De filter die je beschermt tegen alles wat onder de noemer "het kwaad van de wereld" kan worden gebracht. De filter die ervoor zorgt dat niet elk klein euvel je uit je lood slaat. Dat wat met en rondom jou gebeurt, dat je dat kan plaatsen, kan relativeren, van je af kan zetten.
Die filter dus.
Die van mij is kapot.
Bummer.
Ik denk dat hij voor het eerst barstjes begon te vertonen bij de geboorte van Joanna. Vervolgens sleet hij verder met de jaren en hij gaf er allicht definitief de brui aan bij de geboorte van Ellie.
Alles komt binnen. Ongefilterd, dus werkelijk. Alles wat gebeurt in dit leven op aarde, dat tegelijk uniek en prachtig maar ook rauw en keihard is.
Dat is nieuw voor mij, want vroeger was ik "een harde". Een nuchter persoon die relativeerde met het grootste gemak. Dat lijkt nu definitief voorbij.
Parijs kon ik nog aan, Brussel werd me te veel.
Dinsdag traandag.
Om zoveel redenen.
Er is te veel om over na te denken. Te veel gedachten die ik niet geordend krijg. Te veel vragen.
Te veel om neer te schrijven.
Gelukkig zijn er anderen die dat wel kunnen.
Mijn persoonlijke conclusies, als je dat al zo kan noemen, worden samengevat in deze foto.
Quality time. De term is een modebegrip geworden, een hype, een trend. Waardoor het ongetwijfeld veel van zijn waarde verliest. Maar voor mij is het daar waar dit leven rond draait. En het is dus onlosmakelijk verbonden met de mensen waarmee ik deze quality time wil doorbrengen. Met hem en met haar en met haar nummer 2 en met nog zoveel meer mensen.
Ik durf te wedden dat iedereen die bij de aanslagen van dinsdag betrokken was, rechtstreeks of onrechtstreeks, of zelfs iedereen die met open mond het nieuws vernam, op dat moment maar aan 1 ding dacht. Zijn of haar geliefden. En maar 1 ding wou. Naar huis gaan, bij hen zijn. Hen vastpakken en nooit meer loslaten. Samen genieten van de kleine en grote dingen in dit leven.
Zo'n gebeurtenis stript het leven tot op de essentie. Alles kan je op dat moment gestolen worden, behalve de warmte, geborgenheid en liefde van familie en vrienden. Dat is waar het in dit leven om gaat. Ik wist dat al, maar dinsdag maakte ik ergens in mijn hoofd precies nog een extra klik...
Mijn minder persoonlijke conclusies vind je hier, neergeschreven door een zeker Rob Wijnberg. Vat prachtig samen wat ik er allemaal over denk, net zoals (inderdaad, hopelijk) nagenoeg iedereen.
Hoop doet leven.
Wat jij hier hebt neergeschreven had van mijn hand kunnen zijn :-). Sinds ik mama ben, nu alweer bijna 11 maanden, is die filter er ook niet meer denk ik. Alles komt inderdaad dubbel zo hard binnen. Ik merk dat ik mij zoveel dingen heel erg aantrek en vooral dingen dan naar mezelf en mijn zoontje betrek. Kindjes die in armoede opgroeien, kindjes die op de vlucht zijn, kindjes die geen liefde kennen. Elke keer denk ik aan Oskar en denk ik: ' dat is een kindje zoals Oskar en die moet in zo'n vreselijke omstandigheden leven'. Dinsdag was een enorme vreselijke dag. Ik moest denken aan al die slachtoffers en hun kinderen, mama's, papa's, broers, zullen, mannen, vrouwen, familie. Vreselijk. Ik moest ook denken aan Oskar en hoe ik hem voor zoiets ga kunnen beschermen. Net zoals je zegt was ik zo blij dat ik thuis was, dat ik hem van de crèche kon halen en hem een knuffel kon geven. Mijn man had net hetzelfde. Dat artikel waar jij naar verwijst heb ik gisteren ook gelezen en ik had meteen ook zoiets van: dat vat het echt voor mij samen, ik hoop dat de meeste mensen er inderdaad zo over denken.
BeantwoordenVerwijderenBedankt voor je reactie. Gelijkgestemde zielen ontmoeten (al is het online), doet ook al veel. One love! ;-)
Verwijderen