dinsdag 31 december 2013

Tijd voor wensen!

In 2012 beschouwde ik 2013 als een veelbelovend jaar. Beetje logisch, als dat het jaar is waarin je je eerste kindje verwacht. En ik heb het wel voor het getal 13, ik ben zelf op een 13de geboren (dus ik moet wel).

Nu ik terugblik, kan ik bevestigen dat 2013 inderdaad de moeite was. Hoewel de verwachtingen helemaal anders werden ingevuld dan ik had gedacht, was het een jaar dat zal bijblijven.

Huis kopen, afscheid van een grootouder, kindje kopen, opnieuw afscheid van een grootouder, 30 worden, verhuizen en ondertussen leren mama zijn met vallen en opstaan.

Eerlijk gezegd was dat een beetje veel op 1 jaar tijd. Emotionele hoogtes en laagtes à volonté, ik ben er nog steeds van aan het bekomen. Maar het was dus inderdaad een jaar om niet te vergeten!
Ook in onze nabije omgeving stond het leven niet stil: de laatste trouwerijen passeerden de revue en we zitten uiteraard volop in een babyboom.

Gek, hoe anders ons leven is dan pakweg 5 jaar geleden. En fascinerend, hoe gemakkelijk een mens zich aanpast!

Nu 2014 voor de deur staat, heb ik opnieuw het gevoel dat dit jaar veel in petto heeft voor ons. Benieuwd hoe dat deze keer zal ingevuld worden!

En komen we nu bij mijn beste wensen.

TIJD

Dat wens ik jullie allen toe in 2014.

Tijd om stil te staan, tijd om samen te delen, tijd om te doen wat je graag doet met wie je graag ziet, tijd om bij te leren, tijd om angsten te overwinnen en dromen te realizeren, tijd om na te denken, tijd om hard te werken om je doel te bereiken, tijd om te ontspannen, tijd voor jezelf en tijd voor anderen, tijd om te genieten van het leven.

Want ik denk dat iedereen dat wel kan gebruiken, wat extra tijd, voor all of the above en zoveel meer.

En een goede gezondheid, natuurlijk. Want daar staat of valt alles mee.

Happy 2014 iedereen, hopelijk beleven jullie de TIJD van jullie leven!


zondag 29 december 2013

Ontdekkingsreizigers #2

Eindelijk!
Eindelijk is het gelukt om nog eens een uitje in eigen streek te doen in het kader van onze ontdekkingsreizen. Dat lukt voorlopig blijkbaar alleen in een lang weekend of tijdens een vakantie, dus als we zo voortdoen zijn we binnen 3 jaar nog bezig. Daar moet verandering in komen, een mooi voornemen voor 2014 ;-)

Vandaag ging de trip naar Oudenaarde, gezien het alwetende internet mij wist te vertellen dat daar vandaag de winkels open waren en er een ijspiste met kerstmarkt was. Kwestie van wat in de wintersfeer te blijven (want oh, wat een gruwelwinter hebben wij hé zeg).

Timing-gewijs hadden we het wel beter kunnen aanpakken. Wij waren rond 13u ter plaatse en het was er verdacht stil. Zowel de winkels als de kerstmarkt gingen uiteraard pas open om 14u, daar hadden we even niet bij stilgestaan. Maar niet getreurd, van de "extra" tijd maakten we gebruik om gewoon wat rond te wandelen. Heerlijk met dat zonnetje.

De wandeling bracht ons eerst naar de Schelde, waar we aan de overkant een mooi statig gebouw zagen, "dat moet zeker iets historisch of zo zijn". Toen we het bordje "strafinrichting" zagen, maakten we maar snel rechtsomkeer, want zo toeristisch wandelen langs het gevang is maar wat raar, op z'n zachtst gezegd.

We zochten dus betere oorden op om met een 9-maander te gaan kuieren. We kwamen langs het Liedtspark, een mooi stukje groen in de stad. Gezien de naam Liedts nog wel meer de revue passeerde op de wandeling, heb ik toch even wat opzoekwerk gedaan. Wikipedia vertelt mij dat Charles Auguste Liedts (Oudenaarde, 1 dec 1802 - Brussel, 21 maart 1878) een niet onbelangrijk Belgisch jurist en politicus was. Alweer bijgeleerd!

Maar het park dus. Best wel mooi, met een vijver, een fontein, een obligaat kasteelachtig gebouw en wandelpaadjes. 1 van de voorbije stormen had er wel lelijk huisgehouden, getuige de foto hieronder. Klein omwegje gemaakt dus.
Hoewel volgens de vele bordjes in het park de dierenartsen het sterk afraden om de dieren eten te geven, leken de eenden toch redelijk getraind. Op de foto hieronder is duidelijk te zien hoe ze stevig koers zetten richting Michiel op het platform, waarna een kwetterconcert volgde gezien wij braaf luisteren naar de dierenartsen. 1 eend leek zelfs echt kwaad. Tssss.



We zetten onze tocht verder, de laatste eindspurt naar ons doel, iets drinken op de kerstmarkt (want daarvoor doen we het toch!). Tussendoor nog even wat CD's gescoord in uitverkoop, mooi meegenomen. Op de markt aangekomen, bleek er al heel wat volk op de ijspiste te zijn. De kerstmarkt was eerder kalm (understatement!), de helft van de stalletjes was nog toe, maar we hebben toch kunnen genieten van een cava en een hasseltse koffie. In het zonnetje, naast het mooie stadhuis, met zicht op de ijspiste en vrolijke kerstmuziek op de achtergrond. Dat kan slechter...

Al bij al dus een leuke zondagse uitstap, en weer een Vlaamse Ardennen-gemeente geschrapt van ons lijstje. 2 down, 15 to go. Allez ja, 14, Zwalm kennen we al, dus dat telt niet meer als ontdekkingsreis.

Ik kijk al uit naar trip nummer 3!
Maar eerst maar eens 2013 uitwuiven zeker? Feestdagen part 2, met uiteindelijk 11 volwassenen en 4 kindjes bij ons thuis. Verslag volgt...

donderdag 26 december 2013

Part 1

Feestdagen part 1 zit erop. Oef.

Begrijp mij niet verkeerd, feestdagen zijn dolletjes, sfeer gegarandeerd. Maar dit jaar toch iets specialer (lees: vermoeiender) dan anders, omdat de 2 feestavonden allebei bij ons thuis worden gevierd. En omdat uitslapen niet in Joanna haar woordenboek staat. En omdat ik net nu met megaverkoudheid nummer 2 van deze winter opgescheept zit. Klassiek bij mij in de winter, vakantie gaat in en lichaam geeft het op. In maart gaan we skiën, dat zal ook proper zijn :-)

Kerstavond hebben we dus al gehad. Gek toch, hoe je weken van tevoren toeleeft naar zo'n avond en dan plots is het alweer voorbij. Weer een jaartje tot de volgende...

Het was in elk geval een zeer geslaagde avond, hier bij ons. Beide families samen rond de tafel, het heeft wel iets. Veel verbroedering, gebabbel, gelach, kortom feestgedruis.
Joanna heeft het allemaal niet geweten, zij lag om 8u al in dromenland (of eerder in snotland, maar soit, you get the picture). Ze is eerst wel rotverwend geweest met allerhande prachtige cadeaus. Ach ja, wat wil je, baby's first christmas - en dan nog het eerste kleinkind. Dat moet toch een beetje verwend worden, niet?

 

 

Een zeer drukke Kerstavond, met als gevolg een zeer kalme Kerstdag zonder plannen of verplichtingen. Best wel aangenaam. We zijn "op den bots" gaan uitwaaien aan zee, goed tegen het snot. Het was redelijk kalm in Knokke en het deed deugd een frisse neus te halen.

En nu zit ik hier thuis te genieten van de rust. Want hoe graag ik ons klein mormeltje ook zie, wat is het fijn om een dagje vakantie te hebben terwijl zij wordt overgelaten aan de goede zorgen van Nadine, onze onthaalmoeder.
Ik heb tot half twaalf geslapen. *Grijns*
En zometeen ga ik wat winkelen in Gent. Gewoon me, myself and I, op mijn gemakje. Ik kan mij zelfs niet meer herinneren wanneer ik dat nog eens gedaan heb...

Ik neem dus even wat adempauze vooraleer Feestdagen part 2 zich aandient. Nu ja, adempauze is eigenlijk relatief, want er staat voor de rest van de vakantie elke dag iets op de planning. Vakantie zou geen vakantie zijn zonder een drukke agenda ;-)


zondag 22 december 2013

Dikkele - Gent - Dikkele

Ik ben een pendelaar geworden. Zowel voor mijn werk, als voor een groot deel van mijn privéleven, dat zich logischerwijs nog steeds in Gent afspeelt.
Zo'n 6 keer per week doe ik Dikkele - Gent - Dikkele, soms zelfs nog meer. Met de wagen, want de combo Joanna - gebrek aan vlotte verbinding met openbaar vervoer, maakt dat laatste gewoon niet haalbaar. Zeker niet met buggy en verzorgingstas bovenop...

Dikkele - Gent - Dikkele kan op vele manieren, want alle wegen leiden (uiteraard) naar Gent. Maar de kortste weg van punt A naar punt B is een rechte, dat weten we allemaal. In ons geval is het de Hundelgemsesteenweg die die rechte het meest benadert, om via Merelbeke Gent binnen te rijden.
9 keren op 10 krijg ik van mensen de opmerking "zo'n vervelende baan". Wel, niets is minder waar. En ik kan het weten intussen.

De enige bottleneck is Merelbeke-city, waar je aanschuiven makkelijk kan vermijden via verschillende "vluchtroutes": niet meer de kortste weg, wel de snelste. Ik sta zelden of nooit aan te schuiven. Eens Merelbeke voorbij is het ongeveer 10 km Hundelgemsesteenweg, alvorens de landwegeltjes op te rijden richting ons huis. Tenzij ik achter een traktor of ander zwaar vervoer terechtkom, worden die 10 km zeer vlot afgelegd. En sowieso, hoe meer je dezelfde route aflegt, hoe sneller dat lijkt te gaan.
Vrijdag timede ik - uit nieuwsgierigheid - de tijd tussen vertrek in Gent aan de vrijdagmarkt en het oprijden van ons erf. Om half 12 's nachts weliswaar, dus niet echt last van ander verkeer. Ik deed er 22 minuten over.

Bottom-line: ja, wij moeten veel over en weer. Ja, dat steekt soms eens tegen, want wat was het gemakkelijk toen we in Gent woonden en met de fiets op 5 minuutjes thuis waren. Maar, it's part of the deal. Dat weet je op voorhand, als je kiest voor het platteland. So we deal with that part of the deal. Alleen valt het mij op dat het qua mobiliteit in Gent echt niet de goede weg opgaat...

Gent is een aantrekkelijke stad, doet haar best om dat te promoten, met als resultaat dat ze steeds meer mensen aantrekt: studenten, toeristen of permanente inwijkelingen. Allemaal leuk, maar helaas is de infrastructuur niet mee geëvolueerd. 2 grote pijnpunten zijn dus woongelegenheid en mobiliteit en dat lijkt de laatste jaren alleen maar erger te worden. Dat is jammer, want Gent heeft inderdaad veel te bieden. Maar in de stad wonen wordt langzamerhand onbetaalbaar en je in de stad verplaatsen (laat staan parkeren!) is goed om een zenuwinzinking te krijgen, tenzij je dit te voet of met de fiets kan doen. Met andere woorden, als zowel werk als privé zich grotendeels binnen Gent afspeelt en het merendeel van je verplaatsingen haalbaar is zonder auto, is het zalig om in het hartje van de stad te wonen met alles aan en bij. Zoniet, wordt het snel frustrerend, toch voor iemand als ik die niet echt gezegend is met veel geduld...

Weet je, elke medaille heeft 2 kanten, het is kwestie van die kant te bekijken die vanuit jouw standpunt het mooist blinkt.
Voor wie in een mooie stad als Gent woont, denk ik bijvoorbeeld aan de volgende beschouwing:
I am one lucky bastard en de verkeersproblemen neem ik er dan maar bij.
Ik bekijk mijn medaille als heb ik "best of both worlds". We genieten in Dikkele van de rust en het groen en alles wat we dagdagelijks nodig hebben is hier vlot bereikbaar. Geen wachtlijsten bij artsen, crèches of scholen. Niet te veel mensen op een te kleine oppervlakte. Goed voor de onderlinge verstandhoudingen ;-) En willen we naar Gent, onze hometown, dan doen we dat gewoon. Mits een korte mentale voorbereiding qua verkeer en parkeren. Want dat hoort er nu eenmaal bij. En dan genieten we ten volle van alles wat de stad te bieden heeft.

Ik heb sinds kort dus eigenlijk 2 "thuizen". In welke richting ik ook rijd, ik heb altijd het gevoel dat ik naar huis ga, en dat is een verdraaid goed gevoel. Ik weet dat dat altijd zo zal blijven, want hoe lang we hier ook wonen (en dus steeds meer zullen integreren), Gent is en blijft de stad waar onze roots liggen. Dus ik ben maar wat blij met die Hundelgemsesteenweg, traktors of niet!

Intussen bereid ik mij voor op de combinatie kanjer van een verkoudheid - kerstavond bij ons thuis met 13 personen. Slik.
Onze tuin is alvast klaar voor ontvangst!


vrijdag 20 december 2013

Too fast too furious

Nee, ik ga het niet hebben over Paul Walker. Poor guy.
En ook niet over waanzinnige streetraces hier op de boerenbuiten. Want hoewel dat in theorie zou kunnen, wij houden het veilig!
Ik heb het over Joanna Vermassen, die vandaag 9 maanden oud is.

She's too fast too furious! 

Terwijl zij door het leven raast, wil ik er even bij stilstaan en dit vastleggen. Voor later.

Ze klapt in haar handjes, te pas en te onpas. Vooral als wij "bravoooo" zeggen. 
Ze zwaait, absoluut niet te pas en te onpas. Ze is er zeer zuinig mee.
Ze zegt "mama" en "papa". Volgens ons toch :-)
Ze schudt "nee" met haar hoofdje, maar bedoelt daar niet nee mee (denk ik...). Ze vindt dat gewoon leuk, zeker als wij dat dan ook doen. "Ja" kan ze nog niet. Hopelijk is dat geen voorbode... :-)
Ze geeft high five.
Ze knuffelt. Voornamelijk met haar hoofdje, het zijn dus eerder kopstootjes. Maar wel uit pure affectie.
Ze kruipt elke dag wat sneller. Je hoort haar van ver komen, "pets pets" met de handjes, want ook kruipen doet ze met volle overtuiging, net zoals alle andere ondernemingen in haar jonge leventje.
Ze trekt zich elke dag nog vlotter recht. Terug gaan zitten heeft ze ook al goed onder de knie.
Ze stapt haar park rond en staat af en toe eens zonder steun, zo per ongeluk zo. 
Ze eet zelf een boterhammetje, meestal terwijl ze er tegen babbelt.
Ze begrijpt het als ik "Neeeeee Joanna, maaaaaag niet!" zeg, maar trekt er zich daarom niet noodzakelijk iets van aan.
Ze doet van krokodillentranen, met de nodige geluidjes en vooral de nodige mimiek erbij. De sloeber!
Ze heeft een overdreven gevoel voor humor, zowat alles wat je doet is grappig. En ze heeft een zeer aanstekelijke lach, plezier gegarandeerd.

Ik kan zo nog wel eventjes doorgaan...

Byebye baby!
Dag peutertje van mij!
Dag deugnietje, lachebekje, babbelaartje van mij!
Dag doorzettertje, ongeduldig sloebertje, sociaal beestje!
Dag grote mond klein hartje, net als de mama!

Ik film en fotografeer alsof mijn leven ervan af hangt. Alsof ik op die manier de tijd eventjes kan stilzetten.





En elke dag zeg ik haar hoe trots ik ben op haar. Valt het op, dat ik trots ben?

Van elk moment met haar geniet ik ten volle, want de tijd glipt als zand door onze vingers en we krijgen er geen vat op.
Nihil novi sub sole, maar als je je eigen kindje ziet opgroeien, wordt dit wel pijnlijk duidelijk! 

Benieuwd wat voor nieuws ze morgen weer zal kunnen...

woensdag 18 december 2013

Kittekat

Woensdag = kuisdag bij ons.
Ja, ik werk voltijds en nee, ik kuis uiteraard niet 's avonds, zo zot ben ik niet.
Met andere woorden, lang leve de dienstencheques!

Heerlijk vind ik het, thuiskomen in een proper huis. Vaatwas geleegd, afwas gedaan, strijk gedaan, alles netjes. Klaar om opnieuw vuil te maken. En dat laatste gaat gewoonlijk zeer vlotjes.

Om te beginnen is er Joanna. Ik moet daar verder geen uitleg bij geven.

Maar daarnaast hebben wij ook 2 katten. Niet echt ideaal als je een proper huis zo wil houden, maar wel entertainment gegarandeerd.

Dolly hebben we in huis gehaald toen ze 8 weken oud was, via "Kat zoekt thuis". Ik zocht een knuffelkat, eentje die graag schootjezit, en ze vonden Dolly wel geschikt omdat ze aanhankelijk leek.
Amai, die kat is gewoon een grote slettenbak als het op knuffels en strelen en schootjezitten aankomt. Echt, dat is nauwelijks katwaardig te noemen (naast het feit dat ze te pas en te onpas ergens af valt). Ze krult in alle mogelijk richtingen van contentement als je nog maar naar haar kijkt. En als ze dan schootje mag zitten, als we eindelijk tijd hebben voor haar, spint ze voor gans de buurt en lijkt dat wel uren vol te kunnen houden, door haar slaap heen.
Eigenlijk is ze dus een schoothondje in kattenvacht, likjes geven inclusief.

Knuffelsletje!

Kat nummer 2 is Meneerke, ook een geval apart. Meneerke hebben we in huis gehaald nadat hij dagen en nachten aan ons achterdeur zat te janken. De aanhouder wint, moet hij gedacht hebben. Hij was een dikke, lome kat, duidelijk ergens vetgemest en veel binnen gezeten. De eerste dagen bij ons thuis heeft hij geslapen. En gegeten. En nog geslapen. Het beest moest bekomen van zijn avonturen buiten. En dan moest hij ook nog wennen aan Dolly, met al haar jong geweld, ocharme.
Meneerke is een verwend nest en dat gaat er niet meer uitgroeien, helaas. Hij permitteert zich veel te veel, denkt dat hij baas is en leeft om te eten. In tegenstelling tot Dolly, die leeft voor knuffels en zeer zeker dood zou gaan zonder. Maar stiekem is Meneerke toch ook een schootjeszitter, op zijn eigen manier. Hij komt stilletjes tot bij ons geslopen om zich dan zo onopvallend mogelijk te installeren op onze schoot, alsof we hem niet zouden zien. En dan ook toch maar een beetje spinnen, want hij vindt het eigenlijk wel heel leuk op dat schootje.

Anywayzzzzz, de 2 katten zijn uiteraard mee verhuisd van het rijhuis met tuintje in Gent naar het huis met grote tuin in Dikkele.

Avontuur! Stress!

De rit naar hier was duidelijk al afzien, ik denk dat Meneerke last had van wagenziekte. Het bleef gelukkig bij kattengejank, letterlijk dus.
Het huis verkennen en eraan wennen ging bij Meneerke vlotjes ("als ik mijn eten krijg, ben ik content"). Bij Dolly was dat iets moeilijker. Zij liep de eerste weken in huis rond met een "schui gat" (zoek dat maar eens op) en schrok zich quasi dood telkens Joanna nog maar een scheet liet (bij wijze van spreken, uiteraard).

Na 2 weken binnen, konden we ze echt niet meer tegenhouden om ook buiten de sfeer te gaan opsnuiven. Voor katten is dat hier een paradijs. Muizen en vogels in overvloed (buiten hé, niet binnen!), andere katten om te bekampen, weidse velden om te ontdekken.
Nu ja, ik heb zo de indruk dat ons 2 avonturiers zich niet al te ver wagen en zeker in de winter is "rap een toerke rond den hof" meer dan voldoende.

Al bij al hebben ze het goed verteerd, de grote oversteek. Alleen is het hun onderlinge relatie precies niet ten goede gekomen, Meneerke gedraagt zich sinds we hier wonen als een echte brompot tegenover Dolly (en een beetje tegenover ons ook, eigenlijk). Wat daar de reden voor is, is mij een raadsel, misschien is het gewoon de ouderdom ;-)

Het is in elk geval wel een gezellige boel hier in huis. Joanna vindt de katten fantastisch, bij voorkeur om in te nijpen en de haren uit te trekken. Dolly laat dat gewoon doen en krult er nog een beetje bij ook. Meneerke laat haar wijselijk zo dicht niet komen...



En wij vinden het wel leuk, dat extra leven in de brouwerij. Al vloeken we af en toe eens op "die katten" als ze weer eens op tafel springen, weer eens iets omstoten (Dolly!) of ons weer eens voor de voeten lopen als ze honger hebben (Meneerke!), we zouden ze niet meer kunnen missen!

Ooooh schoon hé, konden ze nu maar lezen ;-)

zondag 15 december 2013

Oh Christmas Tree...

Kerst is in het land, of toch wat ons betreft.
Om een of andere reden ben ik er dit jaar wat laat mee, met het kerstgevoel. Binnen 10 dagen is het al zover en binnen 20 dagen is het allemaal alweer voorbij. Dus het is nu of nooit, die kerstsfeer. Ik ga er 100% voor!

Dat is dit weekend alvast aardig gelukt.
Om te beginnen hebben we een prachtige kerstboom gescoord! Daar hing een prijs aan vast, maar kerstbomen zijn gewoon zwaar overpriced, punt.
De boom vervolgens versieren, met kerstmuziek op de achtergrond, bracht de kerstsfeer echt in huis. Joanna keek vanuit haar loopstoeltje en zag dat het goed was. En wij zijn ook best tevreden met het resultaat!



Huis versieren, check!
Next: tuin versieren. Die zware taak viel op de schouders van tuinman van dienst, Michiel. Maar daarover krijgen jullie volgende week alles te lezen, gezien wij vandaag constateerden dat we niet alle benodigdheden in huis hadden. Uitstel is geen afstel, dus volgend weekend poging 2. En onverwacht wat extra luieren op zondag was eigenlijk wel aangenaam!

Kerst in huis, maar ook daarbuiten! Zoals aangekondigd, stonden 2 "kerstmarkten" op de planning dit weekend.
Zaterdagavond passeerden we even op de kersthappening in Merelbeke. Niet echt veel volk, maar wel gezellig. Joanna was naar goede gewoonte helemaal in haar nopjes tussen het volk, inclusief schaterlachen. Heerlijk is dat toch.
Tussen haakjes, nog een interessante ontdekking gedaan: Merelbeke heeft een zeer propere ondergrondse parking, jawel, waar je 3 uur gratis kan parkeren. Straf!

