Intussen in Dikkele...

... zijn we op een punt gekomen dat 4 gezonde mensen in huis aanvoelt als een welverdiende vakantie. Met een cocktail in de hand. Met een parasolletje erin.

Eerst Ellie, dan Michiel, dan eventjes niemand (en ik had net dan ook écht vakantie, hoera!), dan weer Ellie en nu Joanna. En dan heb ik het nog maar over de laatste 3-4 weken en ik heb het NIET over een uit de hand gelopen snotvalling. Ik heb het over ellende en koorts en heel veel vuile beesten. Virussen én bacteriën. De ene zieke probeert de andere af te troeven, het lijkt wel een wedstrijd.

Sfeerbeeldje van de voorbije weken

Ik doe voorlopig niet mee - ik ben sowieso geen competitief type. Geen idee hoe ik dat moet verklaren. Ik heb anders wel genoeg slaapgebrek opgebouwd om een miserabele weerstand te hebben. Het enige dat ik kan bedenken is dat
1) ik mij nu moederkloekgewijs sterk houd en wanneer alles en iedereen terug op zijn plooien is, ik mijn klopke zal krijgen.
2) de Immunixx die ik neem zodra ik mij wat minder voel, echt een wondermiddel is. Echt, geen reclame, ik koop het (dure) spul gewoon zelf (te verkrijgen in de apotheek), maar wow! Aanrader!

Dus ik doe gewoon verder, want wat moet je anders.

Ik werk, ik zorg voor de kindjes, ik ruim op, ik was en plas, ik verf, ik vijs dingen uit de muur en er terug in, ik verf een tweede laag, ik ruim nog eens op, ik verhuis en reorganiseer, ik kuis (kuisvrouw ook langdurig ziek, hilarisch toch?), ik plak af, ik breng de zieke kindjes van en naar de grootouders (OMG! Godzijdank dat wij zo'n 3 schatten van grootouders hebben!), ik waak 's nachts over de zieke kindjes, ik trek de tape terug van de plinten en was gigantisch veel mijn handen om toch maar niet met verfnagels te moeten rondlopen.
En tussen de soep en de patatten eet en slaap ik ook nog wat. Oh en ik doe sinds eergisteren elke dag mijn spierversterkende oefeningen. Want ja, ik vond dat dat er nog wel bij kon. *Tranen lachend emoticon*

Ja, wij hebben het goed met ons viertjes. Wij zien elkaar allemaal graag, hebben elke dag eten op ons bord en een lekker warm bed om in te slapen. Niemand van ons heeft een ernstige ziekte of andere grote problemen. We leven (vooralsnog?) niet in oorlogsgebied en worden niet dagelijks met miserie en geweld geconfronteerd.
We are the lucky ones.

Toen ze nog niet ijlde van de koorts

(Voorlopig) (opnieuw) in goede gezondheid

Maar in dat perfecte wereldje van ons, zijn wij bij momenten ook eens serieus op de sukkel. En binnen mijn referentiekader zijn het die momenten die wat klaag en zaag verdienen.
En dan gebeurt het al eens dat ik 's nachts al zuchtend en steunend (of soms eerder grollend, van ingehouden boosheid) voor de zoveelste keer mijn bed uitstap.
Of dat ik 's ochtends met het verkeerde been uit bed stap.
Of dat ik gemakkelijk uit mijn kram schiet tegen mijn huisgenoten.
Of dat ik een klaagzang op mijn blog publiceer.

Het leven zoals het is, right?