Mijn lichaam was op vakantie, nadat het zelf had aangegeven dat dat nodig was.
Een week of 2 voor mijn échte vakantie, gaf mijn lichaam er namelijk de brui aan. Joanna was goed ziek geweest en wij hadden enkele nachten nauwelijks geslapen. Ik was bezig aan mijn laatste weken op m'n vorig werk (laatste loodjes, you know) en onze reis aan het voorbereiden.
Ik zat er eigenlijk een beetje door. Meer dan een week leefde ik op pijnstillers omdat ik vanaf de middag overal spierpijn kreeg. Ik dacht eventjes dat er iets ernstig mis was. Maar het bleek gewoon vermoeidheid.
Extreme vermoeidheid.
Dus dat lopen, dat zette ik wijselijk even on hold.
En toen was het écht vakantie en besloot ik mijn loopschoenen niet mee te nemen op reis. Te warm en te weinig plaats in de auto.
En toen waren we terug van reis en had ik nog een weekje staycation en gunde ik mijzelf nog wat extra rust in aanloop naar mijn nieuwe job (en eerlijk: ik was zodanig bezig met vanalles thuis dat ik die rustmomentjes wel kon gebruiken. Niks doen, ik kan het niet.)
En toen begon ik aan mijn nieuwe job en moest ik terug wennen aan geen vakantie hebben en vooral dus aan die nieuwe job en het daarbij horende nieuwe ritme.
En TOEN vertelde mijn lichaam mij, ja, ik ben er terug klaar voor. Sinds enkele dagen kriebelt het weer en voel ik dat ik nood heb aan wat fysieke vermoeidheid om de slaap te vatten 's avonds (want het hoofd wil niet stilstaan).
Dus voilà!
Ik sta niet in mijn kinderschoenen als het op lopen aankomt.
Neen.
Ik ben een foetus, ik héb zelfs geen schoenen.
Evy wist mij daarnet op enthousiaste wijze te vertellen dat ik les 11 goed had afgerond en iets meer dan 4 km had gelopen op 29 minuten tijd. Waarvan meer dan 1/3 al stappend. Ik heb een lange weg te gaan.
MAAR ik pikte wel terug in waar ik een goeie maand geleden gestopt was en liep mijn beste tijd ooit.
Just sayin'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten