Nu we de babyfase voorbij zijn en duidelijk aan de peuterfase beginnen, tast ik soms wat in het duister.
Let op, zo'n baby'tje is uiteraard ook niet gemakkelijk, zeker niet als het je eerste keer is (en het arme ding meer huilt dan wat anders). Hoe schattig zo'n mormeltje ook is, het is dodelijk vermoeiend en laten we eerlijk zijn, in het begin krijg je er niet heel veel voor terug. Het is die eerste maanden vooral "zorgen voor" en nog niet "opvoeden". Twee even grote maar heel verschillende uitdagingen, vind ik.
Eens je het "zorgen voor" goed onder de knie hebt, komt dat aspect "opvoeding" meer en meer de kop opsteken. En dat is echt wel zoeken!
Enerzijds laten wij Joanna veel zelf ontdekken.
Zodra ze kon zitten en een beetje kruipen, speelde ze niet meer in haar park maar mocht ze van ons gans de leefruimte ontdekken. De keuken is wel afgesloten met een veiligheidshekje, zodat wij kunnen beslissen of ze daar al dan niet de boel onveilig mag komen maken. Ze mag alle kasten en schuiven openmaken en leeghalen en terug vullen en terug leeg halen en terug vullen. Al het gevaarlijk spul hebben we sowieso buiten haar bereik opgeborgen. En we houden haar uiteraard in de gaten tijdens haar ontdekkingstochten.
Ze mag met de bakjes van de tv spelen als die uit staat, ze mag met haar babyfoon spelen en af en toe met mama en papa's gsm (tot ze de toetsenblokkering per ongeluk opheft uiteraard) die we soms inroepen als ultiem afleidingsmanoeuvre.
Ze mag zelf haar boterham en koekjes eten en mag ook soms zelf haar papje (of het restje ervan) proberen eten. Proberen, gezien ze denkt dat wanneer ze met haar lepeltje op haar papje petst, dat papje daar vanzelf op komt te liggen. Net zoals ze haar muts tegen haar hoofd houdt en haar kousen en schoenen tegen haar voeten. God doet de rest wel.
Soit, we vinden het belangrijk dat ze zelf ontdekt hoe de wereld draait en dat lukt vrij aardig. Joanna is niet bang om iets nieuws te proberen, is een doorzettertje en een durfal en is rap weg met vanalles en nog wat. Tegenwoordig probeert ze alles wat je doet na te doen, het kind is een ware spons, dus wij profiteren ervan!
Anderzijds moeten er uiteraard ook grenzen gesteld worden. Bepaalde dingen mag ze niet en daar moeten we consequent in zijn. Het is soms moeilijk in te schatten of je dan te streng of net niet streng genoeg bent.
Ze mag niet haar flesje met water omgekeerd houden en met de speen op tafel (of stoel, of haar kleren, of wat dan ook) duwen zodat het water eruit lekt. Op zich kan dat geen kwaad dat ze dat eens doet, maar dat mag niet in gelijk welk huis of op gelijk welke oppervlakte en bij voorkeur niet op zichzelf, dus dan mag het gewoon niet tout court. Consequent zijn, lijkt ons erg belangrijk.
Ze mag niet haar muts terug van haar hoofd trekken (om ze er dan zelf tegen te houden). Neen, mutsje aan is mutsje aan, dan gaan we buiten in de koude en haar gevoelige oortjes moeten beschermd worden. Geen discussie. Volgens Joanna wel, maar soit.
Ze mag niet slaan. Niet op mij, niet op Michiel, niet op de katten, op niemand. Ze doet dat omdat ze dat grappig vindt, bij voorkeur bij mensen die ze graag ziet. En bij voorkeur op het gezicht. Tja. Mag dus niet, laten we wel wezen. We proberen "aaike" te leren, maar dat loopt moeilijk. Dat eindigt dan vaak in toch een klein krabje of neepje. En toch een klein glimlachje. Haha, toch gelukt.
Naargelang ze meer en meer kan en wil ontdekken, zullen er ook meer en meer zaken zijn die ze niet mag. De zoektocht naar het goede evenwicht is dus nog maar net begonnen. Ik vertrouw op onze instincten en op de waarden en normen die wij zelf hebben meegekregen van thuis, in de hoop die op onze beurt door te geven aan onze kroost.
Maar heel eerlijk: eigenlijk doen we maar wat, in de hoop het goed te doen.
We zijn waarschijnlijk niet de enigen ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten