Nochtans heeft Joanna het gewoonlijk niet zo voor grote veranderingen.
Van een lepel leren eten duurde een maand, mede dankzij de volharding van onze onthaalmoeder.
Boterhammetje leren kauwen en doorslikken zonder verstikkingsgevaar leek ook een eeuwigheid te duren, met menig paniekaanvallen van moederlief tot gevolg. Vinger in de keel, boterham eruit pietsen. Jaja.
Drinken uit een gewone beker of glas deed ze mijns inziens ook pas vrij laat.
En nu dan de fameuze zindelijkheidstraining...
Ik had dit gepland voor september, wanneer ik thuis ben. Joanna mag pas in november naar school dus er is nog tijd. Maar gezien zij 4 dagen in de week naar de onthaalmoeder gaat en daar dus opnieuw het grootste werk moet verzet worden, beslis ik daar natuurlijk niet alleen over.
Bij de opvang vonden ze dat ze klaar was en tijdens de vakantie is het wat rustiger waardoor ze meer tijd hebben voor "het potje".
Dus zo geschiedde, 22 juli startte de training officieel...
Meer nog dan een optimist, ben ik een realist. Beide voetjes op de grond. Ik hoopte op het beste maar was voorbereid op het, euhm, minder goede, zeg maar.
Veralgemeningen zoals
"Bij meisjes gaat dat vlot hoor." of
"Op 2 weken is het gepiept!"
gelden bij ons doorgaans namelijk niet...
Maar het wonder geschiedde.
Het heeft zelfs geen 2 weken geduurd!
Ik kan het zelf nauwelijks geloven, dat we effectief eens tot die meerderheid behoren bij wie alles vlot en volgens de "regels" lijkt te gaan. Alsof er regels zijn...
Driewerf hoera!
Not jinxing it.
Een terugval is altijd mogelijk, maar voorlopig ziet het er goed uit!
We pasten het klassieke systeem toe: geen pamper meer en om het uur op het potje zetten. Na enkele dagen (en accidentjes) viel haar frank al. Gezien Joanna thuis altijd lastiger doet dan in de opvang, werd hier een beloningsysteem ingevoerd: wanneer ze op het potje ging, mocht ze een stempel van Maya op haar blad zetten en bij 10 stempels kreeg ze een cadeautje. Dat werkte dus precies wel: aan de ochtend van dag 5 was haar blad vol en dan moet je rekenen dat ze de eerste 3 dagen bij de onthaalmoeder was en dus niet veel stempelgelegenheid had.
De grote ommezwaai kwam volgens mij dag 4. Een zaterdag, dus thuis. We begonnen de dag met 3 ongelukjes en ik dacht, zie je wel, dat gaat nog laaaaaang duren. In de namiddag gingen wij Pierke kijken op de Gentse Feesten. Op uitstap zonder pampers, spannend hoor. Ik ben tijdens de pauzes 3 keer naar het toilet gegaan met haar (ik op de pot, zij op het potje), maar nikske. Nada. Dus toen we aan de parking aan het Sluizeke stonden te wachten op onze lift, was ik klaar voor de volgende natte broek. Tot Joanna plots "kaka! kaka! vlug! vlug!" begon te roepen. Alle hens aan dek, binnen enkele seconden hadden we haar op het potje geplaceerd (half achter een boom kwestie van het kind toch een beetje privacy te geven) en onmiddellijk plaste ze het potje vol. Van kaka geen sprake, blijkt intussen dat pipi en kaka inwisselbaar zijn bij Joanna. Excretie is excretie, simpel. Soit, we hebben de pipi dan aan de boom gegeven (dat vond ze heel plezant) en dikke bravo's uitgedeeld.
En sinds Joanna haar eerste zelf aangekondigde gevoeg deed op het potje op de parking van het Sluizeke achter een boom, waren er nauwelijks nog ongelukjes! Soms vergeet ze in the heat of the moment dat ze geen pamper meer draagt en realiseert het zich dan net te laat. Maar ze zegt nu heel vaak zelf wanneer ze moet gaan. Het is ook kwestie van haar goed gade te slaan: uit haar gedrag kunnen we ook wel afleiden of het tijd is voor het potje of niet.
Ik ben dus heel blij eens zelf degene te zijn die anderen een hart onder de riem steekt.
Bij dezen:
"Op 2 weken is het (zeker!) gepiept!"
Hehe, dat is fijn!
Dus wij nemen even een pamperpauze vooraleer we er binnen 2 maanden helemaal opnieuw aan beginnen en vertrokken zijn voor nog ruim 2 jaren.
Jupla!
