8 oktober 2015

Het begon eigenlijk op 7 oktober, zo rond 3u 's nachts.

Joanna was wakker van de pijn van een zware oorontsteking.
Ik was wakker van de pijn van voorweeën.
Michiel was wakker van onze pijntjes.

De voorweeën bleven de ganse dag door aanhouden, maar werden niet erger of regelmatiger.
Om half 8 's avonds dacht ik dat het was stilgevallen.
Om 8 u 's avonds wist ik dat het begonnen was.

Ik heb het thuis uitgehouden tot middernacht. Op aanraden van een vroedvrouw die ik rond half 11 aan de lijn had, gingen we pas binnen in het ziekenhuis na middernacht, dan beginnen de ligdagen pas te tellen vanaf de volgende nacht ;-)
Toen ik op 8 oktober om half 1 's nachts het verloskwartier binnen ging, had ik redelijk heftige weeën om de 6 minuten en 1 cm ontsluiting. Zucht. Met het risico op het stilvallen van de weeën, moest ik het nog wat uitzingen zonder epidurale. Dat lukte mij tot 3u, waarna die verlossende prik mij voor enkele uren ontlastte. En inderdaad, de weeën namen onder invloed van de epidurale wat af, dus het ging traagjes. Maar hey, geen probleem, ik was pijnvrij.
Dacht ik toch.
Voelde ik daar toch terug een wee?

Selfie ergens tijdens epidurale 1

Dik anderhalf uur later, nog net in staat om de nu intense en echt pijnlijke weeën op te vangen, bleek de katheter uit de epidurale ruimte geschoven te zijn.
Epidurale verdoving nummer 2 werd geprikt, ergens in de voormiddag van 8 oktober. 10 minuutjes later kon ik weer rustig de "vooruitgang" volgen op de monitor.

Op 5 cm werden mijn vliezen gebroken en kwamen de weeën goed op gang.
6 cm...
Bijna 8 cm...
Iets na de middag had ik de indruk dat ik die weeën toch weer begon te voelen, slechts luttele uren na de 2de epidurale. Hoewel ik pijn had aan de insteekplaats, werd mij gezegd dat de katheter deze keer wel nog op z'n plaats zat. Hoe dan ook, ik mocht weer weeën beginnen opvangen. Rare weeën, enkel vooraan in de onderbuik maar zonodig nog pijnlijker dan die van een paar uur ervoor. Ik kreeg ze niet weggepuft, kon enkel nog roepen, roepen, roepen...
Op 9 cm ontsluiting bleef ik plots steken. De weeën putten mij uit en uit voorzorg werd uiteindelijk besloten toch over te gaan tot een keizersnede. De gynaecologe vond dat het te lang duurde en was bang dat mijn litteken van de vorige keizersnede het zou begeven (of het al aan het begeven was gezien er bloed in de urine zat).

Ik heb een kwartier tranen met tuiten gehuild, tussen de overweldigende pijn door. Niet van die pijn, maar van teleurstelling en verdriet. Al dat werk voor niets en dan toch weer op die operatietafel en toch weer dat afzien achteraf.

Intussen werden de voorbereidingen getroffen. Epidurale nummer 2 bleek intussen compleet niet te werken, dus werd epidurale nummer 3 van de dag geprikt. Kon mij gestolen worden, prik dan toch!

Daar lag ik weer, enkel in staat het hoofd te bewegen.
Te wachten op wat komen zou...

10 minuutjes later, op 8 oktober 2015 om 14u52 - ik was toen 36 uren wakker- werd Ellie geboren.
De perfectie zelve.
Ze heeft nooit last gehad van wat ik doormaakte, niet gekneld gezeten in het geboortekanaal en kwam volledig ongeschonden ter wereld.
47 centimetertjes klein en een mooie 3,255 kg.

Vers van de pers

Bleek bij het ter wereld komen, dat Ellie zich nog last-minute had gedraaid. Ze is geboren als sterrenkijker. Dat verklaart ook het stagneren van de ontsluiting. Rien à faire. Mijn litteken bleek trouwens nog volledig intact.

Naar goede gewoonte vulde ik na de ingreep nog een nierbekkentje (deze keer gevolg van de verdoving, niet van een zwangerschapsvergiftiging) en kon daarna eventjes volop genieten van het nieuwe leventje terwijl de verdoving nog werkte.

Heerlijk!

Intussen zijn we een dag verder.
Hoe ik mij voel?
Goed, eigenlijk.

Ja, ik heb pijn. Niet alleen aan de wonde deze keer. Ik heb geleerd dat er bij een buikoperatie lucht in het lichaam vast kan komen te zitten, die dan blijkbaar naar je schouders stijgt en daar gi-gan-tisch veel pijn kan veroorzaken. Alsof je stijve spieren hebt maar dan honderd keer erger. De lucht moet vanzelf ontsnappen (oplossen in het lichaam op 1 of andere manier). Ik krijg omwille van deze "complicatie" gelukkig wel wat extra pijnstilling, maar ik heb al serieus afgezien.
Lichamelijk kan het dus beter, maar dat wordt het binnen enkele dagen sowieso. I'll live.

Mentaal gaat het echt wel goed.
Ik vind het ongelooflijk jammer dat ik op 9 cm ben gestrand. Niet alleen is alle pijn en inspanning voor niets geweest, ik zal ook nooit weten wat het is om natuurlijk te bevallen. Dat steekt.
Maar ik kan het deze keer beter plaatsen, wat mij is overkomen. Ik weet dat ik mij binnen enkele dagen goed genoeg voel om langzaam maar zeker alles zelf te doen. Ik ben hier in het ziekenhuis in zeer goede handen en mag lekker blijven tot dinsdag (5 ligdagen bij een keizersnede, jongens, 5 ligdagen! Ha!). En het feit dat ik deze keer geen zwangerschapsvergiftiging moet verwerken, scheelt ook veel.

We zijn nu met z'n viertjes en heel benieuwd naar hoe ons dat zal vergaan. Dat zal hier de komende weken ongetwijfeld te lezen vallen!

De 3 vrouwen van de familie Vermassen-Cattoir

Ellie gunt mij voorlopig de rust die ik zo hard nodig heb, dus daar ga ik nu ook meteen gebruik van maken.

Slaapwel!

20 maart 2013

Ik vond de tijd rijp om de bevalling van Joanna eens in detail neer te pennen, terwijl ik zo zit te wachten op bevalling 2.
Let op: niet voor gevoelige lezers, zijnde dames die toeleven naar een eerste bevalling. Er zijn mooiere verhalen dan dit!

Toen ik 31 weken zwanger was van Joanna, ging ik op een extra controle bij de gynaecoloog omdat ik al enkele dagen quasi non-stop harde buiken had, die een beetje pijn deden.
Na een half uurtje aan de monitor, werd ik resoluut thuis geschreven.
Rust op doktersvoorschrift.
Die harde buiken (om de minuut!) waren namelijk niet het enige probleem. Mijn bloeddruk was 16/10, te hoog dus. Een duidelijk voorteken van een nakende zwangerschapsvergiftiging, wat ik toen nog niet wist. Het werd mij ook zo niet meegedeeld en daar ben ik nog altijd blij om, ik heb mij niet onnodig ongerust zitten maken thuis.

1 week later was het status quo en kreeg ik, naast magnesium en utrogestan die ik al nam tegen de harde buiken, ook een bloeddrukverlager voorgeschreven. De volgende weken bleef mijn bloeddruk "onder controle": 15/9, nog altijd niet om over naar huis te schrijven.

Op 40 weken en 1 dag, op 19 maart 2013, had ik 17/11 en eiwitten in de urine. De zwangerschapsvergiftiging had zich officieel doorgezet. Gelukkig pas zo laat in de zwangerschap! Ik moest diezelfde avond opgenomen worden voor monitoring en zou de volgende ochtend ingeleid worden.

Na een slapeloze nacht (ik lag aan een bloeddrukmeter die om de zoveel minuten automatisch mijn bloeddruk nam...) kwam de gynaecoloog rond half 9 het fameuze zalfje aanbrengen om alles in gang te zetten. Van nul, want het zat nog pottoe, zoals ze in de volksmond zo mooi zeggen.

Om half 9 zag ik het allemaal nog zitten, om 9u niet meer.

Ik voelde mij 1 brok ellende en mijn spijsverteringsstelsel ledigde zich op alle mogelijke manieren. De weeënopwekkers werden erbij geroepen en na enkele uren dan ook de anesthesist want ik wist niet waar kruipen van de miserie en het zag er naar uit dat het nog laaaaang zou duren.
Die ruggenprik beschreef ik toen als "het beste moment van mijn leven". Vanuit mijn rug verspreidde zich een gelukzalige warmte naar mijn benen en toen kon ik eindelijk terug wat functioneren.
Daar lag ik dan, naast de monitor, te kijken naar mijn weeën zonder ze te voelen. Zotjes.
En wachten maar.

Om 17u had ik 4 cm ontsluiting en kreeg Joanna het moeilijker, de hartslag werd af en toe onregelmatig. Ook ik voelde mij slechter en slechter. Enerzijds door de zwangerschapsvergiftiging die evolueerde richting volgende fase (HELLP syndroom) en anderzijds door de arbeid die mijn lichaam verrichtte, ook al voelde ik dat niet.

Joanna kreeg, via het geboortekanaal, een kleine elektrode in haar hoofdhuid gevezen (echt waar, ze draaien dat erin) om EKG's te kunnen nemen (hartfunctie van nabij opvolgen). Intussen lag ik te schudden en te beven van ellende en bleef mijn reeds helemaal lege maag zich maar ledigen, zo om het half uur. Gezellige boel was het daar in de verloskamer.

Toen de EKG's ook af en toe in "alarm" gingen en mijn bloedwaarden het HELLP syndroom effectief aankondigden, werd overgegaan tot een spoedkeizersnede. Ik herinner mij dat ik op dat moment opgelucht was, want ik zag het echt niet meer zitten. Intussen had de vroedvrouw geconstateerd dat Joanna scheef was ingedaald in mijn bekken en wat vast zat, wat ook verklaarde waarom de ontsluiting niet vorderde. Ze zat blijkbaar zo scheef, dat ze de geplaatste elektrode niet meer konden verwijderen. Het draadje werd dan maar afgeknipt...

Op 20 maart 2013 om 20u15 kwam Joanna ter wereld met een scheef neusje van zo gekneld te zitten (2 dagen later niks meer van te zien) en een antenne op haar hoofd, die de gynaecologen (ze waren met 2) vakkundig en pijlsnel verwijderden (snok!), ik heb het nooit gezien. Ik lag dan ook vastgegespt op de operatietafel, af en toe een nierbekkentje aan het vullen (ja, ook nog na de bevalling terwijl ze mij aan het toenaaien waren. Dat duurt trouwens lang!) dat de anesthesist op zijn beurt vakkundig naast mijn hoofd hield, want het enige dat ik kon bewegen was mijn hoofd. Joanna heeft trouwens nog meer dan een week een wondje gehad op haar hoofdje van dat ding.

Toen ik haar dan eindelijk in mijn armen mocht houden, vond ik het wat onwerkelijk.
Ik vond het hele gebeuren onwerkelijk, maar het drong allemaal niet goed door.
Pas weken tot maanden later heb ik het hele "avontuur" kunnen verwerken (ik moest eerst even leren omgaan met een huilbaby) en besefte ik dat dit wel eens onder de noemer "trauma" kon geklasseerd worden. Dat geldt trouwens ook voor Joanna, zij hield er een extreme voorkeurshouding, veel stress en veel kinderarts- en osteopaatbezoeken aan over. Het huilbaby/koemelkallergie-verhaal koppel ik niet noodzakelijk aan de bevalling, hoewel het er ook mee te maken kan hebben. Who knows...

Wanneer ik terugdenk aan de bevalling van Joanna, kan ik daar weinig emotie aan vastkoppelen. Alsof het een ander overkwam. Alsof mijn lichaam op voorhand al in defensie-modus ging zodat het allemaal niet te erg aan mijn ribben zou blijven plakken.

Niet voorbereid op een keizersnede, ben ik erg geschrokken van hoe zwaar die ingreep eigenlijk is. Ik had de eerste dagen zoveel pijn dat ik nauwelijks kon bewegen. Ik kon mijn eigen kindje niet uit haar bedje tillen, geen badje geven, geen pamper verversen,... Ik smeekte om meer pijnstilling, maar ik gaf borstvoeding dus ze waren streng.
Mijn bloeddruk bleef hoog. Ik ging uiteindelijk naar huis mét bloeddrukverlager, die ik enkele weken later zelf kon stopzetten gezien mijn bloeddruk zich uiteindelijk toch normaliseerde.

20 maart 2013 is een memorabele dag.
Het is de dag dat mijn eerste kindje op de wereld kwam en dat is 1 van de schoonste dingen die er is.
Maar was het 1 van de schoonste dagen van MIJN leven?
Neen. Ik vond het vreselijk.
En ik ben nog elke dag dankbaar dat wij allebei gezond en gelukkig zijn.

En vandaag (exact 39 weken ver) denk ik dan: het kan de 2de keer alleen maar beter gaan, niet?
Beval ik natuurlijk, zoveel te beter! Bring it on!
Krijg ik toch een keizersnede (inleiden doen ze niet wegens het litteken op de baarmoeder dat een zwakke plek is) als ik te lang overtijd ga of ik toch nog een zwangerschapsvergiftiging krijg (die kans bestaat nog steeds, ik word streng opgevolgd), dan ben ik deze keer tenminste voorbereid.

Hoe dan ook moet ze er binnenkort uit.
I go with the flow...

Nighty night!

Sinds enkele dagen is 's nachts slapen officieel verleden tijd voor mij.
Niet dat dat iets is dat mij daarvoor goed afging, maar dat terzijde.

Ingenieus hoor, op het einde van de zwangerschap bereidt je lichaam je voor op de slapeloze nachten die je te wachten staan door niet meer te slapen. Dan went het alvast. Tja...

Inslapen is een ramp.
Ik moet minstens 3 keer opstaan om te plassen, meestal meer.
En tussendoor val ik soms wel maar soms ook niet terug in slaap. Vaak ben ik uren wakker.

Wat een geluk dat ik niet meer moet werken!
Overdag bijslapen lukt meestal wel, zo in een groot bed voor mij alleen. Iets meer plaats om mijn vege lijf te proberen in 1 of andere min of meer comfortabele positie te krijgen.

Nu al mijn belangrijke to do's ook van de baan zijn, heb ik zeeën van tijd om niks te doen. Haha!
En te rusten dus.
Ik lees, haak en kijk zowaar terug wat Netflix. Kwestie dat we die 9 euro per maand toch niet helemaal voor niets betalen.
Ik budgetteer in You Need A Budget, mijn nieuwe lifehack.
Ik schrijf alvast wat blogberichten voor de toekomst.
En ik mijmer over die (zeer nabije) toekomst...

Voor de nieuwsgierigen: de woorden verweking en verkorting zijn gevallen bij de gynaecoloog enkele dagen geleden.

Wij wachten.

Mijn doodgewone dingen #5

• Joanna die enthousiast "Mama! Mama!" roept wanneer ik haar oppik bij de onthaalmoeder en vervolgens in mijn armen vliegt.
• Najaarszon en de daarbij horende kleuren.
• Gestolen tijd op zondag.
• Totaal ongepland iets "op den bots" kunnen doen. Een gekoesterde zeldzaamheid.
• Een opgeruimd gevoel.
• Voorleestijd.
• Joanna en haar ritueeltjes, zoals het feit dat ze als een kleine baby in mijn armen wil liggen wanneer ze uit bad komt en "Slaap kindje slaap" wil zingen terwijl ik haar droogwrijf. Knuffelbeestje van mij.

• Middagdutjes.
• Mijn lief en zijn passie(s).
• Eindelijk eens zeeën van tijd hebben tijdens de laatste weken stilte voor de storm. 
• Zoals tijd hebben om te lezen!
• Najaarsgroenten.
• En soep!
• Hilarische conversaties via sms en zo.

• Ongestoord en ongegeneerd dagdromen.
• De wetenschap dat ik binnenkort terug op mijn buik kan slapen.
• En sushi mag eten.
• En steak tartare!
• Hoe gauw een kinderhand gevuld is. En hoe snel een moederhart daarvan overloopt, van dat kindergeluk.

• De ontdekking van YNAB (dankzij Lilith). Later misschien meer daarover.
• Een snelle pasta maken die verrassend lekker blijkt te zijn.
• Cola. Echte Coca-Cola. #sorrynotsorry
• Een witte boterham met boter en donkere hagelslag. #sorrynotsorry
• Het toeleven naar de bevalling. Het kan nog alle kanten uit, spannend!

Een nieuw begin...

Op naar 38 weken...

Eigenlijk kan baby 2 zich elk moment aandienen. Binnen enkele dagen ga ik nog eens op controle en ik hoop woorden zoals indaling, verweking of ontsluiting te horen ;-)

Ik maak mij langzaam klaar voor een nieuw begin. Dat betekent ook wat afscheid nemen.

Van Joanna als "ons kleintje". Grote zus zijnde zal ze bepaalde verantwoordelijkheden krijgen en zullen wij zaken verwachten van haar waar we nu allicht nog niet bij stilstaan. Dat wordt eventjes wennen!

Van mijn zwangere lijf. Ik ben nog altijd niet graag zwanger en sleur me door de dagen. Iets wat de ene dag beter lukt dan de andere. Buik, rug en bekken doen meer en meer pijn en ik zou kunnen blijven slapen. Maar het zal toch raar zijn om plots weer een "lege" buik te hebben. Dus ik probeer het allemaal nog eens goed in mij op te nemen, ook wanneer ze mijn ribben kapot stampt of mijn blaas als trampoline gebruikt.

Van de vorige look van mijn blog blijkbaar ook. Alvorens ik er maanden geen tijd voor zal hebben, besloot ik dat het tijd was voor een update. Laten we eerlijk zijn, veel schrijf ik hier niet over hoe het leven op het platteland ons vergaat. Het wende gewoon zo snel! Dus ik houd het nu gewoon bij "het leven zoals het is". Mijn leven, dus dat van een thirty-something mama, het reilen en zeilen binnen ons gezin, mijn haakwerk, mijn bedenkingen bij het leven, etc... Daar hoorde naar mijn gevoel ook een nieuwe lay-out bij, dus bij dezen!
Er is trouwens een ander gezinslid dat het "groene" deel van ons leven tegenwoordig voor zijn rekening neemt! Nogmaals, neem zeker een kijkje op zijn blog!

En van het leven met ons 3tjes. Net nu alles toch wel op rolletjes liep!
Het wordt aanpassen. Zwaar aanpassen. Daar ben ik mij van bewust.
Het wordt opnieuw zoeken en we zeggen het vaak luidop tegen elkaar: "Allez, alles nog eens opnieuw, hupla!".
Een nieuw kindje leren kennen, een nieuw ritme zoeken, dan nog eens school daarbovenop en wanneer ik terug (voltijds) ga werken, nog eens een nieuw ritme zoeken. Kwestie van bezig te blijven hé!

Maar wat kijk ik uit naar dat nieuw begin! Naar de nieuwe avonturen, met 2 zusjes in huis. Het zal zeker niet altijd rozengeur en maneschijn zijn, maar ik ben er klaar voor.

Denk ik...

Daaag televisie!

Het is intussen blijkbaar 9 maanden geleden dat wij ons abonnement voor digitale televisie opzegden. We vervingen het door Netflix en Spotify, niet alleen goedkoper maar ook gewoon meer op ons maat. Wij zijn namelijk geen televisiekijkers en hebben het sindsdien nog geen seconde gemist!

2 weken geleden gingen we een stapje verder. Joanna is namelijk wél een televisiekijker, soms wat te veel naar onze zin. Maar wanneer je 's avonds na het werk thuiskomt met een vermoeide peuter, die je dan ook nog eens moet verbieden om tv te kijken, maak je het jezelf gewoon moeilijk. Dus wij zwichtten vaak, uit gemakzucht.

Maar dat is nu verleden tijd!
Hoe we dat opgelost hebben? Heel simpel. Gewoon het onding uit het zicht van de peuter verwijderd!

Yep, de televisie werd uit onze leefruimte gebannen. In de plaats kwam een kastje naar onze smaak, de beste koop van het jaar voor mij!

We konden van iemand voor een prikje een nieuwe ipad mini 3 overkopen en die gebruiken we nu in combinatie met een paar simpele boxjes voorlopig als "muziekinstallatie". Spotify dus, nog steeds zeer tevreden over.

En onze televisie? Die staat op onze slaapkamer.
Ik weet het, dat is niet ideaal. Dat wordt zelfs afgeraden.
Maar hij staat daar 2 weken en wij hebben sindsdien 1 keer naar een natuurdocumentaire van BBC Life gekeken (gotta love David Attenborough). 1 keer.
Gisteren heb ik de stekker terug uitgetrokken, want het waaklampje stoorde mij.

ALS we willen kijken, een filmpje of een serie, dan kunnen we. Dan gaan we gewoon wat vroeger naar boven en kijken we vanuit ons bed. De optie is er dus nog. Maar we grijpen er zelden naar.

Joanna kijkt sindsdien filmpjes op haar ipad (een oud beestje, ipad 1, maar doet nog wat het moet doen voor een peuter) of youtube/netflix op de laptop. Beide toestellen liggen uit het zicht, waardoor ze veel minder snel geneigd is erom te vragen. En het is voor ons ook veel makkelijker te weigeren wanneer we dat nodig achten. Dan zeggen we gewoon neen, de ipad slaapt nu. En daarmee is de kous af.
Dat de televisie weg was, heeft ze trouwens ook zonder morren aanvaard. Ze heeft hem intussen zien staan bij ons op de kamer, maar besteedde er niet veel aandacht aan. Zolang we ervoor zorgen dat ze hem nooit ziet spelen, zal dat dus geen problemen geven.

En zo leiden wij een gelukkig televisieloos bestaan. Geen schermloos bestaan, uiteraard. We zitten allebei regelmatig achter een computerscherm 's avonds, zeker sinds manlief ook een blog is opgestart (neem zeker een kijkje!).
We vullen onze avonden met wat surfen, werken, haken en andere nuttige tijdsbestedingen of hobby's. We zijn ook vaak een avondje weg tijdens de week of krijgen volk over de vloer. En we gaan allebei graag vroeg slapen, half 10 is geen uitzondering!

Benieuwd wat onze kijkfrequentie zal worden wanneer de lange winteravonden eraan komen. Maar iets in mij zegt dat dat goed zal meevallen. Ik zal allicht ook met andere dingen bezig zijn ;-)

Ditjes en datjes

Terwijl de citroentaart in de oven zit, vind ik eindelijk wat tijd om even achter de computer te gaan zitten en te bloggen.

Druk druk druk!

De luxe om voor mijn bevalling nog enkele weken thuis door te brengen, is geen overbodige luxe!
Ik had natuurlijk wel allerlei "to do's" vooruit geschoven naar deze periode. En daar draag ik nu de gevolgen van.
Nog net beheersbaar, dat drukke thuisblijfleven van mij.

Mijn dagen zijn gevuld met een chaotisch allegaartje aan taken, wat mijn hoofd ook wat chaotisch maak. Gelukkig bestaan er zo dingen als Fantastical en Evernote die mij helpen het enigszins overzichtelijk te houden.

Ik geniet eigenlijk wel van de overzichtelijke chaos, dus laat ik de lijn even doortrekken naar mijn blog. Hierbij een allegaartje aan weetjes van de voorbije en komende weken.

• Joanna en ik konden de plotse ommezwaai van Provencaalse zomer naar Belgische herfst niet helemaal aan. We zijn netjes gelijktijdig snipverkouden geworden. Ik ben on-mid-del-lijk begonnen met vitamines en weerstand-boosters bij Joanna, om te vermijden dat ze weer maar eens een of andere neus-keel-oor infectie zou oplopen. Voorlopig met succes! (Hout vasthouden!). Snuiten en wat hoesten, maar verder een vrolijk en flink kind dat langzaam maar zeker klaar lijkt voor school.

• We gingen naar de info-avond van die school en kwamen thuis met een heel goed gevoel, nog blijer over onze keuze dan we al waren. We zijn er klaar voor! Joanna ook, denk ik, hoewel op het ene vlak meer dan het andere. Ze is zeker schoolrijp en klaar voor nieuwe uitdagingen, dat zal allesbehalve een probleem vormen. Op sociaal vlak zal ze even moet wennen, want nu gaat ze bij een onthaalmoeder waar er maximum 14 kindjes tegelijk zijn en waar ze met voorsprong de oudste is. Ik geef haar dus wat tijd om te "acclimatiseren". Maar ik heb vooral schrik voor vermoeidheid. Joanna slaapt nog dutten van 1 à 2 uren bij de onthaalmoeder en van 2 à 3 uren thuis in het weekend. Ze kan zonder, maar dan zitten we om 17u met een onhandelbaar kind. En een moe kind is een kwetsbaar kind en Joanna is al zo snel ziek... Dat wordt dus even afwachten en desnoods wat terugschroeven naar halve dagen indien nodig. Ik ben écht heel blij dat ik die eerste weken thuis ben...

• Ik beleef mijn laatste weken zwangerschap anders dan de vorige keer! Op 32 weken had ik wel even een dipje. Voorafgaand aan de controle plots hevige schrik dat de zwangerschapsvergiftiging terug zou opduiken (vorige keer rond die periode de eerste symptomen), dat ik niet op reis zou mogen gaan, etc... Maar alles was goed, alleen... bleek dochter 2 een dwarsliggertje. Letterlijk, horizontaal in de buik dus, wat ook de vele last verklaarde die ik had want dat is blijkbaar een zeer oncomfortabele positie voor de mama. Dus we kregen de boodschap mee dat, indien ze op 36 weken niet zou gedraaid zijn, dit een garantie was op keizersnede. Iets wat ik niet graag hoorde! Ongeveer 2 weken later had ik een beetje het gevoel dat ze misschien wel gedraaid was, maar durfde niet echt hopen. Tot dit enkele dagen geleden bevestigd werd: ze ligt netjes hoe ze moet liggen. Hoera! En mijn bloeddruk blijft normaal en niets wijst op een nakende zwangerschapsvergiftiging. Dus ik durf stilletjes terug hopen dat het deze keer misschien toch "natuurlijk" zou kunnen. Duimen jullie mee?

• Intussen is alles hier in huis ongeveer klaar voor de komst van kind 2. Ik ben "hard" aan het werken aan de doopsuiker, alle spullen die we nodig hebben werden van onder het stof gehaald of aangekocht en de ziekenhuisvalies geraakt langzaam gevuld. Volgende week heb ik nog een redelijk drukke agenda, maar vanaf 38 weken kan het wachten en aftellen echt beginnen. Spannend!
• En terwijl wij wachten op de komst van nummer 2, evolueert nummer 1 aan een razendsnel tempo. Gisteren hielp ze mee pizza beleggen en ze kwijtte zich vol overgave van haar taak. Om daarna met de kruimeldief de hele keuken proper te maken. Na de pizza ging ze zonder morren slapen. Dat gaat tegenwoordig heel goed in haar grote bed, ze geniet er echt van! Ik lees nu ook elke avond 2 verhaaltjes voor in bed, een nieuw ritueel waar ze na 10 dagen al erg aan gehecht is. 1 van die verhaaltjes is haar lievelingsboek, het eerste boek waar ik haar echt uit voorlas, nu toch al een paar weken. "Muis en Maan". Gisteren draaide Joanna de rollen om, na enkele pagina's nam ze over van mij en begon ze mij voor te lezen. Met de juiste woorden op de juiste pagina's, super geconcentreerd. Ik zat ernaast een potje te bleiten van ontroering. Waar is mijn kleine meisje naartoe...