Mijmeringen, bedenkingen, momenten om stil te staan.
Niet elke dag hé! Gewoon zo af en toe, maar toch meer dan vroeger. Ik weet denk ik wel een beetje hoe dat komt.
1. De leeftijd. Ik ben nu écht een dertiger, ontkennen heeft geen zin. Ik heb daar geen last van, behalve dat ik blijkbaar wat meer filosofeer (en dat is af en toe wel lastig, ja).
2. Mensen in mijn omgeving die botsen met het leven en daar moeten van bekomen. Dan denk je zelf ook meer na over de dingen des levens.
3. Alweer een nieuwe job. Doet je ook even stilstaan.
4. Het ouderschap. Logisch, toch?
Hoewel het niet nieuw is, besef ik het meer en meer: geluk is geen doel op zich, maar kom je toevallig tegen op je levenswandel.
Zelf heb ik zeker niet het gevoel dat ik een oneindige queeste naar het geluk aan het voeren ben. Net omdat ik bovenstaande stelling al vaak aan den lijve heb ondervonden. Maar het neemt niet weg dat ik het boeiend vind om af en toe eens na te denken over de grotere levensvraagstukken. Vaak eindigen mijn peinzingen bij iets in de zin van "Moeder, waarom leven wij?", waarop ik ze dan ook staak en overga tot de orde van de dag. Die laatste vraag vind ik namelijk net té confronterend.
Wanneer ik terugkijk op de voorbije 10 - 15 jaren van mijn leven, stel ik vast dat ik best wel al wat periodes van loutering heb doorstaan. 3 om precies te zien, telkens vooral confrontaties met mezelf als gevolg van een veranderde situatie. Moeilijke periodes die ik op 1 of andere manier telkens te boven ben gekomen.
Een mens leert daar veel van, dat is niet normaal! Vooral dan relativeren: wat ik heb meegemaakt vervalt in het niets bij wat sommige andere mensen doormaken. Maar dat neemt niet weg dat, toen ik in die put zat, die voor mij ook diep was en ik ook hard heb moeten vechten om eruit te klauteren. En ik mag eigenlijk hopen dat iedereen van mijn leeftijd wel al eens uit zo'n paar putten is moeten kruipen, want achteraf ben ik blij met alle lessen die ik daaruit getrokken heb. Het klinkt misschien gek, maar het voelt alsof ik dat wel móest meemaken om te kunnen staan waar ik nu sta...
Ik leef dus ook niet volgens een uitgestippeld plan. Wanneer ik op sollicitatiegesprekken de vraag krijg "waar zie je jezelf binnen 5 of 10 jaar", dan moet ik het antwoord schuldig blijven. Ik vind dat ook een beetje een stomme vraag, want niemand weet dat toch? Als het even meezit, wil ik graag een liefdevol gezin, een goede gezondheid voor mijzelf en iedereen die ik liefheb, een boeiende job waar ik mijn ei in kwijt kan en ook mijn eieren mee kan betalen en veel quality time met vrienden en familie en tijd om dingen te doen die ik graag doe. Net zoals iedereen dus. En ik wil dat binnen 5 jaar, 10 jaar, 20 jaar en 30 jaar. Niet meer binnen 35 jaar, dan wil ik graag op pensioen zijn!
Maar wat ik momenteel vooral wil, is een weekje op reis gaan: genieten van zon, zee, man, kind en vrienden. Wij vertrekken zaterdag in alle vroegte en ik zie het vol-le-dig zitten.
Niets zo goed als eens stilstaan bij het leven, behalve dan eens stilstaan bij het leven met een glas wijn in de hand. Ha!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten