Met ons viertjes - week 1

Nieuw rubriekje!

Het leven zoals het is, met ons viertjes. Elke week zal ik wat losse gedachten neerschrijven over hoe de overgang van 1 naar 2 kindjes ons bevalt. Enjoy!

Was het niet voor die keizersnede, ik had 3 nachten kraamkliniek ideaal gevonden.
Toch wel een groot verschil, zo voor de eerste of de tweede keer mama worden... Mét keizersnede blijft 5 nachten wel noodzakelijk, vooral dan naar pijnbestrijding toe.

Joanna is super lief voor haar zusje.
Kusjes geven, melkje geven, aaien over haar hoofdje, speelgoed in haar park zetten,... Voorlopig gaat dit aspect dus goed, al merken we wel dat ze wat stouter durft te zijn om aandacht op te eisen. Dat is maar normaal ook, denk ik dan.

Dag 4 - dus nog in de kraamkliniek - was dag van de baby blues.
Amai wat was dat zeg!? Vorige keer weinig van gemerkt, deze keer veel tranen zonder reden. Ik miste Joanna plots heel erg en voelde mij schuldig dat ik haar zo weinig kon zien en aandacht kon geven. Ik heb gebleit gelijk een klein kind toen ze die dag op bezoek kwam. Ze begreep er niets van maar pakte mij gewoon stevig vast. Niet te vatten hoe graag ik dat kind zie! Volgende dag niets meer te merken van die blues, speciaal fenomeen toch hoor!

Ellie sliep haar eerste nacht thuis van middernacht tot 7u, zonder voeding.
Ik wist niet wat ons overkwam! Toevalstreffer natuurlijk, dat weet ik, maar wat een welkome verrassing zeg! 

De eerste nachten werd ze steeds rond 2-3u wakker om te eten, maar die nacht wekte ze ons pas een eerste keer om 4u. Ze was nog niet helemaal wakker dus we besloten het flesje een uurtje te proberen uitstellen (kwestie dat het voedingsschema niet helemáál om zeep zou zijn) door haar tussen ons te leggen met een tutje. De volgende keer dat ik wakker werd was het kwart voor 7 en sliep iedereen nog! Geloven wie geloven kan...

Ter info: nacht 2 en 3 dronk ze gewoon haar nachtfles hoor. En terug inslapen is vaak een uitdaging, de darmpjes zijn spelbreker. Het leven zoals het is!

Ik zit intussen te wachten tot de huilbaby-bom ontploft.
Ik weet niet eens of die er wel is, maar het heeft er de eerste keer blijkbaar goed ingehakt. Ik ben (te) alert voor elk teken van reflux, koemelkallergie en meer van die shizzle. Ellie's vertering bezorgt haar redelijk wat ongemakken, maar niks onoverkomelijk voorlopig. Haar eerste krampjes-huilbui filmde ik maar meteen, kwestie van alvast materiaal te verzamelen voor een mogelijk toekomstig medisch dossier. Een voorbereid moeder is er 2 waard ;-) Ik wacht dus (terecht of onterecht) af met een bang hartje en koester intussen elke dag (en nacht) die vlot verloopt. 

Ik maak zowaar kennis met een soort van roze wolk, wie had dat ooit gedacht!

Ik was vergeten...

• hoe zacht zo'n babyvelletje is! OMG!
• wat een grappige gezichtjes die kleintjes trekken, vooral zo net na het drinken. Hilarisch!
• hoe snel de dagen voorbij vliegen en hoe weinig je maar lijkt gedaan te krijgen. Ik heb nog niet gehaakt sinds de bevalling!