Ik weet dat hij liever niet te veel op de blog verschijnt of ter sprake komt, dus ik respecteer dat. Maar vandaag, op zijn verjaardag, wil ik het toch eens over hem hebben. Of toch vooral over wat hij voor mij betekent.
Ik heb deze blogpost al enkele weken in concept staan, maar behalve de titel bleef hij blanco. Ik kan het zo moeilijk verwoorden! Maar hier toch een poging.
Hij is mijn rots in de branding. Zonder hem voel ik mij verloren. Dat is soms heel tastbaar: wanneer ik alleen thuis ben met de kindjes en ik heb een lastig moment, dan denk ik meestal gewoon "was hij maar hier". En dan val ik hem ook lastig op whatsapp met mijn zagerijen, sorry lief! ;-)
Ik ben een betere mama dankzij hem, want hij is een fantastische papa.
Ik hou zo van zijn ambities, gedrevenheid en passie. Iets wat ik zelf soms meer zou willen hebben.
Ik word soms verplicht te reflecteren over mezelf en ik kan dat wel gebruiken.
Ik kan smullen van zijn kookkunsten!
Ik voel me beter in mijn vel en heb meer zelfvertrouwen dankzij hem.
Ik heb mijn soulmate gevonden, want wij zijn echt wel allebei wandering souls. We delen dezelfde dromen, twijfels, levensvisie. Het is erg fijn om zo iemand tegenover je aan tafel te hebben 's avonds na een zware dag.
Ik leer constant dingen bij. Een boor hanteren, milieuwetgeving, het binnenwerk van een horloge, takken verhakselen, geduldig zijn, berusten in dingen,...
Ik mag mij gelukkig prijzen dat hij zoveel geduld heeft met mij en mijn zoektocht naar een nieuw evenwicht in ons gezinsleven. Ik heb soms lastige momenten en dan moet hij het ook bekopen. Nogmaals: sorry lief!
Ik vind het erg bewonderenswaardig hoe hulpvaardig hij is en hoe hij altijd voor iedereen klaarstaat.
Sinds we kinderen hebben, is er minder tijd voor elkaar. We hebben een druk sociaal leven met familie en vrienden, maar er zijn weinig momenten voor ons 2. De weekavonden na een drukke dag, wanneer de kindjes in bed zitten en wij van pure uitputting vroeg in bed kruipen, tel ik daar dus niet bij. We moeten er wat meer over waken om tijd "samen alleen" door te brengen en dat ook echt inplannen. Een mooi voornemen, daar moet het geen nieuwjaar voor zijn!
In de tijd dat de eerste vrienden aan het trouwen sloegen, was ik nog een (niet zo happy) single. Ik vond de "plus one" op de uitnodiging confronterend en kon erg verdrietig worden van de (uiteraard onbestaande maar in mijn hoofd wel aanwezige) lege stoel naast mij aan tafel, alleen tussen al die koppels.
Sinds ik hem ken, heeft dat verdriet plaatsgemaakt voor geluk en een klein beetje voor angst. Angst om hem ooit te verliezen.
Mijn rots.
Mijn soulmate.
Mijn plus one.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten