8 oktober 2015

Het begon eigenlijk op 7 oktober, zo rond 3u 's nachts.

Joanna was wakker van de pijn van een zware oorontsteking.
Ik was wakker van de pijn van voorweeën.
Michiel was wakker van onze pijntjes.

De voorweeën bleven de ganse dag door aanhouden, maar werden niet erger of regelmatiger.
Om half 8 's avonds dacht ik dat het was stilgevallen.
Om 8 u 's avonds wist ik dat het begonnen was.

Ik heb het thuis uitgehouden tot middernacht. Op aanraden van een vroedvrouw die ik rond half 11 aan de lijn had, gingen we pas binnen in het ziekenhuis na middernacht, dan beginnen de ligdagen pas te tellen vanaf de volgende nacht ;-)
Toen ik op 8 oktober om half 1 's nachts het verloskwartier binnen ging, had ik redelijk heftige weeën om de 6 minuten en 1 cm ontsluiting. Zucht. Met het risico op het stilvallen van de weeën, moest ik het nog wat uitzingen zonder epidurale. Dat lukte mij tot 3u, waarna die verlossende prik mij voor enkele uren ontlastte. En inderdaad, de weeën namen onder invloed van de epidurale wat af, dus het ging traagjes. Maar hey, geen probleem, ik was pijnvrij.
Dacht ik toch.
Voelde ik daar toch terug een wee?

Selfie ergens tijdens epidurale 1

Dik anderhalf uur later, nog net in staat om de nu intense en echt pijnlijke weeën op te vangen, bleek de katheter uit de epidurale ruimte geschoven te zijn.
Epidurale verdoving nummer 2 werd geprikt, ergens in de voormiddag van 8 oktober. 10 minuutjes later kon ik weer rustig de "vooruitgang" volgen op de monitor.

Op 5 cm werden mijn vliezen gebroken en kwamen de weeën goed op gang.
6 cm...
Bijna 8 cm...
Iets na de middag had ik de indruk dat ik die weeën toch weer begon te voelen, slechts luttele uren na de 2de epidurale. Hoewel ik pijn had aan de insteekplaats, werd mij gezegd dat de katheter deze keer wel nog op z'n plaats zat. Hoe dan ook, ik mocht weer weeën beginnen opvangen. Rare weeën, enkel vooraan in de onderbuik maar zonodig nog pijnlijker dan die van een paar uur ervoor. Ik kreeg ze niet weggepuft, kon enkel nog roepen, roepen, roepen...
Op 9 cm ontsluiting bleef ik plots steken. De weeën putten mij uit en uit voorzorg werd uiteindelijk besloten toch over te gaan tot een keizersnede. De gynaecologe vond dat het te lang duurde en was bang dat mijn litteken van de vorige keizersnede het zou begeven (of het al aan het begeven was gezien er bloed in de urine zat).

Ik heb een kwartier tranen met tuiten gehuild, tussen de overweldigende pijn door. Niet van die pijn, maar van teleurstelling en verdriet. Al dat werk voor niets en dan toch weer op die operatietafel en toch weer dat afzien achteraf.

Intussen werden de voorbereidingen getroffen. Epidurale nummer 2 bleek intussen compleet niet te werken, dus werd epidurale nummer 3 van de dag geprikt. Kon mij gestolen worden, prik dan toch!

Daar lag ik weer, enkel in staat het hoofd te bewegen.
Te wachten op wat komen zou...

10 minuutjes later, op 8 oktober 2015 om 14u52 - ik was toen 36 uren wakker- werd Ellie geboren.
De perfectie zelve.
Ze heeft nooit last gehad van wat ik doormaakte, niet gekneld gezeten in het geboortekanaal en kwam volledig ongeschonden ter wereld.
47 centimetertjes klein en een mooie 3,255 kg.

Vers van de pers

Bleek bij het ter wereld komen, dat Ellie zich nog last-minute had gedraaid. Ze is geboren als sterrenkijker. Dat verklaart ook het stagneren van de ontsluiting. Rien à faire. Mijn litteken bleek trouwens nog volledig intact.

Naar goede gewoonte vulde ik na de ingreep nog een nierbekkentje (deze keer gevolg van de verdoving, niet van een zwangerschapsvergiftiging) en kon daarna eventjes volop genieten van het nieuwe leventje terwijl de verdoving nog werkte.

Heerlijk!

Intussen zijn we een dag verder.
Hoe ik mij voel?
Goed, eigenlijk.

Ja, ik heb pijn. Niet alleen aan de wonde deze keer. Ik heb geleerd dat er bij een buikoperatie lucht in het lichaam vast kan komen te zitten, die dan blijkbaar naar je schouders stijgt en daar gi-gan-tisch veel pijn kan veroorzaken. Alsof je stijve spieren hebt maar dan honderd keer erger. De lucht moet vanzelf ontsnappen (oplossen in het lichaam op 1 of andere manier). Ik krijg omwille van deze "complicatie" gelukkig wel wat extra pijnstilling, maar ik heb al serieus afgezien.
Lichamelijk kan het dus beter, maar dat wordt het binnen enkele dagen sowieso. I'll live.

Mentaal gaat het echt wel goed.
Ik vind het ongelooflijk jammer dat ik op 9 cm ben gestrand. Niet alleen is alle pijn en inspanning voor niets geweest, ik zal ook nooit weten wat het is om natuurlijk te bevallen. Dat steekt.
Maar ik kan het deze keer beter plaatsen, wat mij is overkomen. Ik weet dat ik mij binnen enkele dagen goed genoeg voel om langzaam maar zeker alles zelf te doen. Ik ben hier in het ziekenhuis in zeer goede handen en mag lekker blijven tot dinsdag (5 ligdagen bij een keizersnede, jongens, 5 ligdagen! Ha!). En het feit dat ik deze keer geen zwangerschapsvergiftiging moet verwerken, scheelt ook veel.

We zijn nu met z'n viertjes en heel benieuwd naar hoe ons dat zal vergaan. Dat zal hier de komende weken ongetwijfeld te lezen vallen!

De 3 vrouwen van de familie Vermassen-Cattoir

Ellie gunt mij voorlopig de rust die ik zo hard nodig heb, dus daar ga ik nu ook meteen gebruik van maken.

Slaapwel!