vrijdag 30 oktober 2015

Met ons viertjes - week 3

Ik kwam deze week voor het eerst echt eens buiten.
Zonder dat het van "moeten" was. (Lees: boodschappen, afspraken,...)
We maakten met ons viertjes een wandeling door ons dorp, want het was prachtig najaarsweer. De buggy board werd keihard goedgekeurd door Joanna en Ellie bleek een volleerd slaapster in de wandelwagen. En ik, ik genoot met volle teugen van dat halfuurtje quality time in de buitenlucht!



Ik ging ook een uurtje shoppen voor mezelf voor het eerst sinds ik-weet-niet-meer-wanneer. Ik heb mij helemaal laten gaan; wat een geluk voor onze portemonnee dat ik maar een uurtje tijd had! Ik ging aansluitend lunchen met mijn beste vriendin, gewoon onder ons 2tjes. Eventjes baby-vrij en ik heb er keihard van genoten! 24/24 en 7/7 mama zijn, het is toch niet helemaal mijn ding. Af en toe een pauze en gewoon mijn onbezorgde zelf zijn, dat doet deugd. 
Batterijen opgeladen!


Ellie maakte kennis met de osteopaat.
Niet dat ik dacht dat zo'n bezoek hoognodig was (ze heeft geen voorkeurshouding of zo), maar na Joanna's geboorte heb ik mij voorgenomen om met mijn volgende kindje sowieso een controlebezoekje te doen. Beter voorkomen dan genezen: als het kind ergens vastzit of last van heeft, dan maar beter meteen verhelpen in plaats van verder te sukkelen.
Ellie is geen huilbaby, maar wel een onrustig kindje dat moeilijk zelf de slaap kan vatten en ze blijft ook veel last hebben van haar vertering. Dus baat het niet, dan schaadt het niet! 
Het eerste bezoekje was gisteren en zoals ik zelf verwachtte: geen rampscenario's zoals bij Joanna (die zat vast van boven tot onder, elke vezel van haar lijfje), maar toch wat spanning hier en daar. Tijdens de behandeling vulde Ellie gezellig haar pamper (klassiek!) en na de behandeling was ze volledig KO (ook klassiek!). Ze liet vervolgens ook zonder problemen 7 uren tussen 2 voedingen, alleen moet ze haar moment nog weten kiezen: volgende keer graag van 23u tot 6u ipv van 19u tot 2u aub!
Ze heeft in elk geval deugd gehad van de behandeling, binnen 14 dagen gaan we nog eens.

De keuze voor Novarice was trouwens de goede!
De ongemakken zijn duidelijk verminderd, ze drinkt goed wanneer die vertering haar geen parten speelt (anders kan die fles haar gestolen worden, dan proberen we het beter later opnieuw) en haar stoelgang ziet er een stuk "gezonder" uit. De geur, dat is wat anders ;-)
Ze blijft dus wel lastige darmen hebben, maar goed, that's life. We starten binnenkort met een offensief van probiotica op aanraden van de osteopaat en voor de rest zal het er moeten uitgroeien. Zoals gezegd, laat die kaap van 6 maanden maar komen!



Joanna ging voor de 2de keer in haar leven naar de kapper.
Tot nu knipte ik haar haar altijd zelf, geloof het of niet. Gewoon wanneer ze in bad zat, staartje maken en "knip" de puntjes eraf, en vooraan voor haar "froe" hetzelfde. Op en top amateuristisch maar het was er toch niet aan te zien ;-)
Nu vond ik het echter tijd dat er toch eens wat model in geknipt werd. Omdat ze bijna naar school gaat (spannennnnnd), trakteerde ik haar op een echt "kapsel".
Ze vond het wat overweldigend maar overwon haar angst snel. Achteraf was ze mega trots en vertelde ze aan iedereen dat ze naar de kapper was geweest en dat de mevrouw haar haartjes mooi geknipt had. Ja, dat babbelen lukt ook steeds beter!

Wachten bij de kapper, het leukste deel.

Zich laten kappen met een klein hartje maar zonder morren!

vrijdag 23 oktober 2015

Met ons viertjes - week 2

Hoe doe je dat: een kindje maken zonder koemelkeiwitallergie?
Ellie maakte langzaam de switch van rustig kindje naar onrustige baby die geen benul heeft hoe te verteren. Joanna part two, maar met minder huilen (oef!). 
Volgens de kinderarts (die ik bezocht om andere redenen, zie verder), was het uiteraard te vroeg om te kunnen spreken van koemelkallergie. Ons buikgevoel (beider ouders dus) zei echter dat het quasi zeker weer van dattum is en als ik 1 ding geleerd heb van onze vorige babyperiode is het wel: volg je intuïtie!
Geen koemelkvrije melk op voorschrift? Dan zelf maar een alternatief geïntroduceerd. Ik ken de goede alternatieven intussen wel, na Joanna (en apotheker zijnde). Sojamelk is geen optie wegens risico op kruisallergie, dus bleef er maar 1 volwaardig (en vrij te verkrijgen) alternatief over.
Ellie drinkt sinds woensdag Novarice (van Novalac), een complete zuigelingenvoeding (zoals elke andere kunstvoeding dus) op basis van rijstproteïnen ipv koemelk en meteen ook lactosevrij. 2 dagen later zien wij al verbeteringen: ze is wat rustiger, doet spontaan kaka (dat was thuis nog niet gelukt, het voorraadje glycerinesuppo's was al aangelegd) en lijkt minder last te hebben van krampjes. Hopelijk houdt deze tendens aan, dan ben ik een zotcontente mama!



Wist je dat er zoiets bestaat als laryngomalacie?
Wabliefteru?
Ik ook niet.
Het klinkt vreselijk, en wel op 2 manieren.
1. Gewoon, de naam - laryngomalacie. Dat klinkt als een vuil beestje waar je zo snel mogelijk vanaf wil.
2. De aandoening: het is geen vuil beestje en zelfs volledig onschadelijk. Alleen maakt het veel lawaai!
Ergens rond dag 8 was het brave kind beginnen piepen en rochelen als een verstokt roker met zware astma. Ik zeg het u, dat is nogal verontrustend bij zo'n klein piepke. 
De kinderarts stelde laryngomalacie vast: Ellie heeft een te week strottenhoofd. Volkomen onschuldig, het moet eruit groeien maar dat kan maanden (tot zelfs een jaar) duren. En de oudjes moeten wennen aan de geluidjes. Ik zal u nog eens iets zeggen, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Maar soit, zij heeft er zelf niet echt last van, dus ik ben enigszins gerustgesteld.

Voor wie meer wil weten over het strottenhoofd ;-)

Nog 1 obstakel te overwinnen.
Ellie heeft veel last van een verstopte neus. Ze heeft namelijk ook een snuffelneus:  klinkt schattig maar vertaalt zich gewoon naar nog meer geluidjes! Haar neusholte is heel smal, vooral ter hoogte van de neus-keel overgang. Van het minste beetje snot dat ze produceert, zit ze dus erg verstopt. Dat snot is voorlopig onschadelijk, zowel kinderarts als Kind & Gezin zeggen dat dit het neusslijmvlies is dat sterk reageert op de "nieuwe" buitenwereld. Ik wacht dus af en hopelijk betert het vanzelf... 


Joanna is nog altijd een liefhebbende grote zus.
Ze komt soms vragen om Ellie vast te houden en aait heel graag zachtjes over haar hoofdje. En ze geeft een tutje als een volleerde tutjesgeefster!
Tegenover ons is het wat anders. Ze is stouter, maakt (nog) sneller drama waar er geen is en luistert vaker niet dan wel. Wij proberen niet in die aandachtsval te trappen en halen elk grammetje geduld boven dat in ons lijf zit. Die voorraad is echter beperkt gezien de vermoeidheid en vaak ook de ongelukkige timing van Joanna. Nu ja, we weten dat het zal passeren en liggen er verder niet wakker van. Daar hebben we Ellie voor.

Intussen is ze helemaal klaar voor school. De kijkdag was een succes! Nog 2 weekjes, deze mama vindt het keispannend!



Met mij gaat het redelijk.
Moe natuurlijk, net zoals alle andere kersverse moeders. Maar ik leerde uit het verleden: ik bouw rust in waar het kan. Organisatorisch loopt alles hier vrij rimpelloos, dat heb je dan wel bij een tweede. Ik kan dus vaker eens gaan liggen en rusten of zelfs slapen.
Deze keer deed ik ook beroep op kraamzorg. Voor mij wil dat zeggen: ofwel slapen, ofwel op het gemak buitenshuis gaan (boodschappen, shoppen,...) terwijl thuis de nodige taakjes worden uitgevoerd en je dus ook de rest van de dag op je gemak bent. Schitterend is dat. Mijn was wordt gestreken (waw!), mijn diepvries is enkele potten spaghettisaus en soep rijker, flesjes worden afgewassen en gesteriliseerd en onze oven en ijskast blinken als nooit tevoren.

O, en ondanks het feit dat mijn buik aanvoelt als was hij gebruikt als boksbal en dat al het lymfevocht in mijn lijf zich verzamelt in mijn onderbuik, kan ik al terug op mijn buik slapen. Hemels!

Samen dutten is de max

Ik was vergeten...
  • hoe wijs het is dat mijn lichaam weer van mij is. En mijn borsten weer normaal. De max gewoon.
  • hoe emotioneel je bent de periode na de bevalling. Hormonen, natuurlijk. En slaaptekort. I'm a mess zodra ik iets zie of hoor met een minimum aan emotionele lading. Joengens toch!
  • hoe leuk het is je baby'tje een badje te geven. Zalig!
  • dat je 9 op de 10 vergeet doopsuiker mee te geven aan je bezoek. Elke. Keer. Opnieuw.
Ik wist niet...
  • dat babyscheetjes al zó kunnen stinken!
  • dat het afscheid van Joanna als mijn kleine meisje mij zo zwaar zou vallen. Plots is ze echt groot, in mijn ogen toch. Heel raar!
  • dat ik blijkbaar gewoon geen fan ben van baby's eerste maanden. Ik kijk uit naar de kaap van 6 maanden, wanneer er echt sprake begint te zijn van interactie en die typische baby-ongemakjes van de baan zijn. Zoveel leuker! Tot dan: survival-modus ;-)

dinsdag 20 oktober 2015

Ellie is in de wolken...

Hoe ik erbij kwam, bij de wolkjes, dat weet ik niet.
Het voelde gewoon juist.

En eens ik wist, Ellie wordt een wolkenkind, was er geen houden meer aan!

Geboortekaartje 
Spreekt voor zich, denk ik. Met dank aan Ellie's coole peter, zijnde mijn schoonbroer Misterfiksit die dit zo mooi fikste!



Doopsuiker
Niet alleen de decoratie (ik haakte 80 wolkjes aan ongeveer 8 wolkjes per uur, eigen patroontje), maar ook de snoep zelf: meringues en schuimpjes, toch erg "wolkerig", niet?
Het niet-eetbare alternatief werden opnieuw zeepjes, naar analogie met Joanna, maar deze keer in de vorm van een wolkje. Geen hoofdbreker.





Decoratie
Ik heb gelogen enkele regeltjes hoger. Ik haakte geen 80 wolkjes, maar 110. Ik had namelijk niet goed opgelet bij het kopen van extra wol en de eerste 30 wolkjes bleken crèmekleurig in plaats van wit. En ik wou wit voor de doopsuiker. Niks verloren, de crème-wolkjes hangen intussen als muurdecoratie op Ellie's kamer. Ik vind het wel iets hebben!


Daarnaast haakte ik met restjes wol haar naam op wolkjes om de presentatie van de doopsuiker wat extra "schwung" te geven.




Speelgoed
Toen ik besloot Joanna's muziekmobiel te "pimpen", wist ik niet waar ik aan begon. Ik had er natuurlijk de uiltjes gewoon kunnen afknippen en de wolkjes en sterretjes met een nieuw touwtje eraan kunnen hangen. Maar speelgoed in perfecte staat kapot maken, dat vond ik vergaand. Zo destructief! Dus ik pakte de uiltjes met witte tissues en rekkers in en haakte er de nieuwe vormpjes rond. Wat een gedoe, wat een gepruts! Maar het resultaat mag er wezen, vind ik ;-)

Voor...
...en na!
Wat later trok ik de lijn dan maar door naar het andere muziekspeeltje ook. Daar haalde ik het muziekdoosje uit de knuffel en naaide die netjes terug dicht. Er gaat niets in de vuilbak!
Vervolgens was het erg zoeken naar hoe een wolk te haken rond het muziekdoosje, want de patronen die ik vond waren ofwel te groot, ofwel te klein. Dus verzon ik zelf iets. Ik haakte rondjes, naaide die aan elkaar en vulde het geheel op met watten en het muziekdoosje. Aan het touwtje haakte ik 2 regendruppeltjes, dat vond ik wel passen. Helemaal geslaagd is het niet want het ziet er niet overal even netjes uit (afwerking kan beter!), maar ik denk niet dat Ellie er last van heeft...



vrijdag 16 oktober 2015

Met ons viertjes - week 1

Nieuw rubriekje!
Het leven zoals het is, met ons viertjes. Elke week zal ik wat losse gedachten neerschrijven over hoe de overgang van 1 naar 2 kindjes ons bevalt. Enjoy!

Was het niet voor die keizersnede, ik had 3 nachten kraamkliniek ideaal gevonden.
Toch wel een groot verschil, zo voor de eerste of de tweede keer mama worden... Mét keizersnede blijft 5 nachten wel noodzakelijk, vooral dan naar pijnbestrijding toe.



Joanna is super lief voor haar zusje.
Kusjes geven, melkje geven, aaien over haar hoofdje, speelgoed in haar park zetten,... Voorlopig gaat dit aspect dus goed, al merken we wel dat ze wat stouter durft te zijn om aandacht op te eisen. Dat is maar normaal ook, denk ik dan.



Dag 4 - dus nog in de kraamkliniek - was dag van de baby blues.
Amai wat was dat zeg!? Vorige keer weinig van gemerkt, deze keer veel tranen zonder reden. Ik miste Joanna plots heel erg en voelde mij schuldig dat ik haar zo weinig kon zien en aandacht kon geven. Ik heb gebleit gelijk een klein kind toen ze die dag op bezoek kwam. Ze begreep er niets van maar pakte mij gewoon stevig vast. Niet te vatten hoe graag ik dat kind zie! Volgende dag niets meer te merken van die blues, speciaal fenomeen toch hoor!




Ellie sliep haar eerste nacht thuis van middernacht tot 7u, zonder voeding.
Ik wist niet wat ons overkwam! Toevalstreffer natuurlijk, dat weet ik, maar wat een welkome verrassing zeg! 
De eerste nachten werd ze steeds rond 2-3u wakker om te eten, maar die nacht wekte ze ons pas een eerste keer om 4u. Ze was nog niet helemaal wakker dus we besloten het flesje een uurtje te proberen uitstellen (kwestie dat het voedingsschema niet helemáál om zeep zou zijn) door haar tussen ons te leggen met een tutje. De volgende keer dat ik wakker werd was het kwart voor 7 en sliep iedereen nog! Geloven wie geloven kan...
Ter info: nacht 2 en 3 dronk ze gewoon haar nachtfles hoor. En terug inslapen is vaak een uitdaging, de darmpjes zijn spelbreker. Het leven zoals het is!




Ik zit intussen te wachten tot de huilbaby-bom ontploft.
Ik weet niet eens of die er wel is, maar het heeft er de eerste keer blijkbaar goed ingehakt. Ik ben (te) alert voor elk teken van reflux, koemelkallergie en meer van die shizzle. Ellie's vertering bezorgt haar redelijk wat ongemakken, maar niks onoverkomelijk voorlopig. Haar eerste krampjes-huilbui filmde ik maar meteen, kwestie van alvast materiaal te verzamelen voor een mogelijk toekomstig medisch dossier. Een voorbereid moeder is er 2 waard ;-) Ik wacht dus (terecht of onterecht) af met een bang hartje en koester intussen elke dag (en nacht) die vlot verloopt. 
Ik maak zowaar kennis met een soort van roze wolk, wie had dat ooit gedacht!



Ik was vergeten...
  • hoe zacht zo'n babyvelletje is! OMG!
  • wat een grappige gezichtjes die kleintjes trekken, vooral zo net na het drinken. Hilarisch!
  • hoe snel de dagen voorbij vliegen en hoe weinig je maar lijkt gedaan te krijgen. Ik heb nog niet gehaakt sinds de bevalling!


dinsdag 13 oktober 2015

Over borsten en flessen en de beste mama's ter wereld

Nog niet heel lang geleden was het borstvoedingsweek, of toch zoiets.
Met alle nodige discussies, meningen en media-aandacht vandien.

Gek hoe zo'n thema echt polariseert, want proberen we niet gewoon allemaal de best mogelijke mama te zijn? Of we daar nu borsten of flessen voor gebruiken?

Joanna kreeg de borst. Een keuze die ik zelf maakte, ik voelde mij niet verplicht onder druk van de maatschappij of de publieke opinie of welke gezondheidsinstantie ook. Ik wou het gewoon zelf proberen en zien wat het gaf.

Mijn borsten deden het goed, fantastisch zelf.
Joanna vond het allemaal niet zo fantastisch. Ze was een erg onrustige baby die eerste dagen (alvorens officieel een huilbaby te worden) en dronk ook onrustig aan de borst. Haar eten geven was meer een gevecht dan een plezier en dat beterde niet. Ik werd begeleid door een lactatiedeskundige, haalde alle truukjes uit de kast en hield haar nog net niet ondersteboven om aan te leggen, maar het mocht niet baten.

Na 6 weken zat ik erdoor en "zwichtte" ik definitief (ik kolfde al af vanaf een week of 3 zodat Michiel ook eens een flesje kon geven ter afwisseling). Joanna dronk gewoon ook veel liever van een fles, punt.

Deze keer besloot ik reeds vrij vroeg in de zwangerschap dat ik direct flessenvoeding zou geven.
Ik wéét dat het totaal anders had kunnen lopen en dat het deze keer wél vlot had kunnen gaan.
Maar de schrik voor een tweede huilbaby zit erin. Dus de keuze was voor mij vrij simpel.

Ik verkies een mama die het aankan in combinatie met flessenvoeding boven een mama die er compleet doorzit in combinatie met borstvoeding. 

Beschouw het dus een beetje als een voorzorgsmaatregel: als het weer een zware babytijd wordt, dan hoef ik al tenminste niet wakker te liggen van een moeizame en uitputtende borstvoeding.

Die beslissing zorgt er ook voor dat ik me zekerder voel en sterker in mijn schoenen sta deze keer. En dat vind ik ook belangrijk, want ik ben ervan overtuigd dat je kindje je gemoedstoestand aanvoelt. Een rustige tevreden mama lijkt mij een stuk aangenamer dan een angstige gestresseerde mama.

Hoe het intussen bevalt?
Voorlopig goed!
Ellie drinkt haar flesjes heel flink en ik ben een stuk relaxter dan tijdens Joanna's eerste levensdagen.
Na 4 dagen zijn er verder nog niet veel uitspraken te doen over wat voor een baby Ellie zal zijn. Dat ze rustiger is dan Joanna, is nu al een feit. Verder is het wait and see, maar voorlopig mogen we dus zeker niet klagen!


En dat hele borsten versus flessen verhaal?

Jammer van die "versus", dat vind ik ervan. 

Want of je nu de borst of de fles geeft en wat de redenen daar ook mogen voor zijn, voor je kindje ben je sowieso de beste mama ter wereld!

vrijdag 9 oktober 2015

8 oktober 2015

Het begon eigenlijk op 7 oktober, zo rond 3u 's nachts.

Joanna was wakker van de pijn van een zware oorontsteking.
Ik was wakker van de pijn van voorweeën.
Michiel was wakker van onze pijntjes.

De voorweeën bleven de ganse dag door aanhouden, maar werden niet erger of regelmatiger.
Om half 8 's avonds dacht ik dat het was stilgevallen.
Om 8 u 's avonds wist ik dat het begonnen was.

Ik heb het thuis uitgehouden tot middernacht. Op aanraden van een vroedvrouw die ik rond half 11 aan de lijn had, gingen we pas binnen in het ziekenhuis na middernacht, dan beginnen de ligdagen pas te tellen vanaf de volgende nacht ;-)
Toen ik op 8 oktober om half 1 's nachts het verloskwartier binnen ging, had ik redelijk heftige weeën om de 6 minuten en 1 cm ontsluiting. Zucht. Met het risico op het stilvallen van de weeën, moest ik het nog wat uitzingen zonder epidurale. Dat lukte mij tot 3u, waarna die verlossende prik mij voor enkele uren ontlastte. En inderdaad, de weeën namen onder invloed van de epidurale wat af, dus het ging traagjes. Maar hey, geen probleem, ik was pijnvrij.
Dacht ik toch.
Voelde ik daar toch terug een wee?

Selfie ergens tijdens epidurale 1
Dik anderhalf uur later, nog net in staat om de nu intense en echt pijnlijke weeën op te vangen, bleek de katheter uit de epidurale ruimte geschoven te zijn.
Epidurale verdoving nummer 2 werd geprikt, ergens in de voormiddag van 8 oktober. 10 minuutjes later kon ik weer rustig de "vooruitgang" volgen op de monitor.

Op 5 cm werden mijn vliezen gebroken en kwamen de weeën goed op gang.
6 cm...
Bijna 8 cm...
Iets na de middag had ik de indruk dat ik die weeën toch weer begon te voelen, slechts luttele uren na de 2de epidurale. Hoewel ik pijn had aan de insteekplaats, werd mij gezegd dat de katheter deze keer wel nog op z'n plaats zat. Hoe dan ook, ik mocht weer weeën beginnen opvangen. Rare weeën, enkel vooraan in de onderbuik maar zonodig nog pijnlijker dan die van een paar uur ervoor. Ik kreeg ze niet weggepuft, kon enkel nog roepen, roepen, roepen...
Op 9 cm ontsluiting bleef ik plots steken. De weeën putten mij uit en uit voorzorg werd uiteindelijk besloten toch over te gaan tot een keizersnede. De gynaecologe vond dat het te lang duurde en was bang dat mijn litteken van de vorige keizersnede het zou begeven (of het al aan het begeven was gezien er bloed in de urine zat).

Ik heb een kwartier tranen met tuiten gehuild, tussen de overweldigende pijn door. Niet van die pijn, maar van teleurstelling en verdriet. Al dat werk voor niets en dan toch weer op die operatietafel en toch weer dat afzien achteraf.

Intussen werden de voorbereidingen getroffen. Epidurale nummer 2 bleek intussen compleet niet te werken, dus werd epidurale nummer 3 van de dag geprikt. Kon mij gestolen worden, prik dan toch!

Daar lag ik weer, enkel in staat het hoofd te bewegen.
Te wachten op wat komen zou...

10 minuutjes later, op 8 oktober 2015 om 14u52 - ik was toen 36 uren wakker- werd Ellie geboren.
De perfectie zelve.
Ze heeft nooit last gehad van wat ik doormaakte, niet gekneld gezeten in het geboortekanaal en kwam volledig ongeschonden ter wereld.
47 centimetertjes klein en een mooie 3,255 kg.

Vers van de pers
Bleek bij het ter wereld komen, dat Ellie zich nog last-minute had gedraaid. Ze is geboren als sterrenkijker. Dat verklaart ook het stagneren van de ontsluiting. Rien à faire. Mijn litteken bleek trouwens nog volledig intact.

Naar goede gewoonte vulde ik na de ingreep nog een nierbekkentje (deze keer gevolg van de verdoving, niet van een zwangerschapsvergiftiging) en kon daarna eventjes volop genieten van het nieuwe leventje terwijl de verdoving nog werkte.

Heerlijk!


Intussen zijn we een dag verder.
Hoe ik mij voel?
Goed, eigenlijk.

Ja, ik heb pijn. Niet alleen aan de wonde deze keer. Ik heb geleerd dat er bij een buikoperatie lucht in het lichaam vast kan komen te zitten, die dan blijkbaar naar je schouders stijgt en daar gi-gan-tisch veel pijn kan veroorzaken. Alsof je stijve spieren hebt maar dan honderd keer erger. De lucht moet vanzelf ontsnappen (oplossen in het lichaam op 1 of andere manier). Ik krijg omwille van deze "complicatie" gelukkig wel wat extra pijnstilling, maar ik heb al serieus afgezien.
Lichamelijk kan het dus beter, maar dat wordt het binnen enkele dagen sowieso. I'll live.

Mentaal gaat het echt wel goed.
Ik vind het ongelooflijk jammer dat ik op 9 cm ben gestrand. Niet alleen is alle pijn en inspanning voor niets geweest, ik zal ook nooit weten wat het is om natuurlijk te bevallen. Dat steekt.
Maar ik kan het deze keer beter plaatsen, wat mij is overkomen. Ik weet dat ik mij binnen enkele dagen goed genoeg voel om langzaam maar zeker alles zelf te doen. Ik ben hier in het ziekenhuis in zeer goede handen en mag lekker blijven tot dinsdag (5 ligdagen bij een keizersnede, jongens, 5 ligdagen! Ha!). En het feit dat ik deze keer geen zwangerschapsvergiftiging moet verwerken, scheelt ook veel.

We zijn nu met z'n viertjes en heel benieuwd naar hoe ons dat zal vergaan. Dat zal hier de komende weken ongetwijfeld te lezen vallen!

De 3 vrouwen van de familie Vermassen-Cattoir
Ellie gunt mij voorlopig de rust die ik zo hard nodig heb, dus daar ga ik nu ook meteen gebruik van maken.

Slaapwel!


dinsdag 6 oktober 2015

20 maart 2013

Ik vond de tijd rijp om de bevalling van Joanna eens in detail neer te pennen, terwijl ik zo zit te wachten op bevalling 2.
Let op: niet voor gevoelige lezers, zijnde dames die toeleven naar een eerste bevalling. Er zijn mooiere verhalen dan dit!

Toen ik 31 weken zwanger was van Joanna, ging ik op een extra controle bij de gynaecoloog omdat ik al enkele dagen quasi non-stop harde buiken had, die een beetje pijn deden.
Na een half uurtje aan de monitor, werd ik resoluut thuis geschreven.
Rust op doktersvoorschrift.
Die harde buiken (om de minuut!) waren namelijk niet het enige probleem. Mijn bloeddruk was 16/10, te hoog dus. Een duidelijk voorteken van een nakende zwangerschapsvergiftiging, wat ik toen nog niet wist. Het werd mij ook zo niet meegedeeld en daar ben ik nog altijd blij om, ik heb mij niet onnodig ongerust zitten maken thuis.

1 week later was het status quo en kreeg ik, naast magnesium en utrogestan die ik al nam tegen de harde buiken, ook een bloeddrukverlager voorgeschreven. De volgende weken bleef mijn bloeddruk "onder controle": 15/9, nog altijd niet om over naar huis te schrijven.


Op 40 weken en 1 dag, op 19 maart 2013, had ik 17/11 en eiwitten in de urine. De zwangerschapsvergiftiging had zich officieel doorgezet. Gelukkig pas zo laat in de zwangerschap! Ik moest diezelfde avond opgenomen worden voor monitoring en zou de volgende ochtend ingeleid worden.

Na een slapeloze nacht (ik lag aan een bloeddrukmeter die om de zoveel minuten automatisch mijn bloeddruk nam...) kwam de gynaecoloog rond half 9 het fameuze zalfje aanbrengen om alles in gang te zetten. Van nul, want het zat nog pottoe, zoals ze in de volksmond zo mooi zeggen.

Om half 9 zag ik het allemaal nog zitten, om 9u niet meer.

Ik voelde mij 1 brok ellende en mijn spijsverteringsstelsel ledigde zich op alle mogelijke manieren. De weeënopwekkers werden erbij geroepen en na enkele uren dan ook de anesthesist want ik wist niet waar kruipen van de miserie en het zag er naar uit dat het nog laaaaang zou duren.
Die ruggenprik beschreef ik toen als "het beste moment van mijn leven". Vanuit mijn rug verspreidde zich een gelukzalige warmte naar mijn benen en toen kon ik eindelijk terug wat functioneren.
Daar lag ik dan, naast de monitor, te kijken naar mijn weeën zonder ze te voelen. Zotjes.
En wachten maar.

Om 17u had ik 4 cm ontsluiting en kreeg Joanna het moeilijker, de hartslag werd af en toe onregelmatig. Ook ik voelde mij slechter en slechter. Enerzijds door de zwangerschapsvergiftiging die evolueerde richting volgende fase (HELLP syndroom) en anderzijds door de arbeid die mijn lichaam verrichtte, ook al voelde ik dat niet.

Joanna kreeg, via het geboortekanaal, een kleine elektrode in haar hoofdhuid gevezen (echt waar, ze draaien dat erin) om EKG's te kunnen nemen (hartfunctie van nabij opvolgen). Intussen lag ik te schudden en te beven van ellende en bleef mijn reeds helemaal lege maag zich maar ledigen, zo om het half uur. Gezellige boel was het daar in de verloskamer.

Toen de EKG's ook af en toe in "alarm" gingen en mijn bloedwaarden het HELLP syndroom effectief aankondigden, werd overgegaan tot een spoedkeizersnede. Ik herinner mij dat ik op dat moment opgelucht was, want ik zag het echt niet meer zitten. Intussen had de vroedvrouw geconstateerd dat Joanna scheef was ingedaald in mijn bekken en wat vast zat, wat ook verklaarde waarom de ontsluiting niet vorderde. Ze zat blijkbaar zo scheef, dat ze de geplaatste elektrode niet meer konden verwijderen. Het draadje werd dan maar afgeknipt...

Op 20 maart 2013 om 20u15 kwam Joanna ter wereld met een scheef neusje van zo gekneld te zitten (2 dagen later niks meer van te zien) en een antenne op haar hoofd, die de gynaecologen (ze waren met 2) vakkundig en pijlsnel verwijderden (snok!), ik heb het nooit gezien. Ik lag dan ook vastgegespt op de operatietafel, af en toe een nierbekkentje aan het vullen (ja, ook nog na de bevalling terwijl ze mij aan het toenaaien waren. Dat duurt trouwens lang!) dat de anesthesist op zijn beurt vakkundig naast mijn hoofd hield, want het enige dat ik kon bewegen was mijn hoofd. Joanna heeft trouwens nog meer dan een week een wondje gehad op haar hoofdje van dat ding.


Toen ik haar dan eindelijk in mijn armen mocht houden, vond ik het wat onwerkelijk.
Ik vond het hele gebeuren onwerkelijk, maar het drong allemaal niet goed door.
Pas weken tot maanden later heb ik het hele "avontuur" kunnen verwerken (ik moest eerst even leren omgaan met een huilbaby) en besefte ik dat dit wel eens onder de noemer "trauma" kon geklasseerd worden. Dat geldt trouwens ook voor Joanna, zij hield er een extreme voorkeurshouding, veel stress en veel kinderarts- en osteopaatbezoeken aan over. Het huilbaby/koemelkallergie-verhaal koppel ik niet noodzakelijk aan de bevalling, hoewel het er ook mee te maken kan hebben. Who knows...

Wanneer ik terugdenk aan de bevalling van Joanna, kan ik daar weinig emotie aan vastkoppelen. Alsof het een ander overkwam. Alsof mijn lichaam op voorhand al in defensie-modus ging zodat het allemaal niet te erg aan mijn ribben zou blijven plakken.

Niet voorbereid op een keizersnede, ben ik erg geschrokken van hoe zwaar die ingreep eigenlijk is. Ik had de eerste dagen zoveel pijn dat ik nauwelijks kon bewegen. Ik kon mijn eigen kindje niet uit haar bedje tillen, geen badje geven, geen pamper verversen,... Ik smeekte om meer pijnstilling, maar ik gaf borstvoeding dus ze waren streng.
Mijn bloeddruk bleef hoog. Ik ging uiteindelijk naar huis mét bloeddrukverlager, die ik enkele weken later zelf kon stopzetten gezien mijn bloeddruk zich uiteindelijk toch normaliseerde.

20 maart 2013 is een memorabele dag.
Het is de dag dat mijn eerste kindje op de wereld kwam en dat is 1 van de schoonste dingen die er is.
Maar was het 1 van de schoonste dagen van MIJN leven?
Neen. Ik vond het vreselijk.
En ik ben nog elke dag dankbaar dat wij allebei gezond en gelukkig zijn.


En vandaag (exact 39 weken ver) denk ik dan: het kan de 2de keer alleen maar beter gaan, niet?
Beval ik natuurlijk, zoveel te beter! Bring it on!
Krijg ik toch een keizersnede (inleiden doen ze niet wegens het litteken op de baarmoeder dat een zwakke plek is) als ik te lang overtijd ga of ik toch nog een zwangerschapsvergiftiging krijg (die kans bestaat nog steeds, ik word streng opgevolgd), dan ben ik deze keer tenminste voorbereid.

Hoe dan ook moet ze er binnenkort uit.
I go with the flow...

vrijdag 2 oktober 2015

Nighty night!

Sinds enkele dagen is 's nachts slapen officieel verleden tijd voor mij.
Niet dat dat iets is dat mij daarvoor goed afging, maar dat terzijde.

Ingenieus hoor, op het einde van de zwangerschap bereidt je lichaam je voor op de slapeloze nachten die je te wachten staan door niet meer te slapen. Dan went het alvast. Tja...


Inslapen is een ramp.
Ik moet minstens 3 keer opstaan om te plassen, meestal meer.
En tussendoor val ik soms wel maar soms ook niet terug in slaap. Vaak ben ik uren wakker.

Wat een geluk dat ik niet meer moet werken!
Overdag bijslapen lukt meestal wel, zo in een groot bed voor mij alleen. Iets meer plaats om mijn vege lijf te proberen in 1 of andere min of meer comfortabele positie te krijgen.


Nu al mijn belangrijke to do's ook van de baan zijn, heb ik zeeën van tijd om niks te doen. Haha!
En te rusten dus.
Ik lees, haak en kijk zowaar terug wat Netflix. Kwestie dat we die 9 euro per maand toch niet helemaal voor niets betalen.
Ik budgetteer in You Need A Budget, mijn nieuwe lifehack.
Ik schrijf alvast wat blogberichten voor de toekomst.
En ik mijmer over die (zeer nabije) toekomst...

Voor de nieuwsgierigen: de woorden verweking en verkorting zijn gevallen bij de gynaecoloog enkele dagen geleden.

Wij wachten.