Met ons viertjes - week 2

Hoe doe je dat: een kindje maken zonder koemelkeiwitallergie?
Ellie maakte langzaam de switch van rustig kindje naar onrustige baby die geen benul heeft hoe te verteren. Joanna part two, maar met minder huilen (oef!). 

Volgens de kinderarts (die ik bezocht om andere redenen, zie verder), was het uiteraard te vroeg om te kunnen spreken van koemelkallergie. Ons buikgevoel (beider ouders dus) zei echter dat het quasi zeker weer van dattum is en als ik 1 ding geleerd heb van onze vorige babyperiode is het wel: volg je intuïtie!

Geen koemelkvrije melk op voorschrift? Dan zelf maar een alternatief geïntroduceerd. Ik ken de goede alternatieven intussen wel, na Joanna (en apotheker zijnde). Sojamelk is geen optie wegens risico op kruisallergie, dus bleef er maar 1 volwaardig (en vrij te verkrijgen) alternatief over.

Ellie drinkt sinds woensdag Novarice (van Novalac), een complete zuigelingenvoeding (zoals elke andere kunstvoeding dus) op basis van rijstproteïnen ipv koemelk en meteen ook lactosevrij. 2 dagen later zien wij al verbeteringen: ze is wat rustiger, doet spontaan kaka (dat was thuis nog niet gelukt, het voorraadje glycerinesuppo's was al aangelegd) en lijkt minder last te hebben van krampjes. Hopelijk houdt deze tendens aan, dan ben ik een zotcontente mama!

Wist je dat er zoiets bestaat als laryngomalacie?
Wabliefteru?

Ik ook niet.

Het klinkt vreselijk, en wel op 2 manieren.

1. Gewoon, de naam - laryngomalacie. Dat klinkt als een vuil beestje waar je zo snel mogelijk vanaf wil.

2. De aandoening: het is geen vuil beestje en zelfs volledig onschadelijk. Alleen maakt het veel lawaai!

Ergens rond dag 8 was het brave kind beginnen piepen en rochelen als een verstokt roker met zware astma. Ik zeg het u, dat is nogal verontrustend bij zo'n klein piepke. 

De kinderarts stelde laryngomalacie vast: Ellie heeft een te week strottenhoofd. Volkomen onschuldig, het moet eruit groeien maar dat kan maanden (tot zelfs een jaar) duren. En de oudjes moeten wennen aan de geluidjes. Ik zal u nog eens iets zeggen, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Maar soit, zij heeft er zelf niet echt last van, dus ik ben enigszins gerustgesteld.

Voor wie meer wil weten over het strottenhoofd ;-)

Nog 1 obstakel te overwinnen.
Ellie heeft veel last van een verstopte neus. Ze heeft namelijk ook een snuffelneus:  klinkt schattig maar vertaalt zich gewoon naar nog meer geluidjes! Haar neusholte is heel smal, vooral ter hoogte van de neus-keel overgang. Van het minste beetje snot dat ze produceert, zit ze dus erg verstopt. Dat snot is voorlopig onschadelijk, zowel kinderarts als Kind & Gezin zeggen dat dit het neusslijmvlies is dat sterk reageert op de "nieuwe" buitenwereld. Ik wacht dus af en hopelijk betert het vanzelf... 

Joanna is nog altijd een liefhebbende grote zus.
Ze komt soms vragen om Ellie vast te houden en aait heel graag zachtjes over haar hoofdje. En ze geeft een tutje als een volleerde tutjesgeefster!

Tegenover ons is het wat anders. Ze is stouter, maakt (nog) sneller drama waar er geen is en luistert vaker niet dan wel. Wij proberen niet in die aandachtsval te trappen en halen elk grammetje geduld boven dat in ons lijf zit. Die voorraad is echter beperkt gezien de vermoeidheid en vaak ook de ongelukkige timing van Joanna. Nu ja, we weten dat het zal passeren en liggen er verder niet wakker van. Daar hebben we Ellie voor.

Intussen is ze helemaal klaar voor school. De kijkdag was een succes! Nog 2 weekjes, deze mama vindt het keispannend!

Met mij gaat het redelijk.
Moe natuurlijk, net zoals alle andere kersverse moeders. Maar ik leerde uit het verleden: ik bouw rust in waar het kan. Organisatorisch loopt alles hier vrij rimpelloos, dat heb je dan wel bij een tweede. Ik kan dus vaker eens gaan liggen en rusten of zelfs slapen.

Deze keer deed ik ook beroep op kraamzorg. Voor mij wil dat zeggen: ofwel slapen, ofwel op het gemak buitenshuis gaan (boodschappen, shoppen,...) terwijl thuis de nodige taakjes worden uitgevoerd en je dus ook de rest van de dag op je gemak bent. Schitterend is dat. Mijn was wordt gestreken (waw!), mijn diepvries is enkele potten spaghettisaus en soep rijker, flesjes worden afgewassen en gesteriliseerd en onze oven en ijskast blinken als nooit tevoren.

O, en ondanks het feit dat mijn buik aanvoelt als was hij gebruikt als boksbal en dat al het lymfevocht in mijn lijf zich verzamelt in mijn onderbuik, kan ik al terug op mijn buik slapen. Hemels!

Samen dutten is de max

Ik was vergeten...

• hoe wijs het is dat mijn lichaam weer van mij is. En mijn borsten weer normaal. De max gewoon.
• hoe emotioneel je bent de periode na de bevalling. Hormonen, natuurlijk. En slaaptekort. I'm a mess zodra ik iets zie of hoor met een minimum aan emotionele lading. Joengens toch!
• hoe leuk het is je baby'tje een badje te geven. Zalig!
• dat je 9 op de 10 vergeet doopsuiker mee te geven aan je bezoek. Elke. Keer. Opnieuw.

Ik wist niet...

• dat babyscheetjes al zó kunnen stinken!
• dat het afscheid van Joanna als mijn kleine meisje mij zo zwaar zou vallen. Plots is ze echt groot, in mijn ogen toch. Heel raar!
• dat ik blijkbaar gewoon geen fan ben van baby's eerste maanden. Ik kijk uit naar de kaap van 6 maanden, wanneer er echt sprake begint te zijn van interactie en die typische baby-ongemakjes van de baan zijn. Zoveel leuker! Tot dan: survival-modus ;-)