Terrible Two meets Zwangerschap

Ik wil beginnen met te benadrukken dat de gevreesde "terrible two" bij ons voorlopig enorm meevalt!
En maar goed ook, want de combinatie met een zware zwangerschap tijdens deze zwoele zomerdagen (alliteratie overload!) maakt het sowieso wel "pittig". Zie verder.

Sfeerbeeldje. Joanna is "boos".

Misschien eerst even over "mijn toestand": ik voel mij overdag meer en meer een koe en 's nachts in bed als een hulpeloze zeehond op het land, sukkelend om zich te draaien of wat te verplaatsen. In andermans ogen (hoewel die van mijn liefste allicht niet objectief zijn) lijkt dat allemaal gigantisch mee te vallen en ben ik gewoon "mooi" en "sexy" zwanger (love him for that!), maar door de kritische ogen van de in-de-spiegel-naar-mezelf-kijkende-ik ziet het er minder fraai uit.
De wetenschapper in mij zegt dat mijn ogen effectief te kritisch zijn, gezien ik op 24 weken nog maar 3 kg was bijgekomen.

Downside: ik heb nog 3 maanden te gaan en het zal er niet op beteren. Ik heb het gevoel dat de kilo's er nu bijkomen aan een razendsnel tempo en negeer de weegschaal.
Upside: het is allemaal maar tijdelijk en binnen een jaar heb ik mijn normale lijf (min die paar zwangerschapskilo's van de vorige keer waar ik nooit mijn best voor gedaan heb) terug. Hoop doet leven!

De meeste kwaaltjes zijn enigszins draaglijk (moe, meer hoofdpijn, slechter slapen, pijn in mijn bekken, veel harde buiken maar nog net onder controle,...), maar die benen jongens!
Met die kraters van spataders!
Ik kan het niet schoner verwoorden, pardon daarvoor...

En dan die hitte daarbij!
Mijn goede vrienden de steunkousen heb ik begin vorige week achterwege moeten laten, het was erover. Ik zit nu met de voetjes in de lucht zodra het kan, neem op kantoor 2 stoelen in beslag, 1 voor de poep en 1 voor de voeten, slik Daflon, smeer met etherische oliën en neem wisselbaden. Dat alles lijkt de schade wat te kunnen beperken, maar gedane zaken nemen geen keer. Beide benen zijn rijkelijk ontsierd. Operatie alvast gepland voor winter 2016-2017, in mijn hoofd dan toch. Intussen reken ik er op dat "midi" en "lang" trendy blijven, ook volgende zomer. Lang leve maxi dresses!

En dan onze terrible two...
Sinds een maand of 2 is het dus van dat. Mevrouwtje heeft een eigen willetje en dat zullen we geweten hebben. Enerzijds best wel grappig, anderzijds vooral gigantisch vermoeiend.

Situatieschets.

In de auto...
Een neutje achteraan. Nog een neutje.
"Wat is er Joanna?".
"Dat!" en ze wijst naar ergens boven mijn hoofd. "Dat!"
"Wat is er van "dat" Joanna? Wat bedoel je?"
"Dat!" "Mompel mompel open doen!"
Blijkt na nog wat vragen en zoeken dat de zonneklep boven mijn hoofd moet opengeklapt worden. Vervolgens moet ook de zonneklep van de passagier open (er zit daar niemand) en het spiegeltje waarmee ik de achterbank kan zien ook. Soit, alles dat open kan geklapt worden, moet open. Dat ik dan het make-up spiegeltje niet open schuif (waardoor het lichtje gaat branden), is een drama. Vervolgens moet alles weer toe, want open was niet goed. Dan alles weer open, want toe was niet goed. Dat de handvatten boven de deuren niet vanzelf opengeklapt blijven maar terug toespringen eens je lost, is een drama. Dat zij niet aan het handvat boven haar deur kan, is ook een drama. En dan heb ik het nog niet gehad over de brillenhouder boven mijn deur waar mijn reserve zonnebril in zit, dat ook open en toe kan, maar niet open of toe mag zijn en waar zeker geen beentje van de bril mag uitsteken. Want dat is uiteraard drama, hoe raad je het.

Op zich is dit redelijk hilarisch en een tikkeltje absurd. In de praktijk, in de auto op weg naar huis na een lange werkdag, is het gewoon lastig. Voor haar en voor mij. Want ik ben moe en heb harde buiken en wat hoofdpijn en mijn benen willen uit hun vel barsten.

Ja, het is "pittig" tegenwoordig. Proper gezegd hé!

Ettelijke voorbeelden heb ik zo nog, van kleine en minder kleine drama's. Met neuten en huilen en tranen, voorlopig zonder échte hysterie!

MAAR

Het kind compenseert gelukkig veel door zo schattig en slim en grappig en vooral heel lief te zijn. 's Morgens na een goede nachtrust is ze het zonnetje in huis en we kunnen niet anders dan wakker worden met een glimlach op ons gezicht wanneer we haar bezig horen in haar bedje. Ook als dat zoals de voorbije week om 6u15 is wegens de hitte.
Dit is ze namelijk ook:

"Jaaaa! Owkaaaaay! Is toet (goed)! Nanna boemen waakje (water) geven!" Spaart ons werk uit.

Knuffel voor de baby...

En last but not least: op een ander is ze zelden lastig. Wij vinden haar (al zeggen we het zelf) eigenlijk een heel voorbeeldig kind als we ermee buiten komen. En dat is echt al heel wat, want wij komen graag en veel buiten en willen dat ook blijven doen. We zeggen haar dan ook hoe flink ze weer geweest is en hoe trots we wel zijn op haar.
Voeden, dat zelfvertrouwen!
Dan mag ze thuis en in de auto al eens drama's tentoon spreiden zoveel ze wil. Het zal wel passeren.

Maar toch ben ik blij wanneer ze in bed ligt en de rust nederdaalt over huis en tegenwoordig tuin. Dan ga ik (met de voeten omhoog, obviously) in mijn tuinstoel liggen, zet een muziekje op en haak wat verder aan het babydekentje (bijna af!).
En eet een ijsje.

Heaven!