Zondag was dan Dikkele aan de beurt. Dat konden we niet missen, kwestie van af en toe wat werk te maken van onze inburgering.
Wel, niets dan lof. Kleinschalig, uiteraard, maar een dikke 10 voor sfeer en gezelligheid. De kraampjes zelf stonden IN de kerk, dat noem ik nog eens origineel. Op het kerkplein(tje) stond een grote tent en kon je iets drinken of eten (oesters zelfs!). Er speelde een 2-koppig bandje allerlei meezingers en we konden ons warmen aan de vele houtvuurtjes.


Echt een leuke afsluiter van het weekend, laat kindeke Jezus nu maar komen!


woensdag 11 december 2013

Vooruitblik

Ik blik graag eens vooruit, zeker als de (in dit geval nabije) toekomst er veelbelovend uitziet. Niet alleen kijk ik uit naar de welverdiende kerstvakantie (yi-ha!) maar ook alvast naar het aankomende weekend. Ik kan het al een beetje ruiken: de kerstboom, de gluhwein, de open haard, mijn kopje thee,...

Dit weekend dompelen we ons voor de eerste keer dit jaar volledig onder in de kerstsfeer.

In de eerste plaats thuis. Kerstversiering wordt bovengehaald en na 2 jaar kleine valse kerstboompjes, halen we dit jaar een grote echte in huis. Nieuwe decoratie kochten we eerder al en ligt in onze kelder te wachten op het eerste gebruik, al veel te lang als je het mij vraagt!

Ook de tuin ontsnapt er niet aan.
Ik steek het niet weg, ik ben echt een sucker voor verlichte huizen en tuinen tijdens deze periode. Ik word er gewoon instant vrolijk van, handjes klappen van plezier en al! Op onze buiten wonen er precies meer zo'n enthousiastelingen, want elke dag zie ik wat meer lichtjes op de weg naar huis. Wij doen dus uiteraard lekker mee!

Alsof dat nog niet genoeg kerstsfeer is, staan er ook nog 2 kerstmarkten op het programma. Nee, niet in Gent, hoewel die naar het schijnt wel spectaculair is dit jaar. Maar die staat er nog even en daar geraken we nog wel.
Nee, we gaan kerstmarkten bij ons, want op den buiten zijn zo'n evenementen kort maar krachtig, dus het is nu of nooit. Enkel dit weekend dus.

Zaterdag gaan we naar de "Kersthappening" in Merelbeke, geen idee wat ervan te verwachten maar zolang we er wat sfeer en gezelligheid kunnen opsnuiven, ben ik content.
Vervolgens gaan we zondag ons eigenste dorp nog eens onveilig maken. Jawel, zelfs Dikkele organiseert een kerstmarkt en dat mogen (en willen!) we toch echt niet missen.

Veel vrolijke anticipatie bij mij dus deze week. Ik probeer er met volle teugen van te genieten, want voor je het weet is de gezellige eindejaarsperiode achter de rug en moet je nog 2 maanden wachten op de eerste echte lentezon. Hoewel ik zo het gevoel heb dat dat in 2014 wel eens draaglijker zou kunnen zijn dan de voorbije jaren, zo met ons Joanna in ons Dikkele. Alleen al hierom...

Zonsopgang in Dikkele

zondag 8 december 2013

Instuiven

We hebben er instuif 7 op zitten. Alweer een gezellige boel, maar op 2 maanden tijd 7 maal volk ontvangen thuis, begint in onze kleren te kruipen. Vandaag was daarom een lazy sunday, waarvan hieronder het bewijs. Stond er geen gepland familiebezoek op de agenda, ik zat wellicht nog in mijn pyjama...



Al die drukte is wel een beetje ons eigen schuld.

De voorbije 2 jaar woonden we in een huis dat het niet toeliet om meer dan 4 man uit te nodigen, dus we deden dat ook niet. Ik keek hoe langer hoe meer naar uit om eindelijk ook eens gastvrouw te kunnen zijn, in plaats van altijd op een ander te gaan. Ik had bijgevolg aan zowat al mijn (en zijn) vrienden beloofd hen snel bij ons uit te nodigen na de verhuis. Geen instuif met iedereen tesaam, dat zagen we eerlijk gezegd niet zitten, maar elke vriendenkring apart eens vragen. Gewoon "op 't gemakske".
Als er 14 volwassenen en 5 kinderen tussen 0 en 2 jaar oud in uw huis zitten, dan is dat niet "op 't gemakske". Ook niet als er 11 volwassenen en 8 kinderen tussen 0 en 5 jaar oud in uw huis zitten. En ook niet als er 3 75-plussers in uw huis zitten :-)

