Too fast too furious

Nee, ik ga het niet hebben over Paul Walker. Poor guy.
En ook niet over waanzinnige streetraces hier op de boerenbuiten. Want hoewel dat in theorie zou kunnen, wij houden het veilig!
Ik heb het over Joanna Vermassen, die vandaag 9 maanden oud is.

She's too fast too furious! 

Terwijl zij door het leven raast, wil ik er even bij stilstaan en dit vastleggen. Voor later.

Ze klapt in haar handjes, te pas en te onpas. Vooral als wij "bravoooo" zeggen. 

Ze zwaait, absoluut niet te pas en te onpas. Ze is er zeer zuinig mee.

Ze zegt "mama" en "papa". Volgens ons toch :-)

Ze schudt "nee" met haar hoofdje, maar bedoelt daar niet nee mee (denk ik...). Ze vindt dat gewoon leuk, zeker als wij dat dan ook doen. "Ja" kan ze nog niet. Hopelijk is dat geen voorbode... :-)

Ze geeft high five.

Ze knuffelt. Voornamelijk met haar hoofdje, het zijn dus eerder kopstootjes. Maar wel uit pure affectie.

Ze kruipt elke dag wat sneller. Je hoort haar van ver komen, "pets pets" met de handjes, want ook kruipen doet ze met volle overtuiging, net zoals alle andere ondernemingen in haar jonge leventje.

Ze trekt zich elke dag nog vlotter recht. Terug gaan zitten heeft ze ook al goed onder de knie.

Ze stapt haar park rond en staat af en toe eens zonder steun, zo per ongeluk zo. 

Ze eet zelf een boterhammetje, meestal terwijl ze er tegen babbelt.
Ze begrijpt het als ik "Neeeeee Joanna, maaaaaag niet!" zeg, maar trekt er zich daarom niet noodzakelijk iets van aan.
Ze doet van krokodillentranen, met de nodige geluidjes en vooral de nodige mimiek erbij. De sloeber!
Ze heeft een overdreven gevoel voor humor, zowat alles wat je doet is grappig. En ze heeft een zeer aanstekelijke lach, plezier gegarandeerd.

Ik kan zo nog wel eventjes doorgaan...

Byebye baby!
Dag peutertje van mij!
Dag deugnietje, lachebekje, babbelaartje van mij!
Dag doorzettertje, ongeduldig sloebertje, sociaal beestje!
Dag grote mond klein hartje, net als de mama!

Ik film en fotografeer alsof mijn leven ervan af hangt. Alsof ik op die manier de tijd eventjes kan stilzetten.

En elke dag zeg ik haar hoe trots ik ben op haar. Valt het op, dat ik trots ben?

Van elk moment met haar geniet ik ten volle, want de tijd glipt als zand door onze vingers en we krijgen er geen vat op.
Nihil novi sub sole, maar als je je eigen kindje ziet opgroeien, wordt dit wel pijnlijk duidelijk! 

Benieuwd wat voor nieuws ze morgen weer zal kunnen...