Ik vind de pauzeknop niet

Het zou kunnen dat het hier even wat stillekes wordt.
Of net niet.
Dat zal afhangen van mijn nood aan/zin in schrijven.

Ik zou hier een uitleg kunnen doen, alinea's lang, waarom dat is.
Maar ik kan het samenvatten als volgt.

Ik heb nood aan een dikke vette deugddoende pauze.

Niet van het bloggen hoor. Gewoon, van het leven dat voorbijraast. Of meer als een bulldozer over mij heen raast en zowel mentaal als fysiek op dit moment meer van mij eist dan ik zou willen.
Ik wil meer stil kunnen staan.
Mijn hoofd meer stil kunnen zetten.
Ik wil eigenlijk gewoon meer stilte :-)

Ik ben doodop - om 1001 redenen waar ik u niet nader mee zal lastig vallen - en krijg maar niet de kans wat uit te rusten.
Vandaag zat ik bijvoorbeeld, na een bezoekje aan de kinderarts, met Ellie in het ziekenhuis voor een bloedcontrole. Voor de zekerheid. Uiteindelijk blijkt ze "gewoon" griep te hebben en mochten we naar huis. "Gewoon" griep kan wel een week duren en het kind is er ellendig van. Dag én nacht.

Ziek of niet, ze is om op te eten!

Ik voel het intussen ook in mijn lijf sluimeren, die griep. Mijn lijf dat, wegens dat doodop zijn, nog minder weerstand heeft dan anders.
En mijn hoofd, dat met zoveel zaken tegelijk bezig is en daar ook van wakker ligt, krijg ik dus echt niet stil.

Ik weet het.
Het lot van jonge ouders en we zijn allemaal moe en niet neute nie pleuje en this too shall pass en blablabla. Maar daar hebben mijn uitgeputte lijf en hoofd nu even schijt lak aan, aan die uitspraken. De een kan meer aan dan de ander en bij deze claim ik mijn recht op een dipje én op een klaagzang over dat dipje.

Als iemand de pauzeknop weet zijn, laat maar weten.

Om naar goede gewoonte toch met een positieve noot te eindigen: ik kijk heel hard uit naar de mooie lentedagen die eraan komen! Met wat meer zon vind ik die pauzeknop misschien zelf wel.

Can you feel it, can you feel it, can you feel it (!?)

PS: ik heb bij het nalezen zonet een 10-tal komma's die er te veel stonden, verwijderd. Ik had ze onbewust getypt. Een komma dient om een pauze aan te geven in een zin. Just sayin'.

Kapotte filter

Ken je dat, die ingebouwde filter die je hebt?
De filter die je beschermt tegen alles wat onder de noemer "het kwaad van de wereld" kan worden gebracht. De filter die ervoor zorgt dat niet elk klein euvel je uit je lood slaat. Dat wat met en rondom jou gebeurt, dat je dat kan plaatsen, kan relativeren, van je af kan zetten.
Die filter dus.

Die van mij is kapot.
Bummer.

Ik denk dat hij voor het eerst barstjes begon te vertonen bij de geboorte van Joanna. Vervolgens sleet hij verder met de jaren en hij gaf er allicht definitief de brui aan bij de geboorte van Ellie.

Alles komt binnen. Ongefilterd, dus werkelijk. Alles wat gebeurt in dit leven op aarde, dat tegelijk uniek en prachtig maar ook rauw en keihard is.
Dat is nieuw voor mij, want vroeger was ik "een harde". Een nuchter persoon die relativeerde met het grootste gemak. Dat lijkt nu definitief voorbij.

Parijs kon ik nog aan, Brussel werd me te veel.

Dinsdag traandag.
Om zoveel redenen.

Er is te veel om over na te denken. Te veel gedachten die ik niet geordend krijg. Te veel vragen.
Te veel om neer te schrijven.

Gelukkig zijn er anderen die dat wel kunnen.

Mijn persoonlijke conclusies, als je dat al zo kan noemen, worden samengevat in deze foto.

Quality time. De term is een modebegrip geworden, een hype, een trend. Waardoor het ongetwijfeld veel van zijn waarde verliest. Maar voor mij is het daar waar dit leven rond draait. En het is dus onlosmakelijk verbonden met de mensen waarmee ik deze quality time wil doorbrengen. Met hem en met haar en met haar nummer 2 en met nog zoveel meer mensen.

Ik durf te wedden dat iedereen die bij de aanslagen van dinsdag betrokken was, rechtstreeks of onrechtstreeks, of zelfs iedereen die met open mond het nieuws vernam, op dat moment maar aan 1 ding dacht. Zijn of haar geliefden. En maar 1 ding wou. Naar huis gaan, bij hen zijn. Hen vastpakken en nooit meer loslaten. Samen genieten van de kleine en grote dingen in dit leven.

Zo'n gebeurtenis stript het leven tot op de essentie. Alles kan je op dat moment gestolen worden, behalve de warmte, geborgenheid en liefde van familie en vrienden. Dat is waar het in dit leven om gaat. Ik wist dat al, maar dinsdag maakte ik ergens in mijn hoofd precies nog een extra klik...


Mijn minder persoonlijke conclusies vind je hier, neergeschreven door een zeker Rob Wijnberg. Vat prachtig samen wat ik er allemaal over denk, net zoals (inderdaad, hopelijk) nagenoeg iedereen.

Hoop doet leven.

Brief aan mijn liefste kleuter

Liefste Joanna,

Hoewel je nog naar de peuterklas gaat, word je vandaag officieel een kleuter.
3 jaar, wat een feest!

Voor het eerst ben je je erg bewust van je verjaardag. Daar zit school natuurlijk voor iets tussen. Je kijkt al heel lang uit naar deze dag en je bent dan ook in topvorm. Het was even spannend, want enkele nachten geleden werd je weer het slachtoffer van microbes. Een keelontsteking deze keer, maar we waren er op tijd bij en de antibiotica doen intussen goed hun werk. Gelukkig maar!

Je bent het voorbije jaar enorm geëvolueerd.

Je praat in volzinnen, bijvoorbeeld. Die vertonen nog veel schoonheidsfoutjes maar dat is vooral gewoon schattig. Je leert heel snel en pikt onze verbeteringen meteen op. Het is fantastisch om effectief conversaties te kunnen voeren met jou. Heel fijn ook ter afwisseling met de babygeluidjes-gesprekken met je kleine zus...

Ook je sociale vaardigheden worden bijgeschaafd, mede dankzij het schoolgaan.
Van nature ben je een verlegen kind, vooral in het bijzijn van vreemden. Je hecht je snel aan volwassenen of oudere kinderen die zich jouw lot aantrekken. Wanneer deze dan even uit het zichtveld verdwijnen (op school bijvoorbeeld), kan de paniek toeslaan en komen er traantjes. Dat betert langzaam maar zeker, maar jij hebt veel tijd nodig om te "acclimatiseren".
Op school is dat intussen toch aardig gelukt. Het is heerlijk om te zien dat het voor jou intussen een vertrouwde omgeving geworden is waar je graag vertoeft. Want het was in het begin wel anders. Je hield dapper vol maar de nieuwe omgeving en de nieuwe ervaringen eisten heel veel van jou. Je hebt het gewoon niet zo voor veranderingen, dat is niet nieuw voor ons.

Maar ik heb het voorbije jaar vooral veel inzichten gekregen in jouw persoonlijkheid. Dat je een klein hartje hebt, weten we al lang. Dat was als baby al duidelijk. Maar nu komen er zoveel meer facetten van jouw complexe persoontje tot uiting.

Je bent een pietje precies. Alles moet juist zijn en je gaat niet verder tot dat ook zo is.
Je hebt echt een "wiskundige" geest. Je houdt van (voor jou) moeilijke vraagstukken en van analyseren. Je wil inzichten verwerven en hebt snel door hoe iets werkt. Je telt praktisch tot 20 (mits hier en daar wat hulp), wat ik ook wel straf vind.
Je bent erg empathisch en dus ook heel lief. Je troost graag en strooit je knuffels en liefde in het rond. Uitgerekend vandaag zei je plots "Mama jij bent super mijn vriend hé" en gooide je je armen om mij heen. En dan mag mama uitleggen waarom er traantjes zijn ;-)
Zelf laat je die traantjes ook veel de vrije loop. Je huilt erg gemakkelijk en het is zelden voor de show. Je hebt dat gewoon soms nodig, die ontlading, dus ik laat je doen. Je bent duidelijk een gevoelig en emotioneel meisje, huilen mag!
Je bent ook snel op je teentjes getrapt en verontwaardigd. Dat wordt ongetwijfeld een werkpuntje tijdens het opgroeien ;-)

Ik kan nog wel even doorgaan, maar ik denk dat het duidelijk is. Ik vind het heerlijk en vooral uitdagend om je elk jaar wat beter te leren kennen. Een extra mensje in huis met een eigen willetje en eigen ideeën. Je doet mij nadenken over mijn leven, mijn gedrag, mijn eigen karaktertrekken,...

Jij maakt mij een beter mens.

Lieve kleine muis, langzaam maar zeker ben je helemaal zo klein niet meer. Steeds vaker zeg ik "mijn grote meid" tegen jou. Vaak blink je dan van trots, maar heel soms wil je ook nog eens mijn kleine meisje zijn. Dan zeg je "nee mama, ik bent een kleine baby" en moet ik je knuffelen en wiegen. En ik, ik geniet. Want ook al ben je nu grote zus, ik wil ook af en toe nog eens mama zijn van mijn kleine Joanna.

En zoals elke avond bij het slapengaan, fluister ik in je oor "Ik houd heel veel van jou".
En jij knikt, knuffelt je doekje en doet vol vertrouwen je oogjes dicht. Klaar voor een nieuw jaar vol avonturen.

Gelukkige verjaardag, lieve schat!!!

xxx,

je mama.

PS: vandaag was jóúw dag en die vierden we op gepaste wijze. Hierbij enkele sfeerbeeldjes. Raad eens welk thema ;-)

Breakfast for champions!

Chance dat er mensen zijn die dat wél kunnen

Pretoogjes!

Met auto's scoor je sowieso

Met boeken ook

En met Olaf zeker!

Het leven met ons viertjes - week 23

De weken vliegen hier voorbij aan lichtsnelheid.
Niet onlogisch met 2 voltijds werkende ouders, 2 kleine kindjes en renovatiewerken in huis.
Weekend? Wat is dat?

We werken en we zorgen voor en we werken nog wat. We eten af en toe iets en slapen ook een beetje.
En gelukkig stond er sinds lang nu en dan wat tijd voor ontspanning geblokkeerd in onze agenda. Lang leve de planners (ik dus!).

Fase 1 van de werken is afgerond: onze eetkamer, zitkamer en gang (boven en beneden) werden geverfd, met hulp van een super deluxe schilder. Zelf hadden we het nooit zo snel en zo goed gekund! De leefruimtes werden gespoten onder hoge druk: véél voorbereidend werk maar supersnel en heel mooi resultaat.

Nog niet helemaal af maar het geeft toch een idee!

Fase 2 is het (helemaal zelf) verven van de andere ruimtes in ons huis, of toch beginnen met de muren waar een radiator tegen komt. Want fase 3 volgt begin juni: het plaatsen van centrale verwarming. Het zal er heel snel zijn, want intussen wordt het lente en vraagt de tuin ook weer wat aandacht...

Joanna is intussen wat op de sukkel. 2 weekends geleden had ze een soort van bronchitis met wat koorts en veel hoesten. Ze kwam er terug wat bovenop en de koorts verdween maar het hoesten bleef. Vannacht was het dan weer prijs: veel wakker, koorts, oorpijn,... Een bezoekje aan de huisarts later blijken de oortjes in prima staat (die buisjes werken echt goed! Er is ook veeeeel minder snot sinds die poliepen weg zijn!) maar de keel iets minder. Geen zware ontsteking maar toch duidelijk rode gezwollen amandelen en vooral heel grote klieren rechts. Vandaar de pijn aan haar rechter oortje. Intussen heeft ze de eerste dosis antibioticum binnen en ligt ze een middagdut van jewelste te doen.

Een dag of 2 geleden nog in goede gezondheid

Hopelijk is ze tegen overmorgen wat beter want dan wordt ze 3 jaar en dat wordt gepast gevierd. We maken er hààr dagje van en ik weet dat ze dat fantastisch zal vinden. Later meer!
Maandag wordt er dan ook gevierd op school. Ik maak wafels die ze kan uitdelen aan de klasgenootjes. Ik hoop dat ze ook daar van de aandacht kan genieten, want Joanna is geen held als het aankomt op veel lawaai en drukte. Op de klasfoto's zie ik haar altijd op haar stoeltje zitten wanneer de andere kindjes rond de jarige dansen. Thuis doet ze het allemaal vol enthousiasme na, maar op school (met 20 joelende kleuters) is haar dat net iets te veel van het goede. Dus ik ben eens benieuwd!

Ellie stelt het intussen prima. Ze heeft zich ontpopt tot een ware droombaby. De eerste 3-4 maanden waren best wel pittig, vooral dan door krampjes. Maar sinds een 2-tal maanden doe ik echt niets anders meer dan stoefen over hoe een gemakkelijk en vrolijk kind dat wel niet is. Sprongetjes niet meegerekend ;-) Ik geniet met volle teugen!
Ze slaapt nog altijd netjes door (van 21u tot 7u, af en toe eens tutje geven) en is overdag 99% van de tijd content. Haar zus is haar favoriete persoon; alles wat Joanna doet, vindt Ellie hilarisch. Joanna steelt graag eens de show dus speelt er gretig op in. Dolle pret gegarandeerd.
Van een lepel eten gaat bij Ellie even vlot als bij Joanna: we zijn 4 weken verder en er komt maar heel langzaam wat schot in de zaak. Maar ze zal het ooit wel leren dus ik lig er niet wakker van.

Speldjespret

Wakker liggen is trouwens even totaal niet aan de orde. Want hoewel ik heel veel aan mijn hoofd heb, ben ik 's avonds gewoon uitgeput. Mmmm hoofdkussen mmmm donsdeken mmmm... zzzzzzzzz. Het is eens iets anders!

Geheimtaal

Joanna is op de leeftijd gekomen dat wij niet meer zomaar alles kunnen zeggen in haar bijzijn.

Niet dat wij ganse dagen vuile praat verkopen tegen elkaar.
Geen ganse dagen.

Maar het kind heeft een scherp en vooral selectief gehoor.
Er zijn nu eenmaal woorden die we in haar bijzijn beter vermijden.
Koek. Televisie. Ipad. Verjaardag. Buiten. Boven.
Om er maar een paar op te noemen.

Zodra ze die termen hoort vallen, wil ze dat. En wel direct.
Een koek. Televisie kijken. Ipad spelen. Verjaardag vieren. Buiten spelen. Naar boven gaan.

En dat komt ons niet altijd even goed uit.

Die tut verdwijnt binnenkort hopelijk van het toneel...

Dus om drama te vermijden, doe ik datgene waarvan ik mij nog goed herinner dat mijn ouders het ook deden.
Ik schakel over op een andere taal.
In mijn geval is dat blijkbaar Frans, opnieuw naar analogie met mijn ouders.

Gek toch, dat ik in deze door Engelse termen gedomineerde wereld toch nog teruggrijp naar mijn tweede taal. Het overkomt mij gewoon, het Frans vloeit er als vanzelf uit. Ik denk daar niet over na, zo midden in een gesprek. Ik bedenk mij gewoon net op tijd "oei dat zeg ik best niet luidop in haar bijzijn" en schakel onmiddellijk over op het Frans. Het Engels, dat zou heel onnatuurlijk aanvoelen. Dat had ik eigenlijk nooit verwacht!

Voorlopig werkt het perfect, maar ik vraag mij af hoe lang het zal duren eer ze ook in het Frans woorden begint te begrijpen. Ideale leeftijd voor vreemde talen en zo.

Benieuwd of er nog mensen zijn die soms overschakelen op een andere taal in het bijzijn van de kinderen. Of spellen jullie de helft van de woorden? Of is dat helemaal niet nodig?

Camping Dikkele

Ken je dat, van die periodes in je leven waar je op terugkijkt en denkt van "Jongens toch, hoe kregen we het voor elkaar? Blij dat dat gepasseerd is. Weet ge nog? En afzien. En toch doordoen. Jongens toch!"

Wij zitten midden in zo'n periode.

We dachten er al langer over, maar onder andere de Turteltaks deed ons de knoop doorhakken: wij zouden een nieuw verwarmingssysteem installeren in ons huis. De elektrische accumulatoren moeten verdwijnen en we plaatsen overal radiatoren. Gascondensatieketel en zonneboiler, meer weet ik u daar niet over te vertellen. 

Dat we radiatoren zouden gaan plaatsen in zowat elke ruimte in ons huis, verplichtte ons een beetje om ook te gaan schilderen. Dat doe je namelijk beter voordat je die dingen aan de muur hangt, zodat je niet moet gaan sukkelen met van die kromme verfborstels waarmee je toch nooit mooi kan schilderen en het een knoeiboeltje wordt.

Eetkamer, zitkamer en gang besloten we niet zelf te doen maar te laten schilderen, gezien de ruimtelijke uitdagingen en ons gebrek aan geschikt materiaal om dit zelf tot een goed einde de kunnen brengen.

Vandaag werd de eerste ruimte, onze eetkamer, onder handen genomen. Deze werd niet gewoon geverfd, maar gespoten onder hoge druk (net omwille van die ruimtelijke uitdagingen). Ik was er niet bij, maar op een halve dag tijd had de volledige ruimte (muren en plafond) 2 lagen verf gekregen, was alles droog en helemaal opgekuist. 

Blew. my. mind.

Hulp inroepen was de beste beslissing ooit en we zijn super tevreden van de hulpvaardige schilder met veel kennis van zaken!

Dit weekend zag het er nog zo uit

Nu zo!

En zo!

De moeilijkste ruimte is dus al achter de rug! De zitkamer wordt ook gespoten, de andere ruimtes worden "gewoon" geverfd, wat een stuk minder afplakwerk betekent. Het betekent gewoon nog veel verhuizen en puzzelen en stapelen om telkens een volledige leefruimte vrij te kunnen maken.

We hebben de voorbije dagen gevloekt en afgezien. En nog wat gevloekt. Want wanneer je spuit (jaja haha grappig hé) in plaats van verft, moet alles afgeplakt worden. 

ALLES. 

Deuren, vensters, alles wat niet geverfd mag worden. Er mag geen kiertje te vinden zijn. Want die verf kruipt o-ve-ral. En voordat je plakt en verft, moet alles grondig afgewassen worden. Liefst 2 keer. Dat water wordt rap vuil. En je staat op 4 meter hoogte op een kleine rollende stelling bovenop een vaste stelling. Daar is geen kraan of pompbak. En dan laat je je vod vallen, helemaal naar beneden. En dan roepen ze "mamaaaaa" of gewoon "weeeeeeee" want de kindjes zijn thuis en we hadden geen opvang. En we hadden een deadline. En siliconen die niet wilden uitharden want de vensters bleven te vochtig. Dus hadden we chemisch anker en dat stinkt! En we werkten voltijds dus we deden het in onze "vrije tijd". En Joanna was ziek en hoestte ons ganse nachten wakker en dan werd Ellie wakker en dan werd Joanna weer wakker en bracht ik de nacht door al hollend tussen 2 slaapkamers die de mijne niet waren. En tussendoor stootten we 25 miljoen miljard keren tegen de stelling die gans onze eetkamer innam. En scheurde ik mijn favoriete jeans kapot.

En we zijn nog maar begonnen.

Schrob schrob

Plak plak

Maar wat het voor mij écht een beproeving maakt, is "onze camping". Want zo brengen wij ons voorjaar door: met te veel spullen en mensen in te kleine en slordige en volgestapelde ruimtes. In mijn woordenboek vind je dat terug onder kamperen.

Ik weet het, niets in vergelijking met echte verbouwers, maar voor mij is het kampeergehalte bij ons thuis momenteel al hoger dan mij lief is.

Ik vind kamperen vreselijk!

#sorrynotsorry

Niets vind ik eraan. Te weinig plaats + te weinig comfort = te hoog stressniveau voor mij. Ik ben geen luxebeestje, maar thuis wil ik mij goed voelen en kunnen ontspannen. Dat kan ik in een ruime, mooie en nette omgeving. Niet in een vuile, slordige ruimte waar alles door, op en onder elkaar ligt en je gegarandeerd struikelt over rondslingerend(e) speelgoed/kleren/eten/drinken/stoelen/baby's (schrappen wat niet past). 

En hier valt het écht nog mee...

Ik houd het doel strak voor ogen, want het gaat zo mooi en zo comfortabel zijn wanneer het allemaal af is. In principe is dat midden juni.

Onze kamers in mooie nieuwe kleuren, overal centrale verwarming, een nieuw ingerichte logeerkamer/speelkamer, een paar mooie meubelstukken die eindelijk tot hun recht komen,... 

Daar doe ik het voor. Daarvoor bijt ik op mijn tanden en zet ik door. Negeer ik de ongelooflijke rommel waar we momenteel in leven.

En intussen ben ik ook dankbaar. Want wij hébben tenminste rommel om in te leven...

Wordt vervolgd!

Ik tap mijn energie uit dit vatje tegenwoordig

Project "ik wil mijn lijf terug" - maand 2

Algemeen: goed bezig!

Sporten
Na mijn sportdipje door het nieuwe ritme (terug gaan werken) en de buikgriep, heb ik mij goed herpakt.
Ik geniet elke les meer van de yoga.Ik krijg er veel energie door en voel mij echt goed achteraf. Mind, body and soul in evenwicht, heerlijk!
Ik doe daarnaast ook trouw 2 keer per week spierversterkende oefeningen. Buik, billen, benen en armen, het duurt al bij al 20 minuutjes en ook daar heb ik deugd van.

Deze week ging ik dan eindelijk ook de eerste keer weer lopen. Ik start van nul met "start to run", dus veel kan ik daar nog niet over zeggen. Behalve dat ik er zin in heb!

Rome was ook niet op 1 dag gebouwd...

Eten
Ik houd mijn gezondere levensstijl netjes aan: ik eet minder suikers en vetten, meer fruit en groenten. Minder, niet geen, want zo ver wil ik het niet drijven als dat niet nodig is.

De weekends blijven wel moeilijk en eerlijk gezegd sta ik mijzelf dan zonder scrupules dat extra glaasje wijn of dat dessertje toe. Ik geniet er dan zo hard van en op 1 of andere manier motiveert het mij ook om dan doorheen de week weer extra mijn best te doen.

Uitdaging: deze maand ook wel best wat etentjes gepland op weekavonden. Uitkijken geblazen!

Resultaat
2 maanden na de start van het project, staat er 65,9 kg te lezen op mijn weegschaal.

Niet gelogen!

Dat wil zeggen dat ik 3,6 kg ben afgevallen op 2 maanden tijd. Dat is meer dan het door mijzelf opgelegde gemiddelde van 1 kg per maand, hoera!
Bij de vorige meting heeft de buikgriep in mijn voordeel gespeeld en ik had schrik dat het na die eerste kilo's een stuk moeilijker zou worden. Maar voorlopig zit ik dus nog altijd op het goede spoor! Nu ik ook 2 keer per week zal lopen, neem ik aan dat dat gewichtsverlies nog wel eventjes zal doorzetten. Ik ben in elk geval heel gemotiveerd!

Nog belangrijker dan die cijfertjes op de weegschaal, is dat ik mij gewoon ook beter in mijn vel voel. De eerste broek die te groot is (een broek die ik droeg tussen de 2 zwangerschappen), is een feit! Dat wil zeggen dat ik nu al "slanker" ben dan dat ik ooit ben geweest na de geboorte van Joanna. Ik moet u niet vertellen hoe plezant ik dat vind ;-)

Op naar maand 3!