20 maart 2013

Ik vond de tijd rijp om de bevalling van Joanna eens in detail neer te pennen, terwijl ik zo zit te wachten op bevalling 2.
Let op: niet voor gevoelige lezers, zijnde dames die toeleven naar een eerste bevalling. Er zijn mooiere verhalen dan dit!

Toen ik 31 weken zwanger was van Joanna, ging ik op een extra controle bij de gynaecoloog omdat ik al enkele dagen quasi non-stop harde buiken had, die een beetje pijn deden.
Na een half uurtje aan de monitor, werd ik resoluut thuis geschreven.
Rust op doktersvoorschrift.
Die harde buiken (om de minuut!) waren namelijk niet het enige probleem. Mijn bloeddruk was 16/10, te hoog dus. Een duidelijk voorteken van een nakende zwangerschapsvergiftiging, wat ik toen nog niet wist. Het werd mij ook zo niet meegedeeld en daar ben ik nog altijd blij om, ik heb mij niet onnodig ongerust zitten maken thuis.

1 week later was het status quo en kreeg ik, naast magnesium en utrogestan die ik al nam tegen de harde buiken, ook een bloeddrukverlager voorgeschreven. De volgende weken bleef mijn bloeddruk "onder controle": 15/9, nog altijd niet om over naar huis te schrijven.

Op 40 weken en 1 dag, op 19 maart 2013, had ik 17/11 en eiwitten in de urine. De zwangerschapsvergiftiging had zich officieel doorgezet. Gelukkig pas zo laat in de zwangerschap! Ik moest diezelfde avond opgenomen worden voor monitoring en zou de volgende ochtend ingeleid worden.

Na een slapeloze nacht (ik lag aan een bloeddrukmeter die om de zoveel minuten automatisch mijn bloeddruk nam...) kwam de gynaecoloog rond half 9 het fameuze zalfje aanbrengen om alles in gang te zetten. Van nul, want het zat nog pottoe, zoals ze in de volksmond zo mooi zeggen.

Om half 9 zag ik het allemaal nog zitten, om 9u niet meer.

Ik voelde mij 1 brok ellende en mijn spijsverteringsstelsel ledigde zich op alle mogelijke manieren. De weeënopwekkers werden erbij geroepen en na enkele uren dan ook de anesthesist want ik wist niet waar kruipen van de miserie en het zag er naar uit dat het nog laaaaang zou duren.
Die ruggenprik beschreef ik toen als "het beste moment van mijn leven". Vanuit mijn rug verspreidde zich een gelukzalige warmte naar mijn benen en toen kon ik eindelijk terug wat functioneren.
Daar lag ik dan, naast de monitor, te kijken naar mijn weeën zonder ze te voelen. Zotjes.
En wachten maar.

Om 17u had ik 4 cm ontsluiting en kreeg Joanna het moeilijker, de hartslag werd af en toe onregelmatig. Ook ik voelde mij slechter en slechter. Enerzijds door de zwangerschapsvergiftiging die evolueerde richting volgende fase (HELLP syndroom) en anderzijds door de arbeid die mijn lichaam verrichtte, ook al voelde ik dat niet.

Joanna kreeg, via het geboortekanaal, een kleine elektrode in haar hoofdhuid gevezen (echt waar, ze draaien dat erin) om EKG's te kunnen nemen (hartfunctie van nabij opvolgen). Intussen lag ik te schudden en te beven van ellende en bleef mijn reeds helemaal lege maag zich maar ledigen, zo om het half uur. Gezellige boel was het daar in de verloskamer.

Toen de EKG's ook af en toe in "alarm" gingen en mijn bloedwaarden het HELLP syndroom effectief aankondigden, werd overgegaan tot een spoedkeizersnede. Ik herinner mij dat ik op dat moment opgelucht was, want ik zag het echt niet meer zitten. Intussen had de vroedvrouw geconstateerd dat Joanna scheef was ingedaald in mijn bekken en wat vast zat, wat ook verklaarde waarom de ontsluiting niet vorderde. Ze zat blijkbaar zo scheef, dat ze de geplaatste elektrode niet meer konden verwijderen. Het draadje werd dan maar afgeknipt...

Op 20 maart 2013 om 20u15 kwam Joanna ter wereld met een scheef neusje van zo gekneld te zitten (2 dagen later niks meer van te zien) en een antenne op haar hoofd, die de gynaecologen (ze waren met 2) vakkundig en pijlsnel verwijderden (snok!), ik heb het nooit gezien. Ik lag dan ook vastgegespt op de operatietafel, af en toe een nierbekkentje aan het vullen (ja, ook nog na de bevalling terwijl ze mij aan het toenaaien waren. Dat duurt trouwens lang!) dat de anesthesist op zijn beurt vakkundig naast mijn hoofd hield, want het enige dat ik kon bewegen was mijn hoofd. Joanna heeft trouwens nog meer dan een week een wondje gehad op haar hoofdje van dat ding.

Toen ik haar dan eindelijk in mijn armen mocht houden, vond ik het wat onwerkelijk.
Ik vond het hele gebeuren onwerkelijk, maar het drong allemaal niet goed door.
Pas weken tot maanden later heb ik het hele "avontuur" kunnen verwerken (ik moest eerst even leren omgaan met een huilbaby) en besefte ik dat dit wel eens onder de noemer "trauma" kon geklasseerd worden. Dat geldt trouwens ook voor Joanna, zij hield er een extreme voorkeurshouding, veel stress en veel kinderarts- en osteopaatbezoeken aan over. Het huilbaby/koemelkallergie-verhaal koppel ik niet noodzakelijk aan de bevalling, hoewel het er ook mee te maken kan hebben. Who knows...

Wanneer ik terugdenk aan de bevalling van Joanna, kan ik daar weinig emotie aan vastkoppelen. Alsof het een ander overkwam. Alsof mijn lichaam op voorhand al in defensie-modus ging zodat het allemaal niet te erg aan mijn ribben zou blijven plakken.

Niet voorbereid op een keizersnede, ben ik erg geschrokken van hoe zwaar die ingreep eigenlijk is. Ik had de eerste dagen zoveel pijn dat ik nauwelijks kon bewegen. Ik kon mijn eigen kindje niet uit haar bedje tillen, geen badje geven, geen pamper verversen,... Ik smeekte om meer pijnstilling, maar ik gaf borstvoeding dus ze waren streng.
Mijn bloeddruk bleef hoog. Ik ging uiteindelijk naar huis mét bloeddrukverlager, die ik enkele weken later zelf kon stopzetten gezien mijn bloeddruk zich uiteindelijk toch normaliseerde.

20 maart 2013 is een memorabele dag.
Het is de dag dat mijn eerste kindje op de wereld kwam en dat is 1 van de schoonste dingen die er is.
Maar was het 1 van de schoonste dagen van MIJN leven?
Neen. Ik vond het vreselijk.
En ik ben nog elke dag dankbaar dat wij allebei gezond en gelukkig zijn.

En vandaag (exact 39 weken ver) denk ik dan: het kan de 2de keer alleen maar beter gaan, niet?
Beval ik natuurlijk, zoveel te beter! Bring it on!
Krijg ik toch een keizersnede (inleiden doen ze niet wegens het litteken op de baarmoeder dat een zwakke plek is) als ik te lang overtijd ga of ik toch nog een zwangerschapsvergiftiging krijg (die kans bestaat nog steeds, ik word streng opgevolgd), dan ben ik deze keer tenminste voorbereid.

Hoe dan ook moet ze er binnenkort uit.
I go with the flow...