Moeder van 2

Recente moederschapsmijmeringen.

Dat ik nu 2 kindjes heb, die ik even graag zie. 
Allez jong!
Dat kan je je niet voorstellen tot het zover is.

Dat ik onvermijdelijk vergelijk.
Niet in de zin van beter of slimmer of trager of dikker. Maar gewoon vaststellen: ook al zijn het zusjes en hebben ze veel van elkaar weg, het zijn 2 andere mensjes.
Mini-Ellie bewandelt de P30-curve terwijl Joanna een P95 was qua lengte (reuzin!) en een P50 qua gewicht. Ellie is dus op haar 4 maanden (62 cm en 5,75 kg, deze week gemeten) in mijn ogen echt nog een klein baby'tje, terwijl Joanna dat heel snel niet meer was. Joanna zat op deze leeftijd al stevig in een bumbo stoeltje, zat al in het buggyzitje van de 3-in-1 kinderwagen en kon al lang op haar buik liggen spelen. Ellie is nog altijd wat wiebelig, vindt op de buik spelen maar leuk voor 2 minuutjes wegens te lastig en past nog prima in haar wieg. Leuk dat ik langer kan genieten van het baby-zijn, maar ook wel even wennen.
Dat mini-Ellie intussen op de jeugdige leeftijd van 4 maanden 10 uren doorslaapt (meer daarover binnenkort), is toch ook net iets anders dan Joanna-die-niet-sliep ;-)

Ons klein pierke

Dat het hele babygedoe de 2de keer een stuk vlotter gaat, maar ik toch nog altijd erg onzeker blijf. 
Vooral gezien het hele eten-verteren-excreteren verhaal opnieuw niet van een leien dakje loopt. Terwijl het helemaal zo erg niet is als de eerste keer, is het toch weer zoeken en twijfelen en nog wat zoeken. Want het is een ander kindje hé, ah ja!

Dat ik soms zo uitkijk naar wat nog allemaal moet komen, dat ik vergeet te genieten van het hier en het nu. 
Zonde, want dit komt nooit meer terug...
Maar toch, wat kijk ik uit naar mijn 2 meisjes die samen spelen (ja, en ruzie maken, ik weet het!), de échte conversaties die we zullen hebben (dat begint nu met Joanna en ik ben hongerig naar meer!), de wereld die ik samen met hen opnieuw zal ontdekken,... Bring it on!

Zusjesmomenten, mijn favoriet

Dat het mij met momenten zwaar valt ook, het constante "zorgen voor".
Sinds ik ben beginnen werken, bestaan mijn weekends vooral uit de was en de plas, opruimen, kindjes entertainen, flesjes maken en geven en afwassen, pampers verversen, poepkes afkuisen, eten maken, kindjes in bad en bed stoppen,... En dan nog wat was en plas. En opruimen. Tijdens mijn zwangerschapsverlof was bovenstaande mijn werk tijdens de week en was er in het weekend veel meer ruimte voor ontspanning. Ik moet nu opnieuw dat evenwicht wat proberen vinden, maar dat blijkt met 2 kinderen in huis voorlopig erg moeilijk. Wie zoekt, die vindt?

Ik zou soms graag gewoon eens enkel en alleen voor mezelf zorgen.
Uitslapen, brunchen in 't stad, wat shoppen, en lekker lang bad nemen, 's avonds uit eten en dan opnieuw uitslapen. Pure luxe is dat nu in mijn ogen. En op het gemak helemaal in m'n eentje op het toilet zitten, dat ook.
En dan durf ik het al eens denken, onmiddellijk gevolgd door een gigantisch schuldgevoel: het leven was toch een stuk relaxter toen we nog geen kindjes hadden! Alle liefde en schuldgevoel ten spijt, is dat gewoon wel waar. Dus ik moet het durven zeggen ook: af en toe verlang ik terug naar een kinderloos bestaan. Niet definitief - captain obvious - maar gewoon, van tijd tot tijd eens 2 - 3 dagen volledig mijn goesting doen en met niets of niemand rekening moeten houden. Lekker egoïstisch. Daar kan uiteraard voor gezorgd worden, maar dat gebeurt nu nog veel te weinig. Ellie is nog te klein en de 2 kindjes tesamen aan dezelfde babysit overlaten, zien we nog niet zitten. Laten we het erop houden dat dat weer iets is om naar uit te kijken. Later, ooit.

Toen Joanna er was, vroeg ik mij af wat ik vroeger met mijn tijd deed, voor ik mama was. Terwijl mijn agenda toen ook altijd vol zat! En nu Ellie erbij is gekomen, denk ik "wat was het toch rustig met maar 1 kindje", terwijl ik dat tot en met 7 oktober 2015 nooit zou gezegd hebben. Het leven verandert dus je perspectief verandert ook. Een mens past zich aan. Ik zou mijn kindjes voor geen geld ter wereld willen ruilen met elk weekend volledig mijn ding kunnen doen. Maar ik zou er wél geld voor over hebben om eens af en toe een weekend volledig mijn ding te kunnen doen. Het zit hem in de nuances ;-)
Kindjes krijgen kost dus inderdaad veel geld: investeren in de kindjes én investeren in (de mentale gezondheid van) de ouders!

Dat ik occasioneel verlang naar wat me-time en de kindjes af en toe wel achter het behang kan plakken, neemt niet weg dat ik ze doodgraag zie. En dat ik besef hoe ongelooflijk veel geluk wij hebben met zo 2 prachtmeisjes. Ik mag mijn beide pollekes kussen.

Ik zeg elke avond wanneer ik ze in bed stop hoeveel ik van hen houd.
Of hoe trots ik ben wanneer ze mij weer eens verbazen.
Wij knuffelen en kriebelen dat het een lieve lust is, iets waar ik graag mijn was en plas voor laat vallen.

En tenslotte, een dagje thuis werken, dat is toch ook een beetje me-time hé.
Morgen heb ik een date met mijn laptop van het werk in mijn comfy clothes.
En gij nu!