zondag 30 maart 2014

Opvoeding voor dummies

Onmogelijk natuurlijk, maar zo'n boek zou elke ouder toch willen?

Nu we de babyfase voorbij zijn en duidelijk aan de peuterfase beginnen, tast ik soms wat in het duister.

Let op, zo'n baby'tje is uiteraard ook niet gemakkelijk, zeker niet als het je eerste keer is (en het arme ding meer huilt dan wat anders). Hoe schattig zo'n mormeltje ook is, het is dodelijk vermoeiend en laten we eerlijk zijn, in het begin krijg je er niet heel veel voor terug. Het is die eerste maanden vooral "zorgen voor" en nog niet "opvoeden". Twee even grote maar heel verschillende uitdagingen, vind ik.

Eens je het "zorgen voor" goed onder de knie hebt, komt dat aspect "opvoeding" meer en meer de kop opsteken. En dat is echt wel zoeken!

Enerzijds laten wij Joanna veel zelf ontdekken.

Zodra ze kon zitten en een beetje kruipen, speelde ze niet meer in haar park maar mocht ze van ons gans de leefruimte ontdekken. De keuken is wel afgesloten met een veiligheidshekje, zodat wij kunnen beslissen of ze daar al dan niet de boel onveilig mag komen maken. Ze mag alle kasten en schuiven openmaken en leeghalen en terug vullen en terug leeg halen en terug vullen. Al het gevaarlijk spul hebben we sowieso buiten haar bereik opgeborgen. En we houden haar uiteraard in de gaten tijdens haar ontdekkingstochten.


Ze mag met de bakjes van de tv spelen als die uit staat, ze mag met haar babyfoon spelen en af en toe met mama en papa's gsm (tot ze de toetsenblokkering per ongeluk opheft uiteraard) die we soms inroepen als ultiem afleidingsmanoeuvre.

Ze mag zelf haar boterham en koekjes eten en mag ook soms zelf haar papje (of het restje ervan) proberen eten. Proberen, gezien ze denkt dat wanneer ze met haar lepeltje op haar papje petst, dat papje daar vanzelf op komt te liggen. Net zoals ze haar muts tegen haar hoofd houdt en haar kousen en schoenen tegen haar voeten. God doet de rest wel.

Soit, we vinden het belangrijk dat ze zelf ontdekt hoe de wereld draait en dat lukt vrij aardig. Joanna is niet bang om iets nieuws te proberen, is een doorzettertje en een durfal en is rap weg met vanalles en nog wat. Tegenwoordig probeert ze alles wat je doet na te doen, het kind is een ware spons, dus wij profiteren ervan!

Anderzijds moeten er uiteraard ook grenzen gesteld worden. Bepaalde dingen mag ze niet en daar moeten we consequent in zijn. Het is soms moeilijk in te schatten of je dan te streng of net niet streng genoeg bent.

Ze mag niet haar flesje met water omgekeerd houden en met de speen op tafel (of stoel, of haar kleren, of wat dan ook) duwen zodat het water eruit lekt. Op zich kan dat geen kwaad dat ze dat eens doet, maar dat mag niet in gelijk welk huis of op gelijk welke oppervlakte en bij voorkeur niet op zichzelf, dus dan mag het gewoon niet tout court. Consequent zijn, lijkt ons erg belangrijk.

Ze mag niet haar muts terug van haar hoofd trekken (om ze er dan zelf tegen te houden). Neen, mutsje aan is mutsje aan, dan gaan we buiten in de koude en haar gevoelige oortjes moeten beschermd worden. Geen discussie. Volgens Joanna wel, maar soit.

Ze mag niet slaan. Niet op mij, niet op Michiel, niet op de katten, op niemand. Ze doet dat omdat ze dat grappig vindt, bij voorkeur bij mensen die ze graag ziet. En bij voorkeur op het gezicht. Tja. Mag dus niet, laten we wel wezen. We proberen "aaike" te leren, maar dat loopt moeilijk. Dat eindigt dan vaak in toch een klein krabje of neepje. En toch een klein glimlachje. Haha, toch gelukt.

