vrijdag 31 januari 2014

Weekly Well-being Wisdom #1

Een nieuw project(je)!
Vanaf nu krijg je elke week een happiness-quote rond de oren geslingerd.
Food for thought!


 Fijn weekend!

woensdag 29 januari 2014

Plog #1, dan toch ook

Voilà, ik ben gezwicht.
Ik plog.
Enkele weken geleden wist ik niet eens wat dat was, ploggen. Maar door het anderen te zien doen, kreeg ik er zelf ook wel zin in om het eens uit te testen.

Op een doordeweekse werkdag heb ik niet echt de reflex om mijn smartphonelens te gaan richten op alles wat mooi en lelijk is. En in het weekend ben ik vaak te druk bezig met genieten en "vergeet" ik foto's te trekken (alsof dat moet, niet dus, maar wel altijd leuk om door een shoot te bladeren natuurlijk). Maar vandaag had ik een snipperdagje, ideale plogdag dus.
So here we go!

7u30 - afscheidsknuffel! Ochtendstond heeft goud in de mond dus ik sta om 6u30 mee op om dochterlief vertrekkensklaar te krijgen zodat manlief rustig kan ontbijten. Aaaah de liefde! En eerlijk: ik zou anders toch wakker in mijn bed gelegen hebben. Daaaag kleine schat. Daaaag grote schat. Tot vanavond!


8u - sinds een week is dit mijn ontbijt. I love it! Zuivel is echt niet mijn ding, melk en yoghurt zeggen mij weinig (van waar zou die koemelkallergie van Joanna toch komen?), maar de ontbijtyoghurt van Alpro Soja gaat er goed in. Lang leve de plantjes (mijn spijsvertering is jullie dankbaar)! 


8u30 - terug in mijn bedje! Hoe zou je zelf zijn? Ik heb enkel wat was- en strijkwerk voor de boeg, maar dat kan wachten. Oh wat hou ik van zulke gestolen dagen! Voor ik mijn gordijntjes terug toetrek, geniet ik nog even van het zicht op onze tuin bij zonsopgang...


11u30 - geen wekker gezet en dus de halve dag verslapen... Maar wat deed dat deugd! Tijd om in actie te schieten, te beginnen met administratie. Nu wij een apart bureau hebben en het papierwerk ons niet meer dagelijks ligt aan te staren in de living, blijft dat soms lang liggen. Uit het oog, uit het hart... euh, hoofd. Dus even orde op zaken stellen en financiën checken. Een noodzakelijk kwaad maar wel een lekker opgeruimd gevoel nadien.


12u - kleine wasjes, grote wasjes... Verse lakens voor iedereen, hoera!


12u30 - ik kuis mijn kleerkast uit, iets wat dringend nodig was. Ik probeer echt streng te zijn, alles wat ik niet meer aantrek, vliegt eruit. Het resultaat is aanvaardbaar, maar er blijft toch nog meer liggen dan ik had gehoopt. Het is moeilijker dan ik dacht en ik neem me voor de komende weken al mijn "vergeten" kledingstukken terug een kans te geven...


14u - na een snelle lunch start ik aan een dubbel inhaalmanoeuvre: strijken en tv-kijken, 2 vliegen in een klap. Ik werk mij door de berg strijk heen terwijl ik Wauters vs. Waes kijk, en 3 afleveringen Girls. Ik ben deze week nog nauwelijks thuis geweest 's avonds, dus dit is een ideaal moment om bij te benen (kijken). 


16u30 - ik waag mij toch nog even buiten (onopgemaakt en in mijn comfy broek, woehoew!) voor wat boodschapjes. Vlotter dan vlot, zo overdag in de week, daar moet ik geen tekeningetje bij maken. Resultaat is een huis vol fruit, gezien Michiel straks thuiskomt met een splinternieuwe keukenrobot/sapcentrifuge en wij die uiteraard snel willen testen. Met dank aan mijn lieve familie voor het cadeau!


17u30 - ik maak soep van de savooikool van ons vorig biopakket, die nog in de ijskast lag en plaats moest maken voor de nieuwe lading. Intussen schil ik alvast de patatjes voor straks. Als ik dit zo typ, lijk ik een echt huismoedertje, maar ik geniet er echt van dit allemaal eens op mijn gemak te kunnen doen. 


18u30 - thuiskomst van zij die weg waren. Joanna verorbert naar goede gewoonte onmiddellijk haar boterhammetje met veel smaak en vooral veel concentratie. Na enkele lastige weken, is ze sinds maandag terug het zonnetje in huis. Niet meer zo hangerig, niet meer zo "trunten", maar helemaal terug haar vrolijke, hyperactieve zelf. Was het een sprongetje (het zevende volgens de literatuur, maar ik ben nogal sceptisch tegenover het "Oei, ik groei" verhaal), de tandjes, het snot? Who knows, feit is dat het plots allemaal beter lijkt te gaan (hoewel die tandjes nog altijd doorkomen en dat snot er nog altijd zit). Ik geniet in elk geval met volle teugen!


20u - na flesje en badje, een laatste kriebelsessie voor het slapengaan. Joanna is een knuffel- en kriebelbeestje en kan echt gieren van het lachen. Op een baaldag word ik daar instant vrolijk van en op een zalige snipperdag als deze is het gewoon de perfecte afsluiter.


21u - Joanna slaapt, Michiel sport, ik plog. Het was leuk om te doen, maar ik kan zoiets enkel als ik daar echt tijd voor heb. En zelfs dan vergeet ik nog vaak foto's te trekken, want als ik met iets bezig ben, is dat niet meteen mijn eerste reflex. En maar goed ook, want eigenlijk vind ik dat ik los van het ploggen al te vaak met mijn smartphone bezig ben. Het is echt een gewoonte, een onbewuste handeling bijna: mails checken, facebook checken, instagram checken. Vaak, heel vaak. En ik wil proberen daarin wat te matigen. Ik overleef het echt wel als ik een paar uurtjes mijn mails niet lees...

Dus nee, een echte plogster word ik niet. Maar het is misschien wel leuk om dit af en toe eens in mijn blog te verwerken, bij wijze van afwisseling. Kwestie van het spannend en avontuurlijk te houden ;-)
Hope you enjoyed!

woensdag 22 januari 2014

Home sweet home sweet home

3 maanden wonen we hier intussen. 2 weken na de verhuis waren we al goed geïnstalleerd en we voelden ons ook direct thuis.
Intussen leerde ik dat er blijkbaar nog een verschil is tussen je ergens thuis VOELEN en ergens thuis ZIJN.
Dat is niet onlogisch, ik voel mij namelijk ook prima thuis in een cocktailbar, of een wellness centrum, of een exotisch oord.
Maar mijn thuis, dat is ons huis in Dikkele, elke dag wat meer.

Ik merk het aan kleine dingen.

Hoe ik bijna blindelings (bij wijze van spreken!) de Hundelgemsesteenweg tussen Merelbeke en Dikkele afrijd en hoe die afstand intussen echt verwaarloosbaar lijkt.

Hoe ik, eens de landwegeltjes opgereden, raar opkijk van tegenliggers. "Wat doet die hier op dit uur?" Precies of het is allemaal van mij :-)

Hoe ik, als ik Dikkele dorp doorkruis en er veel auto's in de hoofdstraat geparkeerd staan, denk "Ah, de Casino zit goed vol" (en verdorie, ik heb dan net altijd Joanna op de achterbank dus kan niet snel eens stoppen om iets mee te drinken!)

Hoe ik intussen al niet meer vergeet om op woensdagochtend de lege groentenbak mee te nemen om 's avonds in het naar huis rijden in te ruilen voor een volle groentenbak van ons bio-abonnement.

Hoe ik routine begin te vinden in de combo Joanna - huishoudelijke taken, zelfs nu we even geen poetsvrouw hadden. Maar ik ben toch zéér blij dat daar volgende week verandering in komt...

Hoe ik er ook in slaag mij die huishoudelijke taken minder en minder aan te trekken. Nee, onze nieuwe woonst moet er niet altijd piekfijn bij liggen en ja, het is OK als er speelgoed rondslingert. Of om het met een (reeds veel versleten) quote te zeggen: "Good moms have sticky floors, dirty ovens and happy kids". Ha!

Zicht vanuit mijn zetel, waar ik mij niet aan stoor.
Dit is echt een hele stap voor mij!

Hoe ik, voor het eerst in maaaaaaaanden, de TV herontdek. Omdat ik er eindelijk terug tijd voor lijk te hebben en er na een lange break ook terug wat interesse in heb. En het is ook gewoon fijn in de zetel te liggen (of hangen) met een dekentje, een tas thee en brainless entertainment.

Hoe we, als we gaan wandelen, elkaar vragen "Ons gewoonlijk trotje of iets anders?". Hihi.

Hoe een prachtige zonsopgang of -ondergang ons niet meer verbaast, maar gelukkig wel nog steeds betovert.

Hoe ik, alsof ik nooit anders gedaan heb, met mijn karretje de Eurospar hier vlakbij onveilig maak. Ook op zondag, als ik dat wil, de ganse dag.

Ja, wij hebben onze thuis gevonden. Er ligt er hier eentje naast mij die dat bevestigt...




zondag 19 januari 2014

Iets met zand en zandloper

Time flies when you're having fun.

Maar tegenwoordig lijkt de tijd wel altijd te vliegen, fun of niet. In zovele opzichten: de dag vliegt voorbij, de week vliegt voorbij (vooral dan het weekend!), maar ook de maand en zelfs het jaar...

Vorig jaar rond deze tijd ging onverwacht mijn zwangerschapsverlof in, een stuk vroeger dan verwacht. Dit omwille van een te hoge bloeddruk en te veel harde buiken (wat ondanks het vervroegd thuisblijven toch resulteerde in zwangerschapsvergiftiging, gelukkig pas op 40 weken).
En dan plots, in the blink of an eye, is Joanna morgen 10 maanden oud.

Watsgeburt?

Waar is dat jaar naartoe?
1 ding is zeker, het ligt vast op de gevoelige plaat (van mijn smartphone weliswaar, maar netjes op onze harde schijf ook, om eeuwig te koesteren). Dat nemen ze al niet meer af.

Nog zo eentje: waar is Kerst naartoe?
Het lijkt wel gisteren dat we in volle voorbereiding waren, netjes wachtend tot Sinterklaas gepasseerd was. De Kerstboom versieren, lichtjes hangen, Kerstmuziek luisteren, cadeautjes geven en krijgen, gezellig samenzijn,... Gisteren "ontsierden" wij eindelijk de Kerstboom, want hij had echt geen functie meer behalve wat in de weg staan.
Feest voorbij, half januari voorbij, weg sfeer.
Op naar de lente, ergens, ooit.

Ook voor velen herkenbaar allicht: waar is het weekend naartoe?
Daarnet haastte ik mij nog naar mijn ouders, na de werkweek te hebben afgesloten met de nieuwjaarsreceptie op het werk, om onze zieke dochter nog even "dood" te gaan knuffelen vooraleer te genieten van een zeldzaam uitje naar de cinema en een zaterdagochtend uitslapen. En nu is het zondagavond, ligt ze extra vroeg in bed want nog volop aan het uitzieken en zit ik te mijmeren over waar de tijd heen is.
Dochterlief bleek vrijdagavond trouwens al beter, dankzij veel slaap en de goede zorgen (en extra aandacht) van pepé en oma.



Maar weet je wat echt gek is: hoe snel de tijd ook lijkt te gaan, er zijn ook altijd wel dingen waar we niet op kunnen wachten.

Ons kindje ophalen na een werkdag, het volgende weekend, de volgende reis, de lente, de zomer en dan weer Kerst, haar eerste verjaardag, de dag dat ze kan stappen, volgend jaar wanneer ze een spraakwaterval zal zijn,...

Soms kan de tijd dus niet snel genoeg gaan.

Denk daar maar eens over na. Maar niet te lang ;-)

vrijdag 17 januari 2014

Afwezig wegens ziekte

Het is al proper geweest deze week bij ons...

Woensdagavond, normaalgezien mijn blogmomentje, kreeg ik mij nu toch een hoofdpijnaanval. Echt waar nog nooit meegemaakt. Van de ene op de andere seconde, het overviel mij zodanig dat de tranen in mijn ogen schoten. Ik reed net Dikkele-dorp binnen, dus bijna thuis, gelukkig maar. Elke beweging was er te veel aan, mijn ganse schedel leek wel op ontploffen te staan. Migraine? I don't know. Ik ben dan maar vroeg gaan slapen. Wel ja, slapen, veel wakker worden en zo weinig mogelijk bewegen, want de hoofdpijn hield gewoon aan en ik stond er donderdagochtend dus ook mee op. En toen plots, zo snel als het gekomen was, was het voorbij. Ongelooflijk, ik kan het nog steeds niet verklaren, maar ik had niet veel tijd om er bij stil te staan...

In de loop van donderdagnacht moet het bij Joanna ook ergens fout zijn gegaan. Ze weigerde 's morgens haar fles (??? doet ze nooit!) dus we schotelden haar dan maar een boterhammetje voor, wat er normaalgezien altijd vlot ingaat, honger of niet. Nu at ze met moeite 3 brokjes, die er luttele minuten later weer uitkwamen. We dachten aan een buikvirusje, geen koorts, dus toch naar de onthaalmoeder.

Donderdagavond gingen we een hoopje ellende ophalen. Ze had niets kunnen binnenhouden en intussen had ze een heel erg ontstoken oog (het kind zag er niet uit, awawaw mijn moederhartje...). Daar waar ze anders begint te roepen en zwaaien van enthousiasme als we haar komen ophalen, kon er nu nauwelijks een glimlach af...
Een telefoontje later hadden we al een afspraak 's avonds in het ziekenhuis van Zottegem, bij onze kinderarts. Waar we bovendien nauwelijks hebben moeten wachten :-)
Verdict: een ooronsteking (? hadden wij niets van gemerkt) en een serieuze oogontsteking, die ondertussen in beide oogjes zat. Een baby kan blijkbaar braken van zowat elke ontsteking, dus dat hoeft niet persé een buikgriep of iets dergelijks te zijn. Valt ook weinig tegen te doen, gewoon zorgen dat ze voldoende drinkt. Wat voorlopig wel lijkt te lukken, water gaat er redelijk vlot in en blijft ook binnen, for now...
Intussen ook koorts beginnen maken natuurlijk, dat kon niet ontbreken.

Wij zijn dan met ons hoopje ellende naar huis gegaan, waar we uiteraard niet goed geslapen hebben, met als resultaat vanmorgen 3 hoopjes ellende. Oh, en oogzalf en -druppeltjes aan een baby geven, is ook funfunfun ;-)

En toch, in al haar miserie, lijkt ze nog net iets schattiger. Ze huilt nauwelijks, ze klaagt gewoon wat, en blijft lachen. Ze knuffelt zo nodig nog meer dan anders, wat gewoon puur genieten is, ziek of niet.


Wij gaan dus het weekend in als 3 hoopjes ellende en komen er hopelijk uit als 3 herboren mensen.
Keeping the faith!

zondag 12 januari 2014

Thuis en daarbuiten

Thuis:
  • Joanna die op zaterdag, toen ik de ochtendshift op mij nam, om 6u wakker was. Extra veel dag voor mij dus, en maar goed, want die eerste voltijdse werkweek na 2 zalige weken vakantie kwam hard aan en confronteerde mij eventjes weer met het gevoel van too much to do, too litte time. 
  • Zondagnamiddag zoals hij moet zijn: heerlijk zonnetje, waar we volop van genieten. Vervolgens Joanna die een 2 uren durende middagdut doet (dat gebeurt niet zo vaak, ze is nooit echt een goede dutter geweest) waardoor ik wat tijd heb om te kuisen (wissel van poetsvrouw overbruggen gedurende een maand...) en Michiel in de tuin kan werken. Huis en tuin netjes op orde tegen dat mevrouwtje wakker wordt, gevolgd door ontspannende tijd met ons 3tjes, inclusief extreme post-fruitpap energieboost van Joanna met veel hilariteit.


Daarbuiten:
  • Hof van Cleve, zaterdag, 12u. Het hele gebeuren was van begin tot eind, zo'n 4,5 uur lang, een schitterende ervaring. De gerechten waren uiteraard fantastisch, het één al wat meer onze smaak dan het ander, maar stuk voor stuk echt toppertjes. Wij kozen voor een menu met aangepaste wijnen, wat ons zéér goed bevallen is. Niet alleen het eten was goddelijk, we zijn bediend zoals nooit tevoren. Alles was tot in de puntjes verzorgd en de extra'tjes bleven maar op ons afkomen. En we hebben Peter Goossens de hand geschud. Ook mooi. Met andere woorden, een aanrader. Niet om elke week te doen (en ja, er zijn zo mensen, ze zaten naast ons) maar zoiets moet een mens zeker eens meemaken in z'n leven. Ook het vermelden waard: het leek een eeuwigheid geleden dat ik nog eens écht te diep in het glas keek (gepaard gaande met het nodige gegiechel) en een mini kater had. *gniffel*

  • Nieuwjaarsreceptie in Gent op zondagvoormiddag, voorafgegaan door een heerlijk pannenkoekenontbijt bij vrienden die in hartje Gent wonen. Dé gelegenheid om onze meest recente aanwinst te testen, de rugdrager voor Joanna. Buggy was geen optie geweest, gezien de massa volk. De rugdrager is meer dan goedgekeurd, Joanna deed er zelfs een zalig dutje in midden in het feestgedruis op het Sint-Baafsplein. 

Een mooi evenwicht dus tussen quality time met ons 2tjes, ons 3tjes en met vrienden. 
Volgend weekend staat er minstens evenveel op het programma. 
Drukdrukdruk as that may be, I can't wait!

vrijdag 10 januari 2014

Korte mededeling

Morgen trakteert Michiel mij voor mijn 30ste verjaardag, net geen 6 maanden na datum. Het is er gewoon nog niet van gekomen maar uitstel is geen afstel.

Wij gaan eten op den buiten.
In het Hof Van Cleve.

*Grijns*

*Dikke vette grijns tot achter mijn oren*

Review volgt!

woensdag 8 januari 2014

Sleepless in Dikkele

Hoewel het niet mijn favoriete seizoen is, vind ik de winter wel iets hebben. Gezellige tijden rond het haardvuur, een rode neus van de koude (hoewel?), warme choco's en tassen thee, glühwein en irish coffees, het hele Kerstgebeuren, besneeuwde velden (waar blijven ze?), lekker vroeg in bed onder de warme dons met een goed boek, en ga zo maar even door.

Maar.

Een grote maar.
De winter brengt ook winterkwaaltjes met zich mee. Dat vertaalt zich zoals gewoonlijk voornamelijk in snot, maar dit jaar nog net iets meer dan anders.

Joanna is de snotkoningin thuis. Begin november had ze haar allereerste snotneusje (ze was toen al 7 maanden, dus we zijn lang gespaard gebleven!) en dat is sindsdien eigenlijk niet meer overgegaan. Waarschijnlijk zeer herkenbaar voor de ouders-lezers onder jullie en al bij al valt dat gesnotter tot nu toe goed mee, want echt ziek is ze er nog niet van geweest. 
Voorlopig toch, not jinxing it!
Ik ben zeer op mijn hoede, voor RSV en andere vuile beestjes.

De laatste dagen lijkt dat snot echter te zakken met als resultaat een hardnekkige hoest, bijna uitsluitend 's nachts. Zo hardnekkig dat ze zich wakker hoest. Klaarwakker. Waarna ze eerst begint te babbelen in haar bedje, om na een tijdje te beginnen neuten want alleen is maar alleen, waarna ze het uiteindelijk langzaam maar zeker op een krijsen zet want alleen is écht maar alleen. Wij hebben de voorbije 2 nachten in totaal een 7-tal uurtjes geslapen en het ongelukkig toeval wil dat wij eigenlijk alletwee veel slaap nodig hebben om deftig te functioneren... Nu ja, dat de slaap in kwaliteit en kwantiteit zwaar moet inboeten als je kinderen hebt, dat weet je op voorhand, so we deal with it. Maar dat gaat toch wel gepaard met (serieus veel) gevloek zo midden in de nacht, in the heat of the moment.

Doen slapen met een snotneus hadden we intussen al wat onder controle dankzij allerlei huis-, tuin- en keukenmiddeltjes, maar die blijken niet of nauwelijks te bestaan voor het doen slapen met een hoest. Helaas.

Dus we gaan dat anders oplossen. Als tegenwerken niet helpt, werken we gewoon mee. Wij kruipen vanavond tegelijk met Joanna in onze nest, want die eerste uren slaapt ze meestal ongestoord door, dus daar moeten we gewoon van mee profiteren. In slaap geraken om 20u30 zal geen probleem zijn, vermoed ik.

Hoest - Joanna: 1 - 0 met als gevolg Joanna - ouders: 1 - 0.
Joanna is baas. Voorlopig toch.

Vandaar waarschijnlijk dat ze tegenwoordig al dansend, zwaaiend en klappend door het leven gaat. Je zou voor minder, als je de baas bent!


zondag 5 januari 2014

Just the two of us

Wij knepen er even tussenuit, met ons tweetjes, naar de Elzas. Drie dagen verwennerij met eten, drinken, wellness, citytrippen (of toch bij benadering) en niets moeten en alles mogen. Klinkt niet slecht hé! Dat was het ook niet, hoewel er door omstandigheden een beetje roet in het eten werd gestrooid.

Die omstandigheid is het feit dat in Frankrijk de kerstmarkten blijkbaar allemaal sluiten op de laatste dag van het jaar. Komt januari, is het gedaan met kerstsfeer, over en uit. Ja, de versiering en verlichting hangt nog wel in de steden, want zo snel krijgen ze dat niet naar beneden. Maar kerstmarkten? Ho maar, dat gaat blijkbaar niet samen met nieuwjaar!
Zo ook in Straatsburg, extréém beroemd om zijn kerstmarkt en 1 van de redenen dat ik die stad eens wou verkennen.
Dikke pruillip dus bij het vaststellen van dit (typisch Frans?) jammerlijk feit.
Nu ja, we hebben wel wat cultuur opgesnoven (lees: de kathedraal bezocht) en wat gewinkeld (niet voor mij en niet voor Joanna! Sterk!) en besloten dat we dan maar eens terug moeten komen in december. Ooit.
Tja.


Dag 2 hebben we de stad dan maar ingeruild voor het platteland, onze nieuwe habitat die ons precies wel goed afgaat.

We beklommen bijvoorbeeld de Vogezen. Wij doen dat zo: we rijden met de auto naar de top van een Vogezen-berg (is dat al een berg? Heuvel lijkt mij het ding geen eer aan te doen) en beklimmen daar de 25 meter hoge panoramische toren van meer dan 100 jaar oud. Met gemengde gevoelens namelijk opwinding en angst. We voelden ons in elk geval weer jong :-)

We beklommen ook de ruïnes van een 13de eeuws oud kasteel. Met heel veel verbeelding, want we beklommen in praktijk eigenlijk vooral grote rotsen, hier en daar was nog een baksteen te zien. Opnieuw opwinding en angst, van dat laatste deze keer iets minder.
Ik lijk in elk geval een fan te worden van den buiten, waar dat ook moge zijn, want dag 2 was voor mij puur genieten. Van het uitwaaien, van het verkennen, van de mooie vergezichten en van elkaar.



En omdat al dat klimmen zo niet van onze gewoonte is, zijn we erna gaan bekomen in de wellness van ons hotel om vervolgens nog een welverdiende middagdut te doen, zo rond de vroege avond. Perrrrrfect. De wellness kon echter niet voorkomen dat ik de volgende dag zo stijf was als een plank van al die trappen en rotsen te overwinnen. Wat er mij aan deed denken dat ik DRINGEND terug moet gaan sporten, want het was gewoon lachwekkend hoe stijf ik was van dat beetje inspanning. Zucht.

