Doen en laten

In het verlengde van mijn facebook detox (binnenkort volgt wel eens een standje van zaken), wil ik het hier op de blog ook wat anders aanpakken. Een beetje meer slow bloggen, dus minder frequent maar wel relevanter. Ook wat intuïtiever, dus soms erg filosofisch en waarschijnlijk ook soms erg oppervlakkig. U bent gewaarschuwd.

Om te beginnen voer ik een nieuw rubriekje in dat af en toe eens zal opduiken, à la As we speak en What's up. Want ik lees het graag en je kan er wel iets leuks mee als auteur ook.
Here we go!

Aan mijn lijf

Mijn lijf dat sinds het (bijna, bijna, jaja) kwijtraken van de zwangerschapskilo's een beetje als nieuw aanvoelt. En plots heb ik weer zin om, na jaren zonder, juwelen en (altijd een beetje afgebladderde want dat hoort bij mij) nagellak te dragen. De zon zit daar misschien ook voor iets tussen. En het feit dat ik, sinds ik mama van 2 ben, voor de zoveelste keer in mijn leven mijzelf herontdek.

Op mijn nachttafel

Us van David Nicholls: staat al eeuwen in mijn ibooks, eindelijk begonnen en na een paar bladzijden al verkocht!

Perfecte bevallingen bestaan niet van (de helaas onlangs overleden) Diana Koster: direct besteld na dit prachtig meesterwerkje. Na 1 minuut en 2 paragrafen al 2 keer tegen de tranen moeten vechten wegens te herkenbaar en beschrijven wat ik niet verwoord krijg. Komt elke keer keihard binnen, dit onderwerp. Blijkt dat ik meer dan 3 jaar na datum nog volop aan het verwerken ben en daar meer voor nodig is dan er (veel) over nadenken en het af en toe eens vertellen aan iemand die eigenlijk niet snapt waar ik het over heb. Dit boek is de eerste stap...

In mijn auto

Nooit: zakdoekjes wanneer ik ze nodig heb.

In mijn hoofd

"Ik ga blij zijn als die werken in huis achter de rug zijn!"
Einde in zicht: nog veel te doen en de deadline zorgt voor stress. Ik ben het meer dan beu dat onze schaarse vrije tijd bijna steeds daardoor wordt opgeslorpt. Want mijn hoofd én mijn lijf smeken om meer rust. Het voorbije weekend besloten we vooral te genieten van kindjes en zon: dat is goed gelukt en dat deed erg deugd! Maar nu is er dus veel werk aan de winkel...

In mijn hart

Ellie, mijn kleine meid, mijn zorgenkindje. Al 2 maanden sukkelt ze met haar gezondheid. Mijn hart breekt, ik verlies mijn geduld en zit met mijn handen in het haar (want dat is weer een bal extra die je in de lucht moet proberen houden). Maar momenteel maak ik mij vooral zorgen wegens een aanslepende hoest waar ook na een week aërosollen weinig beterschap in komt. Ik geef haar nog een paar dagen alvorens weer naar de kinderarts te gaan. Die mens weet intussen direct wie ik ben wanneer ik hem bel...

Ze blijft gelukkig lachen

Joanna, mijn grote vrolijke meid die volledig opleeft nu het warmer is en ze veel buiten kan spelen. Mijn hart loopt zowat over van vreugde wanneer ik haar zie genieten en glunderen. Plots wordt ze heel snel groot en heb ik zin om haar in een doosje te stoppen en voor altijd te bewaren, zoals ze nu is.

Yes she is!

Moederdagmoment uit de duizend

In mijn dromen

Een volledig gerenoveerd, opgeruimd en ingericht huis. Geen to do lijstje meer op dat vlak waarvan je weet dat het jaren zal duren eer het volledig afgevinkt zal zijn. Topdroom, toch?
Kinderen die langer dan 1 maand niet ziek zijn.
Meer slaap.
Een bikini-proof lijf.

Schijf van het moment

"Right here, right now" van Fatboy Slim.
Een geheugensteuntje, zeg maar.

Project "Ik wil mijn lijf terug" - maand 4

Algemeen: ik ben aan een opmars bezig.

Grijns.

Sporten

De eerste helft van april ging het heel goed: ik deed elke dag enkele reeksen spierversterkende oefeningen en ik voelde mij daar heel goed bij. Maar wij worden hier thuis al meer dan 2 maanden quasi non-stop geplaagde door de ene microbe na de andere. Griep (x3), keelontsteking (x2), zware verkoudheid (x5826) en as we speak een onderste luchtweginfectie (Ellie maakte kennis met de aërosol deze week) en een hardnekkige snotneus-hoest-combi (Joanna).

Wil ik maar zeggen, de voorbije 2 weken was ik zelf zodanig een wrak, dat de oefeningen er weer moesten aan inboeten. Ik nam vandaag de draad terug op want mijn lichaam snakte er naar. Het voelt echt goed en ik wil graag min of meer bikini-proof zijn tegen onze zomervakantie. Dat motiveert ;-)

Eten

Op en af. Beter dan vorige maand maar nog helemaal niet zoals het hoort...
Er zijn dagen dat ik het heel goed doe. Vaak heeft tijdsgebrek daar iets mee te maken (druk druk druk, weet je wel...). Er zijn ook dagen dat ik het minder goed doe. Daar heeft tijdsgebrek ook vaak iets mee te maken, vooral dan in combinatie met vermoeidheid. Dan moet het snel gaan en makkelijk zijn. In mijn leefwereld staat dat voorlopig nog gelijk aan ongezond, of toch ongezonder dan anders. Ik zal ook nooit zo iemand worden die op zo'n momenten naar een supergezond (snel en makkelijk) alternatief grijpt, vrees ik. Maar goed, zolang dat niet de norm wordt maar eerder een uitzondering, lig ik daar niet wakker van.

Deze maand bezoeken wij nog redelijk wat restaurantjes en op die avonden ben ik ook niet streng voor mezelf. Dan geniet ik gewoon, punt.

Heel binnenkort wagen wij ons eindelijk ook eens aan Hello Fresh. Ik hoorde al veel goede commentaren en 3 maal per week een maaltijd voor 2 personen, dat lijkt ons wel wat. Ik heb de indruk dat de gerechten vrij licht en vooral gezond zijn, netjes in lijn met waar ik naar streef.
Later meer hierover!

Resultaat

4 maanden na de start van het project, weeg ik 64,2 kg. Verrassend, want ik was er deze keer van overtuigd dat het minstens status quo zou zijn. Dat ik de voorbije 2 dagen in een "ik heb geen tijd om te eten" flow zat, dat scheelt allicht...
Het gaat nu wel duidelijk een stuk trager. Enerzijds omdat ik bijlange niet meer zo streng ben voor mezelf als in het begin (slechte punten!), anderzijds omdat ik nu ongeveer op mijn "normale" gewicht zit en de kilo's die er echt teveel aan zaten, al lang kwijt ben.

Ik ben 5,3 kg afgevallen op 4 maanden tijd: langzaam maar zeker dus.
Nog 700 gram te gaan de komende 2 maanden, dat moet lukken!
Wel gevaarlijk, want het lijkt peanuts waardoor ik gemakkelijk in de verleiding zal komen om te slabakken. Al een chance dat ik hier maandelijks rapporteer op mijn blog en niet in schaamte wil vallen!

Experiment...

Dus.
Sociaal experimentje.

Binnen enkele dagen deactiveer ik mijn persoonlijk facebook profiel. De bedoeling is dit toch enkele weken/maanden vol te houden en indien het mij bevalt, keer ik niet meer terug!

Om toch nog voeling te houden met hét sociaal medium van mijn generatie, heb ik eindelijk ook een facebookpagina van deze blog gemaakt. Of die al dan niet veel volgers of "vind ik leuks" zal krijgen, doet er eigenlijk niet zo toe. Mijn facebookvrienden krijgen de kans mij daar te blijven volgen, als ze dat willen. En mijn lezers die niet met mij bevriend zijn op facebook, kunnen mij daar nu ook volgen. Dat is mooi meegenomen, toch? Allen daarheen dus!

Ook op Instagram blijf ik actief, dus wie wil kan ook daar volgen.

Al dat volgen, als mij dat maar niet zal achtervolgen ;-)

O ja, binnenkort terug wat meer activiteit op deze blog hoor. Gewoon weer even een pompen of verzuipen momentje. Komt goed.

Tot gauw!
(Of tot op facebook of instagram. Doen!)

PS: je vindt deze blog nu ook onder www.mijnlevenzoalshetis.be
Su-per professioneel, niet?

Intussen in Dikkele...

... zijn we op een punt gekomen dat 4 gezonde mensen in huis aanvoelt als een welverdiende vakantie. Met een cocktail in de hand. Met een parasolletje erin.

Eerst Ellie, dan Michiel, dan eventjes niemand (en ik had net dan ook écht vakantie, hoera!), dan weer Ellie en nu Joanna. En dan heb ik het nog maar over de laatste 3-4 weken en ik heb het NIET over een uit de hand gelopen snotvalling. Ik heb het over ellende en koorts en heel veel vuile beesten. Virussen én bacteriën. De ene zieke probeert de andere af te troeven, het lijkt wel een wedstrijd.

Sfeerbeeldje van de voorbije weken

Ik doe voorlopig niet mee - ik ben sowieso geen competitief type. Geen idee hoe ik dat moet verklaren. Ik heb anders wel genoeg slaapgebrek opgebouwd om een miserabele weerstand te hebben. Het enige dat ik kan bedenken is dat
1) ik mij nu moederkloekgewijs sterk houd en wanneer alles en iedereen terug op zijn plooien is, ik mijn klopke zal krijgen.
2) de Immunixx die ik neem zodra ik mij wat minder voel, echt een wondermiddel is. Echt, geen reclame, ik koop het (dure) spul gewoon zelf (te verkrijgen in de apotheek), maar wow! Aanrader!

Dus ik doe gewoon verder, want wat moet je anders.

Ik werk, ik zorg voor de kindjes, ik ruim op, ik was en plas, ik verf, ik vijs dingen uit de muur en er terug in, ik verf een tweede laag, ik ruim nog eens op, ik verhuis en reorganiseer, ik kuis (kuisvrouw ook langdurig ziek, hilarisch toch?), ik plak af, ik breng de zieke kindjes van en naar de grootouders (OMG! Godzijdank dat wij zo'n 3 schatten van grootouders hebben!), ik waak 's nachts over de zieke kindjes, ik trek de tape terug van de plinten en was gigantisch veel mijn handen om toch maar niet met verfnagels te moeten rondlopen.
En tussen de soep en de patatten eet en slaap ik ook nog wat. Oh en ik doe sinds eergisteren elke dag mijn spierversterkende oefeningen. Want ja, ik vond dat dat er nog wel bij kon. *Tranen lachend emoticon*

Ja, wij hebben het goed met ons viertjes. Wij zien elkaar allemaal graag, hebben elke dag eten op ons bord en een lekker warm bed om in te slapen. Niemand van ons heeft een ernstige ziekte of andere grote problemen. We leven (vooralsnog?) niet in oorlogsgebied en worden niet dagelijks met miserie en geweld geconfronteerd.
We are the lucky ones.

Toen ze nog niet ijlde van de koorts

(Voorlopig) (opnieuw) in goede gezondheid

Maar in dat perfecte wereldje van ons, zijn wij bij momenten ook eens serieus op de sukkel. En binnen mijn referentiekader zijn het die momenten die wat klaag en zaag verdienen.
En dan gebeurt het al eens dat ik 's nachts al zuchtend en steunend (of soms eerder grollend, van ingehouden boosheid) voor de zoveelste keer mijn bed uitstap.
Of dat ik 's ochtends met het verkeerde been uit bed stap.
Of dat ik gemakkelijk uit mijn kram schiet tegen mijn huisgenoten.
Of dat ik een klaagzang op mijn blog publiceer.

Het leven zoals het is, right?

Terugblik

Ik had vorige week "noodgedwongen" een weekje vakantie.

Beide kindjes thuis (crèche ook gesloten), het lief kon geen verlof nemen en alle grootouders waren in het buitenland. Ik had mij voorbereid op "pompen of verzuipen", zo ganse dagen alleen thuis met 2 dochters die allebei een ander dagritme en andere wensen hebben. De oudste wil vanalles beleven; een dag thuis binnen blijven met haar is geen optie. De jongste wil veel bijleren en vooral niet een ganse dag in een buggy zitten want dat is S.A.A.I.

Ik sprak mezelf moed in en sprong in het diepe.

O wat had ik het fout!
Wat een verademing was deze week met mijn 2 dochters!
Wat heb ik genoten! (en zij ook, denk ik.)

De 2 zusjes raakten in die week tijd extra gehecht aan elkaar. Joanna gaat nu vaak spontaan met Ellie spelen en zorgt voor haar zoals geen ander. Ze is nu echt "grote zus" en neemt die taak heel serieus. Dat ze mij nazegt ("Ja Ellietje, ik ben hier hoor! Ik ko-oom! Waar is je tutje?") is tegelijk grappig en vertederend.

Ik wil ook op het tapijt!

En ik raakte, voor zover dat nog mogelijk is, nog meer gehecht aan die 2 prutsen.

Daar waar ik normaal vooral te maken heb met de vermoeide versie van Joanna, die zaagt en hangt en roept en boos doet (na schooltijd: oververmoeid), zag ik nu een gelukkig, levenslustig, flink, lief kind. We gingen tot 3 keer toe naar een speeltuin met andere kindjes (van vriendinnen) en ze verbaasde mij met haar sociale vaardigheden, die blijkbaar enorm geëvolueerd zijn sinds ze naar school gaat. Ze speelt heel mooi samen en ik zat te blinken van trots.

Ellie, die is gewoon de max. Toegegeven, na haar serieuze griep was ze een beetje een "verwend" kindje en moest ze het terug afleren om veel gepakt te worden en non-stop aandacht te krijgen. Ik merkte dat ze zich thuis snel verveelt en moet dus veel afwisselen tussen park, speeltapijt, wippertje, stoel,... Op verplaatsing gedroeg ze zich beeldig, tot ze die buggy echt beu was (want ook dat verveelt op een bepaald moment). Het is goed dat ze nu terug naar de opvang kan zodat ze opnieuw gewoon wordt dat aandacht moet gedeeld worden. En ze terug goed slaapt 's nachts, uitgeput van al die indrukken overdag. Niet gezeverd, na haar eerste dag crèche maandag (het was 2 weken geleden), heeft ze thuis geslapen van 19u tot 20u30, ik heb haar moeten wakker maken voor haar avondeten, om 21u30 lag ze in bed en ze heeft geen kick gegeven tot 6u45 vanmorgen. Say whuuuut? Meer van dat please!

Dat ze intussen na 2 dagen crèche weer ziek thuis is, aan de antibioticum zit en slecht slaapt, negeren we voor het gemak eventjes...

Ik had ook 2 avonden me-time met vrienden en vriendinnen vol boeiende gesprekken, van heel serieus tot gigantisch simpel. Een aangename afwisseling wanneer je voornaamste gesprekspartner die week een meisje van 3 is. Wel wat minder goed voor de nachtrust, maar dat nam ik er graag bij!

Voor het eerst sinds lang had ik zondagavond echt een zondagavondgevoel (you know, meh). Intussen draait de ratrace weer op volle toeren, maar ik geniet wel nog volop na.
En ik heb weer wat bijgeleerd.

