Ditjes en datjes

Terwijl de citroentaart in de oven zit, vind ik eindelijk wat tijd om even achter de computer te gaan zitten en te bloggen.

Druk druk druk!

De luxe om voor mijn bevalling nog enkele weken thuis door te brengen, is geen overbodige luxe!
Ik had natuurlijk wel allerlei "to do's" vooruit geschoven naar deze periode. En daar draag ik nu de gevolgen van.
Nog net beheersbaar, dat drukke thuisblijfleven van mij.

Mijn dagen zijn gevuld met een chaotisch allegaartje aan taken, wat mijn hoofd ook wat chaotisch maak. Gelukkig bestaan er zo dingen als Fantastical en Evernote die mij helpen het enigszins overzichtelijk te houden.

Ik geniet eigenlijk wel van de overzichtelijke chaos, dus laat ik de lijn even doortrekken naar mijn blog. Hierbij een allegaartje aan weetjes van de voorbije en komende weken.

• Joanna en ik konden de plotse ommezwaai van Provencaalse zomer naar Belgische herfst niet helemaal aan. We zijn netjes gelijktijdig snipverkouden geworden. Ik ben on-mid-del-lijk begonnen met vitamines en weerstand-boosters bij Joanna, om te vermijden dat ze weer maar eens een of andere neus-keel-oor infectie zou oplopen. Voorlopig met succes! (Hout vasthouden!). Snuiten en wat hoesten, maar verder een vrolijk en flink kind dat langzaam maar zeker klaar lijkt voor school.

• We gingen naar de info-avond van die school en kwamen thuis met een heel goed gevoel, nog blijer over onze keuze dan we al waren. We zijn er klaar voor! Joanna ook, denk ik, hoewel op het ene vlak meer dan het andere. Ze is zeker schoolrijp en klaar voor nieuwe uitdagingen, dat zal allesbehalve een probleem vormen. Op sociaal vlak zal ze even moet wennen, want nu gaat ze bij een onthaalmoeder waar er maximum 14 kindjes tegelijk zijn en waar ze met voorsprong de oudste is. Ik geef haar dus wat tijd om te "acclimatiseren". Maar ik heb vooral schrik voor vermoeidheid. Joanna slaapt nog dutten van 1 à 2 uren bij de onthaalmoeder en van 2 à 3 uren thuis in het weekend. Ze kan zonder, maar dan zitten we om 17u met een onhandelbaar kind. En een moe kind is een kwetsbaar kind en Joanna is al zo snel ziek... Dat wordt dus even afwachten en desnoods wat terugschroeven naar halve dagen indien nodig. Ik ben écht heel blij dat ik die eerste weken thuis ben...

• Ik beleef mijn laatste weken zwangerschap anders dan de vorige keer! Op 32 weken had ik wel even een dipje. Voorafgaand aan de controle plots hevige schrik dat de zwangerschapsvergiftiging terug zou opduiken (vorige keer rond die periode de eerste symptomen), dat ik niet op reis zou mogen gaan, etc... Maar alles was goed, alleen... bleek dochter 2 een dwarsliggertje. Letterlijk, horizontaal in de buik dus, wat ook de vele last verklaarde die ik had want dat is blijkbaar een zeer oncomfortabele positie voor de mama. Dus we kregen de boodschap mee dat, indien ze op 36 weken niet zou gedraaid zijn, dit een garantie was op keizersnede. Iets wat ik niet graag hoorde! Ongeveer 2 weken later had ik een beetje het gevoel dat ze misschien wel gedraaid was, maar durfde niet echt hopen. Tot dit enkele dagen geleden bevestigd werd: ze ligt netjes hoe ze moet liggen. Hoera! En mijn bloeddruk blijft normaal en niets wijst op een nakende zwangerschapsvergiftiging. Dus ik durf stilletjes terug hopen dat het deze keer misschien toch "natuurlijk" zou kunnen. Duimen jullie mee?

• Intussen is alles hier in huis ongeveer klaar voor de komst van kind 2. Ik ben "hard" aan het werken aan de doopsuiker, alle spullen die we nodig hebben werden van onder het stof gehaald of aangekocht en de ziekenhuisvalies geraakt langzaam gevuld. Volgende week heb ik nog een redelijk drukke agenda, maar vanaf 38 weken kan het wachten en aftellen echt beginnen. Spannend!
• En terwijl wij wachten op de komst van nummer 2, evolueert nummer 1 aan een razendsnel tempo. Gisteren hielp ze mee pizza beleggen en ze kwijtte zich vol overgave van haar taak. Om daarna met de kruimeldief de hele keuken proper te maken. Na de pizza ging ze zonder morren slapen. Dat gaat tegenwoordig heel goed in haar grote bed, ze geniet er echt van! Ik lees nu ook elke avond 2 verhaaltjes voor in bed, een nieuw ritueel waar ze na 10 dagen al erg aan gehecht is. 1 van die verhaaltjes is haar lievelingsboek, het eerste boek waar ik haar echt uit voorlas, nu toch al een paar weken. "Muis en Maan". Gisteren draaide Joanna de rollen om, na enkele pagina's nam ze over van mij en begon ze mij voor te lezen. Met de juiste woorden op de juiste pagina's, super geconcentreerd. Ik zat ernaast een potje te bleiten van ontroering. Waar is mijn kleine meisje naartoe...