woensdag 28 september 2016

Budapest Break

Zoooo, alweer 10 dagen geleden.
De tijd vliegt wanneer je niet weet wat eerst gedaan.
*Grijns*

Naast de normale levensdrukte, ben ik de voorbije weken namelijk ook bezig geweest met Apo'strof, mijn nieuw zijprojectje. Een idee rijpte tot een plan en onder het motto 'wie niet waagt, niet wint', breng ik dat plan nu tot uitvoering. Ik ben benieuwd wat dit wordt, ik heb er in elk geval veel zin in.
Je kan Apo'strof ook volgen op Facebook.



1 oktober start ik officieel, als zelfstandige in bijberoep dus.
Ik vier dat allicht in 1 van de prachtige thermen die Budapest rijk is.

Yep, tijd voor een korte, welverdiende pauze.
In Budapest, met 3 vriendinnen.

Even geen mama zijn,
even geen mails opvolgen,
even geen huishouden doen,
even geen groeiend to-do lijstje,
even niets moeten en alles mogen.

Ge moet niet vragen of ik er zin in heb...


zondag 18 september 2016

Nachtmonster vs. nachtbraker

Ofte: ik vs. Ellie.

De voorbije nachten (4? 5? 7? 10? wie zal het zeggen) waren niet om over naar huis te schrijven.
#hetiseenfase
Weet ik. Of houd ik mezelf toch voor. This too shall pass.

Maar de nachten zijn dus weer onderbroken en na meer dan 3 jaar ben ik die #fases wel zo'n beetje beu.

Eerlijk is eerlijk, ik sta ook vaak eens op voor Joanna. Ze is nu al een paar maanden ook 's nachts zindelijk, maar heeft van haar moeder. Ze wordt dus wakker om te plassen en ondanks onze talloze pleidooien om haar alleen naar het toilet te proberen laten gaan 's nachts, begint ze meestal gewoon te huilen tot we haar helpen om te gaan plassen. Ze is dan ook altijd erg slaperig en loopt dan bijvoorbeeld om 3u 's nachts MEGA. HARD. tegen de openstaande deur van de badkamer. De scherpe hoek ervan.

Maar van Joanna alleen zou je mij niet horen klagen.

Dit is ze trouwens tegenwoordig!

Ellie erbovenop, dat is een ander paar mouwen.

We zitten nu dus in die fase waarin ze meerdere malen wakker wordt 's nachts. Soms nog half slapend en onrustig, dan helpt een tutje. Maar op dat moment kan ik eigenlijk al inschatten of het de rest van de nacht rustig zal blijven of om zeep zal zijn. Tegenwoordig dus dat laatste. Dan wordt ze steeds vaker wakker, steeds korter op elkaar. Tot ze effectief niet meer wil gaan slapen. Het enige dat dan helpt, is een fles. Haar KO laten drinken dus. Zeer opvoedkundig verantwoord en al maar dan is iedereen content en daar gaat het toch om in het leven, niet?


Allez ja, content.

Ahum.

Dees hier verandert tijdens zo'n nachten dus in een waar monster. Een beetje zoals met volle maan en weerwolven: het is sterker dan mezelf. Onmogelijk tegen te houden.
Daar waar ik overdag naar mijn maatstaven (ik ben GEEN referentie) nog vrij veel geduld kan opbrengen met de kindjes, kan ik dat 's nachts hoegenaamd niet. Ik ben het - zoals gezegd - zo vreselijk beu, dat ik er gewoon extréém slechtgezind van word. Ik begin te grommen en te zuchten en te vloeken en voel de boosheid zich meester maken van mij. 's Morgens is daar nog weinig van te merken, alleen de wallen en de rimpels doen vermoeden dat ik het slaapgebrek niet zo goed verteer.

Dus ja, nachtmonster, aanwezig!
#sorrynotsorry
Een mens heeft een uitlaatklep nodig. Zeker in een heftige periode als nu, los van die nachten dan. Maar daarover later wel eens meer.

Ik heb vandaag wel ontdekt dat eens goed gaan shoppen voor mezelf toch wel een pleister op de slaapgebrekwonde is, blijkbaar. Het was ook verschrikkelijk lang geleden dat ik dat nog gedaan had. En nu heb ik de smaak te pakken.
Lap.
Ook dat nog.

Ze maakt wel echt altijd alles goed met haar schattigheid.
Veel liefde tegenwoordig in huis!

donderdag 1 september 2016

Ik leef nog. Wij leven nog.

Hallo daar!
Ik ben er nog hoor!

Ik ben gewoon nogal druk bezig. Met het leven en zo.

Dagdagelijkse en minder dagdagelijkse dingen.

De vakantie zit er officieel op. Hoewel ik heel erg genoten heb, ben ik daar ook niet zo rouwig om. Joanna vroeg al 2 weken wanneer ze terug naar school mocht. Ze was dan ook erg blij vandaag en ik heb géén "voor"-foto's om dat te bewijzen. Ik had mijn gsm in de auto laten liggen en de ontvangst op school was zo leuk (met koffie en sapjes en snoepjes en veeeeeel hartjes (jaarthema)) dat ik er gewoon lekker ben blijven plakken tot 9u. Tenslotte, dat is gewoon weer een foto van Joanna met een boekentas op haar rug en haar duim in de lucht of zo. Geen nieuwe outfit, geen nieuwe boekentas. Alleen wat centimeters bij, zowel in gestalte als in haarlengte. Niets gemist dus ;-)
Ik trok wél een foto na de eerste schooldag, omdat het geluk van haar gezicht spatte. Moe (en hongerig) maar erg tevreden en dus ook aangenaam in de omgang. Iets anders dan na de kampjes (doodop en niet zo tevreden dus niet zo aangenaam in de omgang. Ahum.)




Na nog een snipperweekje een week of 2 geleden, waarbij ik totaal tegen mijn gewoonte in redelijk last-minute met mijn zus en mijn meisjes nog voor een paar dagen naar de Provence afzakte (tgv en huurauto: handig!), draait het werk ook alweer op volle toeren. Behalve op vrijdag, dat is mijn vrije dag sinds vorige maand en dat is redelijk plezant, kan ik u vertellen. Het is een dag die voorbij vliegt en ik heb nog niet echt tijd gehad (of gemaakt) om gewoon eens lekker met een boekje in de zetel te ploffen of een middagdutje te doen. Dat laatste zou nochtans welkom zijn want de nachten zijn alweer een paar weken onderbroken. Er is altijd wel 1 van de 2 die 's nachts voor het een of ander mama nodig heeft. Of alletwee. Meerdere keren.
Ik probeer vanaf deze week ook terug meer regelmaat in ons leven te krijgen. Op tijd naar bed en zo. Heel binnenkort start ik ook terug met yoga om wat te werken aan mind, body and soul. Het ontbijt is sinds deze week terug de gezonde fruit-muesli-yoghurt versie (in plaats van croissants en boterhammen met choco) en ik probeer de calorie-innames terug wat in te perken gezien die anderhalve vakantiekilo er nog altijd niet terug af is.





Ellie doet niets liever dan rechtstaan en overal op of onder kruipen en geen 2 seconden stil zitten. Sinds deze week huilt ze hartverscheurend wanneer ik haar afzet in de crèche. Dat is direct gedaan zodra ik weg ben, maar we zitten dus in die fase. Ze wijst dingen aan en maakt vanalles duidelijk. Ze zegt "dada" wanneer ik haar een stukje brood of een koekje geef. Dank u dus. Graag gedaan hoor Elliebellie! Ze zegt Nana tegen haar grote zus en pfoes tegen Dolly. En mama natuurlijk, ze zegt heel veel mama. Ze is nog altijd erg vrolijk en heeft nog altijd veel last wanneer haar tanden doorkomen. Ze is al 6 weken niet meer echt ziek geweest (slijmpjes en hoesten, dat is een constante) en dat lijkt een eeuwigheid en ik heb dat nu waarschijnlijk vervloekt.



En zo gaat het leven hier verder. Niet dat het kabbelt, het heeft meestal meer weg van een wildwaterbaan. Wij zijn allemaal constant druk bezig. Met werken, met kinderen, met huis en tuin, met familie en vrienden, met vallen en opstaan, met heden en toekomst.
En hoewel dit een erg vermoeiende tijd is - die jaren waarin we jonge ouders zijn, waarin we zoveel ballen tegelijk in de lucht moeten houden, waarin je vaak snakt naar wat meer rust en ademruimte - vind ik het ook erg boeiend.

Zo boeiend dat ik nog weinig tijd heb om deftig te bloggen.
Een beetje minder van dat dus, allicht. Maar niet helemaal weg hoor.

Daaaag!