Veel slijm + veel koorts + aan het infuus + niet in eigen bedje slapen = veel ellende.
Wat er nu precies scheelt, is niet duidelijk. We weten wat het niet is: een oorontsteking en een longontsteking. We weten ook dat er een bacteriële infectie is, het vele slijm en hoesten doet ons vermoeden op de luchtwegen, maar het zou kunnen dat ze er een griep bovenop heeft. Wat verklaart dat de hoge koorts (als de koortswering is uitgewerkt piekt ze telkens terug rond de 40 graden) niet verdwijnt met de antibioticum. Ze is gelukkig in goede handen.
Het is afwachten geblazen, en intussen leven op automatische piloot.
Het arme kind daar alleen laten is een no-go! We wisselen elkaar dus af in het ziekenhuis, ook de nachten doen we elk om beurt, want laten we eerlijk zijn, die zijn gewoon hels. Gelukkig kunnen de grootouders ook hier en daar een halve dag bijspringen. Want uiteraard heb ik deze week 1 van de belangrijkste meetings van het jaar en is het bij Michiel ook super druk.
Bijna 36 uren is ze nu in het ziekenhuis, en ik heb nog nauwelijks tijdsbesef. Thuis zijn we enkel snel even om iets op te halen of de katten eten te geven. Verder is het pendelen tussen werk en ziekenhuis. En dat laatste is ook zwaar werk. Het arme kind voelt zich ellendig, we hebben quasi non-stop onze handen vol. Voornamelijk met de draden van het infuus.
Ik ga nu slapen. En hopen op beterschap.
En mijzelf verschrikkelijk gelukkig prijzen dat dit maar een tijdelijk kort ziekenhuisverblijf zal zijn en ons lege huis binnenkort weer zal gevuld zijn met haar lach. Ik kan en wil me zelfs niet voorstellen wat lange verblijven op de pediatrie met een mens doen...
1 dezer, als er terug orde in de chaos is, post ik terug wat happy stuff, promise! Wij hadden namelijk een fantastische eerste helft van het weekend ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten