dinsdag 21 juli 2015

De proef op de som

Zwangerschap 2 bevestigt namelijk wat zwangerschap 1 al deed vermoeden: mijn lichaam houdt niet echt van zwanger zijn.
*Kuch*

Ik wil eerst even het volgende duidelijk stellen.
Ik vind een zwangerschap niet minder dan een mirakel, echt waar. Als je weet welke voorwaarden allemaal moeten vervuld zijn om "in verwachting" te geraken, dan is het werkelijk wonderbaarlijk te noemen.
En het is fantastisch, dat leven in je buik.
En ik weet dat er veel moeders en koppels zijn bij wie het niet zo vlot loopt en wiens ultieme wens is zwanger te geraken.

Dat weet ik allemaal.

Maar eerlijk, als ik puur persoonlijk mijn mening mag geven?
Ik vind het maar niks.
#sorrynotsorry
Daaaaag taboe!


Met wat geluk blijf je gespaard van "ochtendmisselijkheid" (zoals ik bij zwangerschap 1), maar met wat minder geluk heb je het vlaggen. Weken aan een stuk liep ik ellendig en dat was heus niet alleen 's morgens. Extreem foute term. Bij mij was het vanaf de middag om zeep, om uiteindelijk miserabel in bed te kruipen, dat van week 6 tot en met week 12. Piek in week 8, tegen dan was ik 3 kilogram kwijt. Dat is dan ook het enige goede dat ik daarover kan vertellen.

Tegelijk was ik niet gewoon moe, maar uitgeput. Ik ben een slechte slaper, maar die eerste weken viel ik om 8u 's avonds in de zetel in slaap. Die extra vermoeidheid verdwijnt nooit helemaal, bij mij toch niet. Ook niet zo rond maand 5, wanneer je zogezegd met je energie geen blijf zou moeten weten. Dat bleek in mijn geval een fabeltje. Ja, ik voelde me iets beter omdat de misselijkheid weg was en de buik mij nog niet te veel parten speelde. Maar rondhuppelen zat er echt niet in.


Door die vermoeidheid én de hormonen, is het leven met een peuter van 2 een waar feest, kan je je wel voorstellen... Ik heb al niet veel geduld, maar sinds er sprake is van dochter nummer 2, kan ik echt niet veel hebben. Het is soms serieus tanden bijten, en al bij al hebben wij dan nog een braaf kind.

Daarnaast ben ik niet direct gezegend met een sterk lichaam dat tegen een stootje kan. Integendeel, ik heb bijvoorbeeld al aanleg voor spataderen (runs in the family) en mijn bekken is al instabiel zonder zwangerschap ook, net zoals mijn andere gewrichten.
Resultaat: veel pijn in mijn bekken (sommige dagen nauwelijks last, andere dagen zijn hels) en rijkelijk ontsierde benen. Ik heb er mij de voorbije weken moeten over zetten, met die warmte, maar ik vind het vreselijk.

Vanaf maand 6 begint die buik ook echt in de weg te zitten. Het gaat hard nu en slapen wordt lastig. Net zoals stappen en bukken. En op mijn rug liggen. En gewoon zitten op een stoel want dat is slecht voor mijn benen, die moeten eigenlijk omhoog.

Ik ben mezelf de voorbije dagen serieus tegengekomen. Ik had "mijn" Gentse Feesten netjes gepland, maar heb snel moeten bijsturen. Zaterdagavond was ik er een uurtje of 5: niet extreem veel gestapt en ook vaak kunnen zitten. Wel naar huis met een zeer pijnlijk bekken, maar goed. Zondag dan de reality check: ik had het gevoel dat ik een zware kater moest verwerken. Grensje overschreden en mijn lichaam maakte mij dat pijnlijk duidelijk. Maandag trok ik er nog eens heen met Joanna, overdag dus. Met de tram van bij mijn ouders naar het centrum en dan van het Gravensteen gestapt tot de Zuid (en de buggy geduwd). Dat was net niet te veel gevraagd en hoe langer ik stapte, hoe trager ik ging. Zeer confronterend.
Veel harde buiken dus de laatste dagen, lesje geleerd. Plannen voor donderdagavond afgeblazen en zaterdagavond zal ik het extréém rustig moeten doen.


Soit, ik ben 28 weken ver en zwaar aan het aftellen. Ik wil graag dat mijn lichaam terug van mij is.
"Voel je het kindje goed bewegen?", wordt altijd gevraagd bij de gynaecoloog.
Goed bewegen? De vraag is, ligt het mormeltje soms stil? (Ik zie het kind doodgraag hé, daar niet van). Ik word er soms gek van!
En dan heb ik het nog niet over mijn borsten gehad. Kaboem! 
Of over mijn jeukend vel.
Of mijn brandend maagzuur.
Of mijn "aangepaste" spijsvertering.
Of mijn plasfrequentie.
Of mijn goesting naar zoetigheid maal honderdduust.


Maar we houden vol natuurlijk. De tijd vliegt en binnen 5 weken gaat mijn "congé" van start. Dan kan ik eerst nog 2 weken met mijn benen omhoog gaan liggen in het Zuiden van Frankrijk en daarna ben ik nog 5 weken thuis voor de laatste voorbereidingen richting babytijdperk nummer 2.

Laten we hopen dat dat wél wat beter meevalt dan nummer 1 ;-)

2 opmerkingen:

  1. Je beschrijft net mijn zwangerschap, tot in detail! Enkel het vettige haar en de puisten ben je vergeten :-) Ik heb elke seconde afgeteld en stiekem de baby gesmeekt om een beetje vroeger te komen (en ze luisterde!). Nu is ze vier maanden en heb ik alweer heimwee naar die dikke buik. Bedankt voor de realitycheck! :-)

    Katrien

    BeantwoordenVerwijderen