Ik ben er heel tevreden over: de animatoren (tieners of jonge twintigers) lijken echt geëngageerd. Ze hebben een eigen website en een facebook pagina en vullen de dagen creatief in. Niets op aan te merken.
Dus, Joanna en de speelpleinwerking in Zwalm.
De eerste week verliep heel goed. Geen klagen. Veel spelen. Moe 's avonds, uiteraard. 1 filmpje gezien waarop ze tijdens het dansen tussen de andere kindjes stond met haar vingers in haar oren. Joanna is erg gevoelig (lees: heel erg extreem gevoelig) aan "walaai" en het is geen aanstellerij. We kochten op de Gentse feesten oordopjes voor haar, die ik steeds bijheb en ook meegaan naar de speelpleinwerking. Life savers. Hypersensitief much? Anyways, zelf vindt ze dat niet erg dat haar vingers altijd in haar oren moeten maar "dat is wel niet gemakkelijk om te dansen hé mama". Oordopjes dus, probleem van de baan. Verder ging die eerste week helemaal prima! Ze was heel flink en vond het leuk.
De tweede week (deze week) minderde het enthousiasme beetje bij beetje. En nee, dat ligt niet aan de speelpleinwerking.
Me-ga throwback naar toen ik jong was (wel niet zo jong als zij nu, eerder lagere school jong).
Dapper op sportkampen en later ook van die weekkampjes met overnachting (van de bond of zo zeker?) omdat ik wel wist dat ik weinig keuze had omdat mijn ouders weinig keuze hadden.
Maar met zo'n klein hartje, elke keer weer.
Op de kampjes zelf amuseerde ik mij wel hoor, daar niet van. Meestal toch. Als er genoeg afleiding was.
Maar die heimwee.
Die heimwee!
Naar mijn mama en mijn papa en mijn huisje en die veilige geborgen omgeving waar ik niet MOEST een of ander spelletje spelen waar ik eigenlijk op dat moment geen zin in had en niet MOEST sociaal zijn als ik daar niet echt veel voor voelde. Als ik terugdenk aan die kampen, overheerst dat gevoel van heimwee.
Nu, 25 jaar later, same same but different.
Ik herken mijzelf en de gevoelens van toen keihard in mijn dochter.
Bam!
Maagstomp.
Gisteren vooral, toen ze naar mij kwam gehold wanneer ik haar ging oppikken (ter info: om half 6 en ze was het voorlaatste kindje daar. Aw.), in mijn armen sprong en mij met armen en benen omklemde als nooit tevoren en zei "Ik had jou zo gemist. Ik had jou altijd zo gemist. Altijd maar had ik jou gemist." Vanmorgen kreeg ik voor het eerst te horen "maar ik wil niet naar het speelplein, ik wil thuis bij jou blijven" maar toen ik haar daarnet ging oppikken leek ze zich toch goed geamuseerd te hebben. De oordopjes werden ook weer gebruikt vandaag, score!
2 luttele weekjes speelpleinwerking en 3 luttele daagjes themakamp op een ganse zomervakantie. Wij zijn er - mede dankzij de grootouders - heel goed vanaf gekomen.
En toch voelt het nog niet goed genoeg.
Dit moet toch anders kunnen?
Vroeger dacht ik: 4 maanden voltijds ouderschapsverlof per kind? Zalig, meer dan genoeg!
Nu denk ik: toch nog maar wat opsparen want er zijn nog veel vakanties. En ik neem nu al wat op in 4/5 dus hierna heb ik maar 6 maanden meer. En als je het voltijds opneemt best een financieel plan opstellen om die maand te overbruggen.
Ik moet zelf toch al zeker 10 of misschien zelfs 12 geweest zijn eer ik mij daarover kon zetten, over die heimwee. Ik weet dat dit bij Joanna net zo zal zijn. Ik weet ook dat ze daar niet slechter van zal worden en dat dit haar ook sterkt in haar zelfvertrouwen. Maar desalniettemin wordt het allicht nog vele jaren tanden bijten voor mij en mini-me...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten