donderdag 6 maart 2014

Softie

Oftewel: tsjiepmuile.
Niet te doen.

Sinds de komst van Joanna zijn er geen grenzen meer aan mijn medeleven en inlevingsvermogen. Die dingen swingen de pan uit dat het niet meer proper is. Ik ben getransformeerd van een normaal empathisch wezen naar een hopeloos bundeltje overgevoeligheid en bleiterij.

Niet zomaar uit het niets, te pas en te onpas. Gelukkig maar, stel je voor.

Maar elke aanleiding met iets van emotionele lading is goed om mij een krop in de keel te bezorgen, vaak met traantjes tot gevolg.

Een huwelijk, de aankondiging van een geboorte, de geboorte zelf, een onnozele wijf-tv film, Grey's Anatomy (quasi elke keer), elke reportage met wat diepgang en vooral wat kindertjes of mensen die het slechter hebben dan wij (in gelijk welk opzicht), iemand zien wenen, een schoon liedje dat mij raakt, ja, zelfs een natuurdocumentaire kan mij te grazen nemen.

Vaak eindigen die traantjes dan in een lachbui, omdat ik mijzelf zo belachelijk vind.
Dat ik daar nu weer moet van bleiten. Allez zeg.

Ik denk dat dat nooit meer gaat passeren. Integendeel, ik heb de laatste tijd het gevoel dat het erger wordt. Want ook als het op ons dochter aankomt, heb ik het uiteraard vlaggen.
Ze is nu echt een mini-mensje, haar daden hebben gevolgen en zelf heeft ze ook al een waaier aan emoties die ze graag tentoon spreidt. Als ze boos is, moet ik lachen (stiekem zodat ze het niet ziet), want het is zo verschrikkelijk schattig. En ook als ze lacht, moet ik lachen, heerlijk. En als ik echt hard lach, begint ze zelf ook te lachen, want lachen is aanstekelijk, ha!

Maar wenen is ook aanstekelijk, helaas. Als ze écht huilt van pijn of verdriet (trunten telt dus niet), dan krijg ik het ook lastig. Dan wil ik haar gewoon oppakken en knuffelen en een potje meehuilen en nooit meer loslaten, punt. Het slimme kind weet dat intussen wel. Want het is mama die ze moet hebben, als het leven haar zwaar valt. En dat is tegenwoordig wel vaak, met die oorontstekingen en die vermoeidheid (en alweer tandjes, kiesjes deze keer, die venijnig doen?).

Dit is duidelijk wel gewoon trunten. Drama queen!
Soms vraag ik mij af of ik haar dan te veel verwen. Of ik haar niet zo snel moet oppakken en sussen als ze huilt. Of ik haar moet leren "sterk" zijn door haar niet zo te bemoederen. Of ik haar gewoon een aai over het bolleke moet geven en een klopje op de pamper en dat ze er maar weer moet tegen kunnen.

Dat is echter een overbodige afweging, want ik weet dat ik dat niet kan.
Als mijn kindje huilt, écht huilt, dan zegt elke vezel in mijn lijf dat ik haar moet omringen met alle liefde die ik in mij heb. Ik denk niet dat ik er een truntemieke van maak door haar graag te zien en haar te laten voelen dat ik er ben.

Benieuwd of andere mama's het ook zo zwaar te pakken hebben...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten