Terugblik

Ik had vorige week "noodgedwongen" een weekje vakantie.

Beide kindjes thuis (crèche ook gesloten), het lief kon geen verlof nemen en alle grootouders waren in het buitenland. Ik had mij voorbereid op "pompen of verzuipen", zo ganse dagen alleen thuis met 2 dochters die allebei een ander dagritme en andere wensen hebben. De oudste wil vanalles beleven; een dag thuis binnen blijven met haar is geen optie. De jongste wil veel bijleren en vooral niet een ganse dag in een buggy zitten want dat is S.A.A.I.

Ik sprak mezelf moed in en sprong in het diepe.

O wat had ik het fout!
Wat een verademing was deze week met mijn 2 dochters!
Wat heb ik genoten! (en zij ook, denk ik.)

De 2 zusjes raakten in die week tijd extra gehecht aan elkaar. Joanna gaat nu vaak spontaan met Ellie spelen en zorgt voor haar zoals geen ander. Ze is nu echt "grote zus" en neemt die taak heel serieus. Dat ze mij nazegt ("Ja Ellietje, ik ben hier hoor! Ik ko-oom! Waar is je tutje?") is tegelijk grappig en vertederend.

Ik wil ook op het tapijt!

En ik raakte, voor zover dat nog mogelijk is, nog meer gehecht aan die 2 prutsen.

Daar waar ik normaal vooral te maken heb met de vermoeide versie van Joanna, die zaagt en hangt en roept en boos doet (na schooltijd: oververmoeid), zag ik nu een gelukkig, levenslustig, flink, lief kind. We gingen tot 3 keer toe naar een speeltuin met andere kindjes (van vriendinnen) en ze verbaasde mij met haar sociale vaardigheden, die blijkbaar enorm geëvolueerd zijn sinds ze naar school gaat. Ze speelt heel mooi samen en ik zat te blinken van trots.

Ellie, die is gewoon de max. Toegegeven, na haar serieuze griep was ze een beetje een "verwend" kindje en moest ze het terug afleren om veel gepakt te worden en non-stop aandacht te krijgen. Ik merkte dat ze zich thuis snel verveelt en moet dus veel afwisselen tussen park, speeltapijt, wippertje, stoel,... Op verplaatsing gedroeg ze zich beeldig, tot ze die buggy echt beu was (want ook dat verveelt op een bepaald moment). Het is goed dat ze nu terug naar de opvang kan zodat ze opnieuw gewoon wordt dat aandacht moet gedeeld worden. En ze terug goed slaapt 's nachts, uitgeput van al die indrukken overdag. Niet gezeverd, na haar eerste dag crèche maandag (het was 2 weken geleden), heeft ze thuis geslapen van 19u tot 20u30, ik heb haar moeten wakker maken voor haar avondeten, om 21u30 lag ze in bed en ze heeft geen kick gegeven tot 6u45 vanmorgen. Say whuuuut? Meer van dat please!

Dat ze intussen na 2 dagen crèche weer ziek thuis is, aan de antibioticum zit en slecht slaapt, negeren we voor het gemak eventjes...

Ik had ook 2 avonden me-time met vrienden en vriendinnen vol boeiende gesprekken, van heel serieus tot gigantisch simpel. Een aangename afwisseling wanneer je voornaamste gesprekspartner die week een meisje van 3 is. Wel wat minder goed voor de nachtrust, maar dat nam ik er graag bij!

Voor het eerst sinds lang had ik zondagavond echt een zondagavondgevoel (you know, meh). Intussen draait de ratrace weer op volle toeren, maar ik geniet wel nog volop na.
En ik heb weer wat bijgeleerd.

Dat ik het wél kan, alleen voor de 2 kindjes zorgen en dat nog leuk vinden ook.
Dat wat er écht toe doet gewoon voor het grijpen ligt, alleen kijk je er zo vaak voorbij.
Dat ik uiteindelijk niet echt de persoon ben die ik vroeger dacht te zijn/worden (iets met carrière en geld ;-))
Dat er misschien toch meer mama in mij zit dan ik soms denk.
Dat ik niet zo streng mag zijn voor mezelf.
Dat ik minder moet stressen en meer moet loslaten.
Dat ik meer in het hier en nu moet leven in plaats van in het verleden en (in mijn geval vooral) in de toekomst.

Dat het leven eigenlijk 1 lang leerproces is en maar goed ook, want dat houdt het boeiend!