vrijdag 24 juni 2016

Hoe het mij verging zonder facebook

Even schetsen. Ik ben een actieve sociale media gebruikster: ik hou van het hele online gebeuren. Ik ben niet overal actief, want daar ben ik dan weer te lui voor. Ik kies heel bewust voor facebook, instagram en blog. Twitter is totaal mijn ding niet en hoewel ik het op pinterest wel fijn vertoeven vind, krijg ik het er niet ook nog bij in mijn drukke agenda. Ik stelde dit voorjaar echter vast dat mijn facebookgebruik te spuigaten uit liep: eindeloos gedachteloos scrollen, klikken, nog scrollen. Ik had het een beetje gehad en startte 2 maanden geleden een experiment: mijn persoonlijke facebook profiel tijdelijk deactiveren en enkel een pagina rond mijn blog in leven houden.

Ik voelde het al even aankomen maar vandaag hakte ik de knoop door: mijn facebook detox experiment zit erop.Ik heractiveer morgen mijn profiel. Waarom ik dat doe en hoe de voorbije 2 maanden mij bevallen zijn, lees je hieronder!

Wat ik niet gemist heb
  • De dagelijkse overload aan (vaak nutteloze) informatie. Ik erger mij over het algemeen vaak aan "de media". Ik kijk geen tv, ik luister enkel naar de radio in de auto, wij zijn niet geabonneerd op kranten of tijdschriften en ik lees ze ook niet online. Maar ik klikte wel gedachteloos door op artikels wanneer ik ze in mijn facebook feed zag verschijnen en eigenlijk ergerde mij dat meer dan wat anders. Want vaak vind ik online nieuwsberichten inhoudsloos, zonder meerwaarde en sensatiebelust. Of wordt er op een bepaald thema of gebeurtenis oneindig doorgegaan, tot het zo uitgemolken is dat er hoegenaamd niets interessants meer aan is. Uiteraard controleer je uiteindelijk zelf wat in je feed verschijnt en wat niet. Dat ga ik in de toekomst dus ook beter doen en veel strenger op zijn. Lesje geleerd!
  • De ongevraagde verzoeken om spelletjes te spelen en andere spam.
  • Het tijdverlies. Ik spendeerde, puur uit gewoonte, veel tijd op facebook. Dat is mede de schuld van de smartphone en de facebook-app daarop. 's Avonds in de zetel en hup, die smartphone in de hand en scrollen maar. Wat een ongelooflijk nutteloos tijdverdrijf is dat eigenlijk. Ik wist dat uiteraard wel, maar ik moest voor mezelf echt die easy access wegnemen om niet telkens weer in dat patroon te vervallen.
  • De goednieuwsshow. Hoe je het draait of keert, mensen zijn geneigd om daar op facebook aan mee te doen en het lijkt soms bijna een wedstrijd te worden. Uiteraard is het logisch dat je liever leuke, positieve momenten deelt. Maar ik ben meer van het principe "life is life" (ergo de naam van deze blog...) en kan mij soms wel ergeren aan overdreven happy happy fun fun feeds. In het echte leven zijn de gesprekken toch ook niet constant lachen, gieren, brullen en "kijk eens hoe goed ik het heb". Het kan soms deugd doen om ook minder goede ervaringen te delen, denk ik. Begrijp mij niet verkeerd, dat je niet al je bekommernissen, angsten, zorgen en tegenslagen zomaar online gooit, is uiteraard maar logisch! Doe ik ook niet. En alleen maar zagen en klagen, dat steekt ook snel tegen. Bij mij gaat het gewoon om een goed evenwicht en een realistische weergave van het echte leven. Iedereen post natuurlijk wat hij/zij wil, dit is gewoon puur mijn persoonlijke mening. Maar ik had er 2 maanden geleden even genoeg van. Ook omdat het bij mij op dat moment wat pompen of verzuipen was: ik had weinig boodschap aan het zeer benijdenswaardig online leven van anderen (wat niets zegt over wat zich achter de facebookschermen afspeelt hé! IK WEET DAT ;-)). Dus ik koos er bewust voor mij er even van af te sluiten en dat heeft mij deugd gedaan. Ik kan er nu ook terug tegen!
Wat ik wel gemist heb
  • Het toevallig ontdekken van toffe evenementen waar je anders geen weet zou van hebben (ik heb gelukkig een wederhelft die wel gewoon actief is op facebook)
  • Grappige dingen die je tegenkomt bij mensen die facebook slim en goed gebruiken
  • Dat facebook mij herinnert aan verjaardagen. *Grijns* en sorry!
  • Het "sociaal contact" met vrienden of kennissen die je in het echte leven weinig of niet ziet. Die zin klinkt om verschillende redenen heel fout, maar ik bedoel het goed hoor! Het is gewoon een realiteit dat het onmogelijk is om een even goed persoonlijk contact te onderhouden met al je vrienden en kennissen. Het is al zo moeilijk om op regelmatige basis af te spreken met de beste vrienden, laat staan met al onze andere sociale contacten! Via facebook blijf je toch wat op de hoogte van andermans leven en wordt ook vaak geluk en verdriet gedeeld. Proficiat wensen bij blije gebeurtenissen of sterkte wensen bij verlies, ook via facebook kan dat deugd doen. Ik was echt soms nieuwsgierig hoe het mensen zou vergaan waarmee het persoonlijk contact verwaterd is maar die ik wel nog in mijn hart draag. Ik kijk er dan ook naar uit die vorm van sociaal contact te herstellen. 
Wat ik geleerd heb
  • Dat Instagram minstens zo verslavend kan zijn. Met dat verschil dat ik mij daar zelden of nooit aan erger. Ik blijf fan!
  • Dat het niet zo is dat je totaal niet meer mee bent als je niet of facebook zit. 
  • Dat ik dus ook absoluut niet aan fomo lijd. Dat wist ik eigenlijk al. Echt, couldn't care less: als er iets is dat ik echt moet weten, komt het wel tot bij mij. Daar heb je facebook niet voor nodig.
  • Dat je met een facebookpagina zoals die van mijn blog wel zelf dingen de wereld kan insturen, maar je weinig terugkrijgt. Ik beheer die pagina met een nieuw persoonlijk profiel dat ik ervoor aanmaakte (dat moet van facebook, er moet een persoon achter de pagina zitten), dat ik heel sterk beveiligde en dat dus 0 vrienden heeft. Ik volgde met mijn eigen pagina een aantal andere pagina's die ik leuk of interessant vind, maar die feed komt niet spontaan (moet je zelf gaan opzoeken). Zo'n pagina is duidelijk aanvullend bedoeld bovenop een actief persoonlijk profiel. Ik zal die van mij dus ook in leven houden: bloggerelateerd posts zullen daarop verschijnen, persoonlijke zaken zijn opnieuw terug te vinden op mijn eigen profiel.
Wat ik deed met mijn gewonnen tijd
  • Instagram beter leren kennen. Guilty as charged.
  • Haken en beseffen hoezeer ik dat gemist had.
  • Lezen: ik las een non-fictie boek waar ik later zeker nog eens over blog en raakte een heel eind weg in Us. En besefte opnieuw hoezeer ik dat gemist had.
  • Sporten: minstens 3 keer per week deed ik 20 minuten spierversterkende oefeningen, in plaats van in de zetel "even" op facebook te zitten om dan zoveel tijd later plots te beseffen dat ik dringend naar bed moet wil ik de volgende dag deftig doorkomen.
  • Nadenken over welke kleine of minder kleine lifehacks ik nog kan invoeren om mijn tijd beter en leuker te besteden ;-)


Samengevat: ik gebruik vanaf nu mijn persoonlijk profiel en mijn blogpagina naast elkaar. Ik kuis mijn feed op en ben daar niet meer laks in: ik wil enkel nog berichten zien die ik ook effectief WIL zien. Ik klik niet meer door op dingen die mij eigenlijk niet interesseren. Ik grijp niet meer gedachteloos naar mijn smartphone om door mijn feed te scrollen terwijl ik veel nuttigere dingen zou kunnen doen. 

Einde experiment!

woensdag 15 juni 2016

#widn

De aanloop naar onze zomervakantie blijkt drukker dan ooit. Zo ook in mijn hoofd.
Ik probeer het allemaal wat los te laten en wat van go with the flow te doen, maar dat is niet altijd evident. Wie mij wat kent, snapt dat.

Ik heb dus weinig tijd en nog minder inspiratie voor interessante schrijfsels. Dus ik dacht, ik maak het mijzelf gemakkelijk, ik doe nog eens een simpele ordinaire update over mijn dagelijks leventje...

Joanna's amandelen werden vandaag verwijderd, nadat vorige donderdag de 5de keelontsteking op 4 maanden tijd werd vastgesteld. Ik liet er geen gras over groeien en met heel veel chance (de dag zelf nog op consultatie bij een NKO-arts) raakte het plots in een stroomversnelling. Netjes ruim 2 weken voor zij op reis vertrekt (Joanna reist een weekje vroeger af naar het Zuiden van Frankrijk met mijn schoonmoeder), werd komaf gemaakt met de bron van de miserie van de voorbije maanden.
De ingreep verliep vlot en ook het herstel lijkt voorlopig goed te gaan. Ze klaagt nauwelijks van pijn, dat kan natuurlijk nog komen.
Hopelijk slaagt ze er in de toekomst eens in langer dan 6 weken infectievrij te zijn, iets wat al meer dan 2 jaar niet gelukt is.
Ik moet wel even wennen aan haar nieuwe stem: doordat de amandelen weg zijn (hele grote volgens de arts die haar opereerde) is haar "klankkast" gewijzigd en dat hoorde ik direct. Ze heeft wat meer een piepstemmetje, alsof ze constant een kleine dosis helium geïnhaleerd heeft. Beetje grappig maar we zullen het wel gewoon worden.

Ontwaken uit narcose was net als vorige keer afzien

Het eerste ijsje ging na even aarzelen toch vlotjes binnen

De werken hier thuis zijn zo goed als afgerond, hoera! We moeten ons nu even verdiepen in het optimaal leren gebruiken van onze nieuwe centrale verwarming en bijhorende thermostaat. En we moeten ons huis opruimen en kuisen. Ik zou dat uiteraard liefst zo snel mogelijk doen, maar zoals gezegd, ik probeer het wat los te laten. Ik doe hier en daar wat tussendoor en hoop vurig dat we alles rond krijgen vooraleer we op verlof vertrekken, zodat ik dat met een gerust gemoed kan doen.
Mijzelf kennende leg ik, terwijl ik ruimte voor ruimte orde schep, allicht al nieuwe lijstjes aan de komende weken: to do's & to buy's. Het stopt nooit en dat is vooral mijn eigen schuld...

Dag nieuwe vriend!
Onze tuin is dit voorjaar veranderd in een wildernis door een combinatie van de weersomstandigheden van de voorbije weken en verwaarlozing. We zijn van plan om in de (nabije) toekomst een deel van het onderhoud uit te besteden, zodat we wat meer van die o zo kostbare en vooral schaarse vrije tijd kunnen besteden aan elkaar, onze kindjes, onze familie, onze vrienden,...

