvreemden moeten eraan geloven ("Kijk, ik heb nieuwe schoenen/een mooi rokje/mooie nageltjes/een Elsa-staart." Girls will be girls...)

Het is niet al rozengeur en maneschijn, want samen met dat zelfvertrouwen, kwam ook het threenager-fenomeen de kop opsteken. Koppig zijn, niet luisteren, tegenspreken,... We proberen dit op gepaste wijze het hoofd te bieden (choose your battles) en weten #hetiseenfase ;-)

Binnenkort ook eens een Ellie-update, beloofd! Alvast een tipje van de sluier: tandjes, ziek, tandjes, ziek, verkouden en ziek. Dat wordt boeiend!!




vrijdag 20 mei 2016

Plus one

Mijn lief is jarig vandaag.

Ik weet dat hij liever niet te veel op de blog verschijnt of ter sprake komt, dus ik respecteer dat. Maar vandaag, op zijn verjaardag, wil ik het toch eens over hem hebben. Of toch vooral over wat hij voor mij betekent.
Ik heb deze blogpost al enkele weken in concept staan, maar behalve de titel bleef hij blanco. Ik kan het zo moeilijk verwoorden! Maar hier toch een poging.

Hij is mijn rots in de branding. Zonder hem voel ik mij verloren. Dat is soms heel tastbaar: wanneer ik alleen thuis ben met de kindjes en ik heb een lastig moment, dan denk ik meestal gewoon "was hij maar hier". En dan val ik hem ook lastig op whatsapp met mijn zagerijen, sorry lief! ;-)

Ik ben een betere mama dankzij hem, want hij is een fantastische papa.

Ik hou zo van zijn ambities, gedrevenheid en passie. Iets wat ik zelf soms meer zou willen hebben.

Ik word soms verplicht te reflecteren over mezelf en ik kan dat wel gebruiken.

Ik kan smullen van zijn kookkunsten!

Ik voel me beter in mijn vel en heb meer zelfvertrouwen dankzij hem.

Ik heb mijn soulmate gevonden, want wij zijn echt wel allebei wandering souls. We delen dezelfde dromen, twijfels, levensvisie. Het is erg fijn om zo iemand tegenover je aan tafel te hebben 's avonds na een zware dag.

Ik leer constant dingen bij. Een boor hanteren, milieuwetgeving, het binnenwerk van een horloge, takken verhakselen, geduldig zijn, berusten in dingen,...

Ik mag mij gelukkig prijzen dat hij zoveel geduld heeft met mij en mijn zoektocht naar een nieuw evenwicht in ons gezinsleven. Ik heb soms lastige momenten en dan moet hij het ook bekopen. Nogmaals: sorry lief!

Ik vind het erg bewonderenswaardig hoe hulpvaardig hij is en hoe hij altijd voor iedereen klaarstaat.



Sinds we kinderen hebben, is er minder tijd voor elkaar. We hebben een druk sociaal leven met familie en vrienden, maar er zijn weinig momenten voor ons 2. De weekavonden na een drukke dag, wanneer de kindjes in bed zitten en wij van pure uitputting vroeg in bed kruipen, tel ik daar dus niet bij. We moeten er wat meer over waken om tijd "samen alleen" door te brengen en dat ook echt inplannen. Een mooi voornemen, daar moet het geen nieuwjaar voor zijn!

In de tijd dat de eerste vrienden aan het trouwen sloegen, was ik nog een (niet zo happy) single. Ik vond de "plus one" op de uitnodiging confronterend en kon erg verdrietig worden van de (uiteraard onbestaande maar in mijn hoofd wel aanwezige) lege stoel naast mij aan tafel, alleen tussen al die koppels.

Sinds ik hem ken, heeft dat verdriet plaatsgemaakt voor geluk en een klein beetje voor angst. Angst om hem ooit te verliezen.

Mijn rots.
Mijn soulmate.
Mijn plus one.

donderdag 12 mei 2016

De grote draag-vraag

Ik heb thuis een tricot-slen draagdoek. Sommigen zweren hierbij, maar ik heb er altijd wat een haat-liefde verhouding mee gehad.

