Met ons viertjes - week 6

Ik ben niet zo'n moeder die altijd al een grote kinderwens had.
Als tiener vond ik het een mooi idee om een jonge mama te zijn, zonder verder na te denken of ik überhaupt mama wou worden.

Als jonge twintiger en dus student herzag ik dat plan en wou ik helemaal geen kinderen. 

Als jonge werkmens nuanceerde ik dit tot niet weten of ik wel kinderen wou.

En toen kwam ik de man van mijn leven tegen en leek het mij wel een mooi idee, kindjes van ons twee. En zo geschiedde.

Toen Joanna in ons leven kwam, veroorzaakte dit heel wat veranderingen.
Praktisch/organisatorisch (easy, kolfje naar mijn hand) en emotioneel (jawadde), maar het bracht bij mij ook een mentaliteitswijziging teweeg. Ik werd minder hard en wilde in de eerste plaats mama zijn. Ik zag mijzelf bijvoorbeeld in de toekomst deeltijds werken om thuis te zijn voor de kindjes. Ik had absoluut geen zin om na mijn zwangerschapsrust terug aan de slag te gaan. Mijn hoofd stond daar niet op, ik was volledig gefocust op mama zijn. Ik denk dat ik gewoon lang nodig had om te wennen aan mijn nieuwe rol die bovenop al de rest kwam, want...

Joanna, 10 weken oud

Nu Ellie in ons leven is, voelt het weer anders.
Ik was al mama, dus moet niet meer wennen aan die rol. Deze keer heb ik wél zin om terug te gaan werken (ja, nu al) en wil ik zoveel andere dingen doen dan mama zijn. Dat deeltijds werken schuif ik voorlopig ook op de lange baan. Dat ik thuis kan werken, scheelt natuurlijk wel.

De overgang van 1 naar 2 kindjes vind ik op organisatorisch en emotioneel vlak goed meevallen. Wat mij het meest verrast is dat ik, in plaats van me nog meer in het moederschap te schikken, me er een beetje tegen afzet. Ik ben heus meer dan enkel mama en dat is wat in strijd met wat nu van mij verwacht wordt. 

Timing speelt hier wel een rol in. Doordat Joanna net naar school is beginnen gaan tijdens mijn zwangerschapsrust, zit ik vaak alleen thuis met 2 kindjes. Indien ze nog naar de opvang zou gaan, was de situatie wel anders. Veel meer dan bij 1 kindje, voel ik nu bij 2 kindjes de impact van het ouderschap op mijn leven en vooral op mijn vrijheid.

Ik weet uiteraard dat dit een fase is en die vrijheid beetje bij beetje terugkomt.
Godzijdank ;-)

Ik zie mijn kindjes doodgraag en kan mij geen leven meer voorstellen zonder hen! Niets maakt mij zo gelukkig als hen gelukkig zien. Maar ik zit nu al te verlekkeren op het volgende uitje zonder kindjes. Eventjes gewoon mijn of ons ding doen, zalig. Daarna ben ik nog zo blij ons klein grut terug te zien.

Beetje kindjesnieuws ook?
Ellie deed een groeispurt (eten om de 3u ipv 4u, op zoek naar een nieuw ritme en binnenkort zal ze grotere hoeveelheden drinken, denk ik) maar is verder niet lastiger dan anders tijdens de zogezegde moeilijkste week. Integendeel, ze lacht meer en meer en lijkt vrede te hebben genomen met een leven buiten de baarmoeder. De krampjes zijn er nog maar worden niet erger. All is good!

Joanna gaat nog altijd heel graag naar school en doet het daar zeer goed maar is helaas nog altijd doodop bij thuiskomst. In die mate dat ze vanaf volgende week maar 2 volle dagen per week naar school zal gaan. Want die vermoeidheid laat zich thuis keihard voelen, het lijkt hier wel oorlogsgebied zodra ze thuis is. Niet om de 2 minuten kwaad worden is een uitdaging en het is gewoon niet leuk meer. Dus we gaan voor meer slaap én een "flink zijn" systeem met sterretjes die ze kan verzamelen. We moeten er iets mee...

Dus nog niet "All is good" maar daar komen we hopelijk wel!

Al mijn hoop rust op dit maaksel!