Geheimtaal

Joanna is op de leeftijd gekomen dat wij niet meer zomaar alles kunnen zeggen in haar bijzijn.

Niet dat wij ganse dagen vuile praat verkopen tegen elkaar.
Geen ganse dagen.

Maar het kind heeft een scherp en vooral selectief gehoor.
Er zijn nu eenmaal woorden die we in haar bijzijn beter vermijden.
Koek. Televisie. Ipad. Verjaardag. Buiten. Boven.
Om er maar een paar op te noemen.

Zodra ze die termen hoort vallen, wil ze dat. En wel direct.
Een koek. Televisie kijken. Ipad spelen. Verjaardag vieren. Buiten spelen. Naar boven gaan.

En dat komt ons niet altijd even goed uit.

Die tut verdwijnt binnenkort hopelijk van het toneel...

Dus om drama te vermijden, doe ik datgene waarvan ik mij nog goed herinner dat mijn ouders het ook deden.
Ik schakel over op een andere taal.
In mijn geval is dat blijkbaar Frans, opnieuw naar analogie met mijn ouders.

Gek toch, dat ik in deze door Engelse termen gedomineerde wereld toch nog teruggrijp naar mijn tweede taal. Het overkomt mij gewoon, het Frans vloeit er als vanzelf uit. Ik denk daar niet over na, zo midden in een gesprek. Ik bedenk mij gewoon net op tijd "oei dat zeg ik best niet luidop in haar bijzijn" en schakel onmiddellijk over op het Frans. Het Engels, dat zou heel onnatuurlijk aanvoelen. Dat had ik eigenlijk nooit verwacht!

Voorlopig werkt het perfect, maar ik vraag mij af hoe lang het zal duren eer ze ook in het Frans woorden begint te begrijpen. Ideale leeftijd voor vreemde talen en zo.

Benieuwd of er nog mensen zijn die soms overschakelen op een andere taal in het bijzijn van de kinderen. Of spellen jullie de helft van de woorden? Of is dat helemaal niet nodig?