Vrijdag heb ik een dagje verlof genomen en alle voorbereidingen getroffen voor een weekend met véél tijd voor ons dochter. Vrijdag was dus kook-, was- en plasdag en meer van dat nuttigs. Tegen dat ik Joanna ging halen bij haar mammie (mijn schoonmoeder), waar ze het zoals altijd super leuk had gehad, was mijn spaghettisaus voor die avond al klaar (plus 3 potten om in te vriezen, uiteraard), de was gedaan, het huis opgeruimd en waren de boodschappen gedaan, inclusief kant-en-klaar maaltijden voor dit weekend.
Yep, luiewijvenkost.
Dat bespaart mij veel tijd, werk en afwas en daarenboven vind ik er echt niets aan om te koken voor me, myself and I. In alle eerlijkheid, ik ben gewoon niet echt een keukenprinses. Ik kan best wel iets lekkers maken, maar ik vind dat helemaal niet zo geweldig en ontspannend als de rest van de wereld dat tegenwoordig lijkt te vinden. Dit heeft voornamelijk te maken met het feit dat ik, terwijl ik achter het fornuis sta, vaak het gevoel heb dat ik wel beters te doen heb gezien de avonden al zo kort zijn. Ik probéér dan ook altijd dat koken te combineren met dat beters doen, waardoor er al eens iets overkookt/aanbrandt en ik mij alleen nog meer opjaag. Als ik dan wél eens het gevoel heb dat ik tijd heb om te koken (zoals de spaghettisaus vrijdag), vind ik het meestal wel leuk. Het is dus gewoon - zoals zoveel zaken - een kwestie van tijdstekort. Een ziekte van deze moderne tijd, helaas...
Maar ik anticipeerde deze keer dus op dat mogelijk tijdstekort en begon, na de mannen te hebben uitgezwaaid, perfect voorbereid en mentaal helemaal "zen" aan het moeder-dochter weekend.
Joanna was duidelijk ook zen, ze heeft de eerste nacht de klok rond geslapen. Tot 8u, hoera, uitslaapfeest! Ware het niet dat ik om 6u wakker werd van een horror-nachtmerrie (Hollywood kon er nog wat van leren) en zo alleen in het grote bed kon ik de slaap niet echt meer vatten...
Zaterdag stond er niet echt iets op het programma, gewoon puur moeder-dochter tijd. Heerlijk.
Ondanks het triestig weertje, zijn we er in de namiddag toch even op uit getrokken, want een ganse dag binnen zitten is zo niet ons ding. Gezien we het verkennen van de streek liever met ons 3tjes doen, maar ik ook geen zin had in een zaterdagnamiddag Gent met de buggy (om overduidelijke redenen), ging ik voor de gulden middenweg: een tochtje door Merelbeke :-)
Dit leverde mij een Sinterklaascadeautje voor Joanna, een kerstcadeau voor mijn liefste en een eerste toevallige ontmoeting met de Sint (en veel ZWARTE pieten!) op. Geen massa volk, geen dranghekkens, geen onvriendelijke mensen en zeurende kinderen omdat ze al zo lang wachten of de sint niet gezien hebben. Nee, de goede man deed gewoon een wandeling door het dorp, zijn pieten deelden snoepjes en koekjes uit aan iedereen die passeerde (ook de autobestuurders, wat dan natuurlijk wel file opleverde in Merelbeke-city) en de kindjes konden gemakkelijk tot bij hem.
Alle punten voor Merelbeke dus,waar ik zeker nog meer zal over schrijven, gezien het bruisende dorpsleven (zo lijkt het voorlopig toch als buitenstaander) en de vele evenementen die er georganiseerd worden. We moeten alleen nog tijd vinden om eraan deel te nemen...
Zondag begon de dag wat vroeger, om 7u, maar ik mag echt niet klagen want beide nachten waren ononderbroken! Opnieuw stond in de voormiddag quality time op het programma. Joanna wordt elke dag wat meer peuter, merk ik plots. Zo is ze nu bijvoorbeeld zeer goed in krokodillentranen. Als ik de kamer uitga, of gewoon, als iets niet helemaal haar zin is. Ze is duidelijk aan het testen tot waar ze kan gaan met het trekken van mama's aandacht.
In de namiddag stond deze keer een gepland Sint-bezoek op de agenda. Meer nog, de Sint kwam aan huis bij een vriendin, als dat geen service is!
De eerste ontmoeting met de Sint en 2 zwarte pieten van nabij, was niet meteen een succes. Lichte paniek maakte zich duidelijk meester van ons dochter. Gelukkig was ze ook erg nieuwsgierig, waardoor een echte huilbui werd vermeden. Op de schoot was geen optie, ernaast was meer dan genoeg...
En nu staat ze hier naast mij (ja, ze staat, zoveel als ze kan) deugniet te wezen, zo vrolijk als wat. De laatste energieboost voor een welverdiende nachtrust. Morgen kan ze een dagje afkicken van mama bij haar grootouders, een fantastisch alternatief.
Ik heb echt genoten van onze tijd samen. Maar nu kijk ik toch erg uit naar de thuiskomst van mijn lief.
Want met ons 3tjes, dat is toch nog altijd het beste!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten