woensdag 29 juli 2015

Veel blabla #6

Joanna's goddelijke uitspraken en dito gewoontes: als ik ze niet opschrijf, vergeet ik ze! Want het gaat zo snel...
Dus is het niet voor u, dan wel voor mijzelf!
  • Als fervent tv-kijker (wij beperken dat natuurlijk!) maken volgende personages een belangrijk deel uit van haar leven: Bumba en Apu (Bumbalu), Baya de bij met Biyi (Willy) en Sip (Flip), Uki (ideaal voor het slapengaan), Tikke en Mimi Mouse (Micky en Minnie), en uiteraard "Autobus! Autobus!" (ellenlange youtube filmpjes met Engelstalige kinderliedjes die gewoonlijk beginnen met "The wheels of the bus", ze is er gek op.)
  • Joanna's favoriete liedje is "Altijd is Kortjakje ziek". In duizenden variaties: de gekende versie ("zondags gaat ze naar de kerk, boekje werk", zingt ze), maar ook de Engelse versie ("wikkel wikkel wikkel star", dankzij die befaamde autobus-youtube-filmpjes dus) en oneindig veel eigen versies met bestaande of verzonnen woorden. Heerlijk! Op nummer 2 staat trouwens "Slaap kindje slaap" dat ze ook al helemaal zelf zingt.
  • "Jaaaaa! Owkaaaaaay! Is toet!" (goed) wanneer we haar vragen iets te doen dat ze wel leuk vindt of soms ook gewoon tegen zichzelf of haar beestjes tijdens het spelen.
  • Die beestjes... Elke ochtend allemaal uit haar bed in een draagmand mee naar beneden en elke avond in de mand terug mee naar boven in haar bed. De draagmand staat hier gans de dag gewoon te staan, er wordt niet naar omgekeken. In de mand: Bumba, Baya de bij, Biyi, Nijsje (Nijntje), Beek (beer), Mammie (Bambi) en doekje (witte tetradoeken zijn haar trouwe knuffels sinds ze enkele weken oud was).
Ziehier "de mand". Staat ganse dag in de zetel.
  • "Nanna doen". Altijd en overal. Owee als iemand anders het dan doet. O-wee!
  • Ze erkent het bestaan van de letter "r" en doet haar best die nu te integreren in haar woordenschat. Op het einde van een woord lukt dat al aardig ("bekerrrr" met de Gentse r uiteraard), maar midden in een woord is het soms nog zoeken. Kwwwaan of kjaan = kraan. Ze komt er wel, het lukt af en toe al!
  • Een enthousiast kind van 2 iets "rustig" laten doen is een ware uitdaging. We probeerden het tot vervelens toe met "zachtjes!", wat heel lang niet in haar woordenboek stond. Nu wel en ze zegt het ook tegen ons als we te veel lawaai maken naar haar goesting. "Zatjes papa!" wanneer hij bijvoorbeeld in de keuken met potten en pannen rammelt.
  • Ze spreekt ook Frans.Vermits "zachtjes" het in het begin niet deed, schakelden mijn ouders over op "doucement!". Zegt ze nu ook. Met een licht Provençaals accent, luister zelf!

  • Ze telt tot 10 maar vergeet nog vaak de 4 en de 9. 5! en 10! is veel te leuk en de anticipatie is te groot. Dat moet sneller kunnen!
  • Ze kent de kleuren geel, groen, blauw, rood, roze en wit, zonder fouten. Paars en zwart beginnen te lukken, oranje en bruin volgen nog wel.
  • Dan zijn er nog de schattige vereenvoudigingen (trampoline = apien en mayonaise = naise, bijvoorbeeld) en de "foute blijvers": water = waakje, melk drinken = meng kikken, televisie = tisie, glijbaan = wiii, hond = woef. Deze verminderen langzaam maar zeker, zo is een paard sinds kort niet meer "iiii" maar een "paadje".
Het gaat in golven. Eerst zegt ze heel veel nieuwe dingen waar ik heel weinig van begrijp. Dan schaaft ze die nieuwe woordenschat bij en leer ik haar langzaam maar zeker verstaan. En dan komt er weer een nieuwe golf aan, zoals onlangs. Ze zegt dus weer heel veel nieuws, ik ben nog bezig met ontcijferen en dan ook verbeteren. Dat laatste gaat nu goed, gezien ze de woorden netjes kan herhalen zoals het moet.

Ik moet nu dus echt op mijn woorden letten. Zoals die keer dat ik mezelf vastreed in een file die ik had kunnen voorzien en er mij een "oh k*t!" ontsnapte. Die direct luidkeels werd herhaald van op de achterbank.
Oeps!

vrijdag 24 juli 2015

Mijn doodgewone dingen #5

  • Joanna die 's morgens de dingen groet.
  • Mijn lief omhelzen na een paar dagen gescheiden te zijn. Can't wait!
  • De geur van mijn gezichtsreiniger.
  • Een lege zondag die uiteindelijk vol leuke dingen zat.
  • Een ijsje.
  • Een dag zonder make-up.
  • Een zwoele zomeravond.
  • De massa vlinders en bijen in onze tuin.
  • Joanna's verbeelding.
  • Online shoppen op Nederlandse webshops: veel keuze, goedkoop en goede service.
  • Maxi dresses.

  • In de gemeentelijke bibliotheek boekjes kiezen met en voor Joanna.
  • Hoe mijn lief naar mij kijkt, nog net iets anders nu ik zwanger ben.
  • Een dag zonder meetings waarin ononderbroken kan gewerkt worden zodat het to-do-lijstje eens wat korter in plaats van langer wordt. I love you, zomervakantie, ook al moet ik nog even wachten op die van mij.
  • Joanna die meervouden en vervoegingen begint te gebruiken. En abstracte begrippen zoals "bijna" en "eerst". En woorden zoals "ik" en "mij". Zotjes.
  • Birckenstocks.
  • Quality time met mijn vriendinnen wat gelijk staat aan pure ontspanning.
  • Mijn natuurlijke haarkleur in de zomer. 50 tinten blond, quoi.
  • Joanna die zodanig onder de indruk is in haar fietskar, dat ze eens langer dan 2 minuten zwijgt. Mirakels bestaan.
  • Gaviscon kauwtabletten. Tja.
  • Citroentaart. Met meringue, als het kan. Veel meringue.

dinsdag 21 juli 2015

De proef op de som

Zwangerschap 2 bevestigt namelijk wat zwangerschap 1 al deed vermoeden: mijn lichaam houdt niet echt van zwanger zijn.
*Kuch*

Ik wil eerst even het volgende duidelijk stellen.
Ik vind een zwangerschap niet minder dan een mirakel, echt waar. Als je weet welke voorwaarden allemaal moeten vervuld zijn om "in verwachting" te geraken, dan is het werkelijk wonderbaarlijk te noemen.
En het is fantastisch, dat leven in je buik.
En ik weet dat er veel moeders en koppels zijn bij wie het niet zo vlot loopt en wiens ultieme wens is zwanger te geraken.

Dat weet ik allemaal.

Maar eerlijk, als ik puur persoonlijk mijn mening mag geven?
Ik vind het maar niks.
#sorrynotsorry
Daaaaag taboe!


Met wat geluk blijf je gespaard van "ochtendmisselijkheid" (zoals ik bij zwangerschap 1), maar met wat minder geluk heb je het vlaggen. Weken aan een stuk liep ik ellendig en dat was heus niet alleen 's morgens. Extreem foute term. Bij mij was het vanaf de middag om zeep, om uiteindelijk miserabel in bed te kruipen, dat van week 6 tot en met week 12. Piek in week 8, tegen dan was ik 3 kilogram kwijt. Dat is dan ook het enige goede dat ik daarover kan vertellen.

Tegelijk was ik niet gewoon moe, maar uitgeput. Ik ben een slechte slaper, maar die eerste weken viel ik om 8u 's avonds in de zetel in slaap. Die extra vermoeidheid verdwijnt nooit helemaal, bij mij toch niet. Ook niet zo rond maand 5, wanneer je zogezegd met je energie geen blijf zou moeten weten. Dat bleek in mijn geval een fabeltje. Ja, ik voelde me iets beter omdat de misselijkheid weg was en de buik mij nog niet te veel parten speelde. Maar rondhuppelen zat er echt niet in.


Door die vermoeidheid én de hormonen, is het leven met een peuter van 2 een waar feest, kan je je wel voorstellen... Ik heb al niet veel geduld, maar sinds er sprake is van dochter nummer 2, kan ik echt niet veel hebben. Het is soms serieus tanden bijten, en al bij al hebben wij dan nog een braaf kind.

Daarnaast ben ik niet direct gezegend met een sterk lichaam dat tegen een stootje kan. Integendeel, ik heb bijvoorbeeld al aanleg voor spataderen (runs in the family) en mijn bekken is al instabiel zonder zwangerschap ook, net zoals mijn andere gewrichten.
Resultaat: veel pijn in mijn bekken (sommige dagen nauwelijks last, andere dagen zijn hels) en rijkelijk ontsierde benen. Ik heb er mij de voorbije weken moeten over zetten, met die warmte, maar ik vind het vreselijk.

Vanaf maand 6 begint die buik ook echt in de weg te zitten. Het gaat hard nu en slapen wordt lastig. Net zoals stappen en bukken. En op mijn rug liggen. En gewoon zitten op een stoel want dat is slecht voor mijn benen, die moeten eigenlijk omhoog.

Ik ben mezelf de voorbije dagen serieus tegengekomen. Ik had "mijn" Gentse Feesten netjes gepland, maar heb snel moeten bijsturen. Zaterdagavond was ik er een uurtje of 5: niet extreem veel gestapt en ook vaak kunnen zitten. Wel naar huis met een zeer pijnlijk bekken, maar goed. Zondag dan de reality check: ik had het gevoel dat ik een zware kater moest verwerken. Grensje overschreden en mijn lichaam maakte mij dat pijnlijk duidelijk. Maandag trok ik er nog eens heen met Joanna, overdag dus. Met de tram van bij mijn ouders naar het centrum en dan van het Gravensteen gestapt tot de Zuid (en de buggy geduwd). Dat was net niet te veel gevraagd en hoe langer ik stapte, hoe trager ik ging. Zeer confronterend.
Veel harde buiken dus de laatste dagen, lesje geleerd. Plannen voor donderdagavond afgeblazen en zaterdagavond zal ik het extréém rustig moeten doen.


Soit, ik ben 28 weken ver en zwaar aan het aftellen. Ik wil graag dat mijn lichaam terug van mij is.
"Voel je het kindje goed bewegen?", wordt altijd gevraagd bij de gynaecoloog.
Goed bewegen? De vraag is, ligt het mormeltje soms stil? (Ik zie het kind doodgraag hé, daar niet van). Ik word er soms gek van!
En dan heb ik het nog niet over mijn borsten gehad. Kaboem! 
Of over mijn jeukend vel.
Of mijn brandend maagzuur.
Of mijn "aangepaste" spijsvertering.
Of mijn plasfrequentie.
Of mijn goesting naar zoetigheid maal honderdduust.


Maar we houden vol natuurlijk. De tijd vliegt en binnen 5 weken gaat mijn "congé" van start. Dan kan ik eerst nog 2 weken met mijn benen omhoog gaan liggen in het Zuiden van Frankrijk en daarna ben ik nog 5 weken thuis voor de laatste voorbereidingen richting babytijdperk nummer 2.

Laten we hopen dat dat wél wat beter meevalt dan nummer 1 ;-)

zondag 19 juli 2015

Moeder-dochter tijd

Op de planning vanaf vandaag: 6 dagen van single mommy spelen. Dat moet een record zijn!


Manlief gaat trekken in de Alpen met vrienden, een men-only tripje. Ben ik niet rouwig om, ik vind het momenteel al een uitdaging de trap naar boven te stappen...

Maar 6 dagen op m'n eentje zorgen voor mijn oh zo vrolijke maar oh zo hyperactieve dochter die niet altijd braaf luistert, dat zal ook een uitdaging zijn. Vermoeidheid en hormonen spelen mij parten en zorgen ervoor dat het beetje geduld dat ik maar heb nog kleiner wordt. Wanneer ze haar jas of schoenen niet aan wil tijdens de ochtendrush en er een spelletje "pak mij dan" van maakt, roep ik tegenwoordig de hulp in van Michiel. Het is mij gewoon te lastig haar achterna te zitten. Ik twijfel er niet aan dat ik het zonder hem ook wel red, maar ik zal het geweten hebben op het einde van de rit. Benieuwd wie na die 6 dagen het meest vermoeid zal zijn: de trekker of de thuisblijver?

Gelukkig zijn daar dan 1/ grootouders en 2/ Gentse Feesten en 3/ de onthaalmoeder.

Morgen maandag maak ik de brug naar onze nationale feestdag, mijn enige 2 dagen "congé" deze maand. Ik ben eerlijk gezegd blij dat ik de rest van de week gewoon ga werken en Joanna naar de opvang gaat.
Rust! 
*Grijns*

Verder trek ik op mijn vrije dagen vooral naar mijn ouders en naar de Gentse Feesten. Mét Joanna dus. Voor het eerst keek ik in het programma naar de rubriek "kinderanimatie". Heel gek voelde dat!

We gaan onder andere naar een theatervoorstelling van Jip & Janneke (vanaf 2 jaar) en verder wil ik ook naar MiramirO (straattheater), Gentopia, Bataclan en misschien ook een voorstelling van Pierke meepikken? Benieuwd hoe dit allemaal zal gesmaakt worden door ons dochter!




En gelukkig zijn de grootouders hier en daar toch nog een avondje thuis, zodat moeder de vrouw ook eens naar de Gentse Feesten voor volwassenen kan!

Gisteren zetten we de 10-daagse al goed in: we verkenden sint-jacobs en baudelo en we sloten (vroeg) af op de vlasmarkt waar mijn kleine zus draaide vanop de toren. Ik mocht ook eens van het uitzicht gaan genieten! Zotjes!


Later deze week ga ik ook nog eens de sfeer opsnuiven (altijd net iets aangenamer midden in de werkweek, qua drukte dan) en volgende zaterdag smijten we ons ook nog eens. Voor zover mijn lichaam het zal toelaten zich te smijten, dat zien we wel. Want gisteren was het na 5 uurtjes meer dan genoeg geweest (ai mijn bekken!) en dan heb ik nog veel kunnen zitten...

Op die manier zal de week opnieuw voorbij vliegen, wat mij weer wat dichter brengt bij mijn écht verlof. Nog 5 weken!

O en nog een klein detail: we zijn, in samenspraak met de onthaalmoeder, gestart met potjestraining.
Joanna is er blijkbaar klaar voor, nu ik en mijn geduld nog...

dinsdag 14 juli 2015

5 redenen waarom verjaren in de zomervakantie helemaal niet zo leuk is als je wel denkt

Allerliefste mama en papa,

alvast sorry voor onderstaande, ik weet uiteraard heel goed dat jullie daar niets kunnen aan doen en dit is dan ook geen verwijt. Love you to death 4 ever and ever, of jullie nu zomervakantiekindjes op de wereld zetten of niet!

Jullie immer liefhebbende dochter, 
Céline

PS: ik heb er hier en daar een korreltje zout tegenaan gesmeten. Leest beter ;-)

  1. Je mag op school je verjaardagstraktatie meebrengen op de laatste schooldag. Net zoals die 13 andere kinderen die in de zomervakantie verjaren. Je krijgt een kroon net zoals de helft van de klas en er wordt voor jou gezongen maar ook voor die 13 andere kinderen. Ja, dit is JOUW speciale dag. NOT.
  2. Joepie, een verjaardagsfeestje in de vakantie! Zon! Pret! Feeststemming gegarandeerd! Ware het niet dat de helft van de genodigden verstek moet geven wegens vakantieplannen. 6 kindjes op mijn feestje was een succes! Waaronder mijn zus en ook een vriendje of vriendinnetje voor haar natuurlijk.
  3. Die "Zon!" uit nummer 2, vergeet dat ook maar. Gisteren naar buiten gekeken? Uhu.
  4. Een paar van mijn verjaardagen bracht ik trouwens door in de auto op weg naar het zuiden. In de file. Toen scheen de zon wel. En was er geen airco in de auto. Yup!
  5. Ook als volwassen zomervakantie-jarige duikt hetzelfde probleem op, zeker als je halverwege de maand juli verjaart. Vind maar eens een datum voor een etentje, feestje, drink,... waar toch tenminste de helft van de mensen die je erbij wil op kan aanwezig zijn. Een ware uitdaging! #ikhaatbouwverlof
Resultaat van bovenstaande: ik hecht eigenlijk weinig belang aan mijn verjaardag. Een dag als een ander, als het ware. Leuk als er op mij geklonken wordt, maar ik hoef geen toeters en bellen en ik heb de laatste jaren ook nog weinig energie gestoken in zelf iets organiseren. Can you blame me?

MAAR

Ik ben al doodcontent om op zo'n dag omring te worden door mensen die ik graag zie en die mij graag zien. Ik krijg extra kussen en knuffels en kaartjes/berichtjes van wie er echt toe doet. En mijn dochter wist dat ik "garer" was en vond dat ik een kroon moest dragen.


Wat kan een mens zich eigenlijk meer wensen?


En wie weet organiseer ik ooit nog een knalfeest.
Als ik 50 word.
Dan zijn mijn jeugdtrauma's over mijn verjaardag misschien wat verwerkt ;-)

Maar toch, ik ben echt blij voor mijn (toekomstige) kinderen met hun verjaardagen. Niet in de grote vakantie en niet in de examenperiodes.

Par-ty!

vrijdag 10 juli 2015

Den dertiende

Ik ben totaal niet bijgelovig.
Ik kan mij dat niet permitteren want ik verjaar op een dertiende.
Nu maandag namelijk, mijn 32ste verjaardag.

(Niet gelogen, ik moet soms echt uitrekenen hoe oud ik ben/word. Ik ben daar to-taal niet mee bezig...)

Vervang 40 door 32: it's funny because it's true!

Daarenboven is dochter 2 ook uitgerekend op een dertiende, die van oktober.
Dat maakt dat ik maandag niet alleen 32 lentes jong word, maar ik ook exact 6 maanden zwanger ben.

Twee keer feest jong!
En dat vier ik die dag met twee meetings, achter elkaar dan nog. Zware meetings met garantie op hoofdpijn achteraf.

Hiep hiep hiep... hoera!

Om dat toch een beetje te compenseren, klink ik vanavond alvast met mijn liefste vriendinnetjes op mijn verjaardag en ga ik morgen met mijn liefste lief en dochter ontbijten bij Julie's House.
En met het mooie weer dat ze beloven voor morgen, ga ik voor een topdag. Misschien een fietstochtje in de namiddag met de nieuwe elektrische fiets en de fietskar (jaja!) richting buurtfeest hier in Zwalm bijvoorbeeld.



Bedenk ik net: niet alleen word ik maandag 32 jaar (3 maal 2 = 6) en ben ik 6 maanden zwanger, het is dan ook nog 6 weken tot mijn vakantie/zwangerschapsverlof (ja, ik tel een beetje af).

Die dag kan duidelijk niet meer stuk, meetings of niet!

maandag 6 juli 2015

Terrible Two meets Zwangerschap

Ik wil beginnen met te benadrukken dat de gevreesde "terrible two" bij ons voorlopig enorm meevalt!
En maar goed ook, want de combinatie met een zware zwangerschap tijdens deze zwoele zomerdagen (alliteratie overload!) maakt het sowieso wel "pittig". Zie verder.

Sfeerbeeldje. Joanna is "boos".

Misschien eerst even over "mijn toestand": ik voel mij overdag meer en meer een koe en 's nachts in bed als een hulpeloze zeehond op het land, sukkelend om zich te draaien of wat te verplaatsen. In andermans ogen (hoewel die van mijn liefste allicht niet objectief zijn) lijkt dat allemaal gigantisch mee te vallen en ben ik gewoon "mooi" en "sexy" zwanger (love him for that!), maar door de kritische ogen van de in-de-spiegel-naar-mezelf-kijkende-ik ziet het er minder fraai uit.
De wetenschapper in mij zegt dat mijn ogen effectief te kritisch zijn, gezien ik op 24 weken nog maar 3 kg was bijgekomen.

Downside: ik heb nog 3 maanden te gaan en het zal er niet op beteren. Ik heb het gevoel dat de kilo's er nu bijkomen aan een razendsnel tempo en negeer de weegschaal.
Upside: het is allemaal maar tijdelijk en binnen een jaar heb ik mijn normale lijf (min die paar zwangerschapskilo's van de vorige keer waar ik nooit mijn best voor gedaan heb) terug. Hoop doet leven!

De meeste kwaaltjes zijn enigszins draaglijk (moe, meer hoofdpijn, slechter slapen, pijn in mijn bekken, veel harde buiken maar nog net onder controle,...), maar die benen jongens!
Met die kraters van spataders!
Ik kan het niet schoner verwoorden, pardon daarvoor...

En dan die hitte daarbij!
Mijn goede vrienden de steunkousen heb ik begin vorige week achterwege moeten laten, het was erover. Ik zit nu met de voetjes in de lucht zodra het kan, neem op kantoor 2 stoelen in beslag, 1 voor de poep en 1 voor de voeten, slik Daflon, smeer met etherische oliën en neem wisselbaden. Dat alles lijkt de schade wat te kunnen beperken, maar gedane zaken nemen geen keer. Beide benen zijn rijkelijk ontsierd. Operatie alvast gepland voor winter 2016-2017, in mijn hoofd dan toch. Intussen reken ik er op dat "midi" en "lang" trendy blijven, ook volgende zomer. Lang leve maxi dresses!