Begrijp mij niet verkeerd, het was telkens echt gezellig en plezant en ik vond het leuk om eindelijk ook eens mensen te kunnen ontvangen en ze onze nieuwe thuis op "onzen buiten" te tonen. Maar we raken zo langzamerhand verzadigd.
Er staat nog 1 officiële familie-instuif op het programma, bij wijze van nieuwjaarsdrink, in januari. Daarna is het eventjes goed geweest. Dan is het tijd voor wat weekendjes "rust", avondjes met ons 2tjes.
Of zelf nog eens bij anderen over de vloer gaan, op ons lui gat gaan zitten, voetjes onder tafel. Eigenlijk ook niet slecht ;-)

O ja, in al onze overmoed nog voor de verhuis, vonden we het ook een gigantisch goed idee om zowel kerstavond (met 14) als oudejaarsavond (met 8 maar, oef!) bij ons thuis te vieren...
We zien het nog altijd volledig zitten, ons gigantisch goed idee, zeker omdat de "kooktaken" verdeeld worden en het sowieso 2 maal een gezellige boel wordt. En we niet moeten rijden (!) en Joanna gewoon op haar uurtje lekker in haar eigen bedje kan gaan slapen (wat ze tegenwoordig fantastisch goed doet, ganse nachten door!).
Bovendien zijn Michiel en ik intussen een geoliede machine als het aankomt op gastheer en -vrouw spelen. Taken worden verdeeld zonder veel woorden, alles verloopt vlot en "den opkuis" is altijd sneller gedaan dan eerst gedacht.

Dus hoewel ik stiekem een beetje blij ga zijn als het achter de rug is, kijk ik er ook wel erg naar uit, naar de feestdagen bij ons thuis. Voorbereidingen starten volgend weekend met het creëren van kerstsfeer in huis. Can't wait!

Ho-ho-ho y'all!!

vrijdag 6 december 2013

Zie ginds komt...

Ten eerste, de stoomboot!
Het eerste Sinterklaasbezoek voor Joanna is een feit, ze is dus braaf geweest. Ze snapt er natuurlijk nog geen snars van, maar vindt het wel altijd leuk, nieuw speelgoed.
Vooral mama en papa vinden het leuk natuurlijk. Al die "eerste keren" met je eigen kindje, dan loopt je hart toch over van liefde. Ik ben trouwens zeer blij dat we al in Dikkele wonen, zodat de Sint een echte schouw had om door te komen. Hoewel hij misschien zijn poep een beetje zal verbrand hebben...




Ten tweede, de harde realiteit...
Een jonge mama die, ten einde raad, haar baby het zwijgen oplegt. Een vreselijk drama voor alle betrokkenen, in de eerste plaats voor die arme mama. Daar waar ik soms niet weet wanneer mijn mond te houden, word ik hier stil van. Hier heb ik geen woorden voor.
Anderen gelukkig wel, en wat voor woorden. Lilith van Tales from the crib, bijvoorbeeld. Haar woorden, die intussen ook in de mainstream media verschenen, lees je hier.
Goed dat dit ook eens gezegd wordt, dat het taboe wordt aangekaart. Vreselijk dat zo'n drama daarvoor de aanleiding moet zijn...

Ten derde, om toch wat vrolijker te eindigen, The Boss (alweer)!
Lees dit maar eens, bewijst dat ik niet overdreef met deze blogpost ;-)

Nu Sinterklaas gepasseerd is, letterlijk en figuurlijk, zijn wij helemaal klaar voor Kerst!
Wij hebben eindelijk plaats voor een grote kerstboom en kijken vol verwachting uit naar een witte Kerst, voor hopelijk nog meer van dit moois!


Fijn weekend!

dinsdag 3 december 2013

Hello Goodnight

Uitslapen op zondag is een zeldzaamheid geworden. Maar als je dit in de plaats krijgt, vind je dat niet erg.


Hello Dikkele!



En dit winters tafereel, waar gezelligheid en veiligheid hand in hand gaan, is dan weer ideaal om de dag mee af te sluiten.


Goodnight!

zondag 1 december 2013

Single mom

Mijn allereerste weekend als single mom zit erop! En we hebben het overleefd! Meer nog, we hebben volop genoten. Ik had het dan ook wel slim aangepakt, al zeg ik het zelf...
Vrijdag heb ik een dagje verlof genomen en alle voorbereidingen getroffen voor een weekend met véél tijd voor ons dochter. Vrijdag was dus kook-, was- en plasdag en meer van dat nuttigs. Tegen dat ik Joanna ging halen bij haar mammie (mijn schoonmoeder), waar ze het zoals altijd super leuk had gehad, was mijn spaghettisaus voor die avond al klaar (plus 3 potten om in te vriezen, uiteraard), de was gedaan, het huis opgeruimd en waren de boodschappen gedaan, inclusief kant-en-klaar maaltijden voor dit weekend.
Yep, luiewijvenkost.
Dat bespaart mij veel tijd, werk en afwas en daarenboven vind ik er echt niets aan om te koken voor me, myself and I. In alle eerlijkheid, ik ben gewoon niet echt een keukenprinses. Ik kan best wel iets lekkers maken, maar ik vind dat helemaal niet zo geweldig en ontspannend als de rest van de wereld dat tegenwoordig lijkt te vinden. Dit heeft voornamelijk te maken met het feit dat ik, terwijl ik achter het fornuis sta, vaak het gevoel heb dat ik wel beters te doen heb gezien de avonden al zo kort zijn. Ik probéér dan ook altijd dat koken te combineren met dat beters doen, waardoor er al eens iets overkookt/aanbrandt en ik mij alleen nog meer opjaag. Als ik dan wél eens het gevoel heb dat ik tijd heb om te koken (zoals de spaghettisaus vrijdag), vind ik het meestal wel leuk. Het is dus gewoon - zoals zoveel zaken - een kwestie van tijdstekort. Een ziekte van deze moderne tijd, helaas...
Maar ik anticipeerde deze keer dus op dat mogelijk tijdstekort en begon, na de mannen te hebben uitgezwaaid, perfect voorbereid en mentaal helemaal "zen" aan het moeder-dochter weekend.

Joanna was duidelijk ook zen, ze heeft de eerste nacht de klok rond geslapen. Tot 8u, hoera, uitslaapfeest! Ware het niet dat ik om 6u wakker werd van een horror-nachtmerrie (Hollywood kon er nog wat van leren) en zo alleen in het grote bed kon ik de slaap niet echt meer vatten...
Zaterdag stond er niet echt iets op het programma, gewoon puur moeder-dochter tijd. Heerlijk.
Ondanks het triestig weertje, zijn we er in de namiddag toch even op uit getrokken, want een ganse dag binnen zitten is zo niet ons ding. Gezien we het verkennen van de streek liever met ons 3tjes doen, maar ik ook geen zin had in een zaterdagnamiddag Gent met de buggy (om overduidelijke redenen), ging ik voor de gulden middenweg: een tochtje door Merelbeke :-)

Dit leverde mij een Sinterklaascadeautje voor Joanna, een kerstcadeau voor mijn liefste en een eerste toevallige ontmoeting met de Sint (en veel ZWARTE pieten!) op. Geen massa volk, geen dranghekkens, geen onvriendelijke mensen en zeurende kinderen omdat ze al zo lang wachten of de sint niet gezien hebben. Nee, de goede man deed gewoon een wandeling door het dorp, zijn pieten deelden snoepjes en koekjes uit aan iedereen die passeerde (ook de autobestuurders, wat dan natuurlijk wel file opleverde in Merelbeke-city) en de kindjes konden gemakkelijk tot bij hem.


Alle punten voor Merelbeke dus,waar ik zeker nog meer zal over schrijven, gezien het bruisende dorpsleven (zo lijkt het voorlopig toch als buitenstaander) en de vele evenementen die er georganiseerd worden. We moeten alleen nog tijd vinden om eraan deel te nemen...

Zondag begon de dag wat vroeger, om 7u, maar ik mag echt niet klagen want beide nachten waren ononderbroken! Opnieuw stond in de voormiddag quality time op het programma. Joanna wordt elke dag wat meer peuter, merk ik plots. Zo is ze nu bijvoorbeeld zeer goed in krokodillentranen. Als ik de kamer uitga, of gewoon, als iets niet helemaal haar zin is. Ze is duidelijk aan het testen tot waar ze kan gaan met het trekken van mama's aandacht.


In de namiddag stond deze keer een gepland Sint-bezoek op de agenda. Meer nog, de Sint kwam aan huis bij een vriendin, als dat geen service is!
De eerste ontmoeting met de Sint en 2 zwarte pieten van nabij, was niet meteen een succes. Lichte paniek maakte zich duidelijk meester van ons dochter. Gelukkig was ze ook erg nieuwsgierig, waardoor een echte huilbui werd vermeden. Op de schoot was geen optie, ernaast was meer dan genoeg...


En nu staat ze hier naast mij (ja, ze staat, zoveel als ze kan) deugniet te wezen, zo vrolijk als wat. De laatste energieboost voor een welverdiende nachtrust. Morgen kan ze een dagje afkicken van mama bij haar grootouders, een fantastisch alternatief.

Ik heb echt genoten van onze tijd samen. Maar nu kijk ik toch erg uit naar de thuiskomst van mijn lief.  
Want met ons 3tjes, dat is toch nog altijd het beste!