donderdag 30 oktober 2014

Hoe ik werk

Ik heb niet de gewoonte over mijn werk te schrijven, maar ik maak graag een uitzondering na het lezen van dit interessant stukje schrijfsel.
Want het gaat niet zozeer over mijn werk op zich, wel over hoe ik functioneer. En ik vond het best wel intrigerend, om dit interview met mezelf te doen!

Mijn job? Ik ben coördinator bij de Zorginnovatiecluster vzw. Klinkt vaag, is het niet, wel heel breed. De vzw heeft als doel de zorgeconomie in Zuid-Oost-Vlaanderen te stimuleren, heeft meer dan 50 leden uit de zorgsector en 1 werknemer, zijnde ikzelve. Ik ben dus mijn eigen baas en dat heeft bijna uitsluitend voordelen. Je kan het een beetje beschouwen als ben ik zelfstandige in loondienst. Er is veel werk, nu en als ik mijn eigen toekomstplannen mag geloven nog veel meer in de toekomst. Maar ik doe het van dag tot dag, dat werkt het best!
On the move? Ik heb een iPhone 4S van mezelf en smartphone van Nokia van het werk. Oh en sporadisch gebruik ik onze Ipad 1, voor mezelf om te lezen of voor dochterlief als lange-autorit-entertainment.
PC of Mac? Een Acer laptop van het werk (Microsoft dus), een Macbook Air van het lief en een Mac Mini van mezelf. Apple is mijn vriend, but I see other people.

Heilige apps/tools/software
Voor het werk blijft het simpelweg bij Office programma's. Outlook voor mails en agenda en verder de heilige drievuldigheid Word-Excel-Powerpoint. Die office programma's en ik, wij komen best wel overeen. Iets exotischer heb ik niet nodig om mijn werk goed te doen. 

Ik ben nogal voorstander van werk en privé gescheiden te houden, dus ik houd ook via Hotmail (tegenwoordig ook Outlook) een privé-kalender bij. Deze is gesynchroniseerd met mijn iPhone, de agenda van het werk niet. De iPhone is namelijk privé, voor het werk heb ik een smartphone van Nokia die doet wat het moet (bellen, sms'en, mailen) maar waar ik verder niet aan gehecht ben.

Daarnaast ben ik grote fan van Dropbox, dat ik zowel voor het werk als privé gebruik. 

Google Maps is ook een dikke vriend van mij. Ik heb altijd al een voorliefde gehad voor aardrijkskunde en ik ga nooit ergens naartoe zonder het eerste gelokaliseerd te hebben op Google Maps. Ieder z'n meug!

De werkplek
Als ik op de hoofdzetel in Aalst ben, dan zit ik aan een eerder ouderwets bureau in een wat verouderd gebouw. Gepersonaliseerd is de werkplek (nog) niet, gezien het niet mijn enige werkplek is en ik er dus ook niet erg aan gehecht ben.

Met zicht op mijn lievelingsjas

Als ik thuis ben (yep, ik kan kiezen waar ik werk. En wanneer ook.), dan zit ik gewoonlijk in ons bureautje. Daar staat mijn Mac mini, maar ook het bijhorend grote computerscherm, dat ik dan aansluit op mijn werklaptop waardoor ik met 2 schermen kan werken. Ik ben het zo gewend geraakt op mijn vorige job, dat ik het nu soms echt vervelend vind "maar" 1 scherm te hebben :-)
In de winter zit ik echter vaak gewoon beneden aan de eettafel (of waarom niet lekker in de zetel als ik moet lezen bijvoorbeeld), omdat die leefruimte verwarmd is. Dan moet ik niet extra stoken in de bureau. De energieprijzen tegenwoordig, weet je wel...
En ik heb ook nog een 2de bureau in Aalst waar ik terecht kan, bij 1 van onze projectpartners. Open space, moderne sfeer. Leuk ter afwisseling!

Getting things done
Korte-termijn-deadlines zetten voor mezelf, dat werkt het beste. Ik duid in mijn agenda aan wat ik wanneer gedaan wil krijgen, blokkeer halve of ganse dagen per to do en probeer mij daaraan te houden. Proberen zeg ik, want er komen uiteraard altijd onverwachtse zaken op me af ook. Maar ik ben flexibel en bouw meestal ook voldoende buffer in.
Anderzijds, wanneer de deadline niet erg strak is, ben ik soms snel afgeleid. Die pomodoro-techniek waar lilith van spreekt, ga ik dus ook eens testen!

Check!
Vroeger gebruikte ik al eens de fameuze vlagjes in Outlook om mijn to do's op te lijsten. Tevergeefs, eerlijk gezegd, ik keek er meestal niet naar. Nu heb ik in mijn Postvak In een mapje "to do" gemaakt (kan het simpeler?), waar ik elke dag in ga kijken. Dat werkt wél, om 1 of andere reden.
To do's die niet in mijn mails staan, noteer ik in mijn agenda. Wanneer ik een periode blokkeer om aan een bepaald project te werken, schrijf ik in de notities wat allemaal moet gebeuren. Werkt óók goed!

Privé gebruik ik Fantastical op mijn iPhone. Agenda & herinneringen in 1, handige app. Zeker voor die herinneringen, ik ben vaak zeer dankbaar voor het bijhorend alarmpje! Verder houd ik to do lijstjes bij in mijn notities op mijn iPhone. Heb ik altijd bij de hand, en hoewel ik vroeger een papieren agenda had, zijn lijstjes op papier nooit echt mijn ding geweest. Best wel raar voor een organisatie- en controle-freak als ik, die dus graag lijstjes maakt... Zelfs mijn boodschappenlijstje staat op mijn iPhone!



Gadget-freak?
Helemaal niet. Het is nu bijna 3 jaar geleden dat ik mijn iPhone kocht, mijn eerste en voorlopig enige. Ik vind dat die dingen, nu nog steeds, gigantisch veel kosten en ben er dan ook zuinig op. Af en toe begint het beestje het wat lastig te krijgen (de batterij buiten beschouwing gelaten, die heeft het al heel lang heel lastig), maar ik ben er dan ook mee vergroeid geraakt. Eerlijk toegegeven: het ding is onbewust een verslaving geworden, en daar wil ik wel terug van af. Ik moet daar eens werk van maken!

Het oor wil ook wat
Soms wil ik pure stilte, soms is wat achtergrondmuziek of de radio wel fijn. Toen ik studeerde, luisterde ik wel vaak naar klassieke muziek, dat bevorderde mijn concentratie. Tijdens het werk nog niet geprobeerd, misschien moet ik dat eens doen.

Boekenwurm
Momenteel ben ik bezig in "This is were they leave us", maar het wil niet vlotten.
"Us" staat klaar, maar ik geef de vorige eerst nog een kans. Ik ben geen quitter als het op lezen aankomt, ik leg niet graag een boek naast mij neer zonder het uitgelezen te hebben. Ook al is het niet echt mijn ding. Oh, en het Blogboek staat ook klaar, zoals je ziet!

Ik ben een e-readster. Hoewel ik ook heel graag een echt papieren boek ter hand neem, vind ik dat e-readen echt handig: zoveel praktischer in bed en eerlijk, de boeken zijn ook gewoon goedkoper! Mijn eerste e-books kocht ik voor onze reis naar Thailand, intussen ruim 2 jaar geleden. We trokken rond met de rugzak dus de kilo's werden zwaar beperkt. Maar een reis zonder goeie lectuur is voor mij geen vakantie, dus daar bracht de iPhone uitkomst. De iPhone, ja, ik slaag er prima in om op dat kleine scherm te lezen. Lettergrootte en lichtsterkte pas je gewoon aan. Nooit problemen mee gehad, hoewel veel mensen me vreemd aankijken als ik het vertel. 




De schone slaapster
Niet dus. Ik ben een vreselijke slaapster: het aantal nachten per jaar dat ik aan 1 stuk door slaap, van 's avonds tot 's ochtends, kan ik op 1 hand tellen. Ik slaap moeilijk in en word wakker van het minste licht of geluid of van de minste beweging. Daarenboven is onze dochter ook wel vaak wakker 's nachts.
On top of that heb ik eigenlijk veel slaap nodig om goed te functioneren. Ik ben dus constant vermoeid sinds de komst van onze dochter, al is dat in gradaties. Het went, maar tijdens slechte periodes vind ik het nog altijd erg lastig, dat slaaptekort.
Over het algemeen ga ik dus vroeg slapen (dat varieert tussen 21u en 23u) en opstaan gebeurt meestal rond 6u30. Behalve in het weekend!

Gouden raad
Dat ik meer moet loslaten. Ik krijg dat advies nog altijd, vaak. En dat is goed.
En ik doe heel hard mijn best.

En nu ga ik eens enkele apps en tips opzoeken die ik in alle andere "Hoe ik werk"-blogposts al ben tegengekomen. Merci daarvoor!

maandag 27 oktober 2014

Over regen en drop

Het was hier stil de voorbije week.
Dat heeft te maken met drukte, maar vooral met het sukkelstraatje waarin ik mij sinds 10 dagen bevind.

Ik sukkel letterlijk van de ene infectie in het andere kwaaltje.

Om maar 1 voorbeeldje te noemen: sinds gisteren maakt mijn hardnekkige rugpijn (Geblokkeerde wervel. Pijn!! Lang leve mijn osteopaat!!) plaats voor iets wat een bovenste luchtweginfectie zal worden. De aanloop daar naartoe gaat bij mij altijd gepaard met een dag of 2 ellendig voelen en een energieniveau onder nul.

Ik zit dus al 10 dagen allesbehalve goed in mijn vel en dat zal zo precies wel nog eventjes doorgaan. Op zo'n momenten moet het bloggen even wijken...

En toch hé.

Toch hou ik van de herfst!

Kijk maar:




maandag 20 oktober 2014

Veel blabla #2

Omdat zij het onlangs deed en ik zo bang ben het allemaal te vergeten, vond ik het ook nog eens tijd voor een overzichtje.
19 maanden is Joanna vandaag. Ze begrijpt werkelijk alles wat ik tegen haar zeg maar is te koppig om dingen na te zeggen (terwijl ze het wél kan, soms betrap ik haar!).
Momenteel drukt ze zich uit als volgt:

Etaaa! (Gedaan)
Emmm(e)! (Lang twijfel tussen eten of hebben, maar het is dus eten. No doubt.)
Dada.
Papa.
Mama.
Tut.
Daa! (Dat of daar.)
Tuutuut! (Auto of bij uitbreiding alles op wielen. Ook wel "aan de kant!", dat had ze snel door.)
Wadisdat?
Da. (Ofwel "Dank u", ofwel "Voilà, dat is ook weer in orde". Joanna is een enorme regelnicht...)
Ja. (Hoewel dit meestal wordt uitgedrukt met hevig knikken zonder klank. Neen zegt ze niet, dat is hevig schudden zonder klank. Doet ze ook als iets niet lukt of ze iets niet kan.)
Keu. (Koe, telkens we er een passeren met de auto.)
Beueueueu! (Wat zegt de koe?)
Pfff pfff! (Wat zegt de hond? Die hijgt blijkbaar.)
Baaa! (Wat zowat alle andere dieren zeggen. De vis hapt wel, maar dat krijg ik niet in letters of klanken gegoten.)
Mwa! (Kusje.)
Hihihi, hahaha ('k stond erbij en ik keek ernaar. Zingen dus!)
Oh! (Met het rondste mondje ter wereld. Uitroep van verbazing, een staat waarin ze zich quasi constant lijkt te bevinden.)
O-ow! (Ook wanneer het eigenlijk helemaal niet erg is.)
Kij! (Kijk.)
Up! (Hup, dus als er iets valt/beweegt/gebeurt dat een "hup" waard is. Ook als we haar oppakken. Het heeft wat weg van live verslaggeving, wel grappig.)
Tappetappetappe. (Stappen.)
Wiiiii! (Wanneer ze schommelt, van de glijbaan komt, een helling afloopt, noem maar op. Elke situatie die een "Wiiii!" verdient, krijgt er een. Heeft ze ofwel van mij, ofwel van 1 van haar V-tech autootjes.)
Tie, tie, tieeee. (Tellen.)
Ai! (Wanneer ze iets ziet waar ze zich pijn zou kunnen aan doen. Onze oven bijvoorbeeld. En alles wat eruit komt :-))
Ei! (Van "eikes", als iets vuil is. Ze spuugt het woord bijna uit, om het kracht bij te zetten.)

Het begint snel te gaan, elke week komt er wel iets bij. Ze babbelt veel en graag en tussen al dat gebrabbel dat op niets lijkt te slaan, zit ongetwijfeld veel dat we gewoon nog niet hebben kunnen begrijpen.
Geduld is een schone deugd!

Als afsluiter: raad eens wat Joanna krijgt van de Sint dit jaar...

vrijdag 17 oktober 2014

Intermezzo #2

Ik hoorde zonet op radio 1 een interview met Geert Vertongen. Zie ook:

Ik weet nog steeds niet of ik het hele verhaal zielig of grappig moet vinden.

Dat geldt trouwens voor al het politieke "nieuws" of toch wat de media naar voren schuift onder die noemer.
Beide, dus zowel de politiek als de media, zijn in mijn ogen momenteel gewoon één grote klucht...

Dus: ik ga er het komende weekend gewoon niet mee bezig zijn! Opgelost!




maandag 13 oktober 2014

Omgekeerd

Weet je nog, dat de verhouding doorslapen - niet doorslapen bij Joanna zo ongeveer 75-25 was?

Was, ja.

Dat is intussen al meer dan 2 weken 0-100.

Elke nacht is ze wakker. Soms 1 keer kort (hoera!), soms meerdere keren of uren zelfs.

Ze heeft last van haar laatste kiezen die aan het duwen zijn, dat is zeker. De tut moet weg en de handen gaan in de mond, de hele dag door.
Joanna heeft altijd al veel last gehad wanneer er tanden doorkomen, is er altijd al 's nachts van wakker geworden, dus ik ben blij dat het er bijna op zit. Nog 4 kiezen te gaan, de laatste loodjes zijn wel het zwaarst...

Maar meer dan 2 weken al?

Ze heeft ook wat last van snot en zit 's nachts vaak met een verstopte neus, maar dat is redelijk onder controle. Vorige week nog helemaal goedgekeurd bij de huisarts: enkel wat gezwollen kliertjes maar geen ontstekingen. Ze krijgt dagelijks een portie fysiologisch door haar neus gejaagd (feest!) om te vermijden dat de oortjes gaan ontsteken. So far so good.

We hebben er dus eigenlijk het raden naar, waarom ze weer van nachtbrakertje speelt tegenwoordig. Ik hoorde bij de onthaalmoeder dat het precies in de lucht hangt, veel kindjes die plots niet goed slapen. Misschien het wisselen van de seizoenen?

In elk geval, doordat we niet precies weten waarom ze wakker wordt, zijn we wat aan het klungelen met het terug in slaap krijgen ook. Soms eens pijnstilling (ze kan echt liggen jammeren, soms maar half wakker), soms eens wat melk, soms gewoon wat laten jengelen en hopen dat het passeert, soms gaan sussen op schoot tot ze weer rustig is en hopen dat ze er een kwartiertje later niet weer aan begint (dat is vaak valse hoop...) en heel heel soms eens eventjes bij ons in bed.

Verder is alles helemaal prima. Dit is zo'n leuke leeftijd, wij genieten volop! En zij ook.
Ondanks het slaapgebrek is ze heel vrolijk tegenwoordig. Ze heeft ook een schitterend gevoel voor humor, het minste onnozelheidje is goed om haar dubbel te zien gaan van het lachen en dat werkt heel aanstekelijk.

Met onze dagen is dus helemaal niets mis!
En onze nachten, tja, hoop doet leven zeker? Of was het slapen?

Willekeurig plaatje van Joanna, de boomknuffelaar. Of boomkusser, beter.

woensdag 8 oktober 2014

Intermezzo #1

Als men mij vraagt "Van waar zijt gij?", weet ik nooit goed wat te antwoorden.
Want wat wordt precies gevraagd?
Optie 1: mijn afkomst.
Optie 2: mijn woonplaats.

Dus antwoord ik meestal: "Ik ben van Gent maar woon in Zwalm."
(Zwalm is eenvoudiger dan Dikkele, gezien dit laatste doorgaans fronsende wenkbrauwen oplevert.)

Bedenking gisteren: zal ik dit altijd blijven zeggen?
 Of zal ik mijn afkomst met de loop der jaren weglaten en effectief gaan zeggen: "Ik ben van Zwalm."

Eerlijk? Ik denk het niet. Ik ben namelijk niet van Zwalm en kan dat dus ook nooit meer worden.
Ik kan hier alleen maar wonen en daar vree content over zijn.

Maar ik ben van Gent. Geboren en getogen. Geen verloochening aldaar.

Mede-Gentenaars-stadverlaters denken daar allicht net zo over?




maandag 6 oktober 2014

Honderd!

Yep, mijn honderdste blogpost!
Mini-mijlpaal!

Voor mij betekent deze blog 2 dingen.

Enerzijds vind ik het fijn een plek te hebben waar ik wat kan neerschrijven: belevenissen, gedachten, emoties,... Deze blog werkt dus therapeutisch voor mij, ja.
Anderzijds is het ook gewoon heerlijk om terug te kunnen bladeren door mijn leven. Het is hallucinant hoeveel een mens vergeet. Of in elk geval toch, hoeveel ik vergeet. Nu ja, vergeten is het niet, de herinneringen zijn wel latent aanwezig. Want als ik door deze blog blader, denk ik steeds, "ach ja, juist!". Wel een goed teken, dat ik niet in het verleden leef, maar toch ook fijn dat ik kan mijmeren wanneer ik daar zin in heb ;-)


Dat ik dit kan doen op een creatieve manier, was voor mij een openbaring. Ik beschouw mijzelf namelijk absoluut niet als een creatief iemand. Tot ik ging inzien dat "creatief" zijn ook wil zeggen dat je op jouw manier uiting geeft aan wat speelt in je leven, dat je iets creëert vanaf nul. En daar voldoen mijn schrijfsels wel aan.
Of anderen mijn creaties al dan niet appreciëren, doet er voor mij niet zo toe. Het is uiteraard wel fijn dat dit gelezen wordt. Een dagboekje enkel voor mezelf, daar zou ik zo mijn best niet voor doen en zou geen lang leven beschoren zijn :-) Dus dat er mensen meelezen, motiveert mij wel. Vrienden, familie, kennissen of zelfs mensen die ik niet ken maar ongetwijfeld wel wat gelijkgezind zijn. Mensen die up-to-date willen blijven of misschien zelfs mensen die zelf iets hebben aan wat ik hier soms neerschrijf. Want hoewel ik een optimist ben, is het hier ook niet altijd rozengeur en maneschijn en belicht mijn blog ook wel eens de mindere kantjes van mijn bestaan. Echt het leven zoals het is...

100 blogposts op minder dan een jaar (net geen 11 maanden, om precies te zijn), ik vind dat wel straf eigenlijk. Het ene schrijfsel kwam al wat vlotter dan het andere, dat geef ik eerlijk toe. In het begin was het wat zoeken: hoe vaak schrijf ik, wat schrijf ik, hoe schrijf ik het neer, hoeveel geef ik bloot,... Vooral met dat laatste worstel ik nog wel eens...

Ik heb intussen wel besloten enkel te gaan schrijven wanneer ik daar zin en tijd voor heb, en wanneer ik vind dat ik ook effectief iets te vertellen heb. Mijn frequentie koste wat het kost op pijl houden, daar zit ik niet meer mee. Ik wil de blog uiteraard niet verwaarlozen, maar ik merk gewoon dat ik er de ene week meer zin in heb dan de andere, of dat het de ene keer meer vlot dan de andere. Dus ik volg mijn natuurlijk ritme en ga geen blogposts "forceren", iets wat ik vroeger wel soms deed.


Het thema van de blog raakte ook wel snel een beetje in verval. Hoewel het wel een rode draad blijft (soms een heel fijn zijden draadje, maar soit), gaat het hier zeker niet uitsluitend over het leven op "den buiten". Dat heeft voor een groot deel te maken met het feit dat onze Grote Ommekeer van stedelingen naar plattelandsbewoners veel vlotter ging dan ik had gedacht :-) Aanpassen? Goh ja, meer natuurgeluiden en minder "machinale" geluiden (maar dus niet noodzakelijk minder stil, gewoon anders!). Meer afstanden overbruggen, dus ook wat meer plannen. Maar dat doe je sowieso met een kindje in huis.
We proberen onze vrije tijd mooi te spreiden over activiteiten in eigen streek en die in Gent. Zelfde met vrienden en familie: we gaan vaak naar Gent maar het is ook leuk hen hier uit te nodigen. We hebben daar een gezond evenwicht in gevonden en hebben voorlopig echt het gevoel van "best of both worlds". Ik was ook heel aangenaam verrast over hoeveel activiteiten en initiatieven er zijn op "den buiten". Toch in elk geval waar wij zijn komen wonen. Als naïeve stadsmens had ik daar geen benul van en was dit echt een openbaring. Daar hebben jullie ongetwijfeld in het verleden al over gelezen ;-)

Samengevat: dat er nog vele blogmijlpalen mogen volgen!


Nota: gezien dit een soort van stand-van-zaken-blogpost is geworden (ik wist het niet op voorhand, ik begin soms gewoon wat te schrijven zonder plan), sla ik die binnen een maand, wanneer deze blog zijn (haar?) eerste verjaardag viert, gewoon stilletjes over. Dat u en ik geen 2 keer hetzelfde te lezen krijgen op 1 maand tijd!

donderdag 2 oktober 2014

Food for thought

Ik zou het kunnen hebben over het fileprobleem. Je weet wel, dat probleem waardoor ik mij afvraag hoe het komt dat er niet meer mensen een zenuwinzinking hebben. Dat probleem dat in de voorbije 5 jaar zo gigantisch lijkt toegenomen dat ik mij afvraag hoe lang dat nog leefbaar blijft. 

Of over hoe Joanna, na ongeveer 4 maanden zonder, nu terug mét snot zit. Die ene week in augustus, toen de wereld dacht dat het al herfst was, niet meegerekend. Hoe ze dat snot dus niet meer gewoon is en dus ook zeer slecht slaapt 's nachts. Al 3 nachten op rij waardoor wij tegenwoordig ook een tophumeurtje hebben. Joepie joepie jee.

Of over hoe het ernaar uitziet dat de politiek er alleen nog meer een boeltje van maakt dan het al is maar niet lijkt wakker te liggen van waar het echt om draait.

Maar ik heb het liever over hoe euforisch Joanna is telkens ze in bad mag.

Over hoe mijn lief mij verrast met een bloemetje.

Over de ondeugende twinkeling in Joanna's ogen als ze weer deugnieterij uitsteekt.

Over het glaasje bubbels met ons tweetjes for no reason.

Over grappige selfies.



Over last-minute dinner plans met vrienden.

Over een zeer productieve meeting die mijn dag goedmaakte.

Over onze dochter haar krulletjes en hoe blij ik daarmee ben.

Over met ons 3tjes de dag starten door samen naar het werk/onthaalmoeder te rijden.

Over het feit dat wij hier bijna 1 jaar wonen en daar nog elke dag doodcontent mee zijn.



Want geef toe, dat is toch veel leuker om bij stil te staan dan al dat gezaag.
Ik moet mijzelf dat gewoon af en toe wat helpen onthouden ;-)