Na al die wilde avonturen, begon mijn moederhartje wel erg te verlangen naar het weerzien met dochterlief, dus dag 3 was vooral gewoon terug naar huis keren. Mits een tussenstop in Metz, met alweer een gesloten kerstmarkt, een bezochte kathedraal en een beetje gewinkel (wel voor mij deze keer!).

Intussen werd dochterlief alweer liefdevol in de armen gesloten, alsook stilletjes binnensmonds een mini beetje vervloekt want ze lijkt wel aan het puberen. Peuteren dus. Volgens het fameuze sprongensysteem is ze aan het springen. Daarenboven zit ze nog steeds vol snot (dat is een blijver de komende maanden, begin ik te vermoeden) en komt haar vierde tandje er zo hard door dat het fenomeen "kinwaterval" een feit is, echt fascinerend. En ik die dacht dat het niet veel erger kon, dat zeveren. Het kind heeft geen slabbetje nodig, maar een dweil. Ocharme.

Maar ze blijft de liefste en schattigste peuter ter wereld, zeker wanneer ze danst en met de handjes draait zodra ze muziek hoort (moet ik dringend eens filmen en dan ook eens uitzoeken hoe ik een filmpje upload op deze blog want dat wil maar niet lukken).

Ik kijk dus terug op een deugddoend einde van de vakantie en weiger vooruit te kijken naar morgen. Ik zie morgen wel wat morgen brengt!



woensdag 1 januari 2014

Part 2

2014 is gearriveerd, we kunnen weer allemaal normaal doen. De feestdagen zijn officieel achter de rug, nu volgt nog een maandje nasleep hier en daar, maar het echte werk zit erop. Dat is altijd een beetje een dubbel gevoel.
Enerzijds is dit toch zo'n gezellige tijd met leuk volk en veel lekker eten en drinken. Anderzijds heb je het ook wel gehad, na 2 zo'n feesten op een week tijd. Eigenlijk mag de lente dan komen. Helaas, die zal nog eventjes op zich laten wachten, het moet verdorie nog beginnen winteren!

Feestdagen part 2 zijn in elk geval minstens even goed verlopen als part 1. Het was voor de tweede keer op een week tijd een drukke maar gezellige boel bij ons thuis. Ik heb veel minder in de keuken moeten staan en bijgevolg van oudejaarsavond net iets meer kunnen genieten dan van Kerstavond.

Het was echt een leuk samenzijn met een gemengde vriendenkring.
Eerst mét kindjes: druk! chaos! plezier! spelen! pas op van de glazen! melk! pamper! pyjama!
Tegen dat we aan tafel gingen waren we wat meer op ons gemak zonder kindjes, die zich in dromenland niks aantrokken van de jaarovergang (op 1 zeer braafje na, het enige kindje van de 4 dat al kon stappen en praten en onopvallend lekker meevierde aan de feesttafel, groot gelijk!).

Uiteindelijk lagen we om half 3 in onze nest, om half 8 ging ons wekkertje op de kamer naast ons af. Tijd om het nieuwe jaar in te luiden met veel tetteren, spelen en vooral eten. Eten? Boefen! Ik vermoed dat er eentje aan het groeien is.

We hebben er een drukke eerste januari op zitten, met 3 familiebezoekjes, nog eten, nog champagne en nog cadeautjes. Top eigenlijk :-) O ja, en met Joanna's eerste nieuwjaarsbrieven. Ook top!

En we hebben eindelijk eens tijd genomen om een familiekiekje te maken. Ik doe eigenlijk niet echt aan goede voornemens, maar als ik er dan toch eentje moet noemen, dan is het om in 2014 meer foto's van ons drietjes te maken, want we moeten duidelijk nog een beetje oefenen...
De trend is alvast gezet!




Wij vertrekken morgenvroeg voor 3 dagen naar Straatsburg en omgeving. Wij, dat zijn Michiel en ik, zonder Joanna. Zij wordt tot grote tevredenheid van de grootouders overgelaten aan hun goede zorgen.
Ik ga haar missen, maar ik ga vooral genieten!
Want 2014 goed begonnen, is half gewonnen, nietwaar?