Joanna heeft er vaak ingezeten, als kleine huilbaby. Het hielp een beetje en op die manier had ik toch eens een paar minuten mijn handen vrij om wat op te ruimen in ons stort  huis. Maar praktisch heb ik het nooit gevonden. Ik wist (en weet nog steeds) perfect hoe hem te knopen, maar de baby erin krijgen vond ik altijd wat gedoe en ik vind het toch ook belastend voor mijn (toegegeven, zeer zwakke en gevoelige) nek- en schouderspieren.

Handen vrij op restaurant in Parijs en al. Toen bewees de doek echt wel zijn nut!

Hoe dan ook, met Ellie probeerde ik dit ook een paar keer, maar met veel minder succes. Ze werd er niet rustiger van en wanneer ik er haar op een rustig moment in zette, werd ze er boos van. Ik vind het telkens knopen, zeker op verplaatsing, te omslachtig en te onhandig (zeker voor iemand met mijn geduld, kuch kuch). Ik ben gewoon niet zo'n knoopdoekmama, blijkbaar. Intussen ligt het ding dus op mijn stapel "om door te geven/verkopen" want hij is in prima staat en ik kan daar allicht een toekomstige moeder erg gelukkig mee maken.

En nu komt het schaamtelijk gedeelte van deze post.

We hebben ook de Babybjörn drager.
Tumtumtuuuuum.

De draagzak die je als moeder-in-spe in huis haalt omdat je van niet beter weet. De ergonomisch onverantwoorde draagzak, I know.
Ik kan gelukkig met de hand op het hart schrijven dat ik deze ook niet veel gebruikt heb. Joanna heeft er maar een paar keer in gezeten gehangen. Ik voelde er mij eigenlijk nooit helemaal goed bij want hoewel zij niet klaagde, vond ik het er toch maar gek uitzien. Daarbij is het ook voor mij niet ergonomisch, want ik krijg er snel pijn van aan mijn nek en schouders...
Ik ben nooit op zoek gegaan naar een alternatief, want Joanna was snel groot en vooral heel snel heel mobiel. Ik heb bij Joanna zodra ze kon zitten, staan en kruipen (allemaal tegelijk rond 7-8 maanden), nooit de nood gehad haar veel te dragen, vooral omdat zij daar niet om vroeg. Ze zat en zit trouwens ook zelden of nooit in een buggy. Dat kind kan stappen, dat is iets ongewoon!

Prachtige foto wel :-)
Ellie-bellie (die tot nu toe 3 keren in de Babybjörn belandde) is een ander paar mouwen. Ze is nu 7 maanden en in mijn ogen echt nog een klein baby'tje. Toch in vergelijking met Joanna op die leeftijd. Poepke zitten begint nog maar net wat te lukken en hoewel ze verwoede pogingen doet om op haar buik vooruit te geraken, denk ik dat het nog lang zal duren eer dat ook effectief lukt.
Typerend aan Ellie is dat ze nog heel graag gepakt wordt. Ze trekt dan haar beentjes op, vleit haar hoofdje tegen mijn borst aan en kan erg genieten van dat contact (ik trouwens ook!). Joanna is ook een knuffelbeestje, maar had daar op die leeftijd toch veel minder nood aan. Zij kon natuurlijk al gewoon op ontdekking, dan wordt die moederschoot snel saai...

Dus.
Dat alles om te zeggen: ik wil een draagzak. Een goede, praktische, ergonomische draagzak, die ik niet moet knopen maar gewoon snel en gemakkelijk aan kan trekken. Ik heb zo'n vermoeden dat die de komende (zomer)maanden goed van pas zal komen, zeker nu ik graag mijn handen vrij heb met een kleuter in de buurt.
Ik googelde wat en las enkele interessante blogposts hierover (deze en deze bijvoorbeeld) en kwam uit bij de Ergobaby 360°. Handig, ergonomisch en heeft het voordeel dat het kindje ook naar voren kan kijken (wat bij mijn ultra-alerte en nieuwsgierige dochter nogal eens van pas zal komen, me dunkt).

Alvorens te gaan kopen, ben ik toch wel benieuwd naar andermans ervaringen hiermee. En bij uitbreiding naar tips & tricks rond dragen.
Kom ik er te laat mee? Ga ik die draagzak effectief veel gebruiken, rekening houdend met het feit dat ik tot nu toe nooit veel gedragen heb? Of is het de investering niet meer waard nu de kleinste al 7 maanden is?
(Er doen geruchten de ronde dat ik plots een "draagdrang" heb omdat de volgende maanden de laatste in mijn leven zullen zijn met een baby in huis en dat ik haar dus zo lang het kan nog dicht bij mij wil hebben. Ik bevestig nog ontken. Ahum.)

Shoot!!

maandag 9 mei 2016

Doen en laten

In het verlengde van mijn facebook detox (binnenkort volgt wel eens een standje van zaken), wil ik het hier op de blog ook wat anders aanpakken. Een beetje meer slow bloggen, dus minder frequent maar wel relevanter. Ook wat intuïtiever, dus soms erg filosofisch en waarschijnlijk ook soms erg oppervlakkig. U bent gewaarschuwd.

Om te beginnen voer ik een nieuw rubriekje in dat af en toe eens zal opduiken, à la As we speak en What's up. Want ik lees het graag en je kan er wel iets leuks mee als auteur ook.
Here we go!

Aan mijn lijf

Mijn lijf dat sinds het (bijna, bijna, jaja) kwijtraken van de zwangerschapskilo's een beetje als nieuw aanvoelt. En plots heb ik weer zin om, na jaren zonder, juwelen en (altijd een beetje afgebladderde want dat hoort bij mij) nagellak te dragen. De zon zit daar misschien ook voor iets tussen. En het feit dat ik, sinds ik mama van 2 ben, voor de zoveelste keer in mijn leven mijzelf herontdek.



Op mijn nachttafel

Us van David Nicholls: staat al eeuwen in mijn ibooks, eindelijk begonnen en na een paar bladzijden al verkocht!

Perfecte bevallingen bestaan niet van (de helaas onlangs overleden) Diana Koster: direct besteld na dit prachtig meesterwerkje. Na 1 minuut en 2 paragrafen al 2 keer tegen de tranen moeten vechten wegens te herkenbaar en beschrijven wat ik niet verwoord krijg. Komt elke keer keihard binnen, dit onderwerp. Blijkt dat ik meer dan 3 jaar na datum nog volop aan het verwerken ben en daar meer voor nodig is dan er (veel) over nadenken en het af en toe eens vertellen aan iemand die eigenlijk niet snapt waar ik het over heb. Dit boek is de eerste stap...



In mijn auto

Nooit: zakdoekjes wanneer ik ze nodig heb.

In mijn hoofd

"Ik ga blij zijn als die werken in huis achter de rug zijn!"
Einde in zicht: nog veel te doen en de deadline zorgt voor stress. Ik ben het meer dan beu dat onze schaarse vrije tijd bijna steeds daardoor wordt opgeslorpt. Want mijn hoofd én mijn lijf smeken om meer rust. Het voorbije weekend besloten we vooral te genieten van kindjes en zon: dat is goed gelukt en dat deed erg deugd! Maar nu is er dus veel werk aan de winkel...

In mijn hart

Ellie, mijn kleine meid, mijn zorgenkindje. Al 2 maanden sukkelt ze met haar gezondheid. Mijn hart breekt, ik verlies mijn geduld en zit met mijn handen in het haar (want dat is weer een bal extra die je in de lucht moet proberen houden). Maar momenteel maak ik mij vooral zorgen wegens een aanslepende hoest waar ook na een week aërosollen weinig beterschap in komt. Ik geef haar nog een paar dagen alvorens weer naar de kinderarts te gaan. Die mens weet intussen direct wie ik ben wanneer ik hem bel...

Ze blijft gelukkig lachen

Joanna, mijn grote vrolijke meid die volledig opleeft nu het warmer is en ze veel buiten kan spelen. Mijn hart loopt zowat over van vreugde wanneer ik haar zie genieten en glunderen. Plots wordt ze heel snel groot en heb ik zin om haar in een doosje te stoppen en voor altijd te bewaren, zoals ze nu is.

Yes she is!

Moederdagmoment uit de duizend

In mijn dromen

Een volledig gerenoveerd, opgeruimd en ingericht huis. Geen to do lijstje meer op dat vlak waarvan je weet dat het jaren zal duren eer het volledig afgevinkt zal zijn. Topdroom, toch?
Kinderen die langer dan 1 maand niet ziek zijn.
Meer slaap.
Een bikini-proof lijf.

Schijf van het moment

"Right here, right now" van Fatboy Slim.
Een geheugensteuntje, zeg maar.


woensdag 4 mei 2016

Project "Ik wil mijn lijf terug" - maand 4

Algemeen: ik ben aan een opmars bezig.
Grijns.

Sporten

De eerste helft van april ging het heel goed: ik deed elke dag enkele reeksen spierversterkende oefeningen en ik voelde mij daar heel goed bij. Maar wij worden hier thuis al meer dan 2 maanden quasi non-stop geplaagde door de ene microbe na de andere. Griep (x3), keelontsteking (x2), zware verkoudheid (x5826) en as we speak een onderste luchtweginfectie (Ellie maakte kennis met de aërosol deze week) en een hardnekkige snotneus-hoest-combi (Joanna).

Wil ik maar zeggen, de voorbije 2 weken was ik zelf zodanig een wrak, dat de oefeningen er weer moesten aan inboeten. Ik nam vandaag de draad terug op want mijn lichaam snakte er naar. Het voelt echt goed en ik wil graag min of meer bikini-proof zijn tegen onze zomervakantie. Dat motiveert ;-)


Eten

Op en af. Beter dan vorige maand maar nog helemaal niet zoals het hoort...
Er zijn dagen dat ik het heel goed doe. Vaak heeft tijdsgebrek daar iets mee te maken (druk druk druk, weet je wel...). Er zijn ook dagen dat ik het minder goed doe. Daar heeft tijdsgebrek ook vaak iets mee te maken, vooral dan in combinatie met vermoeidheid. Dan moet het snel gaan en makkelijk zijn. In mijn leefwereld staat dat voorlopig nog gelijk aan ongezond, of toch ongezonder dan anders. Ik zal ook nooit zo iemand worden die op zo'n momenten naar een supergezond (snel en makkelijk) alternatief grijpt, vrees ik. Maar goed, zolang dat niet de norm wordt maar eerder een uitzondering, lig ik daar niet wakker van.

Deze maand bezoeken wij nog redelijk wat restaurantjes en op die avonden ben ik ook niet streng voor mezelf. Dan geniet ik gewoon, punt.

Heel binnenkort wagen wij ons eindelijk ook eens aan Hello Fresh. Ik hoorde al veel goede commentaren en 3 maal per week een maaltijd voor 2 personen, dat lijkt ons wel wat. Ik heb de indruk dat de gerechten vrij licht en vooral gezond zijn, netjes in lijn met waar ik naar streef.
Later meer hierover!



Resultaat

4 maanden na de start van het project, weeg ik 64,2 kg. Verrassend, want ik was er deze keer van overtuigd dat het minstens status quo zou zijn. Dat ik de voorbije 2 dagen in een "ik heb geen tijd om te eten" flow zat, dat scheelt allicht...
Het gaat nu wel duidelijk een stuk trager. Enerzijds omdat ik bijlange niet meer zo streng ben voor mezelf als in het begin (slechte punten!), anderzijds omdat ik nu ongeveer op mijn "normale" gewicht zit en de kilo's die er echt teveel aan zaten, al lang kwijt ben.

Ik ben 5,3 kg afgevallen op 4 maanden tijd: langzaam maar zeker dus.
Nog 700 gram te gaan de komende 2 maanden, dat moet lukken!
Wel gevaarlijk, want het lijkt peanuts waardoor ik gemakkelijk in de verleiding zal komen om te slabakken. Al een chance dat ik hier maandelijks rapporteer op mijn blog en niet in schaamte wil vallen!