donderdag 7 juli 2016

Hoe het was om weer eventjes maar 1 kindje in huis te hebben...

De voorbije week waren wij eventjes ouders van een enig kind.
Joanna reisde op 30 juni al af naar het Zuiden van Frankrijk met mijn schoonfamilie, wij vervoegen haar dit weekend.

De laatste dagen lieten mij achter met een dubbel gevoel.
Een driedubbel eigenlijk.

Het lege nestsyndroom.
Ik mis haar. Natuurlijk mis ik haar. Elke dag.
Maar eerlijk is eerlijk: ik mis haar vooral wanneer ik aan haar denk en ik heb de voorbije week niet zo gek veel tijd gehad om veel aan haar te denken. Dat ik weet dat ze in zeer goede handen is en dat ze de tijd van haar leven beleeft, dat helpt uiteraard. Ik maak mij hoegenaamd geen zorgen. Dat mijn laatste werkweek naar goede gewoonte lekker druk was en al mijn vrije tijd ging naar inpakken, wassen, strijken, lijstjes maken, lijstjes afvinken, nog wat inkopen doen, nog wat inpakken,... dat helpt ook. 
Dat ze tijdens 1 van de voorbije telefoongesprekken niet aan de telefoon wou komen omdat ze boos was omdat haar mama niet bij haar was, dat brak eventjes mijn hart. Zij mist ons ook en dat had ik in al mijn naïviteit precies niet echt verwacht. Het streelt ook wel mijn mama-ego. Maar ik weet dat ze zich verder rot amuseert en gewoon eventjes uiting moest geven aan dat gemis. 
Hoewel het verdomd handig was om tijdens deze laatste werkweek vol vakantievoorbereidingen mijn handen wat meer vrij te hebben, ga ik erg blij zijn wanneer ik haar dit weekend eindelijk terug in mijn armen zal kunnen sluiten. Het heeft nu lang genoeg geduurd, het gemis wordt tastbaar :-)



Genieten van één-op-één tijd met onze jongste.
Gezien ze het tweede kindje is, heeft ze nooit geweten hoe het is om de aandacht NIET te moeten delen. Het kind heeft genoten met volle teugen en wij zo nodig nog meer. Eindelijk tijd om haar te leren kennen! Dat is overdreven, uiteraard, maar je snapt mij wel.
Wat mij naadloos bij mijn derde vaststelling brengt, eentje die ik niet zag aankomen.

Schuldgevoel ten opzichte van Ellie.
Dat ze altijd de aandacht heeft moeten delen, vanaf dag 1. Dat er zo weinig tijd is om echt eens 100% enkel en alleen met haar bezig te zijn en dat langer dan 5 minuutjes. Op dat vlak is de eerstgeborene gewoon echt verwend, besef ik nu.
Het is logisch natuurlijk en het is nu eenmaal het lot van alle kindjes die niet de oudste zijn: dat ze de aandacht van de ouders moeten delen. Ze krijgen er wel iets fantastisch voor in de plaats: een grote broer of zus. Anders maar even goed, denk ik dan. Hoop ik. 
Ik vond het in elk geval geweldig om ongestoord tijd te kunnen doorbrengen met zo'n tof kind als Ellie. Echt, zo'n toffe dat dat is!




Verder heb ik u enkel nog te melden dat wij voor 2 weken naar het buitenland trekken en het hier dus even wat stiller zal zijn. Vakantie op de blog.

Oh, bijna vergeten.
Ook dit nog:


#sorrynotsorry

2 opmerkingen:

  1. Ik heb maar één kind in huis dus ik kan niet vergelijken. Maar ik besef wel dat Emil altijd de volledige aandacht krijgt (zowel bij ons thuis als bij de beide families want hij is het eerste en enige kleinkind). Daardoor is hij misschien wat "verwend" maar ik denk dat dat nog wel meevalt ;-)
    Iets waar ik schrik voor heb, moest er ooit een tweede kindje komen, is dat ik Emil niet meer mijn volledige aandacht zal kunnen geven want ik ben dat nu zo gewend en hij ook. Ik denk dat ik me dan schuldig zou voelen ten opzichte van Emil, zoals jij een schuldgevoel hebt ten opzichte van Ellie. Maar ik mag daar wellicht niet zoveel over nadenken ;-)

    Goeie reis, veilige rit en geniet van het weerzien met Joanna!!!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik had daar ook schrik van, maar dat is niet nodig: Joanna (en Emil dus ook) is oud genoeg om aandacht op te eisen, zo blijkt :-) Een baby'tje natuurlijk ook op zijn/haar manier, maar een tweede kindje is een beetje "gedoemd" om vanaf de geboorte aandacht te delen. Ik had daar precies nog nooit zo over nagedacht, tot nu ;-)
      Morgen het blijde weerzien!

      Verwijderen