En dan onze terrible two...
Sinds een maand of 2 is het dus van dat. Mevrouwtje heeft een eigen willetje en dat zullen we geweten hebben. Enerzijds best wel grappig, anderzijds vooral gigantisch vermoeiend.

Situatieschets.

In de auto...
Een neutje achteraan. Nog een neutje.
"Wat is er Joanna?".
"Dat!" en ze wijst naar ergens boven mijn hoofd. "Dat!"
"Wat is er van "dat" Joanna? Wat bedoel je?"
"Dat!" "Mompel mompel open doen!"
Blijkt na nog wat vragen en zoeken dat de zonneklep boven mijn hoofd moet opengeklapt worden. Vervolgens moet ook de zonneklep van de passagier open (er zit daar niemand) en het spiegeltje waarmee ik de achterbank kan zien ook. Soit, alles dat open kan geklapt worden, moet open. Dat ik dan het make-up spiegeltje niet open schuif (waardoor het lichtje gaat branden), is een drama. Vervolgens moet alles weer toe, want open was niet goed. Dan alles weer open, want toe was niet goed. Dat de handvatten boven de deuren niet vanzelf opengeklapt blijven maar terug toespringen eens je lost, is een drama. Dat zij niet aan het handvat boven haar deur kan, is ook een drama. En dan heb ik het nog niet gehad over de brillenhouder boven mijn deur waar mijn reserve zonnebril in zit, dat ook open en toe kan, maar niet open of toe mag zijn en waar zeker geen beentje van de bril mag uitsteken. Want dat is uiteraard drama, hoe raad je het.

Op zich is dit redelijk hilarisch en een tikkeltje absurd. In de praktijk, in de auto op weg naar huis na een lange werkdag, is het gewoon lastig. Voor haar en voor mij. Want ik ben moe en heb harde buiken en wat hoofdpijn en mijn benen willen uit hun vel barsten.

Ja, het is "pittig" tegenwoordig. Proper gezegd hé!

Ettelijke voorbeelden heb ik zo nog, van kleine en minder kleine drama's. Met neuten en huilen en tranen, voorlopig zonder échte hysterie!

MAAR

Het kind compenseert gelukkig veel door zo schattig en slim en grappig en vooral heel lief te zijn. 's Morgens na een goede nachtrust is ze het zonnetje in huis en we kunnen niet anders dan wakker worden met een glimlach op ons gezicht wanneer we haar bezig horen in haar bedje. Ook als dat zoals de voorbije week om 6u15 is wegens de hitte.
Dit is ze namelijk ook:

"Jaaaa! Owkaaaaay! Is toet (goed)! Nanna boemen waakje (water) geven!" Spaart ons werk uit.


Knuffel voor de baby...

En last but not least: op een ander is ze zelden lastig. Wij vinden haar (al zeggen we het zelf) eigenlijk een heel voorbeeldig kind als we ermee buiten komen. En dat is echt al heel wat, want wij komen graag en veel buiten en willen dat ook blijven doen. We zeggen haar dan ook hoe flink ze weer geweest is en hoe trots we wel zijn op haar.
Voeden, dat zelfvertrouwen!
Dan mag ze thuis en in de auto al eens drama's tentoon spreiden zoveel ze wil. Het zal wel passeren.

Maar toch ben ik blij wanneer ze in bed ligt en de rust nederdaalt over huis en tegenwoordig tuin. Dan ga ik (met de voeten omhoog, obviously) in mijn tuinstoel liggen, zet een muziekje op en haak wat verder aan het babydekentje (bijna af!).
En eet een ijsje.

Heaven!


woensdag 1 juli 2015

Op de radio

Nieuwslezer:

"Met de Godetia neemt België deel aan de operatie TRITON van het Europese agentschap Frontex in de Middellandse Zee, bedoeld om de vluchtelingencrisis in de zee tussen Afrika en Europa aan te pakken."


Even later, in mijn hoofd:

"Diep in de zee, diep in de zee.
Al die sardientjes zijn toch mijn vriendjes jippiejajee."

En ook:

"Shala shalala wee o wee je krijgt een reuze spijt als je geen vin veroert.
Shala shalala wee o wee je raakt die meid nog kwijt en dat is heel beroerd.
Kus haar dan."


Zou Joanna al klaar zijn voor de kleine zeemeermin?