Dat ik het wél kan, alleen voor de 2 kindjes zorgen en dat nog leuk vinden ook.
Dat wat er écht toe doet gewoon voor het grijpen ligt, alleen kijk je er zo vaak voorbij.
Dat ik uiteindelijk niet echt de persoon ben die ik vroeger dacht te zijn/worden (iets met carrière en geld ;-))
Dat er misschien toch meer mama in mij zit dan ik soms denk.
Dat ik niet zo streng mag zijn voor mezelf.
Dat ik minder moet stressen en meer moet loslaten.
Dat ik meer in het hier en nu moet leven in plaats van in het verleden en (in mijn geval vooral) in de toekomst.

Dat het leven eigenlijk 1 lang leerproces is en maar goed ook, want dat houdt het boeiend!

Het leven met ons viertjes - week 26

Gelukkige halfjaardag aan onze jongste spruit!

Eigen kind schoon kind!

Tijd om even stil te staan bij de voorbije 6 maanden.

Hoewel ik in het begin vond dat een tweede kindje erbij erg goed meeviel, moet ik toegeven dat het toch wel weer erg wennen is aan - alweer - een nieuw leven.

Ellie was een veel gemakkelijkere baby dan Joanna. Vooral de nachten waren een wereld van verschil. Overdag heeft ze het met momenten wel erg lastig gehad, net als ik dan. Opnieuw hadden wij een baby met erg veel krampen. Niet zo erg als Joanna, maar toch, het is en blijft erg zielig voor het kind in kwestie en erg vermoeiend voor de ouders. Je kan echt niet veel meer doen dan wachten tot de darmen op hun plooien komen. Bij Ellie heeft dat toch ook een kleine 4 maanden geduurd. Het lijkt intussen al een ver verleden, hoewel haar spijsvertering een zwakke plek blijft. Zodra ze ziek is, liggen haar darmen ook overhoop en ze heeft ook altijd wel wat tijd nodig om daar terug van te herstellen. Maar hey, als het dat maar is!

November en december waren ZWAAR. Een baby met veel krampen en een kleuter die net naar school gaat en dat to-taal niet aankan. Ik heb het dan vooral over het niet meer kunnen slapen overdag. Het resultaat was dat ik haar na 2 weken maar halve dagen meer naar school liet gaan (dat is dus nog geen 4 uurtjes, eigenlijk) en dus heel veel thuis zat met een baby die non-stop aandacht nodig had en een kleuter die onhandelbaar was van oververmoeidheid (het heeft weken geduurd eer ze er terug wat bovenop was). Ik was 's avonds bekaf en leeg terwijl ik eigenlijk het gevoel had dat ik de ganse dag niets gedaan had. Toch niets nuttig. Neen, ook deze keer was er weinig sprake van zwangerschaps"verlof" ;-)

Vorige zondag aan zee. Wél verlof. Ik had dit zo hard nodig!

Na de kerstvakantie kon Joanna het hele schoolgaan plots beter plaatsen. Ze heeft altijd wat extra tijd nodig om te wennen aan nieuwe dingen. Ze is een echt watch & wait type, dat heb ik intussen geleerd en aanvaard. Intussen gaat ze volle dagen naar school, maar nog niet naar de opvang. Tijdens het weekend en in de vakantie doet ze gemakkelijk nog dutjes van 2 uren. Ze kan ook zonder, maar dan hebben we rond 17u een onhandelbaar oververmoeid kind en dat is voor niemand plezant. Het plan is om haar vanaf september wel naar de naschoolse opvang te laten gaan want haar elke dag direct na school gaan halen, zal niet haalbaar blijven. Het gaat, gezien ik van thuis uit kan werken, maar het is niet ideaal en ik vind het best wel vermoeiend.

Bij een dag aan zee hoort een ijsje. 

