dinsdag 29 juli 2014

Zinsverbijstering

Vakantie week 2: thuis.
Just me, myself and I want Joanna gaat terug naar de onthaalmoeder en manlief moet werken.

Gevaarlijk wel, mij zo alleen laten. 

Ik kocht vanmorgen een stapel ROZE kleren voor Joanna.
Beats me.

Hoewel ik altijd al een dochter wilde, ben ik absoluut niet geneigd haar te hullen in strikjes, bloemetjes, vlindertjes, glitters en roze. Meer dan de helft van al haar kleren zijn unisex en hier en daar vind je zelfs een jeans waar ergens "little boys" of zoiets op staat. 

En dan plots dit.



Is het omdat ze zo snel groot wordt en ik haar onbewust toch zo lang mogelijk mijn "kleine meisje" wil laten zijn?
Of omdat ik, wanneer ik een ommezwaai maak in 1 aspect van mijn leven, dat altijd wat wil doortrekken? Ik verander van werk, maar 1 dezer dagen ook van haartooi, onze bureau moest er gisteren ook aan geloven (klaar voor een nieuw begin!) en Joanna krijgt plots roze kleren. Met glitters. En Bambi.

Ik houd ons leven spannend jong!

Binnenkort verslag van vakantie week 1, die fantastisch was. Eerst nog even de foto's verzamelen.

donderdag 17 juli 2014

In de colruyt

Jobstudent aan de kassa: 
"Alstublieft mevrouw".

Ik: 
"Dank u".

Mijn hoofd:
" Mevrouw, mevrouw, zie ik er zo oud uit misschien?"
"Nu ja, dat manneke is wel echt nog jong."
"Ik zou allicht ook mevrouw zeggen in zijn plaats."
"Ik bén eigenlijk ook wel een mevrouw. 31, huis, tuin, kindje. Men mag mij al eens mevrouw noemen."
" Ik zou verdorie op mijn tenen getrapt zijn als iemand nog "juffrouwke" tegen mij durft zeggen!"

Big smile. 
Jobstudent maakt mijn dag.

woensdag 16 juli 2014

De wereld van Céline

Ik ben de laatste tijd erg filosofisch. Het is geen bewuste keuze, het overkomt mij gewoon. Tijdens die 20 minuten me-time 's morgens in de badkamer, in de auto tijdens de woon-werk verplaatsing, wanneer ik 's avonds uitgeteld in mijn bed kruip.
Mijmeringen, bedenkingen, momenten om stil te staan.

Niet elke dag hé! Gewoon zo af en toe, maar toch meer dan vroeger. Ik weet denk ik wel een beetje hoe dat komt.
1. De leeftijd. Ik ben nu écht een dertiger, ontkennen heeft geen zin. Ik heb daar geen last van, behalve dat ik blijkbaar wat meer filosofeer (en dat is af en toe wel lastig, ja).
2. Mensen in mijn omgeving die botsen met het leven en daar moeten van bekomen. Dan denk je zelf ook meer na over de dingen des levens.
3. Alweer een nieuwe job. Doet je ook even stilstaan.
4. Het ouderschap. Logisch, toch?

Hoewel het niet nieuw is, besef ik het meer en meer: geluk is geen doel op zich, maar kom je toevallig tegen op je levenswandel.
Zelf heb ik zeker niet het gevoel dat ik een oneindige queeste naar het geluk aan het voeren ben. Net omdat ik bovenstaande stelling al vaak aan den lijve heb ondervonden. Maar het neemt niet weg dat ik het boeiend vind om af en toe eens na te denken over de grotere levensvraagstukken. Vaak eindigen mijn peinzingen bij iets in de zin van "Moeder, waarom leven wij?", waarop ik ze dan ook staak en overga tot de orde van de dag. Die laatste vraag vind ik namelijk net té confronterend.


Wanneer ik terugkijk op de voorbije 10 - 15 jaren van mijn leven, stel ik vast dat ik best wel al wat periodes van loutering heb doorstaan. 3 om precies te zien, telkens vooral confrontaties met mezelf als gevolg van een veranderde situatie. Moeilijke periodes die ik op 1 of andere manier telkens te boven ben gekomen.
Een mens leert daar veel van, dat is niet normaal! Vooral dan relativeren: wat ik heb meegemaakt vervalt in het niets bij wat sommige andere mensen doormaken. Maar dat neemt niet weg dat, toen ik in die put zat, die voor mij ook diep was en ik ook hard heb moeten vechten om eruit te klauteren. En ik mag eigenlijk hopen dat iedereen van mijn leeftijd wel al eens uit zo'n paar putten is moeten kruipen, want achteraf ben ik blij met alle lessen die ik daaruit getrokken heb. Het klinkt misschien gek, maar het voelt alsof ik dat wel móest meemaken om te kunnen staan waar ik nu sta...


Ik leef dus ook niet volgens een uitgestippeld plan. Wanneer ik op sollicitatiegesprekken de vraag krijg "waar zie je jezelf binnen 5 of 10 jaar", dan moet ik het antwoord schuldig blijven. Ik vind dat ook een beetje een stomme vraag, want niemand weet dat toch? Als het even meezit, wil ik graag een liefdevol gezin, een goede gezondheid voor mijzelf en iedereen die ik liefheb, een boeiende job waar ik mijn ei in kwijt kan en ook mijn eieren mee kan betalen en veel quality time met vrienden en familie en tijd om dingen te doen die ik graag doe. Net zoals iedereen dus. En ik wil dat binnen 5 jaar, 10 jaar, 20 jaar en 30 jaar. Niet meer binnen 35 jaar, dan wil ik graag op pensioen zijn!

Maar wat ik momenteel vooral wil, is een weekje op reis gaan: genieten van zon, zee, man, kind en vrienden. Wij vertrekken zaterdag in alle vroegte en ik zie het vol-le-dig zitten.

Niets zo goed als eens stilstaan bij het leven, behalve dan eens stilstaan bij het leven met een glas wijn in de hand. Ha!



zondag 13 juli 2014

Onze nachtrust-musthaves

Nu we eindelijk terug wat gerecupereerd zijn van het compleet slapeloze weekend (intussen alweer een week geleden), deel ik graag onze garanties op een goede nachtrust. Baby-gewijs dan.

De tut.

In nacht 3 van haar jonge leventje, maakte Joanna kennis met de tut. Het werd haar een beetje opgelegd, door haar mama. Een beetje, zoals in, gij moet en zult op die tut zuigen!
Na meer dan 3 uren aan te liggen zonder eigenlijk te drinken maar meer als troost, en gegarandeerd huilend wakker te worden zodra ik haar in haar bedje (allez ja, bakje) legde, duwde ik op het rode belletje en vroeg ik aan de verpleegster of ik haar alstublieft een tutje mocht geven.
(Natuurlijk mocht ik dat, ik ben haar mama! Maar wist ik toen veel, helemaal nieuwbakken en helemaal uitgeput van de pijn en helemaal van mijn melk van de impact. You know.)

Tepelgewijs kwam de redding te laat (dat behoeft niet meer uitleg), maar sindsdien zijn Joanna en haar tutje(s) beste vriendjes.
Intussen is ze op een leeftijd dat spelen overdag zonder tutje kan. Ze komt het ook zelf flink afgeven als we dat vragen (dank daarvoor liefste onthaalmoeder!). Haar tutje krijgt ze wanneer ze moe is en wanneer ze gaat slapen. Of als ze tot vervelens toe dingen in haar mond steekt die daar écht niet mogen zitten. Dan is een tut-kindje wel handig!
Bij nachtelijke escapades is het tutje dus troosthulpmiddel nr 1. 

De tetradoek.


Idee opgedaan van een vriendin, wiens kindjes ook tetradoekknuffelaars zijn. Schitterend, vind ik. Perfect wasbaar, steeds in voorraad, altijd overal te koop. Het kleur doet er voor Joanna (voorlopig) niet toe. Doekje is doekje, troost in zware tijden. Het is ongelooflijk aandoenlijk hoe ze dat tegen haar gezichtje drukt als ze moe is of het lastig heeft. Doekje = heilig, punt.




Het muziekje.

