Het leven met ons viertjes - week 26

Gelukkige halfjaardag aan onze jongste spruit!

Eigen kind schoon kind!

Tijd om even stil te staan bij de voorbije 6 maanden.

Hoewel ik in het begin vond dat een tweede kindje erbij erg goed meeviel, moet ik toegeven dat het toch wel weer erg wennen is aan - alweer - een nieuw leven.

Ellie was een veel gemakkelijkere baby dan Joanna. Vooral de nachten waren een wereld van verschil. Overdag heeft ze het met momenten wel erg lastig gehad, net als ik dan. Opnieuw hadden wij een baby met erg veel krampen. Niet zo erg als Joanna, maar toch, het is en blijft erg zielig voor het kind in kwestie en erg vermoeiend voor de ouders. Je kan echt niet veel meer doen dan wachten tot de darmen op hun plooien komen. Bij Ellie heeft dat toch ook een kleine 4 maanden geduurd. Het lijkt intussen al een ver verleden, hoewel haar spijsvertering een zwakke plek blijft. Zodra ze ziek is, liggen haar darmen ook overhoop en ze heeft ook altijd wel wat tijd nodig om daar terug van te herstellen. Maar hey, als het dat maar is!

November en december waren ZWAAR. Een baby met veel krampen en een kleuter die net naar school gaat en dat to-taal niet aankan. Ik heb het dan vooral over het niet meer kunnen slapen overdag. Het resultaat was dat ik haar na 2 weken maar halve dagen meer naar school liet gaan (dat is dus nog geen 4 uurtjes, eigenlijk) en dus heel veel thuis zat met een baby die non-stop aandacht nodig had en een kleuter die onhandelbaar was van oververmoeidheid (het heeft weken geduurd eer ze er terug wat bovenop was). Ik was 's avonds bekaf en leeg terwijl ik eigenlijk het gevoel had dat ik de ganse dag niets gedaan had. Toch niets nuttig. Neen, ook deze keer was er weinig sprake van zwangerschaps"verlof" ;-)

Vorige zondag aan zee. Wél verlof. Ik had dit zo hard nodig!

Na de kerstvakantie kon Joanna het hele schoolgaan plots beter plaatsen. Ze heeft altijd wat extra tijd nodig om te wennen aan nieuwe dingen. Ze is een echt watch & wait type, dat heb ik intussen geleerd en aanvaard. Intussen gaat ze volle dagen naar school, maar nog niet naar de opvang. Tijdens het weekend en in de vakantie doet ze gemakkelijk nog dutjes van 2 uren. Ze kan ook zonder, maar dan hebben we rond 17u een onhandelbaar oververmoeid kind en dat is voor niemand plezant. Het plan is om haar vanaf september wel naar de naschoolse opvang te laten gaan want haar elke dag direct na school gaan halen, zal niet haalbaar blijven. Het gaat, gezien ik van thuis uit kan werken, maar het is niet ideaal en ik vind het best wel vermoeiend.

Bij een dag aan zee hoort een ijsje. 

Ik ging terug werken ergens in de 2de helft van januari en was blij om ook terug iets anders te gaan doen dan ganse dagen voor de kindjes te zorgen.
Ellie wende snel in de crèche en de verzorgsters zijn intussen allemaal gek op haar. Je zou voor minder, ze is dan ook uitgegroeid tot een echt lachebekje. Ze schenkt iedereen die tegen haar praat een prachtige glimlach en heeft een zeer aanstekelijke vette lach wanneer je haar kriebelt of gewoon iets doet wat ze grappig vindt. Het kind heeft véél gevoel voor humor, I'm telling you. Joanna is haar grote held en de 2 zusjes beginnen meer en meer samen te spelen. Wanneer ik dat zie, dan weet ik het: daarvoor doe je het. Onbetaalbaar vind ik dat, de liefde gadeslaan tussen die zusjes. Op dat vlak geeft een 2de kindje wel echt een extra dimensie aan het ouderschap.

Joanna: "Kijk Ellie, dat is Maya. Pak maar hoor! Doe maar!" (met een hoog stemmetje want ze spreekt tegen een baby)
Ellie: "HAHAHAHAHAHA" (want haar zus schenkt haar aandacht, elke keer dikke pret!)

Gelukkig maar, want een tweede kindje betekent ook dat je plots weer een aantal dingen in je leven moet gaan omgooien en vooral gaan missen. Bij een eerste kindje voel je die impact al goed: plots is daar een wezentje waar je zorg voor moet dragen en verdwijnt veel van de spontaniteit en de vrijheid uit je leven. Zowat alles moet in de mate van het mogelijke gepland worden. Ik ben wel een planner, maar ik houd ook wel van het "op den bots" principe, iets wat in onze huidige levensfase zo goed als onmogelijk geworden is. Wanneer er dan een tweede kindje bijkomt, offer je weer een boel quality time en me-time op die je wel nog had met 1 kindje. Nu moeten we eigenlijk zelfs dat beginnen plannen: tijd voor ons 2tjes (en dan bedoel ik niet enkel een weekendje weg maar zelfs gewoon een deftig - ononderbroken! - gesprek; hoe is het nog met u, feitelijk?) en tijd voor mezelf, want dat moet er al helemaal aan geloven. Ik ben nog volop zoekende want die quality time heb ik écht wel nodig om te functioneren en ik heb dat de voorbije maanden serieus genegeerd. Dat we momenteel bezig zijn met renovatiewerken helpt natuurlijk niet, maar midden juni is dat in principe achter de rug (oef!). Werk aan de winkel dus, om onszelf en mezelf terug wat meer ademruimte te proberen geven. Ik word daar beter van en bijgevolg de kindjes ook (happy mommy = happy kids!).

Kaakjes om op te eten!

Ik ben erg nieuwsgierig naar wat het volgend half jaar (en bij uitbreiding de rest van 2016) nog zal brengen. Ellie zal minder en minder een "platte baby" worden en daar kijk ik erg naar uit. Poepke zitten, rechttrekken, kruipen,... Laat maar komen! Ook op andere vlakken zal er veel te beleven vallen: de renovatie, de eerste grote vakantie met een schoolgaand kind (kampen zijn geregeld, aaaah!), er beweegt vanalles in mijn professioneel leven (momenteel veel om van wakker te liggen maar dat zal op een bepaald moment terug keren),... Ik verwacht ook langzaam maar zeker terug wat evenwicht te vinden tussen tijd voor anderen en tijd voor mezelf en daar kijk ik erg naar uit.

Net zoals naar de zon en warme temperaturen.
En minder zieken in huis en dus ook terug wat meer ononderbroken nachten (want dat is ook gene vette de laatste tijd).
Bring it on!