vrijdag 27 november 2015

Met ons viertjes - week 7

Er is geen ontkennen aan, Ellie is de zus van Joanna.
Stating the obvious, maar ik bedoel: baby Ellie lijkt heel erg op baby Joanna. 
Uiterlijk maar ook van karakter. 
De vroedvrouw: "Het is een heel alert kindje, ze kijkt al heel vroeg mooi rond."
Ik: "Ja, Joanna deed dat ook."
Bij Kind en Gezin: "Amai ze kan al flink haar hoofdje recht houden hé."
Ik: "Bij ons oudste was dat ook zo."
Iemand: "Zo een actief kindje zeg." 
Ik: "Ja, Joanna was ook zo."
(Niet gezeverd, Ellie ligt geen seconde stil wanneer ze wakker is. Dat ze niet meer slaapt van pure uitputting is een wonder.)

Ik herken héél veel van Joanna in Ellie. Het enige grote verschil is dat Ellie langer dan 10 minuten kan wakker zijn zonder te huilen. O ja, en dat ze minder gehecht is aan haar tutje. Dat wil ze alleen als troost bij krampjes of om in te slapen. Joanna daarentegen leek wel vergroeid met haar tut. Het kind had dan ook veel meer troost nodig.
Ik ben erg benieuwd tot wat voor persoontje Ellie zal uitgroeien de volgende maanden. Maar dat het een even actief, pittig en vrolijk kindje zal zijn als Joanna, daar twijfel ik niet aan. Even ongeduldig ook, dat hebben ze van mij. Helaas :-)

Bovenaan Ellie, onderaan Joanna...




En toch is het leven met baby Ellie helemaal anders dan met baby Joanna.
Zeker sinds een week of 2, toen Ellie plots een gemakkelijkere baby werd. Het lijkt wel alsof niet alleen haar spijsvertering moest wennen (het betert langzaam maar zeker), maar dat ze zelf ook even tijd nodig had om vrede te nemen met het leven zoals het is ;-) Minder fronsen en meer lachen. Veel meer lachen, heerlijk om te zien! 
En ik geniet...
Deze week is ze wel huilerig en lastig. Een sprongetje allicht, want ze wil precies enkel bij mij zijn. We proberen ook haar nachten "op te schuiven", zodat ze niet meer van 20u tot 4u maar eerder van 23u tot 7u slaapt. Work in progress en dus meer wakker 's nachts, maar we houden vol!

Met ups... 
en downs!

Momenteel is het vooral de oudste van de 2 die voor uitdaging zorgt.
En dat is nog zwak uitgedrukt...
Zucht.
Wat begon met wat tegendraads doen bij de komst van Ellie (wat normaal is), escaleerde de voorbije weken tot een onhandelbaar kind zijn. Ze ging 2 weken lang volle dagen naar school en dat bleek geen goede zet. Ze houdt zich op school flink en wil niet plooien. Ze zal daar dus zeker niet in slaap vallen midden in de klas op de grond (zoals sommige anderen, gezien op foto!), terwijl dat haar eigenlijk goed zou doen. Want zodra ze de schoolpoort uit is, is het hek van de dam. 
Ze wil niet naar de auto, niet in de auto, niet naar huis rijden, niet uit de auto, niet naar binnen en dat alles al zeker niet met mij daarbij. 
Zodra iets haar zin niet is, volgt er hysterie. 
90% van de tijd is iets haar zin niet. 
OK, dat is overdreven, maar het voelt wel zo. 

Het kind blijkt serieus oververmoeid. Ik had voorspeld dat ganse dagen te veel zouden zijn, maar wou het toch een kans geven. Maar op deze manier verder gaan is niet alleen écht niet leuk, maar zelfs onverantwoord. We proberen het nu sinds deze week met 3 halve dagen en 2 volle dagen. Ze heeft nog wat schade in te halen maar ik merk al duidelijk beterschap (minder humeurig bij thuiskomst en minder ongehoorzaam). 
Bedenking: hoe we dit hadden moeten oplossen indien ik niet in zwangerschapsverlof was geweest, is mij een raadsel! Hopelijk lukken de volle dagen dus wel na de kerstvakantie...
Ze balanceert intussen wel op het randje van ziek worden, wat ook háár extra hangerig maakt. Gisteren kreeg ik telefoon van school: Joanna wou niet spelen (absoluut niet van haar gewoonte) en zag er niet zo goed uit, dus ik ben haar gaan halen. Koorts had ze niet, maar ze is erg verkouden, heeft lopende oogjes en voelt zich duidelijk niet lekker. Gelukkig is het vandaag pedagogische studiedag, dus kan ze genieten van een "lang weekend" om extra uit te rusten...
(Voor mij is die pedagogische studiedag een ultieme test: 2 huilerige kinderen die om ter meest aan mama hangen. Al een chance dat ik, op een paar zinnen na, dit stukje de voorbije dagen al neerschreef!)

Vorig weekend: wachten op Pierke Pierlala (poppentheater). 


Af en toe eens weg van thuis (lees: de kindjes) kan dus zeker geen kwaad!
Michiel nam woensdag een dagje verlof en ik ging naar een event van mijn werk waar ik heel nieuwsgierig naar was en vervolgens naar de kapper!
Ik ging er na maanden aarzelen helemaal voor.
Ik schonk mijn blonde lokken aan "Geef om haar" van Think Pink en ging naar huis met een nieuw fris kapsel. 
Ik voel mij een beetje herboren :-)

Let op de roze toets, speciaal voor Think Pink ;-) 
De "propere zombie" look: ná de steampod maar nog vóór de make-up. Een deftige foto volgt later wel eens, als ik ooit 2 seconden tijd heb om wat mascara aan mijn wimpers te smeren.

vrijdag 20 november 2015

Met ons viertjes - week 6

Ik ben niet zo'n moeder die altijd al een grote kinderwens had.
Als tiener vond ik het een mooi idee om een jonge mama te zijn, zonder verder na te denken of ik überhaupt mama wou worden.
Als jonge twintiger en dus student herzag ik dat plan en wou ik helemaal geen kinderen. 
Als jonge werkmens nuanceerde ik dit tot niet weten of ik wel kinderen wou.
En toen kwam ik de man van mijn leven tegen en leek het mij wel een mooi idee, kindjes van ons twee. En zo geschiedde.



Toen Joanna in ons leven kwam, veroorzaakte dit heel wat veranderingen.
Praktisch/organisatorisch (easy, kolfje naar mijn hand) en emotioneel (jawadde), maar het bracht bij mij ook een mentaliteitswijziging teweeg. Ik werd minder hard en wilde in de eerste plaats mama zijn. Ik zag mijzelf bijvoorbeeld in de toekomst deeltijds werken om thuis te zijn voor de kindjes. Ik had absoluut geen zin om na mijn zwangerschapsrust terug aan de slag te gaan. Mijn hoofd stond daar niet op, ik was volledig gefocust op mama zijn. Ik denk dat ik gewoon lang nodig had om te wennen aan mijn nieuwe rol die bovenop al de rest kwam, want...

Joanna, 10 weken oud

Nu Ellie in ons leven is, voelt het weer anders.
Ik was al mama, dus moet niet meer wennen aan die rol. Deze keer heb ik wél zin om terug te gaan werken (ja, nu al) en wil ik zoveel andere dingen doen dan mama zijn. Dat deeltijds werken schuif ik voorlopig ook op de lange baan. Dat ik thuis kan werken, scheelt natuurlijk wel.
De overgang van 1 naar 2 kindjes vind ik op organisatorisch en emotioneel vlak goed meevallen. Wat mij het meest verrast is dat ik, in plaats van me nog meer in het moederschap te schikken, me er een beetje tegen afzet. Ik ben heus meer dan enkel mama en dat is wat in strijd met wat nu van mij verwacht wordt. 
Timing speelt hier wel een rol in. Doordat Joanna net naar school is beginnen gaan tijdens mijn zwangerschapsrust, zit ik vaak alleen thuis met 2 kindjes. Indien ze nog naar de opvang zou gaan, was de situatie wel anders. Veel meer dan bij 1 kindje, voel ik nu bij 2 kindjes de impact van het ouderschap op mijn leven en vooral op mijn vrijheid.



Ik weet uiteraard dat dit een fase is en die vrijheid beetje bij beetje terugkomt.
Godzijdank ;-)
Ik zie mijn kindjes doodgraag en kan mij geen leven meer voorstellen zonder hen! Niets maakt mij zo gelukkig als hen gelukkig zien. Maar ik zit nu al te verlekkeren op het volgende uitje zonder kindjes. Eventjes gewoon mijn of ons ding doen, zalig. Daarna ben ik nog zo blij ons klein grut terug te zien.



Beetje kindjesnieuws ook?
Ellie deed een groeispurt (eten om de 3u ipv 4u, op zoek naar een nieuw ritme en binnenkort zal ze grotere hoeveelheden drinken, denk ik) maar is verder niet lastiger dan anders tijdens de zogezegde moeilijkste week. Integendeel, ze lacht meer en meer en lijkt vrede te hebben genomen met een leven buiten de baarmoeder. De krampjes zijn er nog maar worden niet erger. All is good!



Joanna gaat nog altijd heel graag naar school en doet het daar zeer goed maar is helaas nog altijd doodop bij thuiskomst. In die mate dat ze vanaf volgende week maar 2 volle dagen per week naar school zal gaan. Want die vermoeidheid laat zich thuis keihard voelen, het lijkt hier wel oorlogsgebied zodra ze thuis is. Niet om de 2 minuten kwaad worden is een uitdaging en het is gewoon niet leuk meer. Dus we gaan voor meer slaap én een "flink zijn" systeem met sterretjes die ze kan verzamelen. We moeten er iets mee...
Dus nog niet "All is good" maar daar komen we hopelijk wel!

Al mijn hoop rust op dit maaksel!

dinsdag 17 november 2015

De schone slaapster

Er was eens een klein meisje dat Ellie heette en dat op de gezegende leeftijd van 4 weken al 7 à 8 uren tussen 2 voedingen liet.

Hoe dat komt? 
Geen idee!
Ze deed het gewoon en doet dat 2 weken later nog steeds...

Ellie verhuisde naar haar eigen kamer toen ze amper 3 weken was. Ik weet het, tegen alle regels en adviezen in, maar wij varen er allemaal goed bij, Ellie in de eerste plaats. Tot dan lagen wij wakker van haar en hielden wij haar allicht ook wakker door onnodig in te grijpen (tutje geven, tussen ons leggen,...) wanneer ze wat bewoog of geluidjes maakte. Sinds ze in haar eigen kamer slaapt, kent ze echt een goede nachtrust. Hoewel het eerder "avondrust" is: Ellie slaat liefst haar laatavondfles over en slaapt van 19/20/21u (we voeden op verzoek dus het varieert) gemakkelijk tot 3/4/5u.
Ik heb geprobeerd haar wakker te maken voor die fles zo rond middernacht, in de hoop dat ze dan tot 7-8u de volgende ochtend zou slapen, maar zo werkt het dus niet. Ze dronk met moeite een halve fles en was onmogelijk wakker te houden. Ik ben dan om 5u nog eens mogen opstaan. 
Lesje geleerd, ik laat haar nu gewoon slapen en kruip zelf ook vroeg onder de wol. Die juiste timing zal vanzelf wel komen zeker? Hé? Ja toch hé?

Een zeldzaam momentje in haar park
De babyfoon staat op mijn nachtkastje en ik hoor haar dus zodra ze wat wakker wordt. De kleine geluidjes en bewegingen in haar slaap hoor ik niet, dus we hebben allemaal meer rust. Ellie houdt duidelijk van het donker en de stilte op haar kamer. Ze valt veel vlotter in slaap dan beneden, we moeten gemiddeld maar 2-3 keer haar tutje gaan geven. Soms wat meer, soms helemaal niet. De babyfoon met muziek en projectie helpt ook en zal dat hopelijk nog lang doen, we conditioneren haar nu alvast gezien dat bij Joanna goed werkte en nog altijd goed werkt (zij is erg gehecht aan haar "muziekje").
Eens Ellie vertrokken is, slaapt ze dus lang en rustig. Dit in tegenstelling tot overdag, ik neem aan dat ze 's nachts haar schade inhaalt...