Ergens rond haar 4de of 5de levensmaand gekocht in de hoop dat het het slaapproces ten goede zou komen. Bleek een succesverhaal. Bij ons is het deze, met projectie dus:


Ook redelijk heilig, intussen hebben we er een 2de gekocht uit schrik dat het 1ste kapot gaat op een moment dat het niet meer in de handel zou zijn. Wij laten dat 10 minuutjes spelen bij het slapengaan en ook 's nachts als ze echt wakker wordt, geeft het de nodige afleiding. En ook geruststelling, het kind is het zodanig gewoon dat ze er rustig van wordt als ze het ziet en hoort. Een soort van "alles is goed, ga maar weer slapen" boodschap. Vervangt eigenlijk in zingende mama, heel handig.

Sinds kort: de beer.

Deze beer wordt vandaag 31 jaar oud, net als ik. Een geboortegeschenk voor mij dus. Ik doopte hem, om duidelijke redenen, "Grote Beer" en heb hem als kind jaaaaren gebruikt als hoofdkussen. Hij is uiteraard mee verhuisd naar den buiten en leidt bij ons z'n 2de leven als knuffel voor Joanna. Sinds ze hem ontdekte een paar weken terug (hij stond altijd als decoratie op haar slaapkamer), moet hij bij haar in bed liggen. Ze ligt erop of ernaast en knuffelt hem dood, net zoals ik dat deed.
Hij is wel echt groezelig en ik durf hem niet in de wasmachine te steken maar ga toch eens kijken voor een alternatieve reinigingsbeurt. Het beest kan het gebruiken...



"Garanties" is natuurlijk een groot woord. We kunnen haar niet in slaap toveren. Maar bovenstaande zaken, gecombineerd met veel geduld, daarmee redden we het wel!

zaterdag 5 juli 2014

Are you sure you want to delete this weekend?

Ons bezoek op zondag werd eerder deze week afgezegd wegens ziekte bij de bezoekers.
Ons babybezoek vandaag werd eerder vandaag afgezegd wegens ziekte bij de bezoekers. 

In dat laatste geval zijn de zieken in kwestie wijzelve.
Joanna 39 graden koorts en hangerig. Voorlopig geen snot of kuch te bespeuren. Watch & wait, zeggen ze in de geneeskunde. En ibuprofen.
Michiel en ik 2 slappe voddekes. Hoofdpijn en moe. Algemene malaise, zeggen ze in de geneeskunde. Ook watch & wait. En ibuprofen.

Dat weerhoudt er ons echter niet van om er een gezellig, zielig boeltje van te maken! Joanna kijkt Tik Tak en bijgevolg totaal niet in de lens. Hoe waren we zelf?




Op naar betere tijden! En vakantie! 
Daar hebben wij precies toch een beetje nood aan...

donderdag 3 juli 2014

Ambitie

Ben ik ambitieus? Dat hangt er van af.
Als ambitie wil zeggen dat je steeds hoger op de ladder wil geraken, steeds meer verantwoordelijkheid wil en steeds meer geld wil verdienen, dan ben ik niet ambitieus, neen.
Als ambitie wil zeggen dat je graag iets wil betekenen met je job, dat je op je eigen manier toch de wereld een beetje wil verbeteren en je daar ook voldoening wil uit halen, dan ben ik wel ambitieus, ja.


Ik ben aan mijn laatste dagen bezig bij het UZ Gent, waar ik de voorbije 2,5 jaar gewerkt heb.
Per uitzondering schrijf ik vandaag dus eens iets over mijn professionele leven. Omdat dat tenslotte ook een groot deel van je tijd opslorpt en het mij momenteel wel wat bezig houdt...

