Met ons viertjes - week 7

Er is geen ontkennen aan, Ellie is de zus van Joanna.
Stating the obvious, maar ik bedoel: baby Ellie lijkt heel erg op baby Joanna. 

Uiterlijk maar ook van karakter. 

De vroedvrouw: "Het is een heel alert kindje, ze kijkt al heel vroeg mooi rond."

Ik: "Ja, Joanna deed dat ook."

Bij Kind en Gezin: "Amai ze kan al flink haar hoofdje recht houden hé."

Ik: "Bij ons oudste was dat ook zo."

Iemand: "Zo een actief kindje zeg." 

Ik: "Ja, Joanna was ook zo."

(Niet gezeverd, Ellie ligt geen seconde stil wanneer ze wakker is. Dat ze niet meer slaapt van pure uitputting is een wonder.)

Ik herken héél veel van Joanna in Ellie. Het enige grote verschil is dat Ellie langer dan 10 minuten kan wakker zijn zonder te huilen. O ja, en dat ze minder gehecht is aan haar tutje. Dat wil ze alleen als troost bij krampjes of om in te slapen. Joanna daarentegen leek wel vergroeid met haar tut. Het kind had dan ook veel meer troost nodig.

Ik ben erg benieuwd tot wat voor persoontje Ellie zal uitgroeien de volgende maanden. Maar dat het een even actief, pittig en vrolijk kindje zal zijn als Joanna, daar twijfel ik niet aan. Even ongeduldig ook, dat hebben ze van mij. Helaas :-)

Bovenaan Ellie, onderaan Joanna...

En toch is het leven met baby Ellie helemaal anders dan met baby Joanna.
Zeker sinds een week of 2, toen Ellie plots een gemakkelijkere baby werd. Het lijkt wel alsof niet alleen haar spijsvertering moest wennen (het betert langzaam maar zeker), maar dat ze zelf ook even tijd nodig had om vrede te nemen met het leven zoals het is ;-) Minder fronsen en meer lachen. Veel meer lachen, heerlijk om te zien! 

En ik geniet...

Deze week is ze wel huilerig en lastig. Een sprongetje allicht, want ze wil precies enkel bij mij zijn. We proberen ook haar nachten "op te schuiven", zodat ze niet meer van 20u tot 4u maar eerder van 23u tot 7u slaapt. Work in progress en dus meer wakker 's nachts, maar we houden vol!

Met ups... 

en downs!

Momenteel is het vooral de oudste van de 2 die voor uitdaging zorgt.
En dat is nog zwak uitgedrukt...

Zucht.

Wat begon met wat tegendraads doen bij de komst van Ellie (wat normaal is), escaleerde de voorbije weken tot een onhandelbaar kind zijn. Ze ging 2 weken lang volle dagen naar school en dat bleek geen goede zet. Ze houdt zich op school flink en wil niet plooien. Ze zal daar dus zeker niet in slaap vallen midden in de klas op de grond (zoals sommige anderen, gezien op foto!), terwijl dat haar eigenlijk goed zou doen. Want zodra ze de schoolpoort uit is, is het hek van de dam. 

Ze wil niet naar de auto, niet in de auto, niet naar huis rijden, niet uit de auto, niet naar binnen en dat alles al zeker niet met mij daarbij. 

Zodra iets haar zin niet is, volgt er hysterie. 

90% van de tijd is iets haar zin niet. 

OK, dat is overdreven, maar het voelt wel zo. 

Het kind blijkt serieus oververmoeid. Ik had voorspeld dat ganse dagen te veel zouden zijn, maar wou het toch een kans geven. Maar op deze manier verder gaan is niet alleen écht niet leuk, maar zelfs onverantwoord. We proberen het nu sinds deze week met 3 halve dagen en 2 volle dagen. Ze heeft nog wat schade in te halen maar ik merk al duidelijk beterschap (minder humeurig bij thuiskomst en minder ongehoorzaam). 

Bedenking: hoe we dit hadden moeten oplossen indien ik niet in zwangerschapsverlof was geweest, is mij een raadsel! Hopelijk lukken de volle dagen dus wel na de kerstvakantie...

Ze balanceert intussen wel op het randje van ziek worden, wat ook háár extra hangerig maakt. Gisteren kreeg ik telefoon van school: Joanna wou niet spelen (absoluut niet van haar gewoonte) en zag er niet zo goed uit, dus ik ben haar gaan halen. Koorts had ze niet, maar ze is erg verkouden, heeft lopende oogjes en voelt zich duidelijk niet lekker. Gelukkig is het vandaag pedagogische studiedag, dus kan ze genieten van een "lang weekend" om extra uit te rusten...

(Voor mij is die pedagogische studiedag een ultieme test: 2 huilerige kinderen die om ter meest aan mama hangen. Al een chance dat ik, op een paar zinnen na, dit stukje de voorbije dagen al neerschreef!)

Vorig weekend: wachten op Pierke Pierlala (poppentheater). 

Af en toe eens weg van thuis (lees: de kindjes) kan dus zeker geen kwaad!
Michiel nam woensdag een dagje verlof en ik ging naar een event van mijn werk waar ik heel nieuwsgierig naar was en vervolgens naar de kapper!

Ik ging er na maanden aarzelen helemaal voor.

Ik schonk mijn blonde lokken aan "Geef om haar" van Think Pink en ging naar huis met een nieuw fris kapsel. 

Ik voel mij een beetje herboren :-)

Let op de roze toets, speciaal voor Think Pink ;-) 

De "propere zombie" look: ná de steampod maar nog vóór de make-up. Een deftige foto volgt later wel eens, als ik ooit 2 seconden tijd heb om wat mascara aan mijn wimpers te smeren.