Perfecte bevallingen bestaan niet

Dit schrijven staat al maanden in concept. Ik heb het ettelijke keren herschreven en herwerkt en ik denk dat het nu ongeveer juist zit. Dit is mijn (erg persoonlijk) verhaal over mijn bevallingen en de nasleep daarvan, vanuit mijn beleving. Er zijn veel mensen die veel erger meemaken en ik weet dat. Maar dit is nu eventjes MIJN beleving, niet die van een ander. Met het risico dat mensen een oordeel over mij vellen, zowel mensen die ik ken als mensen die ik niet ken, vind ik eindelijk de moed om het te publiceren. Omdat dit belangrijk is voor mij en wie weet, heel misschien, ook voor een ander...

Ik lees zelden non-fictie, maar deze kon ik echt niet aan mij laten voorbijgaan.

De titel dekt de lading en is op mijn lijf geschreven: perfecte bevallingen bestaan niet. Meteen al iets om over na te denken, want ik hoor veel bevallingsverhalen die voor mij wel "perfect" klinken, bevallingen waar ik alleen maar kon van dromen (kon, niet kan). Daar begint het eerste werk: relativeren wat je te horen krijgt...


Een tweede belangrijke les die ik uit het boek geleerd heb is het FAAL versus BAAL verhaal. Als je bevalling niet ging zoals verhoopt, is dat niet omdat je gefaald hebt. Maar je mag er wel om balen.

Klinkt simpel, maar het faal-gevoel van je afschudden is niet zo evident. Vrouwen zijn tenslotte gemaakt om te bevallen, of dat lees je toch her en der. Het is een natuurlijk proces, gewoon in meegaan en alles komt goed. Sorry, maar van zo'n uitspraken gaat mijn haar rechtstaan. Want die geven net de indruk dat je gefaald hebt als het niet allemaal vanzelf en op natuurlijke wijze helemaal goed kwam. Ik denk dat net hetzelfde geldt voor mensen die moeilijker zwanger geraken dan verhoopt. Balen maar niet falen!
Verhalen van lotgenoten lezen in het boek, deed dan ook echt deugd. Net zoals gewoon iemand die even neerschrijft dat ze begrijpt wat je doormaakt en dat dat helemaal OK is. Alsof iemand de armen om je heen slaat en je laat uithuilen, zegt dat het allemaal goed komt en dat ik groot gelijk heb om te voelen wat ik voel. Dat ik mag balen, dat ik zelfs MOET balen van wat me is overkomen. Iets wat in het echte leven te weinig gebeurt, want de meeste mensen zien het "probleem" zo niet en ik snap dat wel. Met als gevolg dat ik er nu nog zelden of nooit met iemand over praat en dat balen dus zelf ook niet toelaat.

Ik ben stapje voor stapje de klik van FAAL naar BAAL aan het maken in mijn hoofd. Dat is een lang proces en een vermoeiend proces, want heel emotioneel. Een paar maanden geleden werd ik er extreem door verrast, wanneer het onderwerp boven kwam drijven tijdens een gesprek met mijn lief. Ik hoorde mezelf plots zeggen:

"Ik ben niet bevallen, ze hebben de kindjes uit mij gesneden! Ik heb niet eens mijn eigen kinderen op de wereld kunnen zetten! Ik voel mij echt een mislukkeling!"

Oeps.
Er bleek dus werk aan de winkel.
Wanneer ik aan mijn bevalling(en) denk, begin ik tot op vandaag soms nog te wenen (afhankelijk van hoe moe of emotioneel ik op dat moment ben). Er zit blijkbaar nog veel in mij dat er nog niet uit is gekomen. Vooral veel verdriet om het feit dat ik nooit zal weten hoe het voelt om op een natuurlijke manier te bevallen. Ik weet het, sommige mensen vinden het maar niets, maar dat is geen troost. Ik had het gewoon graag zelf meegemaakt om dan te kunnen uitmaken wat ik ervan vind, van dat natuurlijk bevallen. Persoonlijk vind ik een keizersnede maar niets en ik kan nu eenmaal niet vergelijken...


Intussen heb ik ook geleerd dat, hoewel mijn eerste bevalling zonder twijfel te klasseren valt onder "traumatisch" (voor mij dan toch), ik niet de typische tekenen vertoon van post-traumatische stress. Er zijn andere dingen met mij aan de hand, dat wel. Ik leerde uit het boek dat een bevalling zodanig ingrijpend kan zijn, dat je je erna nooit meer hetzelfde voelt. Dat het lijkt alsof je iemand anders bent. Dat je je leven kan opsplitsen in pre-bevalling en post-bevalling. Dat is inderdaad zo in mijn geval. Natuurlijk is het zo dat moeder worden een beetje hetzelfde effect heeft: plots heb je een kindje en bevindt je hart zich bij wijze van spreken buiten je lichaam. Voor de rest van je leven. Slik. Maar bij mij is het meer dan dat. Al mijn zenuwen liggen bloot, mijn pantser is weg. Nog nooit in mijn leven vloeiden er zoveel tranen als de voorbije 3 jaren. Vreugde, verdriet en alles daartussen: het komt keihard binnen en ik onderga het. Extreem vermoeiend is dat soms. Mijn persoonlijkheid is ook gewijzigd, in die zin dat sommige karaktertrekken sterker aanwezig zijn dan vroeger en andere minder sterk. Ik kan daar proberen tegen vechten of ik kan daar leren mee leven en de manier waarop ik in het leven sta en mijn dagelijkse leven leid, daaraan aanpassen. Ik ben dus volop bezig met dat laatste. Vergt ook wat van een mens, I'm telling you.


Om terug te komen op "alle vrouwen zijn gemaakt om te bevallen". Ik denk dat we er, met mijn historiek (hier lees je dus alles over mijn eerste bevalling en hier ook over mijn tweede), kunnen over eens zijn dat ik NIET gemaakt ben om te bevallen.

Ach ja, het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk. Je kan het allemaal kapot relativeren en komen tot de essentie: wij hebben 2 kerngezonde dochters en ook ik ben ongeschonden uit de bevallingen gekomen. Dat wij überhaupt zonder al te veel problemen 2 gezonde kindjes hebben verwekt, is al een mirakel. Ik weet dat er andere verhalen zijn en mijn hart gaat uit naar alle wensouders of ouders van kindjes met speciale noden. Ik ben echt zo dankbaar voor onze 2 mooie dochters!

Maar toch, in mijn beleving is het zo simpel niet. Dat kan dan weer ondankbaar of zwak lijken, maar het is gewoon mijn realiteit.


Beide keizersnededochters hadden erg zware eerste maanden: krampen, krampen en krampen. Zowel met borstvoeding als met flesvoeding. Joanna, die de zwaarste geboorte had, had daarenboven als baby veel stress in haar lijfje en een serieuze voorkeurshouding. Mijn zwangerschapsverlof had beide keren in de verste verte niets weg van een verlof en ik heb ook niet echt kunnen genieten van die periodes. Ik ben nog altijd heel blij met mijn keuze om voor de geboorte van Ellie wat verlof op te nemen, waardoor ik de 2de keer die eerste maanden met iets minder kleerscheuren ben doorgekomen. Beide kindjes hebben ook geen immuunsysteem om over naar huis te schrijven. Joanna lijkt zelfs nog iets zwakker dan Ellie, terwijl zij wel degene is die borstvoeding kreeg. Gevolg van de keizersnede? Het is allicht genuanceerder dan dat (laten we zeggen dat de mama en de papa ook geen übermenschen zijn, ahum) maar het speelt er zeker in mee.


Dat ik zelf ongeschonden uit de bevallingen ben gekomen, daar kan je ook over discussiëren.

De psychologische gevolgen kan je hierboven lezen. Ik noem dat niet ongeschonden. Ook niet onoverkomelijk (er bestaat veel en veel erger, ik weet dat!), maar kom, ik moet wel tijd en energie steken in de verwerking van mijn bevallingen, terwijl dat eigenlijk heuglijke gebeurtenissen zouden moeten zijn met mooie herinneringen waar je positief op terugkijkt. Ik zou die tijd en energie heel graag in leukere dingen steken, geloof mij. Maar wat moet, dat moet.
Pech.
Let wel: ik heb uiteraard een paar mooie herinneringen. Momentopnames, zoals het eerste knuffelmomentje met de kindjes, wanneer de epidurale nog werkt en de kindjes nog rustig zijn en je even voor een paar uurtjes in die bubbel kan zitten. Maar wanneer ik terugdenk aan mijn bevallingen, voel ik momenteel nog altijd vooral teleurstelling, verdriet, machteloosheid. En jaloezie, op al die mensen met prachtige bevallingsverhalen en dito zwangerschapsverloven. Ik hoor ze eigenlijk liever niet. Erg he? En ik vind dat vreselijk, want ik ben wel altijd oprecht heel blij voor hen en ik gun het iedereen van harte. Maar ik had het mijzelf ook wel gegund... Ik haat dat gevoel van jaloezie en ik werk er echt aan om dat van mij af te kunnen schudden. Dat begint langzaam te lukken.

Ik wil hieraan toevoegen dat er op vlak van keizersnedes nog véél werk aan de winkel is bij ons. Zo kan het namelijk ook (echt, zeker kijken!). Voor mij is het te laat maar ik hoop dat, indien mijn dochters ooit voor een keizersnede zouden komen te staan, dit tot hun opties behoort...

Daarnaast zijn er ook nog de lichamelijke gevolgen van de keizersnedes.
Het uitwendig litteken is mooi aan het genezen. Deze keer toch, na de eerste keer had ik redelijk wat wild vlees maar dat hebben ze bij de 2de keer weggesneden. Dat dan weer wel. Inwendig, dat is een ander verhaal. Ik kan het uiteraard niet zien en dat is misschien maar best, want het voelt alsof iemand daar serieus heeft zitten morsen met mijn weefsels. O ja, wacht even, dat is ook zo. Tot op vandaag is de huid van de zone boven mijn litteken, tot zo'n 5 cm erboven, volledig gevoelloos. Daarboven zit een zone van een 2-tal cm die niet gevoelloos is, maar ook niet normaal aanvoelt wanneer je dat vel aanraakt. Een heel vervelend gevoel, alsof het overprikkeld wordt. Heeft allemaal te maken met het feit dat er ook zenuwen worden doorgesneden en die herstellen maar heel traag. En soms ook fout, want wanneer ik het litteken masseer (onderhuids zitten veel knobbels en hard littekenweefsel), voel ik pijnlijke zenuwprikkels alle kanten uitgaan. Ik druk op 1 plek en voel een prikkel 10 cm verder. Heel futuristisch. Ik kan alleen maar hopen dat dit mettertijd nog zal normaliseren.
Boven het litteken bolt mijn buik ook op, alsof ik daar een serieuze vetlaag heb. Dat komt omdat de rek er wat uit is en je buik eigenlijk "toegesnoerd" wordt op de plaats waar alles is gehecht. Alsof de veters te strak zijn aangetrokken. Alsof je een onderbroek draagt die te veel spant en je zo een vetrolletje creëert dat er zonder die onderbroek niet zou zijn. Ik heb daar dus geen onderbroek voor nodig, tadaaaa! Die bump boven dat litteken gaat dus ook nooit meer weg.
Alweer pech.

Dat heb ik dus ook geleerd uit het boek: ik heb pech gehad. Niet meer of niet minder dan dat, ik had het echt niet in eigen handen en heb echt niets fout gedaan. En hoe jammer het ook is, ik kan er niets meer aan veranderen. Ik moet mezelf de tijd geven het allemaal een plaats te geven en dat is soms confronterend en frustrerend. Want het duurt lang - we zijn intussen 3,5 jaar verder - en het is een emotionele rollercoaster waarvan het einde nog maar net een beetje in zicht begint te komen, denk ik. Hoop ik.


Ik denk dat het ook duidelijk is dat ik dit geen derde keer zal doen. Wij komen daar netjes in overeen, mijn lief en ik. In ons hart is ruimte en liefde genoeg voor meer dan 2 kinderen, daar zal het niet aan gelegen hebben. Maar 1) met 2 mooie gezonde dochters zijn wij heel tevreden 2) ik ben niet zo'n babymens en kijk uit naar binnen een jaar of 2: zonder pampers en flesjes en gesleur en muilezelallures en niet weten wat het kind nu eigenlijk mankeert want ze kan het niet uitleggen en pas op van het stopcontact, de trap, de deur, die ladder, dat glas, die stoel, de hoek van dat tafeltje en de microbes van de crèche (ik ben echt veel meer fan van kleuters, kleuterkuren inclusief!) en 3) zie alles hierboven: dat alleen al is reden genoeg, me dunkt. Oh en de garantie op een derde keizersnede want dat is van moeten vanaf nu. Thanks but no thanks. Dat maakt meteen ook onze andere motivaties irrelevant want de keuze werd mij dus eigenlijk ontnomen. Er is namelijk NO WAY dat ik ooit nog een keizersnede onderga en al zeker niet uit vrije wil. Ik ben niet compleet gek.


De laatste maanden hebben op veel vlakken veel gevergd van mij. Dit is 1 aspect ervan en erover schrijven is voor mij ook weer een manier om het te helpen plaatsen en een stap vooruit te zetten. Ik vind dat er nog erg veel taboe bestaat rond "onaangename bevallingen" in die zin dat er weinig over gepraat wordt en het heel moeilijk is als buitenstaander om zich in te leven en er dus begrip voor op te brengen (wat normaal is!). Door gebrek aan weerklank wordt het probleem gemakkelijk geminimaliseerd, voelt de persoon in kwestie zich onbegrepen en verloopt de verwerking nog langer en moeilijker. Zo ervaar ik het toch. Maar ik ben duidelijk niet alleen en wie weet kan ik met dergelijk schrijven het taboe wat doorbreken...


De auteur van het boek "Perfecte bevallingen bestaan niet", Diana Koster, overleed eerder dit jaar onverwachts aan een hersenbloeding. Ze liet een man en 2 dochters achter. Ik las haar boek kort erna en vind het erg jammer dat ik haar niet meer in persoon heb kunnen bedanken. Ik denk dat ze voor vele vrouwen (en we zijn met velen!) erg veel heeft betekend en nog zal betekenen.