Ik ben een beetje een "specialleke" en legde tot nu toe een apart parcours af. Ik ben van opleiding apotheker en studeerde ook een jaar management aan de Vlerick school. Als jonge twintiger dacht ik dat de wereld aan mijn voeten lag en ik het professioneel wel zou maken, op 1 of andere manier, hoewel ik absoluut niet wist waar ik zou terechtkomen. Dat heb ik trouwens nooit geweten, story of my life. Heel frustrerend soms, maar ik heb me erbij neergelegd intussen. Alles komt altijd goed, denk ik dan.
De voorbije 7 jaar werken, dat was eigenlijk 1 groot leerproces, waar mijn prioriteiten serieus werden bijgesteld en ik mezelf steeds beter leerde kennen. 4 jaar circuleerde ik in marketing en sales, in verschillende bedrijven, waarna ik mij realiseerde dat werken voor een bedrijf waar winst maken de enige echte drijfveer is, ab-so-luut mijn ding niet was. Ik haalde daar geen voldoening uit, integendeel. Ik vroeg mij af waarvoor ik het eigenlijk allemaal deed. Wat was de echte meerwaarde van mijn job? Of beter: wat was de maatschappelijke meerwaarde? Ik heb 6 jaar gestudeerd en sta hier met mijn 2 diploma's en what for? Om bedrijven die poen scheppen nog meer poen te helpen scheppen?

Wat volgt was De Grote Ommekeer. Ik koos ervoor te gaan werken in het UZ Gent (Vlaamse Overheid, vergis u niet) en leverde dus loon en een pak extralegale voordelen in.
Byebye bedrijfswagen, tankkaart, gsm- en internetabonnement, maaltijdcheques, ecocheques, groepsverzekering en what not.
Hallo loon op basis van een barema en hospitalisatieverzekering, meer niet.
Maar ook hallo prikklok, overuren , gezonde work-life balance en veel meer vakantie.


2,5 jaar later heb ik ook hier veel bijgeleerd. En hoewel het hier niet slecht is (elk huisje z'n kruisje, nietwaar?), waag ik mij toch weer aan een sprong in het duister. Linked'in, is het een vloek of een zegen?
Vanaf augustus ga ik werken voor een vzw die actief is in Zuid-Oost-Vlaanderen (jaja, mijn "nieuwe" streek en dus ook 1 van de redenen dat het mij aantrok!). De vereniging focust op zorginnovatie en zet mee de schouders onder projecten in de zorg die een antwoord proberen te bieden op toekomstige uitdagingen. Denk maar aan de vergrijzing van de bevolking, bijvoorbeeld.
Niet alleen zie ik het inhoudelijk volledig zitten, maar de functie biedt mij ook veel voordelen voor het o zo belangrijke evenwicht tussen werk en privé. Thuis werken, zelf je werk en je uren bepalen, actief zijn in de streek waar je woont,... Binnen 15 maanden hebben wij een schoolgaande dochter en dat speelt natuurlijk mee. De jobswitch had dus ook een jaartje later gemogen van mij, maar zo'n zaken heb je nu eenmaal niet in de hand.

Moraal van mijn verhaal: wat ik echt belangrijk vind in het leven, is mijn gezin, mijn thuis, mijn familie, mijn vrienden, de momenten dat ik echt kan genieten van het leven, of dat nu grote gebeurtenissen of kleine alledaagse dingen zijn.
Om het leven dat ik nu leid te kunnen leiden, moet er natuurlijk ook gewerkt worden, zodat er geld in het laatje komt. Noodzakelijk kwaad is een groot woord, maar ik zal vermoedelijk nooit die persoon zijn die met haar passie haar brood verdient. En dat is OK, het leven loopt nu eenmaal zoals het loopt. Ik werk om te leven en niet omgekeerd.
Wél vind ik het belangrijk dat je je job graag doet en je het gevoel hebt dat je jezelf nuttig maakt. 5 dagen in de week de uren van de dag zitten aftellen, no thanks! Stel je voor... Mijn nakende carrièremove (haha) is in dat opzicht zeker een goede zet. Ik heb er alvast enorm veel zin in!

Het zijn dus best wel spannende tijden voor mij. Ik probeer alles zo goed mogelijk af te ronden en steek dus veel tandjes bij. De dagen en weken vliegen voorbij. Nog 9 werkdagen te gaan en nog veel te veel te doen! 18 juli gaat mijn verlof in en 4 augustus neem ik een nieuwe start.

Keep you posted, wou ik schrijven, maar dat is niet helemaal juist. Ik blog normaalgezien niet over mijn werk, of toch nauwelijks. Maar af en toe zal er wel eens iets binnensluipen, we zien wel hoe het loopt!