Naargelang ze meer en meer kan en wil ontdekken, zullen er ook meer en meer zaken zijn die ze niet mag. De zoektocht naar het goede evenwicht is dus nog maar net begonnen. Ik vertrouw op onze instincten en op de waarden en normen die wij zelf hebben meegekregen van thuis, in de hoop die op onze beurt door te geven aan onze kroost.

Maar heel eerlijk: eigenlijk doen we maar wat, in de hoop het goed te doen.
We zijn waarschijnlijk niet de enigen ;-)

woensdag 26 maart 2014

Ontdekkingsreizigers #3

Zoals beloofd, tijd voor leukere schrijfsels nu Joanna aan de beterhand is (voor het eerst in 4 dagen uit zichzelf koortsvrij, hoera!) en morgen allicht (hopelijk) naar huis mag.

Enkele weken geleden las ik in het zeer informatief maandblad "De Zwalmse Post" dat er op 22 maart een sneukeltocht georganiseerd werd in Zwalm. 8 km wandelen door Rozebeke, Roborst en Munkzwalm met 7 "sneukelplaatsen" waar telkens lokale lekkernij werd aangeboden. 

Zo'n evenement konden we uiteraard niet aan ons laten voorbijgaan. De route bleek bij navraag buggyvriendelijk, dus wij maakten een koppel vrienden met kinderen warm om ons te vergezellen.

Ondanks de verontrustende voorspellingen, zat het weer mee. Fris windje en 1 korte regenbui, verder was de zon van de partij. De route was prachtig, met mooie vergezichten en goed uitgedachte tussenstops. De sneukels vielen in de smaak en het was leuk dat het allemaal van lokale makelij was. Dat bij 4 van de 7 stops iets alcoholisch geserveerd werd, wakkerde ons enthousiasme alleen maar aan.  De kindjes zaten lekker warm achter regen- en windschermen in de buggy en hebben volgens ons ook genoten, want wij hebben niet 1 protestgeluidje gehoord. 

Ook leuk: de voorlaatste stop was bij een melkveebedrijf. De 3-jarige uit het gezelschap wou graag de koeien zien en de vriendelijke boer toonde ons met veel plezier de stallen. De 30-jarigen vonden dat minstens zo leuk, ik aaide voor het eerst in mijn leven een kalfje van een dag oud!


Wij deden uiteindelijk een goeie 4 uren over die 8 km. Met 3 buggy's haal je geen topsnelheid en we namen onze tijd aan de stops.
Maar vooral: we genoten met volle teugen. Van de wandeling, van de kindjes, van het samenzijn, van het eten en drinken en van den buiten. 

Bij ons thuis sloten we af met een heerlijke maaltijd geprepareerd door de mannen, terwijl de vrouwen zich ontfermden over de kindjes, die na een ganse namiddag in de buggy uiteraard nog vol energie zaten. 


Joanna heeft zelfs nog staan dansen van plezier. Tot ze na een klein valletje plots haar keel open zette en niet meer te troosten was. Deze mama vermoedde meteen dat er iets niet klopte. 

De 39,5 graden koorts luidden het einde in van het leuke deel van het weekend en bleken het begin van veel ellende. Maar daar gaat het hier niet over!

De Zwalmse Post staat vol met aankondigingen voor leuke activiteiten en intussen volg ik op facebook ook "Gemeente Zwalm". Steeds op de hoogte van het reilen en zeilen van onze gemeente, want ze zijn zeer actief op sociale media. Top vind ik dat!

En nog topper vind ik dat hier op den buiten minstens zoveel te beleven valt als in de stad. 
In alle eerlijkheid, dat had ik niet gedacht. 
Ik ben blij dat mijn ongelijk bewezen werd!

maandag 24 maart 2014

Joanna wint

Wij spelen van omterziekst. Michiel verliest voorlopig, maar is bezig aan een inhaalmanoeuvre. Ik pronk op de tweede plaats want ik heb andere dingen te doen dan ziek zijn. Zoals zorg dragen voor de ontegensprekelijke winnares.

Veel slijm + veel koorts + aan het infuus + niet in eigen bedje slapen = veel ellende.



Wat er nu precies scheelt, is niet duidelijk. We weten wat het niet is: een oorontsteking en een longontsteking. We weten ook dat er een bacteriële infectie is, het vele slijm en hoesten doet ons vermoeden op de luchtwegen, maar het zou kunnen dat ze er een griep bovenop heeft. Wat verklaart dat de hoge koorts (als de koortswering is uitgewerkt piekt ze telkens terug rond de 40 graden) niet verdwijnt met de antibioticum. Ze is gelukkig in goede handen.

Het is afwachten geblazen, en intussen leven op automatische piloot.
Het arme kind daar alleen laten is een no-go! We wisselen elkaar dus af in het ziekenhuis, ook de nachten doen we elk om beurt, want laten we eerlijk zijn, die zijn gewoon hels. Gelukkig kunnen de grootouders ook hier en daar een halve dag bijspringen. Want uiteraard heb ik deze week 1 van de belangrijkste meetings van het jaar en is het bij Michiel ook super druk.

Bijna 36 uren is ze nu in het ziekenhuis, en ik heb nog nauwelijks tijdsbesef. Thuis zijn we enkel snel even om iets op te halen of de katten eten te geven. Verder is het pendelen tussen werk en ziekenhuis. En dat laatste is ook zwaar werk. Het arme kind voelt zich ellendig, we hebben quasi non-stop onze handen vol. Voornamelijk met de draden van het infuus.


Ik ga nu slapen. En hopen op beterschap.

En mijzelf verschrikkelijk gelukkig prijzen dat dit maar een tijdelijk kort ziekenhuisverblijf zal zijn en ons lege huis binnenkort weer zal gevuld zijn met haar lach. Ik kan en wil me zelfs niet voorstellen wat lange verblijven op de pediatrie met een mens doen...

1 dezer, als er terug orde in de chaos is, post ik terug wat happy stuff, promise! Wij hadden namelijk een fantastische eerste helft van het weekend ;-)

vrijdag 21 maart 2014

Weekly Well-being Wisdom #7

"Het is niet omdat ge ziek zijt en nauwelijks uit uw bed geraakt, dat ge geen quote kunt opzoeken en posten", dacht ik.
Een knoert van een valling op  komst allicht, dan ben ik eerst altijd een dag of 2 "out" vooral het echte hoesten, niezen en snotteren begint.
Allez, nog 1 verkoudheid dan, om de lente in te luiden. Dan is het mooi geweest!

Hier eentje van de dalai lama, wijs man...


Wisten we al, natuurlijk, maar goed om er af en toe aan herinnerd te worden.

Enjoy the weekend!

donderdag 20 maart 2014

xxx, je mama

Lieve Joanna,

kleine meid, grote kapoen!
1 jaar ben je vandaag, ik kan het bijna niet geloven...

Enerzijds: het lijkt alsof je er altijd al geweest bent, zo natuurlijk voelt het om jouw mama te zijn.
Anderzijds: waar is dat jaar naartoe?!?!

Je kwam, je zag, je overwon.

Na een moeilijke start de eerste maanden, kreeg je er plots wel heel veel zin in, in het leven.
Als je lacht, dan straal je. Zo hard, dat wij er ook van gaan stralen.

We worden soms eens boos en we zijn wel eens streng (zoals het goede ouders betaamt) en je snapt het nog niet altijd. Maar bovenal genieten wij van jou, ons kleine wondertje, elke dag opnieuw.

Je verbaast ons.
Je verwondert ons.
Je paait ons.
Je zwaait naar ons.
Je doet ons lachen, en dansen, en zingen.
Je ontroert ons.
Je bevrijdt ons.
Je daagt ons uit.
Je maakt ons trots.
Je houdt van ons.
En wij houden van jou.

Voor altijd, onvoorwaardelijk.

1 jaar voorbij, nog zovele te gaan.
Ik ben verschrikkelijk nieuwsgierig naar hoe jij verder zal opgroeien en kijk uit naar elke dag met jou die nog moet komen.

Gelukkige verjaardag, liefste schat!!!

xxx
Je mama

PS: ik hoop dat jij ooit ook iets zal mogen ondertekenen met "je mama", zodat je weet hoeveel dat in je losmaakt.
PPS: Je feestje was alvast een succes. Omdat je er zelf niet veel herinneringen aan zal overhouden, hierbij enkele foto's. En ja, dat kroontje maakte je mama zelf, geloof het of niet.

Cadeautjes! - Een kwispelende hond scoort hoog bij Joanna
Cadeautjes! - De draaitelefoon was meteen een succes
Cadeautjes! - De schoentjes hebben al goed dienst bewezen maar het uitpakken was ook dikke fun
Cadeautjes! - Doodcontent met centjes voor in de spaarpot
Cadeautjes! - Mega coole schoenen en een racemachine
De taart! - Appel, peer en speculaaskruiden, nomnomnom!
De taart! - Anderhalf stuk met het grootste gemak, meer dan goedgekeurd dus!

woensdag 19 maart 2014

Reality? Check!

Dag op dag 1 jaar geleden kreeg ik te horen dat ik de volgende dag mama zou worden.

Ik was voorbereid, dacht ik.

Geboortekaartjes? Check!
Doopsuiker? Check!
Voorraadje champagne? Check!
Babyuitzet? Check!
Ziekenhuisvalies voor mama? Check!
Ziekenhuisvalies voor baby? Check!
Ongeduld? Check!
Mentale voorbereiding op pijn en vermoeidheid? Check!
Man aan mijn zijde? Checkerdecheck!!

Ik was niet voorbereid, zo bleek.

Niet de bevalling waarop ik gehoopt had? Check!
Zwangerschapsvergiftiging? Check!
Bevallen met een niet-geplande keizersnede na uren afzien, 4 cm ontsluiting en een kindje dat scheef en dus vast zat in mijn bekken? Check!
Achteraf niet kunnen bewegen van de pijn en dus machteloos toekijken op eerste badje? Check!
Dat alles gevolgd door 4 maanden lang een huilbaby als gevolg van (bleek achteraf) koemelkallergie? Check!
In plaats van op een roze wolk in een dalletje zitten? Check!
Toch gewoon blijven gaan, er het beste van maken en beetje bij beetje mijn vrolijke zelf terugvinden? Check!
Man aan mijn zijde, God bless? Check!
Wereld op z'n kop? Checkerdecheck!!

Maar ook.

Zo verliefd als ik nog nooit geweest ben, maar dan helemaal anders? Check!
Plots "mama" zijn en daar tot op vandaag een beetje emo van worden, van dat besef? Check!
Zoveel meer lachen dan vroeger, met of om haar? Check!
Kinderliedjes zingen en kinderboekjes lezen, steeds dezelfde tot vervelens toe, en dat niet erg vinden? Check!
Vrede hebben met een slordig huis vol speelgoed? Check!
Niet genoeg krijgen van haar knuffelen, haar haartjes strelen, haar buikje kriebelen? Check!
En zo graag in haar allerschattigste wangetjes (en dito billetjes) knijpen? Check!
Met open mond van verbazing zien hoe snel ze bijleert en elke dag verandert? Check!
Zo hard overlopen van trots dat het niet meer proper is? Check!
Zoveel intenser in het leven staan en genieten van de kleine dingen? Check!
Mijzelf verschrikkelijk gelukkig prijzen met de beste papa ter wereld aan mijn zijde? Check!
Getransformeerd tot babyspammer eerste klas (ja, ik besef dat)? Check!
Van geen ophouden weten met dit lijstje? Check!
Niet geloven dat ze morgen al 1 jaar wordt? Checkerdecheck!!

1 jaar!!!!! Waaaah!!!!!

Om af te sluiten een verplicht maar o zo fijn nummertje: de voorbije 12 maanden in beeld!



1 maand - sfeerbeeldje

2 maanden - ze blijkt een lachebekje, enkel op de goeie momenten. Die zijn zeldzaam.

3 maanden - ze blijft veel huilen, ook op vakantie. Daar nemen we echter geen foto's van. We maken er het beste van en dat leggen we wel vast op de gevoelige plaat. Humor doet leven.

4 maanden - daaag koemelk, hellow sunshine!

5 maanden - dat lachebekje is er nu héél vaak

6 maanden - duidelijk goed in haar vel

7 maanden - geboren verleidster

8 maanden - geboren actrice

9 maanden - ze slaapt tegen de ochtend. Bij ons in bed. Wij zijn moe.

10 maanden - sh*t het gaat snel, kijk haar nu helemaal peuter wezen

11 maanden - allo?


12 maanden - vrolijke sloeber!

maandag 17 maart 2014

Wij reizen om te leren

Joanna's eerste skireis zit erop. Het kind heeft natuurlijk niet op de latten gestaan, tenzij in papa's armen. Maar het beviel haar, de sneeuw. Beetje koud en nat aan de handjes en smaakt naar niet veel, heeft ze ondervonden. Maar het sleeën vond ze alvast super, dus dat belooft voor later.

Wij hebben ook genoten, al heb ik wel een beetje een rollercoaster-gevoel. Skireis is uiteraard nooit echt een relax-vakantie. Logisch, je gaat een ganse week op 2 latten besneeuwde bergen op en af, van uitrusten is er dus niet veel sprake. Maar met zo'n kleintje erbij, is het toch extra druk. Zeker als het niet helemaal loopt zoals gepland.

Wat hebben wij geleerd?

Punt 1. Denk éxtra goed na over je bestemming. 
Wij kozen voor Zillertal in Oostenrijk, een groot dal met veel dorpjes van waaruit je in verschillende gebieden kan gaan skiën. We logeerden in Zell am Ziller, op slechts 580 meter hoogte en gingen zelf skiën in 3 gebieden, gelegen tussen 1500 en 3250 meter hoogte.
De sneeuwgrens lag rond 1300 meter. Er was dit jaar weinig sneeuw gevallen ginder, gelukkig wel sneeuwgarantie in dit populaire ski-oord. Het was ook uitzonderlijk warm. Hier in België was het lente, daar leek het wel bijna zomer. Skikleren waren eigenlijk overbodig, behalve op de gletsjer boven de 3000 meter, waar het overdag toch ook nauwelijks vroor! Wij hebben de ganse week geen wolkje gezien, het was echt fantastisch! Beetje jammer dat de sneeuwkwaliteit daaronder lijdt, maar liever zo dan gans de week sneeuw en mist, bah. Op de gletsjer was de sneeuw trouwens top!

Maar dus, wij logeerden in een volledig sneeuwvrij dorp, wat in Oostenrijk wel vaak het geval is. Met een gratis bus of de auto kan je naar alle gondels die je tot boven de sneeuwgrens brengen. 
Voordeel: een volledig sneeuwvrij dorp :-) Het is gewoon handig. 2 jaar geleden gingen we skiën in Flaine, waar je zodra je buiten kwam echt moest uitkijken om niet uit te glijden op sneeuw en ijs. Met de auto raakte je er nauwelijks vooruit. Dit jaar, met Joanna, was het lekker gemakkelijk om gewoon rustig een wandeling te gaan maken met de buggy, met de auto naar de supermarkt te gaan, enz. Joanna heeft er in het zalige zonnetje het concept "speeltuin" ontdekt, met groot succes.




Nadeel: de sneeuw gaan opzoeken met Joanna was een beetje een gedoe. Slee en/of buggy in auto, naar de gondel, met al dat gerief - kind inclusief - in die gondel, en dan in het terugkeren het omgekeerde. Wij hebben daar niet echt last van gehad, maar toch eens tegen elkaar gezegd dat het wel handig is als je gewoon direct in de sneeuw kan gaan spelen. Dit jaar was ze nog wat klein, maar voor volgend jaar kiezen we waarschijnlijk een dorp in de sneeuw, want dan zal ze al vrolijk rondhuppelen en in de sneeuw willen ploeteren. 

Punt 2. Zorg voor voldoende babysit-volk.
Wij waren met z'n drieën, mijn schoonmoeder was mee. Alle 3 skiërs, dus de bedoeling was om af te wisselen. We zagen dat goed zitten, maar achteraf gezien zou dit toch wat nipt geweest zijn. Voor Joanna zorgen was namelijk ook een ware uitputtingsslag. Want wat raad je, yep, net die week komt ze in haar volgende sprongetje, het was overduidelijk. Plots hadden we een hangerig, huilerig, vermoeiend kindje in plaats van een flinke vrolijke meid. De eerste 2 nachten waren een ramp, daarna gelukkig weer netjes een doorslapertje. Alleen spelen was nauwelijks een optie, je moest er echt full-time mee bezig zijn. Daarenboven had ze een tandjes-aanval, met de eerste 2 dagen veel pijn en zelfs 38 graden koorts. 
MAAR. Ons oorspronkelijk plan hebben we dus niet gevolgd. Op dag 3 viel er namelijk een slachtoffer. Niet tijdens het skiën, maar tijdens de nacht. Mijn schoonmoeder kreeg een serieuze sinusitis, blijkt achteraf, koorts en alles erop en eraan. 
Dus toen waren we nog met 2... Daar zaten we dan. Er was niets aan te doen, dus we hebben er het beste van gemaakt. Ik ben een dagje minder gaan skiën. We hebben Joanna 2 keer een halve dag naar de kinderopvang gedaan, daar speciaal voorzien voor skiënde jonge ouders met onvoldoende babysits in het gezelschap, bovenaan de gondel aan de piste. Handig!! Iets wat ik in eerste instantie niet wou doen, maar achteraf toch onze enige oplossing bleek. 
In elk geval, zelfs met 3 gezonde skiënde mensen, zou het zwaar geweest zijn. Idealiter ben je met een iets grotere groep én zit daar minstens 1 niet-skiër bij die zich vrijwillig opoffert als babysit van dienst. Houden we in het achterhoofd voor volgend jaar.

Punt 3. Beelschermentertainment!
Wij zijn op de heenweg 15 uren onderweg geweest. File aan de grens, dus alternatieve route, en file om het dal binnen te rijden. Ik ben nog nooit zo blij geweest met het bestaan van Bumba en consorten. Halleluja! Joanna was superflink, op wat occasioneel protest na. We haalden ook wel het beste uit de tussenstops. Vermoei dat kind! Entertain haar!


Wij hebben dat beeldschermentertainment relatief goedkoop en simpel opgelost: een ipad-houder voor in de auto en een converteerprogramma'tje zodat we filmpjes van youtube konden converteren en opslaan op de ipad. Bumba, Nijntje, Pingu, allemaal de revue gepasseerd. Dat maakt van ons dochter nu wel een ware Bumba-fan, maar dat is quasi onvermijdelijk als ik het zo hoor. Ze begint al te zwaaien zodra de rupsjes in beeld verschijnen, haar favoriete momentje. 
De terugreis ging een stuk vlotter, maar was voor Joanna wel een stuk lastiger. De laatste 3 uren waren er duidelijk te veel aan, het kind was die autostoel gewoon kotsbeu. Hoe zou je zelf zijn, 2 keer op 1 week een ganse dag vastgesnoerd zitten!

Wij hebben dus enkele lessen getrokken, zijn weer wat wijzer als ouders, maar hebben vooral genoten van deze skireis. Ondanks het feit dat we wat tegenslag hadden, hebben we er het beste van gemaakt en optimaal genoten van zowel het skiën als van Joanna. Die op sommige momenten ook echt in haar nopjes was, kijk maar.


Dat rollercoaster-gevoel is waarschijnlijk onvermijdelijk en iets in mij zegt dat elke vakantie met kleine kindjes een beetje een rollercoaster is in plaats van een echt relax-moment. 
Misschien gaan wij dit jaar wel eens een weekje weg zonder Joanna ook. Gewoon met ons 2tjes naar de zon, lekker niksen. Moet ook kunnen hé!

vrijdag 7 maart 2014

Weekly Well-being Wisdom #6

Voor al wie graag op zijn/haar lui gat zit, remember this!


Daar waar voor velen de vakantie (en dus de tijd om op uw lui gat te zitten) bijna gedaan is, begint die van ons nog maar! 
Driewerf hoera!
1 ding gaan we daar echter niet doen: op ons lui gat zitten.

donderdag 6 maart 2014

Softie

Oftewel: tsjiepmuile.
Niet te doen.

Sinds de komst van Joanna zijn er geen grenzen meer aan mijn medeleven en inlevingsvermogen. Die dingen swingen de pan uit dat het niet meer proper is. Ik ben getransformeerd van een normaal empathisch wezen naar een hopeloos bundeltje overgevoeligheid en bleiterij.

Niet zomaar uit het niets, te pas en te onpas. Gelukkig maar, stel je voor.

Maar elke aanleiding met iets van emotionele lading is goed om mij een krop in de keel te bezorgen, vaak met traantjes tot gevolg.

Een huwelijk, de aankondiging van een geboorte, de geboorte zelf, een onnozele wijf-tv film, Grey's Anatomy (quasi elke keer), elke reportage met wat diepgang en vooral wat kindertjes of mensen die het slechter hebben dan wij (in gelijk welk opzicht), iemand zien wenen, een schoon liedje dat mij raakt, ja, zelfs een natuurdocumentaire kan mij te grazen nemen.

Vaak eindigen die traantjes dan in een lachbui, omdat ik mijzelf zo belachelijk vind.
Dat ik daar nu weer moet van bleiten. Allez zeg.

Ik denk dat dat nooit meer gaat passeren. Integendeel, ik heb de laatste tijd het gevoel dat het erger wordt. Want ook als het op ons dochter aankomt, heb ik het uiteraard vlaggen.
Ze is nu echt een mini-mensje, haar daden hebben gevolgen en zelf heeft ze ook al een waaier aan emoties die ze graag tentoon spreidt. Als ze boos is, moet ik lachen (stiekem zodat ze het niet ziet), want het is zo verschrikkelijk schattig. En ook als ze lacht, moet ik lachen, heerlijk. En als ik echt hard lach, begint ze zelf ook te lachen, want lachen is aanstekelijk, ha!

Maar wenen is ook aanstekelijk, helaas. Als ze écht huilt van pijn of verdriet (trunten telt dus niet), dan krijg ik het ook lastig. Dan wil ik haar gewoon oppakken en knuffelen en een potje meehuilen en nooit meer loslaten, punt. Het slimme kind weet dat intussen wel. Want het is mama die ze moet hebben, als het leven haar zwaar valt. En dat is tegenwoordig wel vaak, met die oorontstekingen en die vermoeidheid (en alweer tandjes, kiesjes deze keer, die venijnig doen?).

Dit is duidelijk wel gewoon trunten. Drama queen!
Soms vraag ik mij af of ik haar dan te veel verwen. Of ik haar niet zo snel moet oppakken en sussen als ze huilt. Of ik haar moet leren "sterk" zijn door haar niet zo te bemoederen. Of ik haar gewoon een aai over het bolleke moet geven en een klopje op de pamper en dat ze er maar weer moet tegen kunnen.

Dat is echter een overbodige afweging, want ik weet dat ik dat niet kan.
Als mijn kindje huilt, écht huilt, dan zegt elke vezel in mijn lijf dat ik haar moet omringen met alle liefde die ik in mij heb. Ik denk niet dat ik er een truntemieke van maak door haar graag te zien en haar te laten voelen dat ik er ben.

Benieuwd of andere mama's het ook zo zwaar te pakken hebben...

zondag 2 maart 2014

Go with the flu

Eerlijk is eerlijk: van griep is er geen sprake, maar "Go with the earinfection" trekt echt op niks.

