Romantiek vs. Realisme

Het sneeuwt in de Ardennen. 

Of er zal dit weekend toch in ieder geval sneeuw liggen.

Wanneer ik dat woensdag verneem, schiet de romanticus in mij wakker.
Ik maak wilde plannen om last-minute een weekendje Ardennen te boeken met ons viertjes. Via AirBnB vind ik nog leuke verblijven voor niet al te veel geld. Sneeuwpret met de kindjes, mooie natuur, 's avonds gezellig voor het warme haardvuur,... Ik zie het al helemaal voor mij en droom weg...

Sneeuwpret vorig jaar tijdens die ene korte winterprik

Kort na deze euforische fase van enkele uurtjes, klopt de realist aan de deur. 

Ellie moet om de 4 uren eten en Joanna moet in het weekend een middagdut doen zodat haar batterijtjes kunnen opladen voor de schoolweek. Als we op zaterdagochtend vertrekken, moet Ellie eten tegen dat we toekomen, dan moet Joanna eten en slapen. Tegen dat Joanna wakker is moet Ellie weer eten dus tegen dat we buiten kunnen is het 16u. Het wordt al kouder en een uurtje later begint het te schemeren. Dan moet er weer gegeten worden, moet Joanna in bed en een uurtje later Ellie ook. OK, dat haardvuur, daar kunnen we wel even aan zitten. Maar om 23u moet Ellie nog een fles en de volgende ochtend om 7u ook. Dan staan we op en tegen dat we up and running zijn is het 9u. Hoera, 2 uurtjes om "iets" te doen, daarna moet Ellie alweer eten (liefst niet buiten in de vrieskou) en Joanna ook. Daarna moet er weer gedut worden. Enz...

Grijns.

Ja, dat gaat allemaal wel natuurlijk! En het zou ongetwijfeld ook wel leuk zijn. Maar vooral veeeeel gedoe voor een paar uurtjes in de sneeuw. "Valiezen" maken, want we gaan naar de sneeuw met een kleuter en een baby. Of dat nu voor een dag of een week is, maakt niet veel uit. En last-minute naar de winkel hollen want Joanna heeft geen sneeuwschoeisel. En boodschappen doen voor we vertrekken. Wat gaan we daar eten? Is er een reisbedje? Liggen onze winterbanden eigenlijk wel op? (Die van mij dus niet!) En ik heb nog veel was te doen. En Ellie gaat volgende week naar de crèche en ik ga werken dus dan ben ik eigenlijk graag op mijn gemak thuis, ook om mij mentaal wat voor te bereiden.

En dan nog even de pessimist (die komt van ergens anders, die zit eigenlijk niet inmij) die zijn zegje wil doen. Joanna is al aan het hoesten, dus als ze ziek wordt is het gegarandeerd in het weekend (dat is namelijk altijd zo). En Ellie is precies toch ook niet in haar beste doen. Blijf maar thuis.

Ik groeide uit van een realistische romanticus tot een romantische realist.
De romanticus in mij kan zich helemaal laten meeslepen en wegdromen en in mijn hoofd is het altijd allemaal fantastisch, die wilde plannen.

Maar de realist in mij wordt steeds actiever naarmate ik ouder word en dus meer levenservaring heb. Vooral sinds ik mama ben. De realist die, alvorens de wilde plannen echt uit te voeren, even alles op een rijtje zet en mij met mijn voetjes op de grond brengt. Soms gaan die plannen dan nog door, soms ook niet. Want ik ken mezelf. Wanneer het niet kan lopen zoals het er in mijn romantische dagdroom uitziet (of toch ongeveer), is het niet geslaagd. Dan blijf ik beter nog even dromen.

En dan besef ik: er komen nog vele jaren dat we met de kindjes naar de sneeuw kunnen. Wanneer ze niet meer om de 4 uren een fles moeten krijgen of een middagdut moeten doen. We geen pampers en reisbedjes en buggy's en draagzakken en verzorgingstassen moeten meesleuren. De kindjes er ook werkelijk iets aan hebben en het zich later ook zullen kunnen herinneren: "Weet je nog, dat weekend in de Ardennen, toen het zo veel gesneeuwd had. Dat was toch leuk hé!"

En zo zorgt de realistische mama ervoor dat de romantische mama nog wat dromen overhoudt voor later.