woensdag 28 mei 2014

Gewoontediertjes

Een echt uitgebreid slaapritueel heeft Joanna niet, ze is 's avonds altijd zo moe dat ze weinig hulp nodig heeft om makkelijk in slaap te vallen. Maar er wordt toch een zekere routine afgewerkt.
Pyjama aan en flesje drinken (of omgekeerd), nog even spelen/boekje lezen/mee aan tafel, slaapzak aan, knuffeldoekje nemen, "Slaapweeeeeel" (zwaaien en kussen), in bedje leggen, muziekje aan en deurtje toe.

Ik weet al langer dan vandaag dat de mens een gewoontedier is, maar het valt toch extra op als je een kindje grootbrengt. Enerzijds kopieert Joanna onze gewoontes, anderzijds creëert ze zelf haar eigen gewoontes uit het niets. Het is aandoenlijk, zo'n peutertje dat echt al hecht aan bepaalde rituelen en houvasten in het leven.

Wat elke dag MOET gebeuren, is elkaar achterna zitten rond de tafel. Met veel gillen en lachen.
Een boekje lezen gebeurt bij voorkeur samen met mama of papa, daarbij MOET op de poep gezeten worden, liefst nog op onze schoot.
In het weekend nemen we haar 's ochtends nog eventjes in bed, dan MOET er getsjold worden, zoals wij zeggen. Over en onder elkaar kruipen, zich laten vallen op de donsdeken, kietelen, ons verstoppen onder het deken,...
Denk nu niet dat Joanna hier de plak zwaait, met al dat moeten, dat is maar om de situatie te schetsen hé. Tot haar grote spijt zwaaien wij hier nog altijd de plak! Of doen een poging tot. You know what I mean.

Ochtendtafereel.
Kom Joanna, we gaan je schoentjes aandoen.
Stapt naar de schoentjes en gaat op haar poep zitten, zodat ik haar schoentjes kan aantrekken.
Ziezo, we zijn weg.
Begint te zwaaien, gaat aan de voordeur staan en probeert die - tevergeefs uiteraard - open te doen.
Handje geven. En hoe ga je de trapjes af? Mooi draaien!
Joanna draait zich en gaat achterwaarts op handen en voeten de 3 trapjes aan onze voordeur af. Hebben wij haar zo geleerd, want voorwaarts trappen afgaan staat gelijk aan gegarandeerd languit en hard op het smoelke vallen.
Kom we gaan naar de auto.
Stapt aan mijn hand naar de auto.
Voilà we zijn weg.
Ik zet haar in de auto en lever daarbij het nodige gevecht, want zij wil liever nog een honderdtal keren de trapjes op en af gaan.

Badritueel.
Kom Joanna, we gaan in bad.
Stapt naar de badkamer en gaat aan de rand van het bad staan, verlangend kijkend naar de kuip die zich vult.
We gaan je kleertjes uitdoen.
Helpt netjes met uitkleden, eerst ene armpje, dan andere armpje. En dan ene voetje/beentje en dan het andere. En dan de pamper. Dat weet ze allemaal perfect.
En hop in bad. Mooi poepke zitten.
Gaat flink zitten en amuseert zich vervolgens te pletter. Gaat op zoek naar haar navel en vindt die ook elke keer. Feest!
We gaan eruit hé.
Met tegenzin wordt ze uit bad gehesen en afgedroogd. Het licht moet een paar keer aan en uit (lichtknop naast verzorgingstafel). Eens de pamper aan, neem ik haar op de arm en doen we samen onnozel voor de spiegel en geven we high-fives. Vervolgens kleed ik haar verder aan, ook wel vaak een gevecht.
Ziezo, we zijn klaar, we zijn terug weg.
Ze zwaait (hoort bij het woordje "weg") en stapt terug naar de woonkamer.

En ik, ik vind die rituelen en gewoontes ook wel fijn. Het zorgt ervoor dat alles wat vlotter loopt. I like.



woensdag 21 mei 2014

Project integratie #4

Eerder deze week namen wij deel aan een dorpsraad.
*Grijns*
Voor zij die ooit naar Gilmore Girls keken: ja, écht zo'n dorpsraad.

Ik vond het fan-tas-tisch gewoon, het hele gebeuren.

Officieel heette het een bewonersbijeenkomst, waarop werd gesproken over de parkeer- en mobiliteitsproblematiek in Dikkele. Alle inwoners waren uitgenodigd en 1/5 van hen daagde op. We waren dus met een 30 à 40 man en er werd naar ieders ideeën geluisterd.

Je kan je voorstellen, zoveel mensen, zoveel meningen. Maar over bepaalde zaken werd toch vlot een consensus bereikt en hoewel er geen knopen werden doorgehakt (dat was ook niet de bedoeling), denk ik dat de mening van de gemiddelde Dikkelaar duidelijk werd overgebracht.

Ik moet minstens de helft van de tijd met een brede grijns op m'n gezicht gezeten hebben. Als ex-stadsmens heb ik van zoiets optimaal genoten: het feit dat zo'n bijeenkomst überhaupt plaatsvindt, dat je bij aankomst een drankje krijgt aangeboden door 1 van de schepenen van Zwalm, dat je na afloop nog eens een drankje (waaronder lekkere biertjes) kreeg, dat de bijeenkomst werd voorgezeten door 3 schepenen, 1 politieagent en 1 medewerker-expert in de materie, dat er een grondplan van de gemeente geprojecteerd werd en de streetview van google maps als handig hulpmiddel werd ingeschakeld, dat zowel jong als oud aan het woord kwam, zowel landbouwers als horeca-uitbaters, zelfstandigen, gezinnen met kleine kinderen,...

En last but not least, dat wij onze eigen dorpsgenoten ook eens wat beter konden leren kennen. Want het is nu niet dat wij buiten de werkuren onze dagen slijten op de 4 straten die Dikkele dorp groot is. Niet dat we dat niet willen, maar wij zijn gewoon drukbezette mensen ;-)

Het contrast tussen het wonen in een (groot)stad en het leven in een kleine (deel)gemeente, kan op zo'n moment niet groter zijn. De betrokkenheid is groot en dat is een heel fijn gevoel.
Hier kom je het niet tegen dat je straat plots zonder boe of ba wordt opengesmeten waardoor je huis een halve modderpoel wordt en je internetverbinding 5 dagen niet werkt, waarna geen van de betrokken partijen hiervoor verantwoordelijkheid opneemt. Of dat je beboet wordt voor parkeren voor je eigen deur omdat je eindeloos wacht op je bewonerskaart en je vergeet om de 2 uren je blauwe parkeerkaart te verdraaien. Of dat er 30 wachtenden voor je zijn om je te kunnen domiciliëren. Of dat we 2 dagen voor een schoolpoort moeten gaan kamperen.


Voor zij die denken, dat is nu de zoveelste keer dat die vol lof praat over het leven op den buiten, het is al ver goed zeker!

Tja. Sorry. 

Er zijn een paar nadelen, ja. Dat wij veel meer kilometers doen van en naar Gent, met intussen 2 eigen wagens, en dat kost (veel). Dat wij al eens (lees: vaak) achter een traktor belanden als we gehaast zijn. Dat het hier altijd stil is op den buiten, is ook een illusie: al eens zwaar vervoer langs je deur horen passeren? De landbouwmachines die hier langsrijden, dat is niet meteen klein bier... En beesten! Een haan aan de ene kant, een luidruchtige pauw aan de andere kant, ezels en paarden die 's nachts hun stal kort en klein lijken te slaan (in elk geval veel en luid gebonk, wat het precies is?), 1 hond die blaft waarop alle honden van Dikkele beginnen blaffen. En vogels! Vogels! Niet te doen...

Zo, meer heb ik voorlopig niet ontdekt. Eerlijk waar.
En deze "nadelen", voor zover ze die naam waardig zijn, wegen absoluut niet op tegen de vele voordelen.

Ontstressen van de bovenste plank, hier tussen de beesten en de traktors en de bewonersbijeenkomsten en de vele activiteiten die we zelfs niet allemaal gedaan krijgen.

Ik val in herhaling, I know!

maandag 19 mei 2014

Beschermengel(en)

Ik weet dat Joanna niet 1 maar een heel team beschermengelen heeft. Hoe ik dat weet, dat ga ik niet aan uw neus hangen, maar geloof mij, ik wéét dat.

Vrijdag heb ik dat team aangesproken en ze op missie gestuurd. Er is namelijk iemand die zo'n team zeer goed kan gebruiken.

Lulu, amper 4 dagen ouder dan Joanna, vecht de strijd van haar leven, zo ontdekte ik via gemeenschappelijke vrienden van Lulu's ouders op facebook.
Ze vecht op een paar honderd meter van mijn werkplek. Ik krijg het koud terwijl ik dit schrijf en tegelijkertijd is de solidariteit via #teamlulu en de 1000 kraanvogels hartverwarmend.

En dan komt het besef.

Hoe verdomd veel geluk wij hebben.

Want Lulu is niet alleen. Ik word er op mijn werk (te) vaak mee geconfronteerd, kleine kindjes die zulke zware gevechten moeten leveren. Dat gaat recht door mijn kwetsbare moederhart en laat er niet veel van over. Niet te lang bij stilstaan, denk ik dan, je krijgt daar zwarte gedachten van.

Maar bij dezen wil ik wel eens stilstaan.
Bij Lulu en zovele andere dappere vechtertjes.
Bij de families, die samen de strijd aangaan en elkaar steunen in donkere dagen.
Bij het feit dat dit eender wie kan overkomen in deze loterij die het leven is. Ook ons, hoeveel hout wij ook mogen vasthouden.
Bij hoe hard ik mij eigenlijk aanstel als ik mij weer eens in zelfmedelijden wentel omdat een paar zaken niet lopen zoals het moet. Echt, aanstelster!

En ik weet: ik zou eigenlijk elke seconde van elke dag mijn beide handjes moeten kussen.
Want so far, so good. Not jinxing it!

Lulu, 1 engeltje houd ik hier voor ons Joanna, moge de rest van het team zich over jou en je familie ontfermen zolang jullie het nodig hebben. Deel je hen met al die andere kindjes?

donderdag 15 mei 2014

Veel blabla

Joanna's eerste woordjes.

"Nem" = eten en/of hebben. De 2 zijn ook perfect inwisselbaar voor Joanna. Elk eten dat ze ziet, moet ze hebben, en wat ze heeft, dat probeert ze te eten.
"Pffffoe" = poes. Met veel lucht bij de pfff, het is eigenlijk meer blazen.
"Baba" = bumba. Tja.
"Tataaaaaa" = raad eens.
"Oewa" met bijpassende beweging (mondje tegen persoon/voorwerp in kwestie) = kusje geven. Me-ga schattig en vaak ook nat en plakkerig. Kushandje is dan weer zonder geluid, wel met blazen.
Ze zegt ook "mama" maar dat blijkt voorlopig eerder willekeurig te zijn, helaas. Verder vertelt ze honderduit, zeer geanimeerd, maar wij verstaan er geen knijt van.

*Hier moest een filmpje komen van Joanna die "Babaaaa!" roept naar haar Bumba-badspeeltje, maar het onding van amper 13 seconden wil NIET uploaden en ik heb geen geduld ;-)*

Ze kan ook gebarentaal.

Wijzen naar de CD speler en met haar ander handje draaien = leg eens een plakske op aub.
Haar vingertje in haar mond steken, al wijzend naar haar keelgat = ik wil eten.
Smakgeluidjes en kauwbewegingen = ik wil eten.
Zakdoek tegen neusje houden en snuiven en/of blazen door de mond = neusje snuiten. Blazen door het neusje is moeilijker, helaas.
Schoentjes nemen en een poging doen om ze aan te doen (tegen de voet houden dus) = wanneer zijn we weg?
Ze kan nu ook blijkbaar "Shhhht" doen met vingertje tegen haar mond en "Mmmmm" met handje over buikje wrijven wanneer ze eet en je vraagt "Is het lekker?". Deze laatste 2 voorlopig enkel beeld zonder klank, de 2 samen is precies nog wat veel gevraagd.

Sinds kort spelen zich thuis ook vaak volgende taferelen af.