Helaas ben ik er niet minder moe om gezien er deze keer ook een actieve peuter in ons leven is en ik nog altijd een notoir slechte slaper ben. Ik ben gemakkelijk anderhalf (soms zelfs 2) uur wakker 's nachts tussen het eerste teken van honger van Ellie en het moment dat ik terug inslaap. Maar ik ben toch heel blij met de gang van zaken, we hadden het slechter kunnen treffen!
Tussen Michiel en mij ontstond stilzwijgend de afspraak dat ik 's nachts de voedingen voor mijn rekening neem en hij het tutje geven. Dat werkt prima zo!

Zo breng ik een deel van mijn dagen door, tussen Ellie en zetel...
Het resultaat is dus wel dat ze vaak maar 5 keer eet op 24u. Dat is niet overdreven veel, op deze leeftijd eten veel kindjes nog 6 keer. Overdag eet ze om de 3,5-4 uren en na haar lange slaap zit ze ook niet echt dood van de honger. Ze vraagt gewoon niet meer en ze komt ruim voldoende aan, dus ik laat het daarbij. Ik kan het lieve kind geen eten opdringen hé!
(Kind en gezin zegt "Goed bezig jong, mama." Zo grappig om constant aangesproken te worden met "mama". En "jong", maar dat is allicht streekgebonden, é jong!).

Dus ja, in tegenstelling tot Joanna - bij wie het heel lang duurde eer ik een nachtfles kon laten vallen - hebben wij deze keer zo'n kindje dat al heel snel veel tijd tussen 2 voedingen kan laten. 
Zo'n kindje waarvan ik vroeger dacht, dat bestaat toch niet!?
Wel dus.
En ze leefden nog lang en gelukkig ;-)

Het beloofde beeldmateriaal van Ellie die het hilarisch vindt wanneer ik haar naam zeg

vrijdag 13 november 2015

Met ons viertjes - week 5

Joanna's eerste week school!
Wat was dat spannend zeg! Dag 1 had de mama een kleiner hartje dan de schoolganger. Joanna zag het volledig zitten, nam alles in zich op en besefte volgens mij niet helemaal dat ze daar een ganse dag zou moeten doorbrengen zonder mama of papa. Ikzelf kon de traantjes bedwingen tot de schoolpoort achter mij toeviel. Dan toch even een paar minuutjes nodig gehad om de grote stap te verwerken. Gelukkig stond manlief die eerste dag aan mijn zijde!

De volgende dagen was mama's hart terug sterker, dat van Joanna iets minder. Alles gaat prima tot aan de schoolpoort, waar het besef plots doordringt. Ze moet er letterlijk over de streep getrokken worden :-) Geen traantjes echter, dus al bij al blijf ik voorlopig gespaard van grote drama's. Mijn flinke meid!




Wat zou ik graag een vlieg op de muur zijn bij juf Tanja...
Joanna stelt het voorlopig dus goed. Ze weent wel eens 's middags zo rond dutjestijd en is uiteraard doodop na zo'n ganse dag. Er valt 's avonds nog weinig mee aan te vangen behalve naar Frozen laten kijken en wat laten uitrazen (altijd eventjes een energieboost ook!). Het woord ploetermoeder krijgt een nieuwe dimensie wanneer Joanna hysterisch huilt van vermoeidheid (het moet er altijd even uit vlak na schooltijd, dat duurt zo'n 20 minuutjes) terwijl Ellie huilt van de honger en wanneer Joanna kort daarna moet plassen en mijn hulp wil net wanneer ik Ellie eten geef. Nooit een saaie dag hier bij ons!

Uitgeteld :-)


Ellie's 5de week verliep redelijk.
Er zijn goede en minder goede dagen. Al bij al huilt het brave kind niet echt veel, moet ik eerlijk toegeven. Ik vermoed dat we hier vooral te maken hebben met een geval van een overbezorgde moeder die, na de (te) zware eerste babyperiode, van muggen olifanten maakt en wil ingrijpen waar het eigenlijk niet nodig is...
Ik moet veel met haar bezig zijn, gezien ze overdag moeilijk slaapt ('s nachts slaapt ze goed, binnenkort een apart schrijfsel daarover!) en haar spijsvertering haar parten blijft spelen. De fles geven gaat soms vlot maar soms is het ook een waar gevecht. Leuk is anders, maar echt erg is dat eigenlijk niet. Het is kwestie van wat te relativeren, niet mijn sterkste punt...
Ze heeft ook duidelijk soms last van het terugvloeien van haar melk, maar voorlopig niet in die mate dat we absoluut moeten ingrijpen. Dus ik laat de dagen passeren en de ongemakken eruit groeien. En ik probeer zo weinig mogelijk olifanten te maken. Dat de osteopaat haar volledig spanning-vrij verklaarde en haar een "leutig" kind vond, helpt ook om het vertrouwen op te bouwen dat alles OK is met onze jongste dochter.