Wie dacht dat ik het haken intussen volledig had opgegeven, heeft het goed mis. Het staat inderdaad op een heel laag pitje, maar ik neem af en toe nog eens een haakpen ter hand. En heb zeker en vast de intentie van dat in de toekomst terug meer te doen. Het resultaat van mijn laatste creatie is een paar baby-espadrilles uit een leuk boek dat ik kreeg van mijn schoonmoeder.
Ik haakte de maat 3-6 maanden maar met veel dikkere wol dan waarvoor het patroon bedoeld is, dus ze vallen veel te groot uit. Ik hoop dat Ellie ze volgende lente en zomer, zo rond haar 18 maanden, misschien nog zal kunnen dragen ;-)



Ellie stelt het goed. Ze wordt groot, ik zie elke dag wat meer kindje en wat minder baby in haar. Ze blijft chronisch verkouden met vooral een hardnekkige hoest, maar is daar intussen al meer dan 2 weken (bijna 3??) niet ziek van, wat een persoonlijk record moet zijn sinds februari. Ik heb het zonet waarschijnlijk vervloekt door dat neer te schrijven. De kans dat wij vlak voor het verlof nog in een paniekske schieten omdat ze ziek is en het alle hens aan dek zal zijn om haar op tijd genezen te krijgen, acht ik groot. Ge zou dat pessimistisch kunnen noemen, maar in ons geval en met onze historiek is dat gewoon realistisch.

Punkhoofdje kruipt intussen alvast achteruit

We hebben haar blijkbaar wel een prinsessennaam gegeven, wist de Blik mij vandaag te vertellen ;-)



Op het werk is het momenteel razend druk. We zitten in een soort transitiefase en daar komt heel wat werk bij kijken, bovenop de rest en de klassieke eindspurt voor de grote vakantie (nog een goeie 3 weken voor die van ons!).
De weekends zitten ook goed vol, maar daar ben ik niet echt rouwig om. De uitstapjes stonden de voorbije maanden op een laag pitje door de werken en de zieken, en dat terwijl ik echt zo kan genieten van uitjes met ons 4tjes. Ik haal daar erg veel energie uit. Vorig weekend gingen we bijvoorbeeld naar de inhuldiging van de eerste geboorteboom in Zwalm, op een nieuw pleintje met veel groen en speelruimte. Het weer was, tegen de verwachting in, prachtig en ik genoot met volle teugen. Meer van dat is zoooooo welkom!




Laat dat verlof maar komen!



woensdag 8 juni 2016

Kakkenestje

Ellie...
Veel mensen vinden de naam lieflijk klinken, met een zachte en vrouwelijke uitstraling.
Zelf koos ik Ellie eerder om de speelsheid en de originaliteit. Voor mij straalt de naam levensvreugde en deugnieterij uit.

Ik zat er boenk op.

8 maanden jong vandaag en pittiger dan ooit.

Ellie doet alles voor de volle 200%. Wanneer ze blij is, is ze extatisch. Wanneer ze boos is, is ze furieus. Wanneer ze verdrietig is, is ze ontroostbaar (figuurlijk dan, ze is ALTIJD troostbaar namelijk door haar te pakken en knuffelen).
Ik was vergeten wat een intensieve leeftijd dit is. De eerste 6 maanden heeft zo'n baby'tje uiteraard ook veel zorg en aandacht nodig, maar sinds Ellie goed begint te weten wat ze wil (en wat ze NIET wil), is die (letterlijke) schreeuw om aandacht wel erg aanwezig. Het valt ons meer op dan bij Joanna op diezelfde leeftijd en dat heeft veel te maken met het feit dat Ellie zich nog niet zelf kan verplaatsen naar waar ze wil, of toch onvoldoende. Ze rolt en schuift wat en beweegt in de ruimte, maar gericht en doelbewust kruipen is nog niet aan de orde. Joanna kroop wel al dus vroeg minder om die aandacht: ze had niemand nodig om te gaan waar ze wou.

Ze zijn zo lief als ze slapen!

Intussen lukt het wel om flink alleen te zitten en te spelen, hoewel ze nog snel het evenwicht verliest wanneer ze reikt of te ver buigt. Ze kan ook nog niet zelf op haar poepje gaan zitten, dat moeten wij voor haar doen.
Zich rechttrekken of staan met steun, daar is ze nog niet aan toe (opnieuw iets wat Joanna wel al kon). Ze is wel een erg actieve en opvallend sterke baby: ze kan heel hard schoppen (vooral op het verzorgingskussen, aw!) en springt heel graag op en neer wanneer we haar vasthouden.





Ze zit momenteel duidelijk in die 'lastige' periode waarin ze meer wil dan ze eigenlijk kan, wat zich uit in frustratie. Alleen spelen lukt enkel eventjes net na een dutje, wanneer ze uitgerust en goedgezind is. Verveling slaat snel toe en ze is enkel tevreden te stellen met aandacht en een overload aan entertainment. Maar het liefst wil ze gewoon gepakt worden. Wij dachten dat Joanna een knuffelbeestje was, maar Ellie doet daar nog een paar schepjes bovenop. Wanneer je haar oppakt, drukt ze zich hard tegen je aan of vleit haar hoofdje tegen je borst of schouder. Heel gezellig allemaal, maar ik heb ook nogal graag eens af en toe mijn handen vrij. Die draagzak was écht een goed idee! ;-)

Hoewel ze af en toe een beetje eenkennig durft te zijn, is en blijft ze een lachebekje. Ze heeft erg doordringende kijkers (mensen die ik van haar noch pluim ken, spreken mij aan met "wat een ogen zeg") en een zeer vrolijke uitstraling doordat ze, wanneer iemand haar aankijkt en lacht, in 99% van de gevallen heel breed terug lacht.
Haar grote zus is met voorsprong haar lievelingspersoon. Wanneer ze Joanna 's morgens na het ontwaken ziet, weet ze met haar vreugde soms geen blijf :-)

Ellie is duidelijk erg verbaal, veel meer dan Joanna was (ik blijf maar vergelijken, dat is normaal zeker?). Ze produceert doelbewust klanken zoals mamamama en babababa (niet gezeverd, het eerste zegt ze tegen mij en het tweede tegen Michiel, ik zweer het!) en bestudeert ons met opperste concentratie wanneer we tegen haar spreken. Hierbij een staaltje van haar levenslust in combinatie met haar spraakoefeningen.



Ze heeft lastige maanden achter de rug, en wij dus ook. Vaak ziek, veel last van snot en slijm, héél veel last van de eerste tandjes die er intussen door zitten (ik houd mijn hart al vast voor de volgende...) en nu duidelijk midden in de sprong rond 36 weken: niks is goed, behalve pakken, pakken en pakken. De nachtrust is frequent onderbroken, eten is vaak een gevecht. Ik duim dat de sprong voorbij is wanneer we op vakantie gaan, wat toch zo zou moeten zijn volgens het fameuze 'Oei ik groei' boek (waarvan Ellie het schema tot nu toe naadloos volgde).

Ellie heeft een uitgesproken eigen willetje en een sterk karakter. Dat is nu al heel duidelijk. Ik houd mijn hart al vast voor wat wij nog allemaal zullen meemaken met haar. Ze zal ons uitdagen, daar bestaat geen twijfel over. Ik ben erg benieuwd wat ze voor ons nog allemaal in petto heeft. 1 ding weet ik zeker: heel veel liefde, heel veel lachjes en heel veel knuffels!

O ja, nog 1 grappig weetje. Wanneer Ellie moe is, pakt ze haar doekje en steekt het met 2 vingertjes achter haar tutje (dat in haar mond zit). Heel typisch en erg aandoenlijk. Mijn kleine meisje...




zaterdag 4 juni 2016

Project "Ik wil mijn lijf terug" - maand 5

Algemeen: niet het niveau van de eerste 2 maanden maar het kan ermee door.

Sporten

Ik ben helemaal into mijn BBB oefeningen. Ik geniet ervan en vooral: ik begin resultaat te merken. De oefeningen gaan beter en ik kan beginnen opbouwen. En ja, mijn buik lijkt precies toch al iets strakker. Of is dat wishful thinking? ;-)

Dat de kinderen non-stop ziek zijn en de eindspurt richting de werken is ingezet (ze starten maandag met het plaatsen van de CV), houdt mij niet meer tegen. Dat is een goed teken! Ik zet nu netjes door: 3 maal per week haal ik mijn yogamatje en mijn gewichtjes boven en train ik buik, poep, billen, bovenbenen, en bovenarmen. Borst en schouders profiteren daar ook van.

Eten

Bwa.

We zijn de voorbije maand echt vaak uit eten geweest, en dan houd ik mij niet in. Dat zijn mijn momenten waarop ik echt geniet en dan ga ik er vol voor. Maar er is meer, uiteraard.

Gezien het hier thuis lastige tijden geweest zijn, vond ik het moeilijk om elke dag op mijn eten te letten. Ik had gewoon niet altijd de fut om streng te zijn. De klik op dat vlak is er nog niet: ik snak te vaak naar een (ongezond) tussendoortje en geef daar ook te vaak gewoon aan toe.



Ik ben zo iemand bij wie het in het kopke helemaal helder moet zijn, eer ik het in de praktijk kan brengen. Het zat helemaal goed toen ik startte aan dit project, maar de voorbije maanden raakte dat kopke steeds voller met allerlei andere begankenissen, waardoor het een beetje chaos werd daarboven. Op zo'n moment verval ik in oude gewoonten, uit gemak. Dat klinkt allicht als een flauw excuus, maar zo werkt het nu eenmaal bij mij.
De voorbije week, met mijn "weegmoment" in het vooruitzicht, heb ik mij wel herpakt en ben ik weer heel flink geweest ;-)

En er is intussen ook een vervolgplan. Voor na de werken en na de doortocht van de microben (dat moet toch ooit eens stoppen, of toch tenminste minderen. Toch?) en na ons verlof.
Per 1 augustus is dit het plan (dat gaat een stuk verder dan voedingsgewoonten, maar goed, dan zijt ge meteen mee hé):

  • ik ga 4/5 werken. Lang leve ouderschapsverlof. Friday will be MINE! Ik blog daar later nog wel eens over.
  • we introduceren Hello Fresh (dat zou nu ook al kunnen, maar opnieuw: geen plaats in het kopke)
  • ik probeer het fameuze 5:2 dieet dat eigenlijk geen dieet is maar een levenswijze. Niet (alleen) voor die slanke lijn, maar vooral voor een gezondere Céline met meer zelfvertrouwen ;-)
  • ik blijf mijn BBB oefeningen doen (uiteraard)
  • ik begin een nieuwe reeks yoga vanaf september (ik mis het!)

Dat plan zou een garantie moeten zijn voor een gezondere levensstijl op lange termijn.



Resultaat

5 maanden na de start van het project, weeg ik 64 kg. Dat is slechts 200 g minder dan vorige maand, maar dat is niet verwonderlijk. We weten allemaal dat spieren meer wegen dan vet ;-)
Maar eerlijk, ik heb deze maand wel gezeurd. Ik ben halverwege eens op de weegschaal gaan staan omdat ik merkte dat door het vele uit eten en mijn vele sneukelingen, het de verkeerde kant uitging. En ik ben op 2 weken terug moeten komen van iets meer dan 65 kg. Dus al bij al ben ik heel blij met die 64!

Ik ben 5,5 kg afgevallen op 5 maanden tijd: netjes op schema (streefgemiddelde was 1 kg/maand).

Het belangrijkste is dat ik redelijk tevreden ben wanneer ik in de spiegel kijk, ook al zie ik meteen mijn "werkpuntjes". Die tevredenheid was 5 maanden geleden ver te zoeken, let me tell you.

Nog een halve kg te gaan, ik zal die laatste loodjes eens een poepje laten ruiken!