In bad. "Waar is je navel, Joanna?" - Wijst naar navel en raakt er voor de zoveelste keer compleet van in de ban. "En waar is je neusje?" - Wijst naar neusje en blaast daarbij (pffft). Want na deze winter zijn neusje en snuiten één. "En je mondje?" - Steekt vinger in mond en doet ook pffft, om 1 of andere reden. "En waar zijn je voetjes?" - Pakt voetje en babbelt ertegen of probeert het op te eten. Verder geraken we nog niet.

Wat wij eten, wil zij ook eten, en niets anders. Ze is volop bezig met leren eten met lepel en vork. Ze kan er al aardig wat van, maar heeft nog een lange weg te gaan. Als we helpen, wordt ze echt boos.


Ze wordt wel vaker eens boos en wel om de volgende redenen: ze kan iets niet, ze mag iets niet, men neemt haar iets af, men legt haar op het verzorgingskussen, men haalt haar uit bad (het kind zou liefst 24/24 in bad zitten, denk ik), haar eten is op maar ze heeft nog honger, ze zit in haar stoel of buggy maar wil stappen, dat is het zo ongeveer. Veel boos zijn dus. Gelukkig altijd van korte duur en snel vergeten. Ik zeg dan ook altijd "Ben je boos Joanna?" of "Je moet niet boos zijn". Naar het schijnt is dat zeer opvoedkundig verantwoord, de gevoelens van je kind benoemen. Ik vind het gewoon een beetje grappig wanneer ze boos is. Dat ik dat dus al lachend zeg, heeft ze gelukkig nog niet in het snotje.

Als we vragen "Zijn we weg?", begint ze te zwaaien, neemt ze haar schoentjes en stapt ze naar de voordeur. Als we zeggen "Kom, we gaan in bad", stapt ze naar de badkamer (die is op het gelijkvloers) en moest ze kunnen, ze kroop met kleren en al in bad. Als ze tijdens het spelen iets "verwezenlijkt " (zoals een vormpje in het juiste gaatje duwen of zo), geeft ze een applausje voor zichzelf en kijkt ze mega trots in het rond.

En boekje lezen is haar nieuwe favoriete bezigheid. Ze komt dan bij mij zitten en dan kijken we samen in het boekje, ze neemt dan met haar handje mijn wijsvinger vast en wijst met die vinger de dingen aan die ik dan moet benoemen. "Poes. Vogel. Konijn. Konijn. Vogel. Poes. Vogel. Vogel. Niets. Tekst. Poes. Konijn." You get the picture.

14 maanden bijna. Pffff!

maandag 12 mei 2014

Mens erger je niet

Ook wel gekend als "paardjesspel" bij ons, omdat de pionnen paardjes waren (allez gij!).
Ik ergerde mij dood als kind, telkens ik zou gaan verliezen.
Het was een teken aan de wand.

1 van de dingen waar ik mij aan erger bij mezelf, is dat ik mij zo gemakkelijk erger. Aan vanalles en nog wat, zowel grote wereldproblemen als onnozele futiliteiten.
Het is sterker dan mijzelf. Al dat ergeren levert mij nochtans niets op, tenzij extra onnodige stress. Ik probeer mijzelf dus altijd wat in te tomen wanneer ik merk dat ik weer in ergermodus ga. Met wisselend succes...

Sommige van die ergernissen hebben te maken met mijn groot gevoel voor rechtvaardigheid. Ik erger mij niet alleen aan onrechtvaardigheid, ik word er zelfs boos van.
Dat kan gaan van kleinigheden die mij overkomen (onterechte parkeerboetes, ik zeg maar iets, aaaargh!!) tot de grote onrechtvaardigheden in deze wereld zoals de kloof tussen rijk en arm en andere van die échte miseries. Je moet het daarom niet in derdewereldlanden gaan zoeken, vind ik. Hier in België kunnen ze er ook wat van.
Denk maar aan voetballers. Ik twijfel er niet aan dat de meesten onder hen gedreven atleten zijn, met een gezonde dosis talent en balgevoel. Dat ze hard trainen en werken om hun doel (haha!) te bereiken. Wat ik niet kan plaatsen, is dat zij gigantisch, buitenproportioneel veel meer verdienen dan een gedreven "gewone" werkmens, die ook talenten heeft en ook hard werkt om zijn/haar doel te bereiken. Beats me! Hetzelfde geldt trouwens voor politici, topambtenaren, toplui in de privé-sector,... Ik ga akkoord met het principe "voor wat, hoort wat". Als je job je leven is en je leven je job, met enorme verantwoordelijkheden, dan staat daar een vergoeding tegenover. Maar de bedragen in kwestie doen mij gewoon duizelen. Ik vind dat degoutant, wetende dat er mensen zijn die geen nagel hebben om aan hun gat te krabben.
Let wel, voor geen geld ter wereld wil ik het soort leven leiden als die toplui hoor, maar dat is een ander verhaal ;-)

Andere ergernissen hebben te maken met "de mensheid" als soort en alle gebreken die die kan vertonen.

Een mooi voorbeeld tijdens deze verkiezingstijd is de complete klucht die de Vlaamse (en bij uitbreiding de Belgische) politiek geworden is.
De clash van de ego's.
Debatten lijken meer dan ooit op ruzies op de kleuterspeelplaats. Mijn mama is toch slimmer dan die van u. Ik heb toch meer auto's dan gij. Gij zijt stout want gij duwt de andere kindjes.
Juffrouw, juffrouw!

Plaatsvervangende schaamte! Ik ga daar niet meer woorden aan vuil maken...

Een derde soort ergernis is compleet aan mijzelf te wijten, met name aan mijn gebrek aan geduld. Ik moet eerlijk toegeven, het is echt véél gebeterd sinds Joanna er is. Met haar heb ik tonnen geduld, ik verbaas mijzelf nog elke dag! Maar op andere vlakken, blijf ik mij opjagen als de dingen weer eens niet snel genoeg gaan naar mijn mening.
Het verkeer bijvoorbeeld! De meest nutteloze ergernis in mijn leven. Want het is niet omdat ik mij boos maak op de (organisatoren van de slecht afgestemde) wegenwerken, de gevaarlijke of net de bange chauffeurs, dat ik daarom vlotter van A naar B geraak. Verspilde energie, niet normaal. En toch...

Dagelijks word ik dus wel geconfronteerd met kleine en minder kleine ergernissen. Ik denk eerlijk gezegd dat dat onvermijdelijk is in een mensenleven. Ik tracht gewoon mijzelf tot kalmte aan te manen op zo'n momenten en er zo weinig mogelijk bij stil te staan.

Stilstaan is voor de mooie momenten, waarvan er godzijdank ook meer dan genoeg zijn in een mensenleven. Den truuk is ze niet te missen doordat je te veel bezig bent met ergeren ;-)



donderdag 8 mei 2014

Blogmijmeringen

Een paar weken geleden kreeg ik een mailtje van een volslagen onbekende die mij vroeg of ik iets wilde reviewen. Het duurde even eer ik dat begrepen had, ik dacht eerst dat ze eigenlijk iemand anders zochtten en had niet door waarom ik in godsnaam werd aangeschreven...
Bleek dus om de blog te gaan :-)
Ik heb dat vriendelijk geweigerd, en wel om 2 redenen.
1. Die mensen zouden niet veel gehad hebben aan die review. Een post van mij krijgt gemiddeld 60 à 70 lezers over de vloer, denk ik. Echt de moeite niet.
2. Ik heb helemaal de intentie niet om zaken te reviewen. Ik had daar eerlijk gezegd nog nooit bij stilgestaan tot ik de vraag kreeg. Ik zie het vaak bij anderen, en het is fijn om te lezen, maar het spreekt mij niet echt aan om het zelf te doen.

Ik ben niet zo iemand die het world wide web afschuimt op zoek naar leuke weetjes, interessant leesvoer, entertainende filmpjes,... Alles wat ik lees en/of bekijk, krijg ik netjes voorgeschoteld via facebook (en intussen via die paar blogs die ik lees). Ik vind het heel leuk dat anderen dat voor mij doen maar doe er zelf niet actief aan mee. Yes, I'm lazy.
Ik was dus ook geen bloglezer. De enige blog die ik volgde was die van haar omdat we bevriend waren op facebook en ik er zo op stootte. Tijdens mijn eerste maanden als mama, vond ik het echt fijn om de verhalen daar te lezen, omdat het vaak herkenbaar was en ik zo iets had van "oef, ik ben niet alleen".
Hoe meer ik de blog las, hoe meer ook mijn eigen goesting om iets neer te pennen de kop begon op te steken. Het weinige creatieve dat ik in mij heb, zocht blijkbaar plots z'n weg naar buiten.

Onze verhuis was een goede aanleiding om een blog op te starten. Intussen merk ik dat de meeste blogposts gaan over Joanna in plaats van over "den buiten", maar hey, wat had ik dan verwacht?
Als ik nu zo terugkijk op die enkele maanden bloggen, kan ik zeggen dat ik dit eigenlijk vooral voor mezelf doe. Ik vind het fijn om verhalen van een tijdje terug opnieuw te lezen. Het is echt een soort logboek aan het worden, het is alsof ik door een fotoboek blader in tekstvorm. Zo van "weet je nog" en "oh dat was ik helemaal vergeten", maar dan tegen mezelf. Ik hoop dat ik dit nog lekker lang kan blijven doen, zodat ik binnen zoveel jaar écht terug in de tijd kan gaan. Lijkt mij zalig, anders vergeet je al die kleine dingetjes toch? Veel van mijn familieleden lezen ook mijn blog en vinden het fijn om zo op de hoogte te blijven. Want wij wonen nu tenslotte in het "verre" Dikkele ;-) Uiteraard vind ik het leuk dat ook anderen de blog lezen, en hoe meer lezers, hoe blijer de auteur. Toegegeven, het is gewoon flatterend wanneer je schrijfsels in de smaak vallen. Maar mijn aantal lezers steeds omhoog proberen krijgen, is niet iets waar ik van wakker lig. Het is mijn projectje en ik doe het in de eerste plaats voor mezelf. Selfish me!
Op facebook heb ik trouwens een boel fotoalbums staan, die ik ook voornamelijk voor mezelf maak. Ik vind dat een heel handige tool om de foto's die je wil "onthouden" mee te verzamelen. Ik kijk er veel gemakkelijker eens naar dan de resem foto's in mapjes op mijn harde schijf (ongefilterd, dus 10 keer Joanna in bad met dat eendje net in een iets andere positie) en het duurt een stuk minder lang dan een echt fotoboek maken online om dan te laten afdrukken. Dat zij die willen (en mogen) meegenieten van de facebookfoto's, dat ook kunnen, is mooi meegenomen.

Intussen volg ik een 5 à 10-tal blogs (je kan hiernaast zien welke) en dat vind ik voorlopig meer dan genoeg. Zelf ga ik ook niet meer (proberen) maken van mijn blog dan wat het nu is. Dit is eigenlijk gewoon mijn dagboek, dat ik grafisch en taalkundig wat opsmuk aangezien er wat mensen meelezen en aangezien ik hier gewoon mijn creatief ei in kwijt kan. Maar verder dan dat gaat het niet. Again, I'm lazy.

Het grootste respect dus voor zij die niet op hun lui gat zitten en zoveel beter zijn en zoveel verder gaan dan wat ik hier probeer te doen. Ik vind dat fantastisch! Vooral dat dat gebeurt naast de day-time job, het gezinsleven, het huishouden,... Chapeau en doe zo verder, ik blijf lustig lezen!

Zo, tot hier de mijmeringen van een amateur-blogster die voor de tweede maal in 2 weken tijd aan het bed gekluisterd is met een lumbago. Het gaat alweer beter, maar het blijft opletten geblazen, dat is mij nu wel duidelijk.
Ik heb nu wel wat meer tijd om blogs te lezen ;-)

* Mijn eerste blogpost zonder foto's (denk ik)! Ik ben écht lui!*

zondag 4 mei 2014

Ploetermoeder

Kijk, over het algemeen zijn mijn berichten hier vrolijk getint. Ik ben namelijk een vrij optimistisch persoon en probeer zo veel mogelijk een positieve kijk op het leven te hebben.
Ik zou het hier bijvoorbeeld, na dit lang weekend, kunnen hebben over het bezoek van vrienden aan ons, het verjaardagsfeestje van mijn oma die 80 werd (hoera!), de leuke pokeravond bij vrienden, ontbijt met een vriendin, gezellig uit eten op restaurant in Gent, ons namiddagje zee van vandaag,...

Maar.

Zo'n blog is eigenlijk een beetje als een dagboek, nietwaar?
En een dagboek dient toch ook om af en toe eens iets van je af te schrijven, nietwaar?

Dus vandaag ga ik een potje zagen. Het is eens iets anders.

Met elke vezel van mijn lijf heb ik dit weekend gevoeld wat dat is, ploetermoeder zijn.

Daar waar ik het weekend begon met de pijnlijke restanten van een lumbago, eindig ik het in volle verkoudheidmodus. Niet gewoon wat snot, nee, dat was niet genoeg. Ik heb mij de voorbije dagen écht ellendig gevoeld en functioneer voorlopig alleen met 600 mg ibuprofen achter de kiezen. (Ja, dat is veel. Ja, ik had dat nodig. I can take it.)

Samen met die lumbago-overblijfselen en die kanjer van een verkoudheid, kreeg ik dit weekend ook een hangerig kind cadeau. Ze zit alweer enkele weken met snot (what's new?), dus dat kon een reden zijn. Ze krijgt ook bovenaan langs beide kanten kiezen, die zitten er nu door en ze heeft er duidelijk last van. Ze bijt plots weer op alles en nog wat, bij voorkeur op dingen die niet in de mond mogen.
Gisterenavond is ze dan beginnen hoesten. Niet zo wat snot dat gezakt is en los zit en gemakkelijk op te hoesten is. Nee, een hardnekkige hoest met vastzittend slijm. Zo klinkt het toch.
Vorige nacht heeft ze gehoest in plaats van geslapen. Wij zijn dus ook meer wakker geweest dan wat anders. Gezien mijn eigen lichaam het ook compleet laat afweten en ik eigenlijk best wel wat rust kan gebruiken, stond ik vanmorgen gewoon te bleiten van miserie. Ik voelde mij het toppunt van ploetermoeder...

Maar we bleven enigszins optimistisch vandaag, gezien koorts en andere ziektesymptomen uitbleven.

Tot daarnet.
Thuisgekomen van de zee met 37,6 wat na een verkoelend badje opliep tot 38,6.
Ding ding ding! Prijs! Alweer!

Ze ligt intussen in bed, met koortswering achter de kiezen en de luchtbevochtiger aan. Ze hoest.
En daar begint het hele reutemeteutje weer.
Als ze morgenvroeg nog koorts heeft, mag ze wéér niet naar de onthaalmoeder. Wij kunnen allebei in geen geval thuisblijven van het werk, onmogelijk de komende dagen. Dus dan gaat ze naar de grootouders, die al verwittigd werden van de blijde gebeurtenis. Dan wéér bellen naar de kinderarts. Ja hallo, hier wéér de mama van Joanna Vermassen, remember me? Wéér een doktersbezoek na het werk op een uur dat Joanna eigenlijk al moet slapen, én een apotheekbezoek bij de apotheek van wacht, met de nodige kosten. Wéér hopen op snelle beterschap, naar het werk met een hoofd dat er niet helemaal bij is en intussen zelf op de been trachten te blijven ondanks het chronisch slaapgebrek.

Nee, het is niet altijd allemaal rozengeur en maneschijn. Al bij al mogen wij niet klagen, maar na meer dan 6 maanden snot en sinds januari om de 3 weken een ziek kind met koorts en al wat ge wilt, mag het nu écht eens ophouden. Maar écht hé.

Zo, kregen jullie bij dezen ook eens een ander kantje van mij te zien (lezen). Hehe, dat deed deugd!

Laat ik afsluiten met iets leukers: enkele kiekjes van vandaag aan zee. Joanna vond het de max en was kwaad toen we weg gingen. Of was kwaad omdat ze weer ziek aan het worden was. Wie zal het zeggen...