Ik ging terug werken ergens in de 2de helft van januari en was blij om ook terug iets anders te gaan doen dan ganse dagen voor de kindjes te zorgen.
Ellie wende snel in de crèche en de verzorgsters zijn intussen allemaal gek op haar. Je zou voor minder, ze is dan ook uitgegroeid tot een echt lachebekje. Ze schenkt iedereen die tegen haar praat een prachtige glimlach en heeft een zeer aanstekelijke vette lach wanneer je haar kriebelt of gewoon iets doet wat ze grappig vindt. Het kind heeft véél gevoel voor humor, I'm telling you. Joanna is haar grote held en de 2 zusjes beginnen meer en meer samen te spelen. Wanneer ik dat zie, dan weet ik het: daarvoor doe je het. Onbetaalbaar vind ik dat, de liefde gadeslaan tussen die zusjes. Op dat vlak geeft een 2de kindje wel echt een extra dimensie aan het ouderschap.

Joanna: "Kijk Ellie, dat is Maya. Pak maar hoor! Doe maar!" (met een hoog stemmetje want ze spreekt tegen een baby)
Ellie: "HAHAHAHAHAHA" (want haar zus schenkt haar aandacht, elke keer dikke pret!)

Gelukkig maar, want een tweede kindje betekent ook dat je plots weer een aantal dingen in je leven moet gaan omgooien en vooral gaan missen. Bij een eerste kindje voel je die impact al goed: plots is daar een wezentje waar je zorg voor moet dragen en verdwijnt veel van de spontaniteit en de vrijheid uit je leven. Zowat alles moet in de mate van het mogelijke gepland worden. Ik ben wel een planner, maar ik houd ook wel van het "op den bots" principe, iets wat in onze huidige levensfase zo goed als onmogelijk geworden is. Wanneer er dan een tweede kindje bijkomt, offer je weer een boel quality time en me-time op die je wel nog had met 1 kindje. Nu moeten we eigenlijk zelfs dat beginnen plannen: tijd voor ons 2tjes (en dan bedoel ik niet enkel een weekendje weg maar zelfs gewoon een deftig - ononderbroken! - gesprek; hoe is het nog met u, feitelijk?) en tijd voor mezelf, want dat moet er al helemaal aan geloven. Ik ben nog volop zoekende want die quality time heb ik écht wel nodig om te functioneren en ik heb dat de voorbije maanden serieus genegeerd. Dat we momenteel bezig zijn met renovatiewerken helpt natuurlijk niet, maar midden juni is dat in principe achter de rug (oef!). Werk aan de winkel dus, om onszelf en mezelf terug wat meer ademruimte te proberen geven. Ik word daar beter van en bijgevolg de kindjes ook (happy mommy = happy kids!).

Kaakjes om op te eten!

Ik ben erg nieuwsgierig naar wat het volgend half jaar (en bij uitbreiding de rest van 2016) nog zal brengen. Ellie zal minder en minder een "platte baby" worden en daar kijk ik erg naar uit. Poepke zitten, rechttrekken, kruipen,... Laat maar komen! Ook op andere vlakken zal er veel te beleven vallen: de renovatie, de eerste grote vakantie met een schoolgaand kind (kampen zijn geregeld, aaaah!), er beweegt vanalles in mijn professioneel leven (momenteel veel om van wakker te liggen maar dat zal op een bepaald moment terug keren),... Ik verwacht ook langzaam maar zeker terug wat evenwicht te vinden tussen tijd voor anderen en tijd voor mezelf en daar kijk ik erg naar uit.

Net zoals naar de zon en warme temperaturen.
En minder zieken in huis en dus ook terug wat meer ononderbroken nachten (want dat is ook gene vette de laatste tijd).
Bring it on!

Project "ik wil mijn lijf terug" - maand 3

Algemeen: we hebben een dieptepunt bereikt...

Sporten
Dieptepunt nummer 1, om diverse redenen.
Vooral door de werken hier thuis die deze maand het grootste deel van onze vrije tijd opslorpten, in combinatie met de extreme vermoeidheid die ermee gepaard ging. Er was noch tijd, noch energie om te sporten. Ik heb wél hard gewerkt en ben dus calorieën blijven verbranden, dat dan weer wel. Maar toch...
Daarnaast bleken na looptraining nummer 5 mijn knieën toch wel pijn te doen. Mijn scheenbenen en enkels eigenlijk ook. Na looptraining nummer 6 (toch nog eens testen), kon ik een week niet meer op mijn knieën zitten (wie een kleuter in huis heeft, zit al vaak eens op zijn knieën tussen het speelgoed...). Slecht nieuws dus. Eigenaardig want 2 jaar geleden, toen ik mij voor de eerste keer aan start to run waagde, had ik daar geen last van. Ik loop met goede loopschoenen én aangepaste steunzolen. Dus ofwel heeft de tijd extreem veel vat op mij, ofwel is dit het gevolg van mijn tweede zwangerschap waarbij mijn hormonen mijn reeds zwakke gewrichten nog meer om zeep hebben geholpen. Misschien verdwijnt het ook wel weer wanneer ik echt helemaal "ontzwangerd" ben, binnen enkele maanden?
Jammer maar helaas. Ik lig er niet te veel van wakker, want wij hebben de volgende 2 maanden nog veel werk te doen hier thuis (beetje onderschat, precies) dus van regelmatige looptrainingen zou echt niet veel in huis komen. Er zijn nu eenmaal prioriteiten en momenteel zijn dat onze kindjes gelukkig houden, de werken in huis tot een goed einde brengen en daar zelf niet aan onderdoor gaan. Wanneer ik niets anders meer heb om mee bezig te zijn, zal ik het nog eens proberen, dat lopen.

De yogalessen ga ik terug opnemen in september, wanneer hier thuis alles achter de rug is. Ik ben in de week ook regelmatig eens weg voor het werk 's avonds en de weinige ontspanning die ik mijzelf permitteer, vindt ook meestal plaats op een weekavond.
Ik mis het wel, maar ik moet nu eenmaal keuzes maken wil ik wat kunnen herbronnen.

Eten
Dieptepunt nummer 2, hoofdzakelijk om diezelfde redenen.
Flauw excuus maar wel gewoon een realiteit: te weinig tijd en energie om veel in de keuken te staan en bezig te zijn met slaatjes en dergelijke. Kant en klaar was hier de voorbije maand schering en inslag, evenals maaltijden overslaan om dan achteraf toch nog snel iets achter de kiezen te steken. Dat kon een tas soep zijn maar evengoed wat chips of paaseitjes. Allesbehalve gezond dus en daar ben ik mij ten volle van bewust.
Het moet en zal terug anders...

Resultaat
3 maanden na de start van het project, weeg ik 64,8 kg.

Dat is, ondanks de bovenvermelde slabakkende toestand, nog altijd 1,1 kg minder dan vorige maand. Het was geen gezonde manier van afvallen, maar de combinatie van minder eten en veel travakken, doet het blijkbaar ook. Ik wil die lijn echter liefst niet doortrekken want dit is geen gewichtsverlies als gevolg van een gezondere levensstijl, maar als gevolg van tijdsgebrek en stress. Tja...

Ik ben 4,7 kg afgevallen op 3 maanden tijd en heb nog eens zoveel tijd om er nog 1,3 kg af te doen.
Ik neem aan dat, indien ik mijn eetgewoonten terug goed krijg, dat geen probleem mag vormen.

Ik merk duidelijk aan mijn kledij dat er al redelijk wat af is en begin het nu ook echt te zien in de spiegel. Dat motiveert. Mijn "lijn" komt terug. Aan de stevigheid moet wel echt gewerkt worden en dat ben ik ook van plan. De tweede helft van de looptijd van mijn project ga ik dus vooral daaraan wijden. Dat wil zeggen 3 maal per week mijn reeks spierversterkende oefeningen herintroduceren. Ik ga mij ook eens verdiepen in de "tovermiddeltjes" die op de markt te vinden zijn (crèmes en wonderbroeken en zo). Wie weet...