Ja, ik werk voltijds en nee, ik kuis uiteraard niet 's avonds, zo zot ben ik niet.
Met andere woorden, lang leve de dienstencheques!
Heerlijk vind ik het, thuiskomen in een proper huis. Vaatwas geleegd, afwas gedaan, strijk gedaan, alles netjes. Klaar om opnieuw vuil te maken. En dat laatste gaat gewoonlijk zeer vlotjes.
Om te beginnen is er Joanna. Ik moet daar verder geen uitleg bij geven.
Maar daarnaast hebben wij ook 2 katten. Niet echt ideaal als je een proper huis zo wil houden, maar wel entertainment gegarandeerd.
Dolly hebben we in huis gehaald toen ze 8 weken oud was, via "Kat zoekt thuis". Ik zocht een knuffelkat, eentje die graag schootjezit, en ze vonden Dolly wel geschikt omdat ze aanhankelijk leek.
Amai, die kat is gewoon een grote slettenbak als het op knuffels en strelen en schootjezitten aankomt. Echt, dat is nauwelijks katwaardig te noemen (naast het feit dat ze te pas en te onpas ergens af valt). Ze krult in alle mogelijk richtingen van contentement als je nog maar naar haar kijkt. En als ze dan schootje mag zitten, als we eindelijk tijd hebben voor haar, spint ze voor gans de buurt en lijkt dat wel uren vol te kunnen houden, door haar slaap heen.
Eigenlijk is ze dus een schoothondje in kattenvacht, likjes geven inclusief.
 |
| Knuffelsletje! |
Kat nummer 2 is Meneerke, ook een geval apart. Meneerke hebben we in huis gehaald nadat hij dagen en nachten aan ons achterdeur zat te janken. De aanhouder wint, moet hij gedacht hebben. Hij was een dikke, lome kat, duidelijk ergens vetgemest en veel binnen gezeten. De eerste dagen bij ons thuis heeft hij geslapen. En gegeten. En nog geslapen. Het beest moest bekomen van zijn avonturen buiten. En dan moest hij ook nog wennen aan Dolly, met al haar jong geweld, ocharme.
Meneerke is een verwend nest en dat gaat er niet meer uitgroeien, helaas. Hij permitteert zich veel te veel, denkt dat hij baas is en leeft om te eten. In tegenstelling tot Dolly, die leeft voor knuffels en zeer zeker dood zou gaan zonder. Maar stiekem is Meneerke toch ook een schootjeszitter, op zijn eigen manier. Hij komt stilletjes tot bij ons geslopen om zich dan zo onopvallend mogelijk te installeren op onze schoot, alsof we hem niet zouden zien. En dan ook toch maar een beetje spinnen, want hij vindt het eigenlijk wel heel leuk op dat schootje.
Anywayzzzzz, de 2 katten zijn uiteraard mee verhuisd van het rijhuis met tuintje in Gent naar het huis met grote tuin in Dikkele.
Avontuur! Stress!
De rit naar hier was duidelijk al afzien, ik denk dat Meneerke last had van wagenziekte. Het bleef gelukkig bij kattengejank, letterlijk dus.
Het huis verkennen en eraan wennen ging bij Meneerke vlotjes ("als ik mijn eten krijg, ben ik content"). Bij Dolly was dat iets moeilijker. Zij liep de eerste weken in huis rond met een "schui gat" (zoek dat maar eens op) en schrok zich quasi dood telkens Joanna nog maar een scheet liet (bij wijze van spreken, uiteraard).
Na 2 weken binnen, konden we ze echt niet meer tegenhouden om ook buiten de sfeer te gaan opsnuiven. Voor katten is dat hier een paradijs. Muizen en vogels in overvloed (buiten hé, niet binnen!), andere katten om te bekampen, weidse velden om te ontdekken.
Nu ja, ik heb zo de indruk dat ons 2 avonturiers zich niet al te ver wagen en zeker in de winter is "rap een toerke rond den hof" meer dan voldoende.
Al bij al hebben ze het goed verteerd, de grote oversteek. Alleen is het hun onderlinge relatie precies niet ten goede gekomen, Meneerke gedraagt zich sinds we hier wonen als een echte brompot tegenover Dolly (en een beetje tegenover ons ook, eigenlijk). Wat daar de reden voor is, is mij een raadsel, misschien is het gewoon de ouderdom ;-)
Het is in elk geval wel een gezellige boel hier in huis. Joanna vindt de katten fantastisch, bij voorkeur om in te nijpen en de haren uit te trekken. Dolly laat dat gewoon doen en krult er nog een beetje bij ook. Meneerke laat haar wijselijk zo dicht niet komen...
En wij vinden het wel leuk, dat extra leven in de brouwerij. Al vloeken we af en toe eens op "die katten" als ze weer eens op tafel springen, weer eens iets omstoten (Dolly!) of ons weer eens voor de voeten lopen als ze honger hebben (Meneerke!), we zouden ze niet meer kunnen missen!
Ooooh schoon hé, konden ze nu maar lezen ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten