Met ons viertjes - week 5

Joanna's eerste week school!
Wat was dat spannend zeg! Dag 1 had de mama een kleiner hartje dan de schoolganger. Joanna zag het volledig zitten, nam alles in zich op en besefte volgens mij niet helemaal dat ze daar een ganse dag zou moeten doorbrengen zonder mama of papa. Ikzelf kon de traantjes bedwingen tot de schoolpoort achter mij toeviel. Dan toch even een paar minuutjes nodig gehad om de grote stap te verwerken. Gelukkig stond manlief die eerste dag aan mijn zijde!

De volgende dagen was mama's hart terug sterker, dat van Joanna iets minder. Alles gaat prima tot aan de schoolpoort, waar het besef plots doordringt. Ze moet er letterlijk over de streep getrokken worden :-) Geen traantjes echter, dus al bij al blijf ik voorlopig gespaard van grote drama's. Mijn flinke meid!

Wat zou ik graag een vlieg op de muur zijn bij juf Tanja...
Joanna stelt het voorlopig dus goed. Ze weent wel eens 's middags zo rond dutjestijd en is uiteraard doodop na zo'n ganse dag. Er valt 's avonds nog weinig mee aan te vangen behalve naar Frozen laten kijken en wat laten uitrazen (altijd eventjes een energieboost ook!). Het woord ploetermoeder krijgt een nieuwe dimensie wanneer Joanna hysterisch huilt van vermoeidheid (het moet er altijd even uit vlak na schooltijd, dat duurt zo'n 20 minuutjes) terwijl Ellie huilt van de honger en wanneer Joanna kort daarna moet plassen en mijn hulp wil net wanneer ik Ellie eten geef. Nooit een saaie dag hier bij ons!

Uitgeteld :-)

Ellie's 5de week verliep redelijk.
Er zijn goede en minder goede dagen. Al bij al huilt het brave kind niet echt veel, moet ik eerlijk toegeven. Ik vermoed dat we hier vooral te maken hebben met een geval van een overbezorgde moeder die, na de (te) zware eerste babyperiode, van muggen olifanten maakt en wil ingrijpen waar het eigenlijk niet nodig is...

Ik moet veel met haar bezig zijn, gezien ze overdag moeilijk slaapt ('s nachts slaapt ze goed, binnenkort een apart schrijfsel daarover!) en haar spijsvertering haar parten blijft spelen. De fles geven gaat soms vlot maar soms is het ook een waar gevecht. Leuk is anders, maar echt erg is dat eigenlijk niet. Het is kwestie van wat te relativeren, niet mijn sterkste punt...

Ze heeft ook duidelijk soms last van het terugvloeien van haar melk, maar voorlopig niet in die mate dat we absoluut moeten ingrijpen. Dus ik laat de dagen passeren en de ongemakken eruit groeien. En ik probeer zo weinig mogelijk olifanten te maken. Dat de osteopaat haar volledig spanning-vrij verklaarde en haar een "leutig" kind vond, helpt ook om het vertrouwen op te bouwen dat alles OK is met onze jongste dochter.

Ik heb de voorbije 5 weken wel enorm respect gekregen voor thuisblijfmama's.
Respect maar toch ook wat onbegrip. Ik zou het namelijk niet kunnen zonder zot te worden. Dat ligt volledig aan mij, ik ben gewoon niet het soort mens om dat te doen. Te ongeduldig vooral.

Ellie is schattig en zo, maar ik teer niet op schattig alleen. Bij Joanna was mijn werk een ver-van-mijn-bed-show en had ik hoegenaamd geen zin om terug aan de slag te gaan. Nu heb ik zoiets van "Ja, wanneer mag ik eraan beginnen?". Ik ben veel geruster in het feit dat het wel goed komt met Ellie en dat ze in de opvang ook in goede handen zal zijn. Natuurlijk is ze de eerste maanden het best af bij mama (en papa) en ik zou het toch niet over mijn hart krijgen zo'n klein prutske nu al naar de opvang te brengen. Maar ik zal blij zijn wanneer ik terug aan de slag kan midden januari. En nog zo blij om de kindjes dan 's avonds terug te zien!

11 november gingen wij een kijkje nemen op de befaamde Jaarmarkt in Sint-Lievens-Houtem.
Ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord, tot ik het zag passeren op facebook. Leek mij wel leuk als gezinsuitstapje en dat was het ook! Joanna mocht op een kermismolen, maar vooral de tractors vielen in de smaak. Zo ook de braadworst ;-) Wij waren best wel onder de indruk van de organisatie daar, het is echt een groot(s) evenement. 

"Lach eens Joanna!" Voor de rest was de kermismolen serious business.

Zodra ze de braadworst gezien had, kon de kermismolen haar gestolen worden.

Hier moest ik niet vragen om te lachen!

Vee, vee en nog eens vee.

En vee.

Ik was vergeten...

• hoe zalig dat eerste lachje is! Sinds een week vermoeden we er af en toe 1 te ontwaren, sinds gisteren ben ik het zeker. Soms naar mij, iets vaker naar haar mobiel. Gezien ik die zelf gemaakt heb, vergeef ik het haar. Ellie heeft trouwens het guitigste lachje ter wereld! Ik bewijs dat nog wel met deftiger beeldmateriaal, hieronder was ik net te laat...

• hoe de tijd nog sneller lijkt te gaan met een baby in huis. Knip met de vingers en we zijn 5 weken verder!
• hoe vaak een baby van 5 (6,7,8,...) weken haar tut verliest. En opnieuw en opnieuw en opnieuw...elke dag!