Welkom

We zijn alledrie min of meer genezen. Driewerf hoera dus! Hoewel het lijkt alsof we onze portie snot voor deze winter al gehad hebben, vrees ik dat het niet de laatste keer zal geweest zijn. Joanna strooit haar microben namelijk zonder gêne lustig in het rond, zoals elk klein kind waarschijnlijk.

Dat ziek zijn heeft achteraf bekeken ook z'n voordelen gehad. De zoektocht naar kinderarts en huisarts in de buurt raakte in een stroomversnelling, dus dat is bij dezen alvast geregeld. De plaatselijke apothekeres kent ons ook al en dankzij mijn instabiel bekken geldt dat ook voor de osteopaat.
Wat mij hierbij vooral opviel, is hoe vriendelijk de mensen hier zijn. Dat geldt niet alleen voor de zorgverstrekkers, maar voor zowat elke lokale handelaar of dienstverlener die wij hier al zijn tegengekomen. Het verschil met Gent is opvallend groot. Ik vermoed dat dat te maken heeft met de drukte van de stad en de gejaagdheid van de mensen. Het stressniveau ligt hier gewoon lager, dat voel je.
Misschien heeft het ook wat te maken met het "wij-gevoel" dat hier heerst. Enerzijds wonen hier "locals", mensen die hier geboren en getogen zijn. Anderzijds wonen hier ook "inwijkelingen" zoals wij, veel zelfs. Vaak jonge mensen die ook aangetrokken werden door de rust en het groen. Maar eender wie wij tegen komen, wanneer we laten vallen dat we net naar hier verhuisd zijn, heten ze ons stuk voor stuk welkom in de streek. Trots dat alweer jong volk voor "hun" streek heeft gekozen, of blij dat er nog mensen zijn die bewust kiezen om nieuwe horizonten te verkennen. Ik vind dat fantastisch. Van zo'n kleine dingen word ik instant vrolijk.

Ik werd dus ook instant vrolijk van onze nieuwe kinderarts. Via het ziekenhuis van Zottegem werd ik door een zeer vriendelijke receptioniste, die ruim de tijd nam om te luisteren naar mij, doorverwezen naar een koppel kinderartsen verbonden aan het ziekenhuis, maar met een thuispraktijk in Balegem, zo'n 10 minuutjes rijden van bij ons. Vervolgens nam ook de kinderarts zelf (we zijn bij de vrouwelijke wederhelft beland) ruim de tijd voor ons nadat ik diezelfde dag vlot een afspraak had gemaakt. Zeer ruim zelfs. Bijna een uur heeft ze voor ons uitgerokken, om zowel mij als Joanna te leren kennen en naar ons verhaal te luisteren (ze heeft al een deftige medische historiek, ons dochter). Nu, 3 weken later, ben ik er nog steeds laaiend enthousiast over, dat zegt al genoeg denk ik.
Dit is maar 1 voorbeeldje, maar dat "welkom in de streek en bedankt voor je bezoekje, kom zeker nog eens terug"-gevoel, vind ik hier zowat overal terug. Dat heeft mij aangenaam verrast, een blogberichtje waard dus.

Nog kort even over iets helemaal anders, het onvermijdelijke onderwerp, ons dochter. Die is vandaag 8 maanden jong en een grote sloeber aan het worden. Ze begint echt te communiceren, met woord (allez ja, brabbel) en daad. Ze doet van poepezit alsof ze nooit anders gedaan heeft, gaat al kruipend op avontuur en trekt zich recht aan haar park tot haar beentjes haar niet meer kunnen dragen. Ze stapt aan 2 handjes, nog zeer wiebelachtig, maar de stapbeweging heeft ze duidelijk al onder de knie. Ze is veel te ongeduldig (geen idee van wie ze dat heeft!) en dus snel boos als iets niet lukt. En het is een ongelooflijk showbeest (wel een idee van wie ze dat heeft, meterkes!). Hierbij het bewijs daarvan, intussen wel al van een maand geleden.

Wie begint te denken, is het daar nu echt allemaal rozengeur en maneschijn, op het platteland? Nee, uiteraard niet. Aan elke medaille is een keerzijde. Maar dat lezen jullie wel op tijd en stond. Voorlopig zijn wij nog te blij met onze keuze om al te beginnen zagen. Hopelijk blijft dat nog even zo!