Mijn verhaal op #thegentlemom

Dit moet ik toch ook even kwijt vandaag!

Kennen jullie The Gentlemom? Zoniet, neem zeker hier even een kijkje!

De online community die journaliste Kirsten Ginckels en fotografe Ellen van den Bouwhuysen oprichtten op facebook om mama's op een eerlijke manier een hart onder de riem te steken, kent een groot succes. Op enkele maanden tijd verzamelden ze al 6200 "vind ik leuks" en elke dag komen er nog gelijkgestemde zielen bij.

Elke week geven ze het woord aan een "guest gentlemom", die in een klein tekstje haar verhaal mag delen. Gisteren verscheen mijn verhaal! Ik schreef het volgende:

In de loop van mijn zwangerschap waren mij twee roze wolken beloofd.

De eerste was mij beloofd door mijzelf, over de geboorte van mijn kindje. Vol spanning keek ik uit naar het mooiste moment van mijn leven. Want dat is het toch, als je de buitenwereld mag geloven? Kwam ik daar even bedrogen uit... Mijn bevalling staat tot nu toe met stip op 1 bij de meest traumatische ervaringen uit mijn leven. Ik werd ingeleid omwille van zwangerschapsvergiftiging, maar niets ging zoals het moet, ik werd steeds zieker en eindigde uiteindelijk op de operatietafel voor een spoedkeizersnede. Tijd om die overweldigende 24 uren te verwerken krijg je niet, want plots ben je mama... Nu - bijna 2 jaar later - heb ik het een plaats gegeven, maar het gevoel van een loze belofte blijft helaas bestaan.

Die tweede roze wolk was mij beloofd door de media, door mensen die ik ken en door mensen die ik niet ken. Ik wist dat het wel eens lastig zou kunnen worden, maar ik zag het moederschap volledig zitten. Mijn enthousiasme moest echter snel plaatsruimen voor wanhoop. Joanna bleek een huilbaby...
Elke dag was een beetje overleven. Soms dacht ik: "Niets aan de hand. Baby's huilen nu eenmaal. Deal with it!". Maar vaker dacht ik dat ik de grootste fout van mijn leven had gemaakt en dat ik mijn kindje niet genoeg liefde kon geven.
Tussen het huilen door begon ik echter te zien wie mijn dochter echt was, of kon zijn. Een ondeugend lachebekje. Mijn moederinstinct en mijn volharding leverden na 4 helse maanden het verdict koemelkallergie op. Eén week later had ik een ander kind en kon, toen mijn moederschapsrust afliep, mijn herstel eindelijk beginnen...
Joanna is intussen bijna 2 en is een gelukkig kind. Ze is inderdáád een ondeugend lachebekje, en mijn hart blijkt nu al te klein voor alle liefde die ik voor haar voel. Mijn tweede roze wolk heb ik dan toch nog gekregen, lang na datum.

Nu kan ik er open over praten, móet ik erover praten zelfs. Maar toen wisten slechts weinigen hoe zwaar ik het had. Ik voelde mij zo alleen. Dus minimaliseerde ik de zware momenten en zette ik de goede momenten extra in de verf, ook voor mezelf. Want hé, je bent een kersverse moeder, je moet toch zowat uiteenspatten van geluk daar bovenop je wolk?

Tijd heelt alle wonden. Maar wat ben ik blij met initiatieven zoals ‪#‎thegentlemom‬. Wat zijn we met veel, in tegenstelling tot wat ik toen dacht. Je verhaal kunnen delen - ook na de feiten - en die herkenning en erkenning, dat doet écht deugd. Bedankt daarvoor!

176 likes kreeg mijn verhaal al sinds gisterenavond!
Wat is het fijn om vast te stellen dat zoveel mensen zich hierin herkennen en dat ik anderen op die manier misschien een hart onder de riem kan steken.
Want gedeelde smart is halve smart, een waarheid als een koe!
Van smart is hier in dit huis intussen geen sprake meer, maar schrijven over toen blijft wel deugd doen, ook vandaag nog.

Bedankt Ellen en Kirsten, voor dit mooie initiatief, voor dit forum en voor alle steun die jullie op die manier bezorgen aan mama's die het soms o zo nodig hebben!