Het is namelijk weer van dat...

Vrijdagavond kwam ik thuis rond half 12 van een gezellig avondje uit met vriendinnen. Ik sloop stilletjes binnen en hoorde in de verte het slaapmuziekje van ons madam spelen. Ik voelde de bui dus al hangen...
Ze bleek al van kwart na 10 wakker en redelijk ontroostbaar. Verse pamper, extra flesje, extra knuffel. Maar in eigen bedje slapen zat er niet meer in. Kort na mijn thuiskomst zette ze opnieuw haar keeltje open en ik hoorde het meteen: een pijnhuiltje. Want ja, na maaaaaaanden herken ik ons dochter haar soorten gehuil (en niet na enkele weken, zoals wel eens beweerd wordt, wat een onzin). Ik voelde de bui dus dubbel en dik hangen...
2 weken geleden maakten we namelijk identiek hetzelfde scenario mee. Deze keer maakte ze precies wel minder koorts. We hebben haar dan rustig gekregen met wat pijnstilling en ze heeft nog een paar uur geslapen, eerst tussen ons en dan terug in haar eigen bedje. 

En dan, ja, dan is het weekend met een volgeplande zaterdag, gans de dag op stap van de ene afspraak naar de andere. 
Niet dus. 
Na wat twijfel toch maar naar de huisarts van wacht, want wij vertrekken zaterdag op skireis en dat bij voorkeur met een gezond (of toch zo gezond mogelijk) kindje. Daar werd bevestigd wat we zelf al vermoedden, oortjes die terug opspelen. Minder ernstig dan vorige keer, ze maakt ook minder koorts en deze keer geen bronchitis, dus voorlopig afwachten en zelf laten overwinnen. 
Gezond verstand vertelde ons dus om het arme kind thuis te houden, zodat ze zoveel mogelijk kon rusten en slapen. 

Byebye weekendplannen!
Go with the flow.

Nu is het eventjes afwachten wat de week zal brengen. Vandaag duidelijk nog een kindje dat niet lekker in haar vel zit. Ze heeft non-stop geslapen van 20u gisterenavond tot 9u40 vanmorgen (woehoew!). Moe van ziek zijn en extra moe van al dat spelen met haar zotte meter.



Om 11u30 lag ze er al terug in. Nog nooit meegemaakt. Er valt ook weinig mee aan te vangen, ze is zo hangerig als wat en plakt aan mama. 

En die mama zit dus met veel twijfels dezer dagen.

Indien geen koorts mag ze morgen in theorie naar de onthaalmoeder, maar ik ben bang dat als ze weer 4 dagen bij andere kindjes (lees: ziektekiemen) is, dat ze gewoon weer hervalt. Zeker omdat ze daar veel minder slaapt dan thuis. 
Twijfel twijfel.

Zaterdag vertrekken we gewoon op skireis in de hoop dat dat haar deugd zal doen en ze daar niet ziek is/wordt. En wat dan als we terug zijn? De kinderarts had namelijk gezegd dat indien ze van haar vorige zware oorontsteking snel zou hervallen, we toch eens naar de oorkliniek moeten gaan. Buisjes? Misschien moeten we daar toch eens naar informeren, want 3 oorontstekingen op 2 maanden tijd en nooit echt helemaal snotvrij, hmmm... 
Twijfel twijfel.

En is het dan wel slim om 10 weken lang watergewenning te gaan doen met haar? Geen idee. 
Twijfel twijfel.

Dan maar stap voor stap. Haar deze week er terug bovenop krijgen. Haar meenemen op skireis en zien wat dat geeft. Na skireis de kinderarts eens consulteren ivm de oorkliniek. En dan zien we wel...

En intussen: blijven genieten. Van haar, van ons, van het winter(?)zonnetje, van de skivooruitzichten met hopelijk nog meer (echte) winterzon en sneeuwpret met onze kleine pruts. Binnen een week zitten we (hopelijk) op een terrasje met onze snoet in de zon. 
Yi-ha!