Over opvang en opvangen

Onze lieve onthaalmoeder is op jaarlijk verlof.

2 weken is ze gesloten, op een gans jaar. 2 luttele inieminie weekjes.

De andere 50 weken ontfermt ze zich non-stop (ze klopt vaak dagen van 12 uren en ze woont NIET waar ze werkt) over 7 baby's/peuters/kleuters.
Er zijn weinig mensen voor wie ik zoveel respect heb.
Ze omringt de kindjes met mega veel liefde, heeft tonnen geduld (echt, waar blijft ze dat halen?) en helpt ook nog eens mee opvoeden. Joanna leerde er van een lepel eten, trok er zich voor het eerst recht, zette er haar eerste stapjes, heeft er flink leren opruimen en zal er allicht ook op het potje leren gaan. Om maar een paar voorbeelden te noemen.

In het mama-in-spe tijdperk meende ik een goed georganiseerde crèche (met veel kindjes dus) te verkiezen boven een onthaalmoeder. Maar enkele wendingen van het lot (én het feit dat we in een stad woonden) brachten ons bij onze onthaalmoeder en o wat ben ik het lot dankbaar!

Dat we nu niet meer in Gent wonen en ik er ook niet meer werk, wil zeggen dat een eventuele tweede telg ergens bij ons in de buurt naar de opvang zal gaan en niet bij haar. Dat is handiger, beter voor het milieu en beter voor onze portemonnee. Maar wat vind ik dat nu al jammer!
Joanna er weghalen vonden we simpelweg not done. Gelukkig ligt het voor Michiel op de woon-werk route en is het voor mij geen al te grote omweg!

Die 2 onthaalmoederloze weken opvangen waren geen sinecure.
Ik bleef een week thuis nadat ik nog maar 2 weken gestart was op de nieuwe job. Niet ideaal maar toch kunnen genieten.


Gelukkig zijn daar dan Joanna's allerliefste grootouders die extra tijd vrijmaken waar mogelijk om ons te ontlasten, zoals in week 2 voor opvang zorgen. Dat doen ze uiteraard met veel liefde en plezier en dat moeten ze ons niet vertellen want we zien ze stralen en opleven zodra ze Joanna zien. Joanna is al even gehecht aan hen en straalt zo nodig nog harder in hun bijzijn. Heerlijk is dat!


Zelfde scenario wat betreft haar 2 fantastische meters die met veel plezier bijspringen waar nodig. Ook dat is voor Joanna telkens pret gegarandeerd, bedolven worden onder de aandacht van die zotte madammen. Ze heeft van beiden trouwens veel trekjes, zowel uiterlijk als innerlijk. Dat belooft!

En wanneer wij Joanna te pas en te onpas met ons meenemen, zijn er onze goede vrienden die haar altijd met open armen ontvangen, haar even graag knuffelen en kietelen, mee een oogje in het zeil houden en geduldig zijn als we (weer) even met haar bezig moeten zijn in plaats van met hen. Het is zo leuk te zien dat Joanna er de bekendste gezichten ook al uithaalt en hen trakteert op haar brede glimlach in plaats van de bedenkelijke frons waar ze vreemden tegenwoordig mee begroet.


Wij zijn dus eigenlijk echt gezegend. We beseffen dat en koesteren al die lieve mensen.
"Bedankt" dekt de lading niet, maar bij dezen toch nog eens een welgemeende dikke merci!!!

Ons kindje lief

Weer zo'n te hip woord dat zich ook in mijn woordenschat heeft genesteld: staycation.

Wij deden vorige week van staycation met 2, Joanna en ik.
Goede manier om kindlief nog beter te leren kennen.

Ahum.

Kindlief of kindstout?

Begrijp mij niet verkeerd, ik zie haar doodgraag, maar o wat is dat een deugnietje zeg! Meer nog, ze is bij momenten gewoon expres echt stout. Duidelijk grenzen aan het aftasten. Dan zet ze haar "stout totje" op en wordt er eventjes lekker tegendraads gedaan en vooral NIET geluisterd.
Wij mogen ons niet laten vangen en voorwaar ik zeg u, ik vind dat verdorie heel moeilijk!
Vaak kan ik het lachen niet bedwingen wanneer ik boos ben (of boos speel, want vaak bén ik het niet echt maar moet ik het wel zijn, opvoedkundig gewijs. You know). Als ze dan ook maar een mondhoekje ziet trillen, barst ze zelf in een schaterlach uit en is het hele "kindje stout mama boos" verhaaltje om zeep natuurlijk.

Gisteren vloog ze voor het eerst in de hoek. Ze goot een beker water uit over tafel en nadat ik het haar uitdrukkelijk verboden had en "boos" was geweest, deed ze het gewoon opnieuw, mij uitdagend in het gezicht kijkend. Toen werd ik écht (een beetje) boos en zette ik haar in de hoek met haar handjes tegen de muur. Waar ze eventjes verdwaasd bleef staan. Wat ik dan weer zó schattig vond dat ik mij moest inhouden van lachen.
5 seconden is ze blijven staan, denk ik. Om zich vervolgens om te draaien, even vol onbegrip naar ons te kijken en dan haar speelgoed te gaan opzoeken.

Ons voornemen: blijven in de hoek zetten als het echt nodig is. Ze zal wel leren wat het wil zeggen en dat zal allicht niet heel lang duren. Want ze kunnen en weten zoveel meer dan wij vermoeden.
Dat besefte ik nog maar eens toen ik vorige week samen met haar naar filmpjes zoals deze hieronder keek. Mijn mond viel open van verbazing.

Dit moet zo'n 15 maanden geleden zijn...

en dit een jaar...

Dit is nog maar 8 maanden geleden (écht?)...

en dit is vorige week aan zee...
(I know, niet écht staycation, die 2 dagen, maar Belgische kust is voor mij toch meer stay dan away hoor!)

Wat ben ik al veel vergeten! En wat is zij veel veranderd op bijna anderhalf jaar tijd! Slik...

Mijn klein groot stout lief schattig monstertje!

Ik ga naar zee en ik neem mee...

mijn dochter, mijn ouders en mijn comfy clothes.

Gaan NIET mee: mijn make-up. Hoera!
Ook niet: mijn lief. Boehoe! Iemand moet brood op de plank brengen...

2 dagen uitwaaien (letterlijk met dit prachtige zomerweer) en zo toch al een kwart van de vakantie van de onthaalmoeder overbruggen.

Ja, u leest het goed, deze week is moeder-dochter tijd. Nu hopen dat het brave kind de rest van de week wat beter slaapt dan vannacht ;-)

Weg zijn wij!

Back on track!

Meer dan een maand lag het stil, mijn loopproject.
Mijn lichaam was op vakantie, nadat het zelf had aangegeven dat dat nodig was.

Een week of 2 voor mijn échte vakantie, gaf mijn lichaam er namelijk de brui aan. Joanna was goed ziek geweest en wij hadden enkele nachten nauwelijks geslapen. Ik was bezig aan mijn laatste weken op m'n vorig werk (laatste loodjes, you know) en onze reis aan het voorbereiden.

Ik zat er eigenlijk een beetje door. Meer dan een week leefde ik op pijnstillers omdat ik vanaf de middag overal spierpijn kreeg. Ik dacht eventjes dat er iets ernstig mis was. Maar het bleek gewoon vermoeidheid.
Extreme vermoeidheid.
Dus dat lopen, dat zette ik wijselijk even on hold.

En toen was het écht vakantie en besloot ik mijn loopschoenen niet mee te nemen op reis. Te warm en te weinig plaats in de auto.

En toen waren we terug van reis en had ik nog een weekje staycation en gunde ik mijzelf nog wat extra rust in aanloop naar mijn nieuwe job (en eerlijk: ik was zodanig bezig met vanalles thuis dat ik die rustmomentjes wel kon gebruiken. Niks doen, ik kan het niet.)

En toen begon ik aan mijn nieuwe job en moest ik terug wennen aan geen vakantie hebben en vooral dus aan die nieuwe job en het daarbij horende nieuwe ritme.

En TOEN vertelde mijn lichaam mij, ja, ik ben er terug klaar voor. Sinds enkele dagen kriebelt het weer en voel ik dat ik nood heb aan wat fysieke vermoeidheid om de slaap te vatten 's avonds (want het hoofd wil niet stilstaan).

Dus voilà!

Ik sta niet in mijn kinderschoenen als het op lopen aankomt.
Neen.
Ik ben een foetus, ik héb zelfs geen schoenen.

Evy wist mij daarnet op enthousiaste wijze te vertellen dat ik les 11 goed had afgerond en iets meer dan 4 km had gelopen op 29 minuten tijd. Waarvan meer dan 1/3 al stappend. Ik heb een lange weg te gaan.

MAAR ik pikte wel terug in waar ik een goeie maand geleden gestopt was en liep mijn beste tijd ooit.
Just sayin'.

Totally addicted to...

Kerstomaatjes (Joanna). 
Een dag geen kerstomaatjes is een dag niet geleefd.
Nooit gezien.

Ontbijt (ik). 

Ik probeer meer en meer te evolueren naar volgende wijsheid: 

's morgens als een koning, 's middags als een prins en 's avonds als een bedelaar. Eten, that is. Hoewel mijn maag meestal later wakker wordt dan de rest van mijn lichaam, probeer ik toch goed te eten 's morgens. Muesli, fruit, yoghurt en ook wel eens cornflakes of een boke met choco. Om er tegen te kunnen.

Paraguayo's of Platerina's (wij allemaal).
Wablief?
Die platte perziken of nectarines.
Me-ga-zoet!
We zijn er alledrie verlekkerd op en hebben dus regelmatig plakkende handjes en mondjes. Vooral Joanna. Of dat zou je toch denken...

Bumba (Joanna).

Voorlopig een blijver. 

She's hooked. 

Zodra ze de laptop of de ipad in het vizier krijgt, begint ze met haar handjes te draaien en baba te zeggen. 

Niet mogen kijken = drama. Zucht.

Buiten spelen (wij allemaal).

Joanna is een buitenkind, dat is nog niet veranderd. 

Wij gaan nog afzien wanneer herfst en winter eraan komen!

Wij zijn ook meer en meer buitenmensen, deels van moeten. Grote tuin vraagt veel onderhoud. Ik begin er meer en meer plezier in te hebben. Michiel had dat al. Het is soms wat zoeken want met Joanna erbij kan er meestal maar 1 iemand (lees: Michiel) echt doorwerken. Dus tegenwoordig laten we haar in het weekend soms eens uit logeren om zelf op tijd te gaan slapen en de volgende dag deftig door te kunnen werken. Prioriteiten... Maar ik laat even graag eens het kind in mij los!

Vendée Olé Olé

Vooraleer ik morgen mijn vakantie definitief achter mij laat en mij in mijn nieuwe job verdiep, blik ik graag nog even terug.

Een fantastische terugblik is het.

Nog maar 1 week geleden, maar het lijkt alweer een ver verleden...

In plaats van naar onze vaste vakantiestek te trekken in de Provence, wilden wij dit jaar samen met vrienden eens een andere streek verkennen. Ik wou graag naar de Atlantische kust in Frankrijk en na wat zoekwerk vonden we een leuk vakantiehuis in de Vendée, vlakbij Saint-Gilles-Croix-de-Vie (google-map dat maar eens). Zuidelijker wilden we niet gaan, gezien we de reisafstand wat trachtten in te perken. Met een 3-jarige en 2 1-jarigen was dat geen slecht idee.

Een beeld zegt meer dan duizend woorden, dus ik ga het hier vooral houden bij wat sfeerbeeldjes.

Ik wil enkel nog meegeven dat het weer prachtig was, de uitstapjes leuk, het zwembadwater de perfecte temperatuur had, het strand geliefd was, de kindjes genoten hebben, de ouders zo nodig nog meer en 1 week dus veel te kort was.

Nog even dit: vooral de quality time met Joanna en haar zien genieten van al die tijd met mama en papa, was heerlijk. Haar zien reageren op en interageren met andere kindjes vond ik ook super. Ze doet dat natuurlijk 4 dagen in de week bij de onthaalmoeder, maar daar ben ik helaas geen getuige van (o wat zou ik graag eens een vlieg op de muur zijn daar!)

Volgende zomer gaan we toch weer naar onze vertrouwde bestemming in het Zuiden van Frankrijk (want eerlijk: ik mis het ook wel een beetje) en ik kijk daar nu al enorm naar uit! 

Eerst nog wat werken en overwinteren ;-)