Project integratie #4

Eerder deze week namen wij deel aan een dorpsraad.
*Grijns*
Voor zij die ooit naar Gilmore Girls keken: ja, écht zo'n dorpsraad.

Ik vond het fan-tas-tisch gewoon, het hele gebeuren.

Officieel heette het een bewonersbijeenkomst, waarop werd gesproken over de parkeer- en mobiliteitsproblematiek in Dikkele. Alle inwoners waren uitgenodigd en 1/5 van hen daagde op. We waren dus met een 30 à 40 man en er werd naar ieders ideeën geluisterd.

Je kan je voorstellen, zoveel mensen, zoveel meningen. Maar over bepaalde zaken werd toch vlot een consensus bereikt en hoewel er geen knopen werden doorgehakt (dat was ook niet de bedoeling), denk ik dat de mening van de gemiddelde Dikkelaar duidelijk werd overgebracht.

Ik moet minstens de helft van de tijd met een brede grijns op m'n gezicht gezeten hebben. Als ex-stadsmens heb ik van zoiets optimaal genoten: het feit dat zo'n bijeenkomst überhaupt plaatsvindt, dat je bij aankomst een drankje krijgt aangeboden door 1 van de schepenen van Zwalm, dat je na afloop nog eens een drankje (waaronder lekkere biertjes) kreeg, dat de bijeenkomst werd voorgezeten door 3 schepenen, 1 politieagent en 1 medewerker-expert in de materie, dat er een grondplan van de gemeente geprojecteerd werd en de streetview van google maps als handig hulpmiddel werd ingeschakeld, dat zowel jong als oud aan het woord kwam, zowel landbouwers als horeca-uitbaters, zelfstandigen, gezinnen met kleine kinderen,...

En last but not least, dat wij onze eigen dorpsgenoten ook eens wat beter konden leren kennen. Want het is nu niet dat wij buiten de werkuren onze dagen slijten op de 4 straten die Dikkele dorp groot is. Niet dat we dat niet willen, maar wij zijn gewoon drukbezette mensen ;-)

Het contrast tussen het wonen in een (groot)stad en het leven in een kleine (deel)gemeente, kan op zo'n moment niet groter zijn. De betrokkenheid is groot en dat is een heel fijn gevoel.
Hier kom je het niet tegen dat je straat plots zonder boe of ba wordt opengesmeten waardoor je huis een halve modderpoel wordt en je internetverbinding 5 dagen niet werkt, waarna geen van de betrokken partijen hiervoor verantwoordelijkheid opneemt. Of dat je beboet wordt voor parkeren voor je eigen deur omdat je eindeloos wacht op je bewonerskaart en je vergeet om de 2 uren je blauwe parkeerkaart te verdraaien. Of dat er 30 wachtenden voor je zijn om je te kunnen domiciliëren. Of dat we 2 dagen voor een schoolpoort moeten gaan kamperen.

Voor zij die denken, dat is nu de zoveelste keer dat die vol lof praat over het leven op den buiten, het is al ver goed zeker!

Tja. Sorry. 

Er zijn een paar nadelen, ja. Dat wij veel meer kilometers doen van en naar Gent, met intussen 2 eigen wagens, en dat kost (veel). Dat wij al eens (lees: vaak) achter een traktor belanden als we gehaast zijn. Dat het hier altijd stil is op den buiten, is ook een illusie: al eens zwaar vervoer langs je deur horen passeren? De landbouwmachines die hier langsrijden, dat is niet meteen klein bier... En beesten! Een haan aan de ene kant, een luidruchtige pauw aan de andere kant, ezels en paarden die 's nachts hun stal kort en klein lijken te slaan (in elk geval veel en luid gebonk, wat het precies is?), 1 hond die blaft waarop alle honden van Dikkele beginnen blaffen. En vogels! Vogels! Niet te doen...

Zo, meer heb ik voorlopig niet ontdekt. Eerlijk waar.
En deze "nadelen", voor zover ze die naam waardig zijn, wegen absoluut niet op tegen de vele voordelen.

Ontstressen van de bovenste plank, hier tussen de beesten en de traktors en de bewonersbijeenkomsten en de vele activiteiten die we zelfs niet allemaal gedaan krijgen.

Ik val in herhaling, I know!