Ik heb de voorbije 5 weken wel enorm respect gekregen voor thuisblijfmama's.
Respect maar toch ook wat onbegrip. Ik zou het namelijk niet kunnen zonder zot te worden. Dat ligt volledig aan mij, ik ben gewoon niet het soort mens om dat te doen. Te ongeduldig vooral.
Ellie is schattig en zo, maar ik teer niet op schattig alleen. Bij Joanna was mijn werk een ver-van-mijn-bed-show en had ik hoegenaamd geen zin om terug aan de slag te gaan. Nu heb ik zoiets van "Ja, wanneer mag ik eraan beginnen?". Ik ben veel geruster in het feit dat het wel goed komt met Ellie en dat ze in de opvang ook in goede handen zal zijn. Natuurlijk is ze de eerste maanden het best af bij mama (en papa) en ik zou het toch niet over mijn hart krijgen zo'n klein prutske nu al naar de opvang te brengen. Maar ik zal blij zijn wanneer ik terug aan de slag kan midden januari. En nog zo blij om de kindjes dan 's avonds terug te zien!


11 november gingen wij een kijkje nemen op de befaamde Jaarmarkt in Sint-Lievens-Houtem.
Ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord, tot ik het zag passeren op facebook. Leek mij wel leuk als gezinsuitstapje en dat was het ook! Joanna mocht op een kermismolen, maar vooral de tractors vielen in de smaak. Zo ook de braadworst ;-) Wij waren best wel onder de indruk van de organisatie daar, het is echt een groot(s) evenement. 

"Lach eens Joanna!" Voor de rest was de kermismolen serious business.

Zodra ze de braadworst gezien had, kon de kermismolen haar gestolen worden.

Hier moest ik niet vragen om te lachen!

Vee, vee en nog eens vee.

En vee.

Ik was vergeten...
  • hoe zalig dat eerste lachje is! Sinds een week vermoeden we er af en toe 1 te ontwaren, sinds gisteren ben ik het zeker. Soms naar mij, iets vaker naar haar mobiel. Gezien ik die zelf gemaakt heb, vergeef ik het haar. Ellie heeft trouwens het guitigste lachje ter wereld! Ik bewijs dat nog wel met deftiger beeldmateriaal, hieronder was ik net te laat...


  • hoe de tijd nog sneller lijkt te gaan met een baby in huis. Knip met de vingers en we zijn 5 weken verder!
  • hoe vaak een baby van 5 (6,7,8,...) weken haar tut verliest. En opnieuw en opnieuw en opnieuw...elke dag!

vrijdag 6 november 2015

Met ons viertjes - week 4

L'histoire se répète.
Ik ben blijkbaar gedoemd om onrustige baby'tjes op de wereld te zetten die - zo lijkt het toch - eigenlijk liever nooit uit die baarmoeder waren gekomen. Gelukkig is "ongelukkige" baby 1 opgegroeid tot gelukkige peuter 1 en ik reken erop dat baby 2 dat ook zal doen. Ik moet mijzelf daar af en toe mantra-gewijs aan herinneren ("tis maar voor een paar maanden, tis maar voor een paar maanden,...") en wat afstand nemen om te kunnen relativeren (we zijn namelijk gezegend met 2 gezonde dochters, lucky us). 
De ene dag lukt mij dat beter dan de andere. Dat hangt af van 3 factoren: of Ellie een goede of slechte dag heeft, hoe zwaar de vermoeidheid die dag doorweegt en wat voor spelletje mijn hormonen met mij spelen...

Tutje vasthouden

Wat er is met Ellie?
Ze is in elk geval kerngezond, of zo lijkt het toch. Dat is al veel waard. En van koemelkallergie kan ze ook geen last hebben, vermits ze hoegenaamd geen koemelk krijgt. Maar voor de rest is ze Joanna nummer 2, met dat verschil dat ze beter slaapt 's nachts (thank God, ik wijt het aan de flesvoeding).
Ze is onrustig, valt overdag heel moeilijk in slaap en wordt (als ze dan slaapt) snel terug wakker. Ze zit gewoon niet echt lekker in haar vel. Ze heeft pijn, soms duidelijk krampen, soms minder duidelijk. Ze drinkt niet vlot doordat haar moeilijke darmen in actie schieten tijdens het drinken, wat van die momenten soms een waar gevecht maakt... Ik zie ook (verborgen) reflux symptomen, maar het is mij opnieuw niet duidelijk hoeveel last/pijn ze daarvan heeft. Feit is dat ze het elke week wat lastiger heeft. We zitten nog lang niet op huilbaby niveau, maar ik word alvast keihard terug geslingerd naar 2,5 jaar geleden en dat was nu niet meteen mijn leukste periode. 
Ja ik wéét dat dit allicht nog zal toenemen tot week 6 en dat het daarna normaal gezien zou moeten beteren. Maar bij Joanna was dat niet het geval dus ik reken niet te veel op dat soort wijsheden. 

Ze compenseert veel door gigantisch schattig te zijn en super flink (erg alert, actief, sterk,...). 

De frons


Hoe dat is, niet 1 keer maar 2 keer zo'n baby hebben?
Wel, dat heeft zo zijn voor- en zijn nadelen.

Voordelen:
  • ik ben minder onzeker over mijzelf als mama
  • ik weet dat het passeert en houd dat strak voor ogen
  • ik grijp sneller in wanneer ik denk dat dat nodig is, hoewel de medische wereld vaak niet mee wil...
  • ik kan haar beter laten huilen, als in: niet vanaf de eerste kreun recht springen, maar eerst even afwerken waar ik mee bezig was. Langer dan 5 minuten lukt mij ook niet hoor.

Nadelen:
  • ik verkramp wél in een stresske zodra het lieve kind eventjes durft huilen, ook al werk ik af waar ik mee bezig was. Omdat ik weet wat het is en het moeilijk vind dit weer te moeten meemaken. 
  • ik vind het doodjammer dat ik nooit zal weten hoe het is een rustige, tevreden baby te hebben die eerste maanden. Wie nu nog durft vragen of we voor een derde gaan, is niet goed wijs :-)



Laten we duidelijk zijn, ik vind die babyperiode dus officieel NIET leuk.
Sommige mensen vinden dat ongetwijfeld raar, maar dat zijn dan mensen die rustige baby's hadden :-) Ik kan niet wachten tot het kind opgroeit en de ongemakken eruit groeien. Ganse dagen thuis zitten met een baby die al je tijd en energie opslorpt en dan nog eens ongelukkig is, neen dank u. Het is goed dat het maar voor "efkes" is (al lijkt die efkes soms een eeuwigheid).
En het is vooral goed dat er ook leuke momenten zijn waarop ik kan genieten en ontspannen. Vorig weekend zat vol met zo'n momenten en daar teer ik op!


Joanna zag een vliegtuig




Maandag gaat Joanna voor het eerst naar school.
Wij kijken daar allemaal heel erg naar uit, zij in de eerste plaats. Ik ben ervan overtuigd dat ze dat heel goed zal doen. Of ík het goed zal doen, is een andere vraag. Joanna dut nog vrij veel overdag en gezien ik thuis ben, laten we haar die eerste maanden liever niet in de naschoolse opvang. Om 15u40 is de school gedaan en met wat geluk kan ze dan thuis nog wat slapen voor het avondeten. Ik hoop alleen dat ik het gebolwerkt krijg. De combinatie van een high-maintenance baby en een schoolgaande (en dus oververmoeide) peuter, geen idee of ik dat overleef. En ik hoop vooral dat Joanna de ganse dagen overleeft. Stel je voor dat ze moet terugschroeven naar halve dagen, ik mag er niet aan denken...

Post voor Joanna deze week van de school, zo leuk!


Benieuwd hoe het ons verder vergaat? Ik ook! 
Morgen is een nieuwe dag!